Τα άνθη του κακού και ο «δαίμων» της φιλοπατρίας!...

http://www.antinews.gr/action.read/antitheseis/ta-anthi-tou-kakou-kai-o-daimon-tis-filopatrias-/10.127963

Της Κρινιώς Καλογερίδου

Στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε έρχονται στο μυαλό μας όλο και συχνότερα σκηνές της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, οι οποίες αποτελούν για πολλούς από μας βασικό σημείο αναφοράς, όπου καταλήγουμε αναζητώντας την απάντηση για την δικιά μας απαισιοδοξία στη φιλοσοφική στάση της αρχαίας ψυχής των ηρώων, όπως την αποθέωσαν οι τραγικοί ποιητές.

Φευ!.. Δεν αναγνωρίζουμε, δυστυχώς, τελευταία - στο φως της αρχαίας ψυχής - στοιχεία της δικιάς μας παραίτησης, που κρύβει η ελληνική απαισιοδοξία. Γιατί εκείνη των προγόνων μας, αν και εκδηλωνόταν με θρήνους και κοπετούς για την μοίρα των θνητών του κόσμου, δεν έφτανε ποτέ - όπως τώρα - στα όρια της ιερεμιάδας (θρηνολογίας), της δειλίας και της εγκατάλειψης. Ήταν μια απαισιοδοξία του μέτρου, σχεδόν ηρωική, που δεν έφτανε στην απελπισία και την τυφλή εγκατάλειψη της ζωής, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που επιβεβαίωναν τον κανόνα.

Τι συνέβη λοιπόν και στο μέχρι πρότινος νεοελληνικό μυαλό γεννήθηκαν τέτοιες συγχύσεις, που το οδήγησαν στην δραματική απαισιοδοξία; Φταίει μήπως το γεγονός πως οι Έλληνες ήταν απροετοίμαστοι για ν' αντιμετωπίσουν τους... 'ενδιαφέροντες καιρούς’ για τους οποίους μιλούν οι Κινέζοι υπονοώντας την επικινδυνότητα των γεωπολιτικών ανακατατάξεων οι οποίες - στην περίπτωσή μας - προοιωνίζονται τα άνθη του κακού στα Βαλκάνια με τις αλλαγές συνόρων και Συνθηκών;

Και να φανταστεί κανείς πως όλα αυτά εκκολάφθηκαν στους κήπους της παγκοσμιοποίησης και του διεθνιστικού πνεύματος, που κατάπιναν για πολλά χρόνια αργά και διαβρωτικά ιερές έννοιες όπως το 'έθνος', η 'πατρίδα', η 'θρησκευτική πίστη' και η 'φιλοπατρία'...
Ο προσωπικός παράγοντας, η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου, είναι οπωσδήποτε ο κύριος διαμορφωτής της ψυχικής του συγκρότησης, όμως αυτή - ειδικά στην μουντή εποχή μας - επηρεάζεται απ' το αποπνευματωμένο περιβάλλον, την εσωτερική αποσύνθεση ενός κόσμου που πορεύεται με ξενόφερτα φασματικά θαμπόφωτα, με μύθους και ψευδαισθήσεις που διακρίνονται για τις λαϊκιστικές και υπερβατικές τους καταξιώσεις. Ενός κόσμου που έχει πάψει προ πολλού να πιστεύει σε αξίες και ιδανικά, να πιστεύει στην φιλοπατρία...

Θα μπορούσε να αντιλέξει κανείς σ' αυτήν την θλιβερή οπτική ότι και άλλοτε πέρασαν δύσκολα χρόνια οι Έλληνες και μπόρεσαν να επιβιώσουν. Πολύ σωστά... Μόνο που τότε δεν αναιρούσαν τον εαυτό τους με τις πράξεις τους και δεν απαξίωναν το ηρωικό παρελθόν τους εξοβελίζοντας απ' τα σχολεία τα επιτεύγματα των κλασικών χρόνων και τις διασημότερες μορφές της ιστορίας τους.

Και στις εμπόλεμες περιόδους ακόμη, όπου καλούνταν να αντιμετωπίσουν απανωτά τα κακά, ο ελληνισμός ζούσε, άντεχε, άλλαζε σύσταση και μορφή, αναπροσαρμοζόταν σε καινούριες περιστάσεις και συνέχιζε την πορεία του ανακαινισμένος, εμβαπτισμένος στο αθάνατο ελληνικό πνεύμα. Αυτή η ικανότητα προσαρμογής των Ελλήνων, που καλοχώνευε μοναδικά ποικίλες ιδιοσυγκρασίες, τάσεις, νοοτροπίες και τρόπους έκφρασης, αντλούσε πάντα τη δύναμή της απ' την παρακαταθήκη των προγονικών μας ιδανικών και, προπάντων, της φιλοπατρίας.

Ο αέρας, ο τόνος, η ψυχή του Νεοελληνισμού συντηρούνταν χάρη σ' αυτήν!.. Γι' αυτό και η αλλοτινή απαισιοδοξία, ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές, έκρυβε μέσα της το αδυσώπητο φως της αυγής, που κοντοζύγωνε για να φέξει. Δεν είχε καμιά σχέση με το ζόφος το τωρινό που βιώνουν οι Έλληνες και τον εθνικό νεο-ραγιαδισμό των μοιραίων για την Ελλάδα κυβερνώντων. Έναν ραγιαδισμό που - διακόσια χρόνια μετά την Τουρκοκρατία - επανέρχεται δριμύτερος προαναγγέλλοντας εθνικές υποχωρήσεις...

