Προσοχή, ενίοτε η αρκούδα δαγκώνει! (του Γιώργου Χαρβαλιά)

https://www.dimokratianews.gr/content/88293/prosohi-eniote-i-arkoyda-dagkonei

Οι απελάσεις εκπροσώπων μιας υπερδύναμης για τα μάτια του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα είναι επικίνδυνα παιχνίδια για μεγάλα παιδιά

Δεν αποτελεί μυστικό ότι οι ελληνορωσικές σχέσεις τα τελευταία χρόνια εξελίσσονται πολύ άσχημα. Και σήμερα, για την ακρίβεια, έχουν... το μαύρο τους το χάλι. Με την εξαίρεση μιας φωτεινής αναλαμπής στο διάστημα 2004-2009, που ίσως υπήρξε και η γενεσιουργός αιτία για την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή, το κλίμα μεταξύ Αθήνας και Μόσχας χαρακτηρίζεται από έντονη δυσπιστία, ψυχρότητα και έλλειψη στρατηγικής συνεννόησης, ακόμη και στα περιορισμένα πεδία που οι δύο χώρες έχουν κοινά συμφέροντα.

Το περίεργο της υπόθεσης, όμως, είναι ότι αυτή η «τοξική» ατμόσφαιρα δεν διαχέεται ούτε κατ’ ελάχιστον στις σχέσεις των δύο λαών, που παραμένουν θερμές και εγκάρδιες, με αισθήματα αμοιβαίας συμπάθειας, που πηγάζουν από ιστορικούς και θρησκευτικούς δεσμούς. Επιπλέον, ο πρόεδρος Πούτιν είναι ιδιαίτερα αγαπητός στην Ελλάδα και η δημοφιλία του θα έλεγα με σιγουριά ότι ξεπερνάει αυτήν όλων των δικών μας πολιτικών αρχηγών!

Επομένως, κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει. Και αυτό που συμβαίνει είναι απλούστατα η εξάρτηση σε βαθμό ομηρίας των μνημονιακών ελληνικών κυβερνήσεων από τους δανειστές και κατ’ επέκτασιν από το δυτικό πλέγμα οικονομικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων.

Δεσμεύσεις από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ενωση είχε ασφαλώς και ο Κώστας Καραμανλής. Το «ανήκομεν εις την Δύσιν» παραμένει κυρίαρχο μεταπολιτευτικό δόγμα προσανατολισμού, έστω κι αν θα έπρεπε να προσδιορίζεται από το επίρρημα «αναγκαστικά». Ομως, ο Καραμανλής είχε την τόλμη και την εξυπνάδα να το ξεκαθαρίσει εξαρχής στους Ρώσους: «Μάγκες, μέχρι εκεί μπορώ να φτάσω» (σ.σ.: ασχέτως αν τελικά δεν έφτασε).

Οι επόμενες ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν καν την προνοητικότητα να κάνουν αυτή την εξήγηση. Ο Γιωργάκης παραλίγο να στείλει τον Μεντβέντεφ στο ψυχιατρείο όταν ο τελευταίος τού έβαλε στο τραπέζι το μπλοκ με τις επιταγές για να συμπληρώσει το ποσό, αλλά ο Γιωργάκης άρχισε να του αραδιάζει αρλούμπες για το σκανδιναβικό μοντέλο διακυβέρνησης, την πράσινη ανάπτυξη, πιθανότατα και τις ευεργετικές ιδιότητες της βιομηχανικής κάνναβης. Ο Σαμαράς καλούσε κάθε λίγο και λιγάκι τον Μίλερ της Gazprom στου Μαξίμου και του έταζε ότι θα του δώσει τη ΔΕΠΑ, αλλά τελικά το μόνο που κατάφερε είναι να δώσει τον ΔΕΣΦΑ στους εχθρούς της Μόσχας, τους Αζέρους και μάλιστα με συμφωνία που αποδείχτηκε μνημειώδης... μούφα!

Σύντομα οι Ρώσοι κατάλαβαν ότι υπό το καθεστώς δανειακής ομηρίας της Ελλάδας δεν έχουν καμία ελπίδα να διεκδικήσουν σοβαρή επένδυση στην Ελλάδα κι ότι συνομιλούν με πολιτικά ανδρείκελα, τα οποία δεν έχουν καν το θάρρος να τους το πουν, προτιμώντας να θέτουν εκ των υστέρων διαδικαστικά προσκόμματα.

Στο τέλος έφτασε και η πρώτη φορά Αριστερά. Ο πολλά υποσχόμενος Τσίπρας, που έστειλε «μεσαντζέρο» τον Λαφαζάνη στον Πούτιν, αλλά μόλις κατάλαβε ότι οι Ρώσοι ήθελαν και συγκεκριμένες πολιτικές δεσμεύσεις για να δώσουν εκείνα τα περιβόητα 5 δισ., την έκανε γυριστή.

Σήμερα ο Τσίπρας, από τις ηρωικές διαφοροποιήσεις Κοτζιά για την Ουκρανία τις πρώτες μέρες... αριστερής διακυβέρνησης, κατέληξε να απελαύνει Ρώσους διπλωμάτες υπό τα χειροκροτήματα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Μόνο που οι απελάσεις εκπροσώπων μιας αδιαμφισβήτητης υπερδύναμης είναι παιχνίδι για μεγάλα παιδιά. Και όταν γίνονται από αδύναμες κυβερνήσεις μικρών και εξαθλιωμένων χωρών πρέπει τουλάχιστον να στοιχειοθετούνται επαρκώς. Σαφώς και οι Ρώσοι έχουν στραβώσει με τη συμφωνία Ζάεφ - Τσίπρα, που άνοιξε τον δρόμο για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Θα μου πείτε, αυτοί δεν έσπευσαν πρώτοι να αναγνωρίσουν «Μακεδονία» το 1992; Ασφαλώς. Γιατί κοιτούσαν τα συμφέροντά τους και τότε είχαν άλλες προσδοκίες, ενώ τώρα, με την εξαίρεση ίσως της ευάλωτης Σερβίας τείνουν να απολέσουν κάθε έρεισμα στα Βαλκάνια.

Κι ας μην έχουμε αυταπάτες. Τα συμφέροντα της κατά τα άλλα συμπαθέστατης Ρωσίας του Βλαδίμηρου στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ταυτίζονται με τα ελληνικά. Το ζήτημα είναι, όμως, πώς ένα κράτος σαν την Ελλάδα, που οφείλει να ασκεί πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, μπορεί να έχει μια τίμια, καθαρή και ισορροπημένη σχέση με τη Μόσχα.

Η Κύπρος, ανεξαρτήτως προέδρων και κυβερνήσεων, έχει βρει τον τρόπο να το πετύχει. Η υποτελής κυβέρνηση Τσίπρα, εκτός από παραδουλεύτρα της Μέρκελ, έφτασε τώρα να σφουγγαρίζει και την κατοικία του Αμερικανού πρέσβη, προκαλώντας τη Ρωσία για ασήμαντη αφορμή, που θα μπορούσε να έχει διευθετηθεί με ένα απλό διάβημα.
Το Κρεμλίνο έκανε προς το παρόν πως το κατάπιε. Μόνο που η αρκούδα καμιά φορά δαγκώνει εκεί που δεν το περιμένεις...