Λοιπόν, ξέρετε τι έχουμε πάθει εμείς οι μοδέρνοι και θλιβεροί μικροαστοί που θέλουμε να λογιζόμαστε για Έλληνες;
Έχουμε λησμονήσει τον απλό, στιβαρό και απαστράπτοντα από πνευματική καθαρότητα, λόγο των παλαιών.
Πόσα λογίδρια, πόσες ημιδιαλέξεις, πόσο μπούρου-μπούρου, πόση ψευτορητορική, πόσα σου-μου-του και πόσες μπουρδολογίες, δεν έχουμε ακούσει, σ’ όλη μας τη ζήση; Από τις φυλλάδες, από τα ραδιόφωνα, από τις τηλεοράσεις, από τις καθηγητικές έδρες, από τους δικηγόρους κι από τους προφεσσόρους.
Και να σου οι διπλολαλιές και να σου οι μαλαγανιές και να σου οι παρλαπίπες.
Κι όλα αυτά, μα τω Χριστώ ρε παιδιά, δεν αξίζουν ούτε όσο μια φράση του παππού μας, του γερο Έλληνα στο χωριό, που άρμεγε την βαθιά πείρα της ζωής μαζί με το γάλα της αγελάδας, χαράματα κάτω από τη βασιλική δρυ…
Ναι, ήσαν οι λέξεις των παλαιών Ελλήνων γιομάτες απόσταγμα α-λήθειας.
Ζυγιασμένες ως την τελευταία τους συλλαβή, ολίγες, μετρημένες, καθαρές, καμωμένες λες από πέτρα κι από νερό.
Σπάνια και τα δύο, κάτω από το σκληρό φως του ήλιου, εδώ στην Ελλάδα αλλά κερδισμένα σπιθαμή-σπιθαμή από τη λήθη της Ιστορίας. Στην οποία κινδύνεψε να περάσει το γένος μας ουκ ολίγες φορές.
Βάλτε αυτί να ακούσετε τώρα τη γιαγιά Ανθούλα, που τα λέγει χύμα και τσουβαλάτα σε τούτους τους συμμορίτες. Αυτή την αριστερά ακρίδα που έπεσε απάνου στην Ελλάδα, σαν κόκκινη συμφορά. Βάλτε αυτί να ακούσετε έναν λόγο από τα παλιά, σαν τον αυστηρό αλλά δίκαιο λόγο της γιαγιάς μας, όταν μας πρόσταζε να μην πιούμε ιδρωμένοι παγωμένο νερό, για να μην “μας πιασουν τα λαιμά μας”
Κι όχι επειδή πράγματι θα αρρωσταίναμε αν πίναμε παγωμένο νερό ιδρωμένοι αλλά επειδή έτσι μαθαίναμε από μικρά παιδιά, να ακολουθούμε κάποιους κανόνες, που άλλοτε μας προστάτευαν από την αρρώστια, άλλοτε από την ανηθικότητα, άλλοτε από την πλεονεξία, άλλοτε από την κατάθλιψη κ.ο.κ.
Γιατί ο λόγος των παλαιών ήταν λόγος εμβατισμένος σε έναν στέρεο κώδικα αξιών, που εμείς οι σημερνοί τον έχουμε απωλέσει, χαμένοι καθώς περιπλανιόμαστε στα αδιέξοδα που μας έριξε η βόλεψη μας, η λαιμαργία μας, η φιλαυτία μας και η ηθική τύφλα μας.
Ακούστε ρε Έλληνες τη γιαγιά Ανθούλα και εν-θυμηθείτε πόσο μακριά μας έχουν οδηγήσει οι δουλέμποροι μας, από την α-λήθεια.
Που είναι τόσο απλή και τόσο προφανής, ώστε δεν χρειάζεται ούτε προφεσόρους, ούτε δικηγόρους, ούτε καθοδηγητές, ούτε ινστρουχτορες, για να λάμψει.
Μόνο καθαρόν Νου χρειάζεται και ρίζα του ανθρώπου βαθιά χωμενη στη γη. Να ρουφάει τους χυμούς της παράδοσης, της συλλογικής μνήμης και του συλλογικού μας πεπρωμένου, που είναι άρρηκτα συναρτημένο με τη γη.
Με τις ελιές μας, με τα χωράφια μας, με τις θάλασσες μας, με τα μνημεία μας, με τους τάφους μας και με τη λαλιά μας…
Γεια σου ρε γιαγια Ελλάδα…
Οι πολιτικοί συμμορίτες όλου του κόσμου, δεν αξίζουν ούτε για μια λέξη σου, από κείνες που εσύ ήξερες να βουτάς στο βάμα της Γαίας και τ’ Ουρανού, προτού την ενσταλάξεις στη συλλογική μας Ενοχή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου