ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΣΙΠΡΑ; ΕΚΤΑΚΤΟ> Εκλογές τον Νοέμβριο!

https://kourdistoportocali.com/news-desk/ektaktoekloges-ton-noemvrio-tou-2018/

Προσφυγή στις κάλπες ακόμη και εντός του Νοεμβρίου του 2018 δείχνει η προφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου και της συζύγου του. Πληροφορίες της τελευταίας στιγμής θέλουν τον Αλέξη Τσίπρα να ετοιμάζεται με διάγγελμα να ανακοινώσει την ημερομηνία των εκλογών καθώς βλέπει τα σύννεφα να πυκνώνουν πάνω από την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη ενώ λαμβάνει απειλητικά μηνύματα από το ιερατείο των Βρυξελλών για τις συντάξεις.

Έπειτα από 16 ώρες απολογίας, ο πρώην υπουργός Άμυνας και Οικονομικών και η σύζυγος του πήραν το δρόμο για τις φυλακές μια και δεν κατάφεραν να πείσουν ότι τα 2,8 εκατ. ελβετικά φράγκα που βρέθηκαν σε λογαριασμούς τους είναι νόμιμα χρήματα και το συγκεκριμένο ποσό δεν δόθηκε για να προτιμήσει συγκεκριμένη εταιρεία για την αναβάθμιση έξι φρεγατών του 2003, έναντι άλλων.

«Η εργαλειοποίηση της ελληνικής δικαιοσύνης θέτει σε κίνδυνο την ίδια μας τη δημοκρατία. Το δόγμα Πολάκη εφαρμόζεται γενικά» δήλωσε ο Γιάννος Παπαντωνίου κατά την αποχώρησή του από τα ανακριτικά γραφεία

O  Γιάννος Παπαντωνίου με τετρασέλιδο υπόμνημα που είχε αποστείλει στην Βουλή έκανε λόγο για απόπειρα συκοφάντησης του ίδιου, «τιμωρίας» της κυβέρνησης Σημίτη και εξυπηρέτησης πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Ο πρώην υπουργός στο συγκεκριμένο υπόμνημα επιδίδεται, μεταξύ άλλων, σε έναν απολογισμό των «επιτυχιών» της κυβέρνησης Σημίτη με κυρίαρχο της είσοδο της χώρας στο ευρώ για να υποστηρίξει «Αυτό είναι το έγκλημα για το οποίο πληρώνουμε το τίμημα της κατασυκοφάντησης. Η επιτυχία και κατ επέκταση η πρόοδος της χώρας δεν συγχωρέθηκαν».

Ο Παπαντωνίου υποστηρίζει ότι το σύνολο των συμβάσεων του υπουργείου Εθνικής Αμυνας έχει υποστεί «εξονυχιστικό» έλεγχο επι 14 χρόνια και «δεν προέκυψε κανένα απολύτως στοιχείο».

«Η σημερινή πρωτοβουλία της κυβερνητικής πλειοψηφίας να ζητήσει την σύσταση Ειδικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για την διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης για έξι δικογραφίες που έχουν διαβιβαστεί στη Βουλή επιχειρεί να ανατρέψει αυτήν την εικόνα. Όχι μόνο δεν το επιτυγχάνει, αλλά επιβεβαιώνει ότι μοναδικός στόχος είναι η συκοφάντηση» επισημαίνει ο πρώην υπουργός στις πρώτες γραμμές του σημειώματός του.

Σε άλλο σημείο υποστηρίζει ότι «η απουσία οποιασδήποτε ένδειξης για την εκ μέρους μου «συμμετοχή σε αξιόποινες πράξεις» οδηγεί τους συντάκτες της Πρότασης στην επίκληση λογαριασμού που δημιούργησε η σύζυγός μου το έτος 2000 (Μάιος- Αύγουστος) και στην συνέχεια μετέτρεψε σε καταπίστευμα στην τράπεζα HSBC για τα παιδιά της από το πρώτο της γάμο» για να συμπληρώσει «πρόκειται για κίνηση απόγνωσης γιατί το άνοιγμα λογαριασμού από την σύζυγό μου απέδειξε ότι μετά την κατάθεση το 2000 ούτε ένα ευρώ δεν προστέθηκε στο αρχικό ποσό (1,3 εκατ. ευρώ). Κατά συνέπεια καμία απολύτως σχέση δεν μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε αυτόν τον λογαριασμό και τη θητεία μου στο ΥΠΕΘΑ».

