Παρελθόν...
Πέμπτη, 3 Σεπτεμβρίου 2015. Του πράσινου Αλή Μπαμπά με τους 40 χιλιάδες κλέφτες. Το καλοκαίρι καλά κρατεί. Κάνω όψιμες διακοπές.
Στις 14 Αυγούστου έχει αποχωρήσει από τον Τσίπρα η Αριστερή Πλατφόρμα του Λαφαζάνη και μερικοί αριστεριστές. Όμως χάρις στην εθνομειοδοτική στήριξη από τον καραμανλισμό έχει καταφέρει να ψηφίσει το 3ο Μνημόνιο, χωρίς έτσι να απολέσει την εξουσία.
Η επίσημη ΝΔ, θλιβερό κοινοβουλευτικό δεκανίκι του μπολσεβίκου, έχει μεν εκφράσει την αντίθεσή της στο ενδεχόμενο νέων εκλογών, όμως του έχει παράσχει, παρά την έντονη αντίθεση της βάσης, εν λευκώ στήριξη χωρίς καμιάν εγγύηση. Αμέσως μόλις "περνάει" το 3ο Μνημόνιο ο Τσίπρας προκηρύσσει εκλογές για τις 20 Σεπτεμβρίου, για να ξεκαθαρίσει το κόμμα του και να εδραιώσει την εξουσία του, αφήνοντας την πλην καραμανλικών ΝΔ σε σύγχυση.
Η παρέα που συγκεντρωνόμαστε κάθε πρωί στην παραλία συζητά στις ξαπλώστρες για τις επερχόμενες εκλογές. Κάποιοι, περισσότερο προβάλλοντας την επιθυμία μας για πραγματικότητα, εκφράζουμε, για την τιμή των όπλων, επιφυλάξεις αν θα κερδίσει πάλι. Με τα λογικά, αλλά για νοικοκυραίους αστούς, επιχειρήματα. Ότι οι τράπεζες είναι κλειστές, ότι η οικονομία στραγγαλίζεται, ότι αποδείχθηκε και στους ανίδεους πασιφανώς ψεύτης, ότι ψήφισε τα μνημόνια που "θα έσκιζε".
Ο Γιώργος, ένα παιδί με διαφορετικά από την πολιτική κύρια ενδιαφέροντα, ο οποίος όμως ζει μέσα στην κοινωνία και αντιλαμβάνεται τον παλμό της, μας προσγειώνει στην πραγματικότητα. Με λίγες λέξεις προδιαγράφει επακριβώς το αποτέλεσμα των εκλογών, δυο και βδομάδες πριν τη διεξαγωγή τους :
"Ο Τσίπρας θα ξαναβγεί. Ο κόσμος ξέρει ότι τους κορόϊδεψε, όμως σχεδόν πάντοτε δίνει δεύτερη ευκαιρία. Και τη δίνει στον αρχηγό, αυτοί που του έφυγαν δεν μετράνε για τον κόσμο. Δεν πρόκειται να ψηφίσει ΝΔ γιατί την φοβάται πολύ μην του βάλει κι άλλους φόρους(Σημ. : Το σοκ στην κοινωνία από την πολιτικά καταστροφική επιβολή του ΕΝΦΙΑ είναι ακόμα νωπό). Κι έπειτα τον συμπαθούν, ο Τσίπρας αρέσει στις γυναίκες ενώ παίρνει και όλη την νεολαία".
Ακριβώς ό,τι βρήκαν κατόπιν εκλογικής εορτής οι δημοσκόποι μετά από "πολύπλοκες" έρευνες. Ενώ από μετεκλογική έρευνα στο κοινωνικό περιβάλλον, "ψαρεύοντας" δηλαδή γιαγιάδες, διαπίστωσα ότι ο Τσίπρας είχε πάρει και την τρίτη ηλικία : επειδή "αυτόν ψήφιζαν τα εγγόνια τους" τα οποία τους πίεσαν να κάνουν το ίδιο, και με την "βλαμμένη" στοργή της ελληνικής οικογένειας υπέκυψαν, ενώ ταυτόχρονα ήθελαν να διασφαλίσουν και τη "συνταξούλα" τους, όπως μου εκμυστηρεύτηκαν.
