ΜΠΑΪ ΜΠΑΪ, ΜΑΪ ΝΤΑΡΛΙΝΓΚ (του Παναγιώτη Λιάκου)

http://www.dimokratianews.gr/content/87931/mpai-mpai-mai-ntarlingk

Τα κακά νέα πρώτα: Oλα αλλάζουν, τίποτα δεν μένει το ίδιο. Και τώρα τα καλά νέα: Tα πάντα ρει

Ηταν μια ωραία εικόνα. Η «σιδηρά» κυρία με το κρασοπότηρο στο χέρι (μεγάλη φωτό) πάει ν' ακούσει νταηλίκια από τον Χορστ Ζέεχοφερ, τον ψηλό Βαυαρό συνεταίρο της στην κυβέρνηση, ο οποίος θα γράφαμε ότι την κρατά από συγκεκριμένο σημείο του σώματός της, αλλά δεν θα το γράψουμε διότι η Μέρκελ τυγχάνει θήλυ και δεν διαθέτει αυτά τα... «αξεσουάρ».

Η όψη της κατηφής, το κεφάλι της ελαφρά κατεβασμένο (αν προσέξετε, ο ήλιος κάνει ένα περίεργο παιχνίδι με την καγκελάριο της καρδιάς μας και ο ίσκιος της φαίνεται ακόμα πιο σκυφτός!!!). Ολα τα λεφτά είναι το κρασοπότηρο. Καθώς φαίνεται έχει καλομάθει από τους Τσακαλώτους και τους Τσίπρες η γκόου μπακ, μαντάμ Μέρκελ και τώρα που άκουσε μερικά μαρσαρίσματα για τον εποικισμό της Γερμανίας από ισλαμιστές τής κακοφάνηκε και το 'ριξε στα πιώματα για να μην κλατάρει.

Το ίδιο άκεφο, πένθιμο και νυσταλέο βλέμμα έχει και στη λήψη (μικρή φωτό) όπου βρίσκεται εντός του αυτοκινήτου της, αποκαμωμένη από τις διαπραγματεύσεις για να κρατήσει την περιπόθητη καρέκλα της Kαγκελαρίας. Εκείνη, για την ώρα, πήρε αυτό που ήθελε: μια παράταση της ντάγκλας από την παραισθησιογόνο και εξαρτησιογόνο εξουσία. Και ο Ζέεχοφερ κάτι κατάφερε: την τσαλάκωσε όσο πατάει ο τυραννόσαυρος και κερδίζει κάποιες εντυπώσεις (ίσως και ψήφους στις εκλογές που θα γίνουν τον Οκτώβριο στη Βαυαρία) στυλώνοντας τα πόδια στο μεταναστευτικό ζήτημα.

Οι εικόνες, αλλά και οι σχετικές με εκείνες ειδήσεις για την ταυτότητα των ευρωπαϊκών εθνών και την επέλαση του Ισλάμ σ' ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο δείχνουν ότι οι παγκοσμιοποιητές έχουν αποδυναμωθεί σημαντικά τον τελευταίο καιρό - κυρίως λόγω της επικράτησης του τραμπισμού στις ΗΠΑ.

Το ζήτημα για εμάς, όμως, δεν είναι ούτε ο Τραμπ ούτε ο Ζέεχοφερ ούτε η Βαυαρία. Είναι η επανάκτηση της χώρας μας από τις δυνάμεις της προϊούσας παρακμής και η διάσωση του ελληνικού έθνους από τον διαφαινόμενο αφανισμό. Βρισκόμαστε στο «και πέντε» και δεν διακρίνεται, ούτε αχνά, κάποια λύση στον ορίζοντα.

Παναγιώτης Λιάκος