Τονίζει δε ότι για την εν λόγω υπόθεση έχει ήδη προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Τέλος, ισχυρίζεται ότι η πρόταση για προανακριτική «εξυπηρετεί αποκλειστικά πολιτικές σκοπιμότητες που συνδέονται τόσο με την συγκυρία όσο και με περισσότερο «στρατηγικούς» στόχους, όπως διαφάνηκε από αναφορές του πρωθυπουργού σε κοινοβουλευτική του παρέμβαση στις 17 Μαρτίου» ενώ υποστηρίζει ότι με την προανακριτική επιδιώκεται: «Η επικοινωνιακή κάλυψη του αδιεξόδου της πολιτικής της κυβέρνησης, όπως προκύπτει από την εξέλιξη της οικονομίας και την συσσώρευση προβλημάτων με αιχμή την τρέχουσα διαπραγμάτευση με τους δανειστές.

Η στοχοποίηση του ΠΑΣΟΚ και της Δηνοκρατικής Συμπαράταξης που βρίσκεται σε τροχιά ανάκαμψης.

Η «τιμωρία» της κυβέρνησης Σημίτης, και ειδικότερα η δική μου, για την επιτυχή διαδρομή της ελληνικής οικονομίας εκείνη την περίοδο: δραστική μείωση του πληθωρισμού, υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, μεγάλα έργα υποδομών. Επιστέγασμα της τεράστιας προσπάθειας που είχε καταβάλλει τότε η κυβέρνηση και ο ελληνικός λαός ήταν η ένταξη στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, την Οικονομική και Νομισματική Ένωση».

«Αυτό είναι το έγκλημα για το οποίο πληρώνουμε το τίμημα της κατασυκοφάντησης. Η επιτυχία και κατ επέκταση η πρόοδος της χώρας δεν συγχωρέθηκαν» κατέληγε.

Το βιβλίο της ζωής του

Αποτυπώνοντας την προσωπική και πολιτική του διαδρομή ο πρώην υπουργός, που πρωταγωνίστησε στην πολιτική ζωή ως κορυφαίος υπουργός των κυβερνήσεων του Α. Παπανδρέου και του Κ. Σημίτη, περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε η χώρα στην πορεία για την ένταξη στην ΟΝΕ, την προσπάθεια για εκσυγχρονισμό της οικονομίας από την κυβέρνηση Σημίτη, αλλά και τα αίτια που οδήγησαν στην οικονομική κρίση, καθώς και τις ευθύνες των κυβερνήσεων Καραμανλή και Παπανδρέου για την υπογραφή του Μνημονίου.

 Με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία, το βιβλίο «Στάσεις και Αποστάσεις» δίνει την εκδοχή του πολύπειρου πολιτικού για την εγκατάλειψη του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος στην Ελλάδα που σηματοδοτήθηκε από την απόσυρση του νόμου Γιαννίτση για το ασφαλιστικό το 2001.

Ο Γιάννος Παπαντωνίου δίνει απαντήσεις και για την εμπλοκή του ονόματός του στην υπόθεση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, περιγράφοντας τον δικαστικό αγώνα που έδωσε στη Γαλλία, όπου δικαιώθηκε μετά από απόφαση της γαλλικής δικαιοσύνης. Οι «”Στάσεις και Αποστάσεις”» αποτυπώνουν μία διαδρομή» αναφέρει στην εισαγωγή του βιβλίου του.

«Καταγράφουν σταθμούς, προσδιορίζουν το πλαίσιο, αναλύουν πρόσωπα, τοποθετούνται απέναντι στις καταστάσεις», σημειώνει, προσθέτοντας ότι «η παραίτηση και η υποταγή σε μαζικές στάσεις και τάσεις δεν υπηρετεί το συμφέρον των πολιτών.Η επανεκκίνηση της χώρας θα επιτευχθεί όταν με ειλικρίνεια αναμετρηθούμε με βαθύτερες παθογένειες της εθνικής μας ταυτότητας, αναζητήσουμε τα πραγματικά αίτια της πρωτοφανούς κρίσης και χαράξουμε κοινή πορεία».

Από τα Εξάρχεια στο Κέιμπριτζ

Ο Γιάννος Παπαντωνίου κατάγεται από αστική οικογένεια με παράδοση στους αγώνες για δημοκρατία τη δεκαετία του ’60. Γεννήθηκε στο Παρίσι και μεγάλωσε στα Εξάρχεια, ενώ έφυγε από την Ελλάδα το 1968 και σπούδασε οικονομικά στο Ουισκόνσιν, ιστορία στη Σορβόνη και ακολουθεί το διδακτορικό στις οικονομικές επιστήμες στο Κέιμπριτζ. Δραστηριοποιήθηκε πολιτικά στα τάξεις του ΚΚΕ Εσ. μέχρι το 1980, οπότε δέχτηκε τηλεφώνημα από τον Ανδρέα Παπανδρέου ο οποίος είχε ενθουσιαστεί από μία δημοσίευσή του για την ειδική σχέση της Ελλάδας με την ΕΟΚ. Η εμπιστοσύνη που του έδειξε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ άνοιξε το πλούσιο κεφάλαιο της πολιτικής δράσης του Γιάννου Παπαντωνίου, που έμελλε να είναι ο υπουργός που υπέγραψε την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ.Ο δρόμος προς την ΟΝΕ
Με τον θάνατο του Γιώργου Γεννηματά το 1994 ο Ανδρέας Παπανδρέου ζητά από τον Γιάννο Παπαντωνίου να του εκφράσει την άποψή του για την ελληνική οικονομία: «Απάντησα με ευθύτητα» αναφέρει στο βιβλίο του ο Γιάννος Παπαντωνίου. «Είχε εξαιρετική σημασία η σταθεροποίηση της οικονομίας με μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του πληθωρισμού για την ανάκτηση της εμπιστοσύνης των αγορών», σημειώνει. Ο Ανδρέας άκουγε σκεπτικός. Την επόμενη μέρα ο Ανδρέας Παπανδρέου τηλεφώνησε στον Γιάννο Παπαντωνίου και του ζήτησε να αναλάβει υπουργός Εθνικής Οικονομίας. «Ετσι ξεκίνησε ο δρόμος για την ΟΝΕ. Δεν φανταζόμουν τότε ότι θα έμενα στη θέση αυτή και μάλιστα με διευρυμένες αρμοδιότητες για 8 χρόνια, διατρέχοντας τρεις κοινοβουλευτικές περιόδους και ότι θα υπέγραφα την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη», αναφέρει ο Γιάννος Παπαντωνίου.

Ορκίστηκε στις 6 Μαΐου του 1994 και κατόπιν τον κάλεσε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής για να του μιλήσει: «Είσαι νέος, φιλόδοξος και έχεις προοπτική» του είπε ο Κ. Καραμανλής. «Να θέσεις προτεραιότητες. Να κάνεις επιλογές. Και να επιμείνεις σε αυτές. Ο Ελληνας» -συνέχισε- «είναι από τη φύση του διαμαρτυρόμενος.

Διαθέτει όμως κρίση. Οταν θα λαμβάνεις δυσάρεστες αποφάσεις θα αντιμετωπίζεις απεργίες και διαδηλώσεις έξω από το υπουργείο σου.