Ο Τσίπρας εδραιώνεται, δημιουργώντας παράλληλα, κυρίως στην αλλοδαπή τον "μύθο" αυτού "που δεν χάνει", ο οποίος οδηγεί τις ξένες πρωτεύουσες ν' αποφασίσουν οριστικά ότι μ' αυτόν πλέον θα έχουν να κάνουν. Καθοριστικό γεγονός, δεδομένου ότι οι εγχώριες πολιτικές εξελίξεις από συστάσεως νεοελληνικού κράτους ετεροκαθορίζονται κατά το μεγαλύτερο ποσοστό από αλλοδαπούς επικυρίαρχους.
Διαφωνείτε; Δεν ανοίγω εδώ συζήτηση περί ξενοκρατίας, θα θυμίσω μόνον ένα τελευταίο "επεισόδιο", ότι όπως ξεκάθαρα αποκαλύφθηκε από μετέπειτα δηλώσεις επιφανών ευρωπαίων πολιτικών όσο και κορυφαίων παραγόντων της ΕΕ, οι Γερμανοί "έριξαν" τον Σαμαρά, συμπαρομαρτούντων βεβαίως δικών του επιλογών, αρνούμενοι τις δεσμεύσεις τους του Νοεμβρίου 2012 και πιέζοντάς τον ασφυκτικά τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 2014.
Το τι ιστορικά ακολουθεί την επανεκλογή Τσίπρα είναι γνωστό, όμως αμφιβάλλω πλήρως αν είναι κατανοητό όσον αφορά την καταστροφικότητα των πολιτικών του για τη συνέχεια του ελληνικού έθνους, το οποίο μισεί βαθύτατα και συνειδητά πολεμά.
Δεν θα αναλύσω εδώ τα μύρια όσα δεινά έχει επιφέρει στα εθνικά θέματα, στην παιδεία, στην δημόσια τάξη, στον ήδη διαλυμένο κρατικό μηχανισμό που εξαρθρώνει οριστικά με εκατοντάδες χιλιάδες ρεμπεσκέδες που διορίζει. Θα σταθώ μόνο στον ανελέητο ταξικό πόλεμο που διεξάγει κατά της αστικής τάξης και του εθνικιστικού μετώπου, τον οποίο με κάθε ευκαιρία διαφημίζει, αλλά η υποτιθέμενη αστική εκπροσώπηση φοβικά αντιπαρέρχεται.
Ο Τσίπρας είναι ο πολιτικός εκπρόσωπος της κοινωνικής μειονεξίας και παραβατικότητας. Των ανεπρόκοπων, των ανίκανων, των αμόρφωτων, των άπλυτων, των άσχημων, των άνομων. Εχθροί τους έτσι και δικοί του οι ικανοί, οι δημιουργικοί, οι προκομμένοι, οι νομιμόφρονες, οι νοικοκύρηδες, οι για τούτο ελεύθεροι άνθρωποι.
Ο Τσίπρας θέλει πρώτον να αρπάξει το βιος τους για να ταΐσει μ' αυτό το σκυλολόϊ του και δεύτερον, προοπτικά, να μεταβάλει όλη την κοινωνία σε ένα σύμφυρμα εξαρτώμενων από την κρατική θηλή για επιβίωση, εξαθλιωμένων ή όχι πάντως ανελεύθερων, οι οποίοι θα είναι η κοινωνική μαγιά της εξουσίας του.
Στις κομμουνιστικές δικτατορίες οι οποίες αποτελούν τα πρότυπα της κοσμοθεωρίας του, ο ταξικός πόλεμος διεξάγεται με λεπίδι. Άλλωστε αυτό έκαναν οι πολιτικοί του πρόγονοι το 1942-49. Σήμερα γίνεται επιφανειακώς αναίμακτα, αιματηρά όμως για εκείνους οι οποίοι εξοντώνονται από την υπερφορολόγηση, μέσω της οποίας έχει συγκεντρώσει ένα θηριώδες δημοσιονομικό πλεόνασμα, με το οποίο ετοιμάζεται να ταΐσει τη μάζα για να επανεκλεγεί.
Καθώς είναι πλέον ο αγαπημένος Γερμανών και Αμερικανών, έχοντας εκχωρήσει εθνικά άγια των αγίων τοις κυσί, ικανοποιώντας όμως έτσι τις τακτικές, γεωστρατηγικές επιδιώξεις τους στην περιοχή, δεν θα τού κάνουν σκηνές εγκαλώντας τον για "ξεχείλωμα" του Προϋπολογισμού, όπως έκαναν με τους εθνικιστές.