Η 'συμφωνία των Πρεσπών' ( που έδωσε το δικαίωμα στους παραχαράκτες της ιστορίας μας να μοιράζουν ήδη ανά τον κόσμο τους χάρτες του αλυτρωτισμού τους και να ζητούν αποζημιώσεις - ως 'Μακεδόνες του Αιγαίου' - από την Ελλάδα, ύψους τριών τρις ευρώ), ήταν μόνο η αρχή που άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, για ν' ακολουθήσουν και άλλες ήττες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων...
Μετά την 'ήττα' στον ακήρυχτο πόλεμο για τα Ίμια και το ομιχλώδες τοπίο στο Κυπριακό, ακολούθησε η 'διακριτική' παραχώρηση εθνικού χώρου στο Αιγαίο, η αποδοχή του αιτήματος του Ερντογάν για αλλαγή του καθεστώτος των μουφτήδων ( όπως οριζόταν αυτό υπέρ της Ελλάδας από τη συνθήκη της Λωζάνης, 1923) και επίκειται ο... συμβιβασμός με τους Αλβανούς (μείωση κατά 1/4 της ελληνικής ΑΟΖ στο βόρειο Ιόνιο [άρα παραχώρηση ελληνικού εδάφους] και απόδοση αποζημιώσεων στους Τσάμηδες...

Εδώ κατάντησαν, δυστυχώς, οι Έλληνες σήμερα. Να βλέπουν την πατρίδα τους να ξεπουλιέται, να υποθηκεύεται, να μπαίνει στη διαδικασία να χάσει στο μέλλον εδάφη ποτισμένα με αίμα, χωρίς να πέσει τουφεκιά!... Να βλέπουν τους πολιτικούς που επέλεξαν να τους κυβερνήσουν να κάνουν ό,τι μπορούν για να βλάψουν την πατρίδα τους, φτάνοντας στο σημείο να διοχετεύουν στοχευμένα και οργανωμένα στην νεολαία της την προπαγάνδα της ταύτισης του εθνικού φιλότιμου με την εθνικιστική υπεροψία και του πατριωτισμού με τον εθνικισμό ή με τον τοπικό εγωισμό και το ταξικό ή ιδιωτικό συμφέρον...

Κάνουν. δηλαδή, στις ελληνικές ψυχές αυτό που έγραψε κάποτε ο Σεφέρης ( ' Η Σαλαμίνα της Κύπρος') :

' ... Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν '
(όμως) ' δε θα μπορέσουν • μόνο θα τις ξεκάμουν
αν ξαναγίνουνται οι ψυχές...'

Αυτά τα μεθοδευμένα σχέδια της 'Κυβερνώσας Αριστεράς' του ΣΥΡΙΖΑ για αποεθνικοποίηση και αποορθοδοξοποίηση των τωρινών και επόμενων γενιών των Ελλήνων, για δαιμονοποίηση της λέξης 'φιλοπατρία', για απαξίωση της έννοιας της πατρίδας και των παραγώγων της, για ευτελισμό των αξιών που σηματοδότησαν τα ιερά και τα όσια στον αρχαίο, τον χριστιανικό-ορθόδοξο και νεότερο ελληνικό κόσμο, που γαλούχησαν γενιές Ελλήνων από το 1821 ως τον Μακεδονικό Αγώνα (1904-08) κι από τους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-\'13) ως το Αλβανικό Έπος (1940-41) και την Εθνική Αντίσταση (1941-44), είναι που μας γεμίζουν απαισιοδοξία...

Απαισιοδοξία η οποία εντείνεται σε βαθμό τραγικής αγωνίας, καθώς κοντά σ' αυτά προστίθενται και οι δραματικές τωρινές συγκυρίες: οι... παράπλευρες απώλειες των μνημονιακών χρόνων που μας εξόντωσαν υλικά και ηθικά και μας μετέτρεψαν σε ανέστιους στην ίδια μας την πατρίδα, οι άστοχοι χειρισμοί στα εξωτερικά θέματα που προοιωνίζονται οδυνηρές μελλοντικές εξελίξεις, οι παλινωδίες στο μεταναστευτικό που μετέτρεψαν την χώρα σε καταφύγιο λαθρομεταναστών και πάσης φύσεως παρανόμων, οι μικρές και μεγάλες υποχωρήσεις και ήττες στην καθημερινή, κοινωνική και εθνική ζωή των Ελλήνων...

Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, ωστόσο, που θέλουν την Ελλάδα να χάνεται και να μην έχει μέλλον, αφυπνίζει και πάλι τους Έλληνες η φωνή του ποιητή, που δίνει το σύνθημα για εγρήγορση και αντίσταση, αφού 'παραφούσκωσε το προζύμι της πίκρας':

'... Δεν αργεί να καρπίσει τ' αστάχυ
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι,
δε χρειάζεται μακρύ καιρό...'

Όλοι οι Έλληνες συνειδητοποιούμε πλέον ότι είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου να αντισταθούμε στα σχέδια των κυβερνώντων να μας επιβάλουν τις 'προοδευτικές' ιδεοληψίες τους, τους αριστερούς δογματισμούς τους και την αθεΐα τους προωθώντας δόλια και συστηματικά μαζικές ελληνοποιήσεις λαθρομεταναστών, που έχουν σαν οδυνηρό αποτέλεσμα τον ισλαμικό εποικισμό της πατρίδας μας. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να βροντοφωνάξουμε το νέο 'ΟΧΙ ' τώρα, γιατί αύριο θα είναι αργά !!!..