Να γνωρίζεις ότι οι ίδιοι άνθρωποι, όταν σε δουν το βράδυ στην τηλεόραση του σπιτιού τους να εξηγείς με νηφαλιότητα και λογική την πολιτική σου θα συμφωνούν μαζί σου», του είπε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Η επιλογή Παπαδήμου για την ΤτΕ
Τον Οκτώβριο του 1994 έπρεπε να αντικατασταθεί ο επίτροπος στην Τράπεζα Κρήτης, που έμπαινε σε φάση ιδιωτικοποίησης. Η απόφαση διορισμού ανήκε τυπικά στην Τράπεζα της Ελλάδος, αλλά θα έπρεπε να προηγηθεί συνεννόηση με τον υπουργό Οικονομικών. Ο τότε διοικητής της ΤτΕ Γιάννης Μπούτος όμως είχε προχωρήσει στην επιλογή υπερβαίνοντας τον αρμόδιο υπουργό Γιάννο Παπαντωνίου. «Του ζήτησα να ανακαλέσει», σημειώνει ο Γιάννος Παπαντωνίου, «για να εξασφαλιστεί η συμφωνία της κυβέρνησης. Μου απάντησε ότι ήταν πρακτικά δύσκολο, διότι το κείμενο είχε ήδη φύγει για την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Ενημέρωσα αμέσως τον πρωθυπουργό, επισημαίνοντας την παρέκκλιση από τη δεοντολογία.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον χαρακτηριστικά συνοπτικό τρόπο που χειριζόταν τα θέματα, όταν δεν ήθελε να χάσει χρόνο, απάντησε με ερώτημα: “Ποιον προτείνεις για τη θέση του Μπούτου;”. ”Πιστεύω ότι κατάλληλος είναι ο υποδιοικητής Λουκάς Παπαδήμος. Είναι καλός οικονομολόγος με διεθνή αναγνώριση. Τον γνωρίζω και μπορώ να συνεργαστώ μαζί του”, απάντησα. “Φαίνεται καλή επιλογή. Σε παρακαλώ να μου στείλεις το απόγευμα επιστολή με την οποία να εισηγείσαι την αντικατάσταση του Γιάννη Μπούτου με τον Λουκά Παπαδήμο” απάντησε ο πρωθυπουργός». Ο Γιάννος Παπαντωνίου αναφέρει ότι χρειάστηκε δύο ώρες για να συντάξει τις 10 γραμμές της επιστολής, προκειμένου να βρει τις κατάλληλες διατυπώσεις για να τιμήσει τον Γιάννη Μπούτο. «Ηταν μια άσκηση ισορροπιών» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Η υποτίμηση και το κλείδωμα της ΟΝΕ
Ο Γιάννος Παπαντωνίου κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πίεση των αγορών στη δραχμή στα τέλη του 1997, που προεξοφλούσαν μία υποτίμηση του νομίσματος πριν από τα τέλη του 1998, οπότε και ολοκληρωνόταν το χρονοδιάγραμμα της ένταξης της Ελλάδας στον μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών της ΕΕ, που αποτελούσε αποφασιστικό βήμα για την ΟΝΕ. Ξεκίνησε τότε ένας αγώνας δρόμου για τον Γιάννο Παπαντωνίου και τους συνεργάτες του, τον διοικητή της ΤτΕ Λ. Παπαδήμο και τον πρόεδρο του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων Γιάννη Στουρνάρα υπό την εποπτεία του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. «Κάλεσα τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Λ. Παπαδήμο για μία κατ’ ιδίαν συζήτηση στο υπουργείο.

Συμφώνησε για την αναγκαιότητα επίσπευσης της υποτίμησης και αναλύσαμε διεξοδικά τεχνικές και επικοινωνιακές πτυχές του εγχειρήματος» αναφέρει ο Γιάννος Παπαντωνίου. «Για τα εθνικά κράτη η υποτίμηση είναι μια μονομερής ενέργεια της κυβέρνησης.

Σε μία νομισματική ένωση όμως η απόφαση είναι συλλογική» σημειώνει ο πρώην υπουργός και περιγράφει πως ενημέρωσε τον πρωθυπουργό Κ. Σημίτη, ο οποίος έδωσε το πράσινο φως να προχωρήσουν.