Παρόν...
Πέμπτη, 30 Αυγούστου 2018. Του Αγίου Αλεξάνδρου, Μεγάλη η Χάρη του. Το καλοκαίρι συνεχίζεται. Θα κάνω όψιμες διακοπές.
Νωρίς το πρωί βγαίνω σε κεντρική πλατεία. "Ακροβολισμένα" γύρωθεν τα τραπεζικά καταστήματα. Έχουν "φορτωθεί" συντάξεις, μισθοί και επιδόματα. Σε όλα τα ΑΤΜ, ουρές δεκάδων.
Οι γραφιάδες (οφείλουν να) είναι παρατηρητικοί, περίεργοι ου μην αλλά και φυσιογνωμιστές. Παρατηρώ τους ανθρώπους στις ουρές. Μπορεί η κρίση να φανεί διανοητική αυθαιρεσία. Όμως, κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό βλέπω ψηφοφόρους Τσίπρα. Μεσήλικες και ηλικιωμένους, ακαθόριστης εμφάνισης και ηλικίας, έγχρωμους, τσιγγάνους, κλασσικές συριζόφατσες αξύριστοι 35αρηδες με κοτσίδες - τί εισπράττουν αυτοί; Προφανώς το κοινωνικό επίδομα αλληλεγγύης.
Αλλού σκυμμένα κεφάλια. Αλλού πρόσωπα με έκδηλη την θρασεία χυδαιότητα της πλέμπας και την έπαρση από μια καλοπέραση που δεν αξίζουν. Βαριεστημένοι, καρτερικοί, ανυπόμονοι, επιθετικοί. Μια μάζα οικονομικά διασωληνωμένη. Εξαρτημένη. Πέστε πάλι ότι υπερβάλω, όμως δεν μπόρεσα να διακρίνω ένα σηκωμένο κεφάλι, ένα καθαρό, περήφανο πρόσωπο κάποιου ο οποίος κέρδισε μόνος του τα στοιχήματα της ζωής.
Ο Τσίπρας βρίσκεται κοντά στον ταξικό του σκοπό. Την εξάλειψη ή απομάκρυνση των αρίστων, την δημιουργία ενός "μεταλαού", ενός μιγαδοποιημένου "μεταέθνους" ρυπαρής κοινωνικής συνθέσεως. Δεν έχει να προσπαθήσει πολύ, την πολλή δουλειά την έκανε ο Ανδρέας, φέρνοντας στην εξουσία τα ποταπά στρώματα τα οποία ταΐζοντας διαρκώς πλουσιοπάροχα για να του παρέχουν την εξουσία μετάλλαξε καταστροφικά την κοινωνική σύνθεση, αλλά κυρίως τα κοινωνικά πρότυπα.
Στις ηθογραφίες που αποτελούν οι ελληνικές ταινίες, την περίοδο 1950-1975 αποτυπώνεται και σεναριακά υμνείται ως πρότυπο ο ικανός, ο δουλευταράς, ο αυτοδημιούργητος, ο θαρραλέος, ο φιλότιμος, ο μπεσαλής, ο με την καλή έννοια καταφερτζής, οι οποίοι και είναι οι θετικοί ήρωες. Απηχούν το πρότυπο της τότε κοινωνίας. Οι τύποι "να τρουπώσω" χρησιμοποιούνται για παρωδία. Ενώ κάτι διαρκώς αργόσχολοι ραλλίστες και ψιλοτεντυπόϋδες, που ενσάρκωνε συνήθως ο Αλέκος Τζανετάκος, χρησιμεύουν ως καρπαζοεισπράχτορες για τον Κωνσταντάρα. Οι σφαλιάρες του οποίου αποτελούν την κοινωνική αποδοκιμασία που επιθυμεί το συλλογικό αίσθημα για το ευτελές πρότυπο. Ο δε Κωνσταντάρας, ίσως ο εμβληματικός κινηματογραφικός εκπρόσωπος του μεσο-μεγαλοαστού της εποχής, δεν θα παίξει ποτέ ρόλο τυπικού δημοσίου υπαλλήλου αλλά τον επιχειρηματία, κτηματία, πολιτικό, ανώτατο αξιωματικό. Τις τότε κεφαλές της κοινωνίας.