«Επρεπε να τηρηθεί απόλυτη εμπιστευτικότητα. Τυχόν διαρροή θα οδηγούσε σε μεγάλη κερδοσκοπική επίθεση στη δραχμή, που θα ανέτρεπε τα επιτεύγματα της οικονομικής πολιτικής καθιστώντας ανέφικτη την ένταξη», αναφέρει ο Γιάννος Παπαντωνίου, που χαρακτήρισε το όλο εγχείρημα «οιονεί στρατιωτική επιχείρηση».

Το επόμενο χρονικό διάστημα ακολούθησε διάψευση της επικείμενης υποτίμησης και η διαμόρφωση μίας επιχειρηματολογίας για το άσκοπο μιας τέτοιας ενέργειας. «Δεν υπήρχε κανένα περιθώριο λάθους.

Και το παραμικρό στραβοπάτημα θα απέβαινε μοιραίο». Ακολούθησε μία σκληρή διαπραγμάτευση με τους Γερμανούς, που εκτιμούσαν ότι η κάλυψη της ανταγωνιστικότητας απαιτούσε υποτίμηση 20%, ενώ ο Γιάννος Παπαντωνίου είχε εισηγηθεί 10%.

Οι συζητήσεις οδηγούνταν σε αδιέξοδο, οπότε ζητήθηκε η παρέμβαση του Κ. Σημίτη στον καγκελάριο Χέλμουτ Κολ, αλλά η γερμανική απάντηση ήταν αμφίσημη. Επειτα από σκληρές διαπραγματεύσεις η υποτίμηση έκλεισε στο 12%. Η ισοτιμία κλείδωσε στις 14 Μαρτίου στη συνεδρίαση της Νομισματικής Επιτροπής στις 375 δρχ. ανά ECU, όπως ακριβώς είχε συμφωνηθεί με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Τέο Βάιγκελ. «Τον Ιανουάριο του 2000 ζητήσαμε ανατίμηση της δραχμής, για να εναρμονιστεί η ισοτιμία της με την τιμή των αγορών.

Η Ελλάδα προσχώρησε στην ΟΝΕ με ισοτιμία 1 ευρώ = 340,75 δρχ.», αναφέρει ο Γιάννος Παπαντωνίου, αναφέροντας τα συγχαρητήρια που δέχτηκε η ελληνική πλευρά από τη βρετανική προεδρία. «Η οικονομική πολιτική έμπαινε σε νέα φάση. Ανοιγε ο κύκλος των μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών με αιχμή στις ιδιωτικοποιήσεις και τις απελευθερώσεις αγορών. Ηταν φανερό ότι ο ρόλος του κράτους στην οικονομία ήταν υπέρογκος και λειτουργούσε αρνητικά για την αναπτυξιακή διαδικασία καθηλώνοντας την παραγωγικότητα» σημειώνει, κάνοντας ειδική αναφορά στον ρόλο των τραπεζών και των ΔΕΚΟ.

Τι λέει για τη μητέρα του
Υπόδειγμα ζωής βασισμένης σε αρχές και αξίες

Με ιδιαίτερο θαυμασμό αναφέρεται ο συγγραφέας στη μητέρα του Ευαγγελία Παπαντωνίου, η οποία ήταν η πρώτη γυναίκα γενικός διευθυντής στο Δημόσιο το 1964 με απόφαση της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου. «Απολύθηκε από τη χούντα το 1967 και στη διάρκεια της δικτατορίας στήριξε αντιστασιακές πρωτοβουλίες σε συνεργασία με προσωπικότητες του κεντρώου χώρου όπως ο Γιάννης Αλευράς».

Στη Μεταπολίτευση διορίστηκε από την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας πρόεδρος του Εθνικού Οργανισμού Πρόνοιας και εκλέχτηκε Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων μετά την Αμαλία Φλέμιγκ, ενώ συνέβαλε στο νομοθετικό έργο των πρώτων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των γυναικών. «Η μητέρα μου είναι ένα υπόδειγμα ζωής βασισμένης σε αξίες και αρχές. Η επιρροή της στη διαμόρφωση της δικής μου προσωπικότητας ήταν καθοριστική» επισημαίνει ο Γιάννος Παπαντωνίου.

Η Ευαγγελία Παπαντωνίου ήταν ανύπαντρη μητέρα, αφού δεν παντρεύτηκε με τον πατέρα του Γιάννου, Τάκη Πανόπουλο. «Με τον πατέρα μου, Τάκη Πανόπουλο, είχε ισχυρό δεσμό τα προπολεμικά χρόνια. Ο πόλεμος τους χώρισε και ο πατέρας παντρεύτηκε με άλλη γυναίκα.

Οταν ξαναέσμιξαν ο πατέρας δίστασε να χωρίσει. Η μητέρα μου έμεινε έγκυος και με κράτησε με δική της απόφαση. Πήγε στο Παρίσι, παίρνοντας εκπαιδευτική άδεια από το ΙΚΑ για την πραγματοποίηση μεταπτυχιακών σπουδών στη Σορβόνη.

Γέννησε μόνη της με τη συμπαράσταση μίας πολύ στενής της φίλης, της Μαρίκας Στρομπούλη, που ζούσε στο Παρίσι».

Επειτα από μερικούς μήνες επέστρεψαν στην Αθήνα, στα Εξάρχεια, όπου ο Γιάννος Παπαντωνίου μεγάλωσε με τη μητέρα του, τον παππού του Κυριάκο και τη γιαγιά του Ελένη.

Η πρώτη σύζυγος
Σημαντικό ρόλο στη ζωή του Γιάννου Παπαντωνίου διαδραμάτισε η πρώτη του σύζυγος Λία Καρτάλη, την οποία γνώρισε στο Παρίσι το 1973 και με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τη Δάφνη και το 1978 τον Αλέξανδρο. «Το 1993 υπήρξε μία αλλαγή στη ζωή μου. Τον Δεκέμβριο του προηγούμενου χρόνου είχα χωρίσει με τη Λία Καρτάλη», αναφέρει ο συγγραφέας. «Οι χωρισμοί είναι τραυματικές εμπειρίες ιδιαίτερα όταν υπάρχουν παιδιά στην οικογένεια και συνοδεύονται από αδικίες». Εκείνη την περίοδο είχα συνδεθεί με τη Ρούλα Κουράκου.

Ηταν συνεργάτιδα στο γραφείο μου. Ο δυνατός δεσμός μας μας οδήγησε να ζήσουμε μαζί από το τέλος του 1993». Παντρεύτηκαν τέσσερα χρόνια αργότερα.

Το 1997 απεβίωσε η Λία Καρτάλη. Το 1999 αποκτά με τη Ρούλα Κουράκου γιο, τον Ιάσονα.

«Με τη Ρούλα δώσαμε ζωή ο ένας στον άλλο. Βαδίσαμε και βαδίζουμε μαζί» σημειώνει με νόημα.

Κεφάλαιο ΟΝΕ
Η Ελλάδα στον σκληρό πυρήνα των ισχυρών της Ευρώπης

Ο Γιάννος Παπαντωνίου θυμάται τη συγκινητική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο ECOFIN της 19ης και 20ής Ιουνίου του 2000, όταν επικυρώθηκε η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, την οποία υπέγραψε ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Σημίτη. «Η Ελλάδα προσχώρησε στον σκληρό πυρήνα των ισχυρών χωρών της Ευρώπης. Ηταν κορυφαία στιγμή της μεταπολίτευσης», αναφέρει ο συγγραφέας. «Κλείνοντας το κεφάλαιο της ΟΝΕ», επισημαίνει στο βιβλίο του ο Γιάννος Παπαντωνίου, «πρέπει να σημειώσω ότι το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα και κυβέρνηση στήριξε την προσπάθεια.

Το κύρος των δύο ηγετών του, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη, βοήθησε στην εξασφάλιση της θετικής στάσης. Ομως πρέπει να αναφερθεί ότι υπήρχαν ισχυρές αντιδράσεις στο συνδικαλιστικό και το κομματικό πεδίο, τόσο λόγω ιδεολογικών διαφοροποιήσεων όσο και για την προστασία συντεχνιακών προνομίων που είχαν παρασχεθεί από κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ στη διάρκεια της πρώτης οκταετίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά την καθοριστική συμμετοχή μου στη σημαντικότερη πολιτική που προωθούσε η κυβέρνηση, την ένταξη στην ΟΝΕ, δεν υπήρξα ποτέ μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ.

Εξάλλου ο ίδιος ο Κώστας Σημίτης δεν έκρινε ποτέ σκόπιμο να εισηγηθεί την εκλογή μου σ’ αυτό το όργανο, προφανώς για να μη διαταραχτούν ενδοκομματικές ισορροπίες…».

Η ανάκληση του σχεδίου Γιαννίτση
Ο Γιάννος Παπαντωνίου χαρακτηρίζει ως κομβικό σημείο για την κυβέρνηση Σημίτη το 2001 την ανάκληση του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό. «Ηταν η πρώτη σημαντική ήττα της κυβέρνησης. Σηματοδότησε αναστολή της μεταρρυθμιστικής ατζέντας και υποχώρηση στις δυνάμεις που αντιδρούσαν στις αλλαγές» σημειώνει ο συγγραφέας. Σε άλλο σημείο αναφέρει ότι «αν το νομοσχέδιο Γιαννίτση ή έστω μία ηπιότερη μορφή του, είχε γίνει δεκτό το 2001, δεν θα προέκυπτε η ανάγκη βίαιης ανατροπής βασικών ασφαλιστικών δεδομένων και προσδοκιών το 2010 σε εφαρμογή του Μνημονίου».

Σημείωνει όμως ότι ο Τάσος Γιαννίτσης είχε επεξεργαστεί ένα νομοσχέδιο μόνος του χωρίς συνεργασία με τα άλλα υπουργεία και διαβούλευση με τους συνδικαλιστές για τους οποίους ήταν ένα θέμα ταμπού. Χαρακτηρίζει την απόσυρση του νομοσχεδίου ως την αρχή του τέλους των κυβερνήσεων του Κώστα Σημίτη. «Σε συνάντηση που είχα με τον Κ. Σημίτη στη διάρκεια της κρίσης του είπα ότι ήταν λάθος η άτακτη υποχώρηση…”Μα δεν βλέπεις, δεν θέλουν τίποτα” απάντησε ο πρώην Πρωθυπουργός. Ηταν φανερό ότι ο Σημίτης δεν ήταν διατεθειμένος αν ανοίξει νέα μέτωπα που θα έθεταν σε κίνδυνο τη δεύτερη θητεία του» συμπεραίνει ο συγγραφέας.

Διπλό λάθος Σημίτη το δαχτυλίδι στον Γιώργο
Ο Γιάννος Παπαντωνίου αναφέρεται και στο δαχτυλίδι που έδωσε ο Κώστας Σημίτης στον Γιώργο Παπανδρέου το 2004, οπότε και παραιτήθηκε από πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. «Η προεπιλογή συγκεκριμένου προσώπου για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ήταν διπλό λάθος.

Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου 2009-2012 αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων και κατέρρευσε απαξιωμένη αφού οδήγησε τη χώρα στο Μνημόνιο, ενώ η προεπιλογή μετέτρεψε και πάλι το ΠΑΣΟΚ σε αρχηγικό κόμμα, διαγράφοντας τους αγώνες του ίδιου του Κώστα Σημίτη», αναφέρει ο Γιάννος Παπαντωνίου.

Ο δικαστικός αγώνας κατά της «Liberation»
Ενα άρθρο της γαλλικής εφημερίδας «Liberation» το 2005 κατηγορούσε τον Γιάννο Παπαντωνίου ότι εμπλεκόταν στην υπόθεση των εξοπλιστικών προγραμμάτων ως υπουργός Εθνικής Αμυνας. Το άρθρο ενέπλεκε τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Σημίτη και τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και το υπέγραφε ένα πρώην στέλεχος της εταιρείας Tαλές, ο Μισέλ Ζοσεράν, που ήταν προφυλακισμένος έπειτα από άσκηση ποινικών διώξεων. «Ασκησα προσφυγή για συκοφαντική δυσφήμηση βάσει του γαλλικού νόμου στο Πολυμελές πρωτοδικείο του Παρισιού», επισημαίνει ο Γιάννος Παπαντωνίου. Στις 20 Φεβρουαρίου του 2006 το Πρωτοδικείο των Παρισίων καταδίκασε τη «Liberation» για συκοφαντική δυσφήμηση κατά του Γιάννου Παπαντωνίου.

Τα επόμενα χρόνια καταδικάστηκαν η «Le Monde» και άλλες εφημερίδες. «Την ίδια τύχη είχαν όλες ανεξαίρετα οι προσπάθειες εμπλοκής μου σε θέματα που αφορούσαν εξοπλισμούς κατά τη διάρκεια της δικής μου θητείας. Επεσαν στο κενό. Οι συκοφάντες έμειναν μετέωροι με τις δήθεν καταγγελίες τους» σημειώνει ο πρώην υπουργός.

Οι ευθύνες Γιώργου για το μνημόνιο
Ο πρώην υπουργός αναγνωρίζει ότι η οικονομία κατέρρευσε επί κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή, αλλά επιρρίπτει ευθύνες στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου για το Μνημόνιο, το οποίο χαρακτηρίζει «υποταγή της χώρας σε καθεστώς επιτροπείας».

«Δεν έγινε αποτελεσματική διαπραγμάτευση λόγω αδυναμίας της ελληνικής πλευράς. Δεν υπήρχαν ούτε ιδέες ούτε προγράμματα ούτε στελέχη με διαπραγματευτική εμπειρία ώστε να διαμορφώσουν πειστικές θέσεις, κατανοητές και να ενσωματωθούν στη συμφωνία. Η Ελλάδα υπέγραψε ουσιαστικά το κείμενο που ετοίμασαν οι δανειστές.

Η φιλία μου με τον Στρος Καν, τότε γενικό διευθυντή του ΔΝΤ, μου επέτρεπε να παρακολουθώ τις εξελίξεις και να σχηματίζω, έστω από μακριά, ρεαλιστική εικόνα». Παράλληλα χαρακτήρισε ελαττωματικό τον σχεδιασμό του Μνημονίου από τους δανειστές.

Η δημιουργική οκταετία Σημίτη
Με σεβασμό για την προσφορά του αναφέρεται ο Γιάννος Παπαντωνίου στον πολιτικό Κ. Σημίτη:

«Ο Κ. Σημίτης ταυτίστηκε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο πολιτικό ηγέτη της μεταπολίτευσης με την προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας. Δούλεψε σε αυτήν την κατεύθυνση σκληρά και αποτελεσματικά

Η οκταετία 1996-2004 ήταν πράγματι δημιουργική, όπως τιτλοφόρησε το βιβλίο που εξέδωσε όταν αποχώρησε, κυρίως για την οικονομία με την ένταξη στην ΟΝΕ και τον εκσυγχρονισμό των υποδομών, καθώς και την αναβάθμιση της διεθνούς θέσης της χώρας.

Ομως στη δεύτερη τετραετία φάνηκε να χάνει το μεταρρυθμιστικό του προσανατολισμό με την υποχώρηση στο ασφαλιστικό, ενώ στον τομέα της θεσμικής ανασυγκρότησης, στο ίδιο το κράτος και το πολιτικό σύστημα, δεν πραγματοποιήθηκαν ουσιαστικές αλλαγές».