Το πρότυπο διαβρώνεται βαθμιαία μετά το 1974, όταν έρχονται στην επιφάνεια κάτι "αγωνιστικά" κουμάσια, και ραγδαία μετά το 1981. Τα ανθρώπινα όντα θέλουν να απολαύσουν πόρους. Σε μιαν υγιή κοινωνία, η απόλαυση τους συνδέεται αξιοκρατικά με την εμπράκτως και συνεχώς αποδεικνυόμενη προσωπική ικανότητα. Ο ικανός περισσότερους, ο ανίκανος λιγότερους.
Η θεμελιώδης για την συνέχιση της κοινωνίας συνάρτηση ανατρέπεται βιαίως με την άνοδο στην εξουσία των δικαίως νηστικών. Και όπως με κυνική αυτογνωσία είπε ένας απ' αυτούς, ο Πέτρος Κωστόπουλος, όταν οι ξελιγωμένοι έρχονται στην εξουσία δεν κάνουν σοσιαλισμό, κάνουν πλιάτσικο.
Μέχρι το 1989 είχαν διαφθαρεί και οι εγγενώς φιλόπονοι. Γιατί ο άξιος να κοπιάσεις για να απολαύσεις; Όταν ο διπλανός σου ξεγάνωτος ντενεκές απολαμβάνει πλουσιοπάροχα καθήμενος, με μοναδική ικανότητα την πολιτική πρόσδεση στην πράσινη μουχρίτσα, η οποία όμως ιδεολογικά και κοινωνικά ήταν κατακόκκινη.
Μετά το 1981 σε κοινωνικό πρότυπο αναδεικνύεται ο ελάχιστα εργαζόμενος και αδρά αμειβόμενος δημόσιος υπάλληλος. Αμέσως μετά το πρότυπο γίνεται η εξέλιξη του παραπάνω, ο ουδόλως εργαζόμενος και αδρότερα αμειβόμενος, νεώτατος, για να μπορεί να τα απολαύσει, συνταξιούχος.
Εντίμως, μου έχει μείνει το περιστατικό : πριν χρόνια σε διάδρομο σούπερ μάρκετ, προσπερνώντας μια νεαρή, 20-25 χρονών, υπάλληλο που εφοδίαζε ράφια την ακούω να λέει με μια μακρόσυρτη, κουρασμένη φωνή που ακουγόταν λες κι ήταν 70 χρονών, σε συνάδελφό της "θέλω σύνταξη"! Επειδή φόρτωνε ράφια.
Θα παραθέσω άλλο ένα τωρινό περιστατικό. Με μια κυρία 65-70 χρονών, προφανώς συνταξιούχο, η οποία έφυγε από την ουρά των ΑΤΜ, μπαίνουμε κατόπιν μαζί στο ίδιο κατάστημα. Την ακούω να ρωτά : "Το έχετε εκείνο το τραπεζάκι; Γιατί πληρώθηκα και ήρθα να το πάρω".
Μεγαλώνοντας, έμαθα ότι η έννοια της πληρωμής συνδέεται άμεσα με την έννοια της προσφοράς. Προσφέρεις εργασία ή κάτι άλλο υλικό ή άυλο, πάντως κάτι που εμπεριέχει αξία, και γι' αυτό πληρώνεσαι. Ενώ η κυρία ένοιωθε ότι "πληρώθηκε"! Με τα λεφτά που στέλνει ο Ντράγκι έξωθεν. Θεμελιώδης διαστροφή αξιών.
Και ας μην καταπιαστούμε με το αν είχε καταβάλει ασφαλιστικές εισφορές, γιατί η πολιτική απόφαση της ΠΑΣΟΚοαριστεράς ήταν το αναδιανεμητικό και όχι το ανταποδοτικό σύστημα. Οι εισφορές της πλήρωσαν τους τότε συνταξιούχους και οι φόροι μας μαζί με τα δάνεια πληρώνουν αυτήν.
Θα επαναλάβω ορισμένα στοιχεία από προηγούμενο σημείωμα. Το 1981 το Ελληνικό Δημόσιο απασχολούσε περίπου 300 χιλιάδες υπαλλήλους και κατέβαλλε συντάξεις σε περίπου ένα εκατομμύριο.
Σήμερα; Πάνω από ένα εκατομμύριο απασχολούμενοι στο ευρύτερο Δημόσιο, 2,8 εκατομμύρια συνταξιούχοι, 300 χιλιάδες στην αναμονή συντάξεων, όσοι ήταν το 1981 όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Με τις οικογένειες και τα παντοιοτρόπως συναρτώμενα με αυτούς άτομα, 6 εκατομμύρια επιβιώνουν άμεσα από τη θηλή του Δημοσίου. Αμ οι έμμεσα;
Μόνον όποιος μικρομεσαίος ελευθεροεπαγγελματίας έχει σταθερή δημοσιοϋπαλληλική πελατεία διατηρεί ακόμα επίσημα φορολογικά στοιχεία. Οι υπόλοιποι έχουν περάσει στα "μαύρα" ή άλλαξαν απασχόληση ή είναι άνεργοι. Ποιος κυρίως συντηρεί την εναπομείνασα κατανάλωση; Οι μισθοί και οι συντάξεις του Δημοσίου.
Ποιος πηγαίνει ακόμα τακτικά σε ταβέρνες και κέντρα; Οι μόνοι που ακούω, σταθερά σε όλα τα χρόνια μετά την κρίση, σαν να μην τους έχει αγγίξει, να συζητούν περί γευσιγνωσίας και να ανταλλάσσουν γαστριμαργικές απόψεις περί των εδεσμάτων της τάδε ταβέρνας ή του δείνα εστιατορίου, είναι ΔΕΚΟτζήδες και εφοριακοί.
Ποιος κάνει ακόμα εργασίες σε σπίτι η εξοχικό, δίνοντας μεροκάματο, συνήθως "μαύρο", στα όποια μαστόρια;
Ποιος κάνει ακόμα πολυήμερες διακοπές και ταξίδια;
Ποιος περιποιείται ακόμα αξιοπρεπώς την εμφάνιση του;
Ποιος συντηρεί ακόμα τακτικά το αυτοκίνητό του; Φίλος ιδιοκτήτης συνεργείου μου είπε ότι επαγγελματίας τού πήγε το φορτηγάκι του με λάδια 40.000 χλμ, το πώς ακόμα κυκλοφορούσε ούτε ο ίδιος μπορούσε να εξηγήσει.
Οι υπεραγορές επίσης, που και αυτές την τελευταία διετία εμφανίζουν κάμψη τζίρου, από το Δημόσιο κατά βάση συντηρούνται. Σε σούπερ μάρκετ περιοχής όπου γνωρίζω ανθρώπους, βλέπω ποιοι ακόμα γεμίζουν καρότσια-υπερπαραγωγές, σαν να μη τρέχει τίποτα, και πληρώνουν από φουσκωμένα πορτοφόλια: δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι. Οι του ιδιωτικού τομέα ψωνίζουν δυο-τρία πράγματα, πληρώνουν αγχωμένα από κάτι πορτοφολάκια και φεύγουν παίρνοντας τα πλέον παραμάσχαλα, εννοείται δίχως σακκούλα.
Πάμε συνεπώς στα περίπου 8 εκατομμύρια εξαρτημένων από το Δημόσιο. Κι ο Τσίπρας γνωρίζει ότι θεωρείται ο κατ' εξοχήν εγγυητής του ότι η κάνουλα του δημοσίου βαρελιού θα συνεχίζει να ρέει.
Ο σπουδαίος Ιάπωνας σκηνοθέτης Κένζι Μιζογκούτσι είχε φιλμικά σημειώσει πως το ισχυρότερο πράγμα στην ζωή είναι η ανάγκη. Και βασική τροτσκιστική αρχή είναι ότι το καλύτερο μέσον ελέγχου της μάζας είναι η εξαθλίωση. Οι κομμουνιστές παίζουν τον ανθρώπινο παράγοντα στα δάκτυλα.
Είναι απλό λοιπόν το γιατί πολλοί επαγγελματίες και άλλοι απασχολούμενοι του ιδιωτικού τομέα, σε ταξική αναντιστοιχία, ψήφισαν το 2015 Τσίπρα. Έκριναν πως μ' εκείνον διασφαλιζόταν περισσότερο το ότι το Δημόσιο θα συνεχίσει να καταβάλλει μισθούς και συντάξεις και έτσι θα επιβιώνουν και οι ίδιοι. Μπορεί σθεναρά να το απορρίπτω, αλλά το κατανοώ.
Οι φετιχιστές των δημοσκοπήσεων κατανοούν ότι υπό το συντριπτικό κράτος της ανάγκης η παραπάνω επιλογή μπορεί να επαναληφθεί; Όταν κάποιος ψηφίζει με απόλυτο γνώμονα την επιβίωσή του δεν τηρεί αρχές. Έχουν αντιληφθεί τη γιγαντιαίων διαστάσεων μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας σε μια διεστραμμένη αναξιοκρατία μετά το 1981; Έχουν μετρήσει ότι ακριβώς λόγω της μετάλλαξης αυτής όσοι ακόμα επιβιώνουν χωρίς το Δημόσιο και όσοι είναι απέναντι στον Τσίπρα βάσει αρχών, μαζί, είναι οικτρή μειοψηφία;
Συναισθάνονται ότι οι περισσότεροι από τα 7-8 εκατομμύρια εκλογέων αισθάνονται θέσει πιο κοντά στον Τσίπρα; Για τη "συνταξούλα" τους, όπως έλεγαν οι γιαγιάδες. Ο οποίος και μοιράζει και υπόσχεται σε πολυπληθείς μάζες ψωμί και επιβίωση με διορισμούς, προνόμια, συντάξεις και πάσης φύσεως κοινωνικά επιδόματα από το δημόσιο ταμείο.
Πού είναι λοιπόν ο διαρκής ιδεολογικοπολιτικός πόλεμος υπέρ του αστικού καθεστώτος και εναντίον των μανιασμένων εχθρών του που μεθοδικά το ξεχαρβαλώνουν;
Η ΝΔ εναντιώθηκε στις κινητοποιήσεις των αγροτών κατά του Τσίπρα για το ασφαλιστικό. Άφησε άσκεπη την "εξέγερση της γραβάτας" των ελευθέρων επαγγελματιών. Πνίγηκε στον βήχα της αποδοχής των επιλογών του Βερολίνου για την Μακεδονία μας, συρόμενη, επισήμως απούσα στα συλλαλητήρια. Ναρκοθετεί την θεμελιώδη μονάδα αναπαραγωγής της ελληνικής κοινωνίας, την πυρηνική οικογένεια, στέλνοντας 5μελή επίσημη αντιπροσωπεία στις παρελάσεις των ομοφυλοφίλων. Στα "σκυλιά" του ΣΥΡΙΖΑ που λυσσασμένα διαλύουν το εθνικό κράτος, απαντάνε δεν θα πέσουν στο επίπεδο τους. Απέναντι στην εγκληματική ανικανότητα και αδιαφορία τους στο Μάτι, αντί να τους σφυροκοπήσουν, καλούν για εθνική ενότητα. Όταν ο Τσίπρας κράζει "ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν", τονίζουν την ανάγκη εθνικής συμφιλίωσης. Η γελοιότητα δεν έχει όριο.
Θα μπορούσα να συνεχίσω με εκατοντάδες άλλα παραδείγματα, αλλά παύω για να ρωτήσω : τη θεωρείτε αυτήν επαρκή αστική πολιτική εκπροσώπηση; Αν ναι, μην παραπονιέστε για ό,τι μας βρήκε και ό,τι θα μας βρει.
Κάποιοι μου γράφουν ότι ο λόγος μου είναι "εμφυλιοπολεμικός". Μα ακριβώς, για να δανειστώ το κλισέ του Κλίντον, είναι ο ταξικός πόλεμος, "ανόητε"!
Κι αν δεν μπορείς να παλέψεις, θα πεθάνεις - για να δανειστώ απ' τον κομμουνιστή Μπρεχτ. Διότι όταν το αστικό στρατόπεδο, υπό άθλιες μεταπολεμικά υλικές συνθήκες υπηρετούσε το καθεστώς, συνέτριψε την ένοπλη κομμουνιστική ανταρσία. Το 2015, εκφυλισμένο, αδυνατούσε να δει ότι η αστική νομιμότητα είναι απλά ένα, προδοτικά παρασχεθέν, μέσο στα χέρια των κομμουνιστών για να καταλάβουν την εξουσία.
Με υστερόγραφο για τους άσπονδους φίλους μου που ίσως σκεφθούν πονηρά : όχι, δεν περίμενα κι εγώ σε ουρά ΑΤΜ για να βυζάξω Δημόσιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου