Αγιος Βάρβαρος! Ο φονιάς πειρατής που έγινε ερημίτης στην Αιτωλοακαρνανία

http://www.romfea.gr/diafora/1150-agios-barbaros-o-fonias-peiratis-pou-egine-erimitis-

Του Χρήστου Γερ. Σιάσου – από την εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα

---

Η δυτική Ρούμελη, πριν από αιώνες, τράβηξε κοντά της ασήμαντους και ταπεινούς ασκητές, που στη συνέχεια αναδείχθηκαν άγιοι του Νεοελληνικού μαρτυρολογίου. 

Ο Αγιος Βάρβαρος γεννήθηκε το 800 μ.Χ. στην Πεντάπολη της Αιγύπτου, από όπου πήρε και το προσωνύμιο Πενταπολίτης. Εζησε στα χρόνια της βασιλείας του Μιχαήλ Τραυλού Β' (820-829 μ.Χ.), ο οποίος ήταν βυζαντινός αξιωματούχος από το Αμάριο της Φρυγίας.

Ο Μιχαήλ διακήρυξε την ελευθερία των Βυζαντινών να εκφράζονται για την τιμή των ιερών κανόνων και ανακάλεσε από την εξορία τους φίλους των εικόνων.

Την εποχή εκείνη, η Εκκλησία μας δοκιμαζόταν από την αίρεση της εικονομαχίας.

Ο Βάρβαρος βρέθηκε να είναι μέλος αραβικής πειρατικής συμμορίας, με την οποία έφτασε στην Ακαρνανία σφάζοντας, λεηλατώντας και ερημώνοντας σχεδόν όλη την περιοχή του Ξηρόμερου.

Η συμμορία αυτή απειλούσε ακόμα και το Βυζάντιο. Κατόρθωσε όμως να περάσει από την Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, τη Σικελία, την Κρήτη και να φτάσει στην Ηπειρο. Από την Ηπειρο ήρθαν στο Ακτιο και, μέσα από τον Αμβρακικό κόλπο, έφτασε στα χωριά του Ξηρόμερου.

Η πρώτη μάχη με τους πειρατές ήταν σκληρή και αιματηρή, έγινε στο χωριό Δραγαμέστο -το σημερινό Καραϊσκάκη- Αστακού.

Οι Ακαρνάνες πολέμησαν με γενναιότητα και νίκησαν τους πειρατές, από τους οποίους σώθηκε μόνο ένας, ο Βάρβαρος, ο οποίος κρύφτηκε μέσα σε θάμνους ή, όπως η παράδοση λέει, μέσα σε ένα αμπέλι.

Για αρκετά χρόνια ζούσε σε μέρη δύσβατα, μακριά από ανθρώπους, σχεδόν σαν αγρίμι, η τροφή του ήταν καρποί και ρίζες δέντρων, νερό έπινε από τις ιαματικές πηγές των Ακαρνανικών ορέων, που ήταν κοντά στο χωριό Τρύφου Ξηρομέρου.

Ο πειρατής Βάρβαρος έγινε ο φόβος και ο τρόμος στα γύρω χωριών, οι κάτοικοι προσπάθησαν πολλές φορές να τον συλλάβουν, όμως δεν τα κατάφεραν.

Κάποια μέρα, ο Βάρβαρος είδε από μακριά τον παπά του χωριού να μπαίνει στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Τρύφου, ο οποίος βρίσκεται δυτικά της Αμφιλοχίας, και, χωρίς να χάσει καιρό, προχώρησε με άγριες διαθέσεις προς τον π. Ιωάννη. Βρέθηκε όμως μπροστά σ' ένα μεγάλο θαύμα.

Δύο νέοι άντρες που κρατούσαν τον π. Ιωάννη έλαμπαν περισσότερο από τον ήλιο. «Ο Βάρβαρος θυμήθηκε όλη του τη ζωή, το αμαρτωλό παρελθόν του, κλαίει λες και είναι μικρό παιδί» μας λέει στο κήρυγμά του ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς.

Ο Βάρβαρος, έντρομος από το θαύμα αυτό, συγκινήθηκε, ο νους του φωτίστηκε και τα άγρια ένστικτά του υποχώρησαν.

Αναγεννήθηκε και αμέσως δέχτηκε το μυστήριο του βαπτίσματος. Στη συνέχεια, εκάρη μοναχός και ζούσε με νηστεία και προσευχή, ενώ για σπίτι του είχε ένα σπήλαιο. Πολλοί χωριανοί, ύστερα από το θαύμα αυτό, του είπαν να πάει να μείνει στο χωριό.

Ομως ο Βάρβαρος παρέμεινε στο σπήλαιο κάνοντας ασκητική ζωή.

Εζησε αλυσοδεμένος σε όλη του τη ζωή, στερούμενος τα πάντα και επί 18 ολόκληρα χρόνια σερνόταν στο χώμα. «Η άλυσις είναι ο χρυσός στολισμός μου, με αυτήν έδεσα τη σάρκα και την υπέταξα στο πνεύμα» έλεγε, τιμωρώντας έτσι τον εαυτό του.

Οταν κυνηγοί τον πέρασαν για άγριο ζώο και τον τραυμάτισαν θανάσιμα

Κάποιο απόγευμα βρέθηκαν κοντά στη σπηλιά κυνηγοί που ήρθαν από τη Νικόπολη, τη σημερινή Πρέβεζα, για κυνήγι, οι οποίοι δεν γνώριζαν την ύπαρξη του ανθρώπου στη σπηλιά.

Ο Βάρβαρος εκείνη τη στιγμή βγήκε για τροφή και μέσα στην πυκνή βλάστηση οι κυνηγοί αντελήφθησαν κάποιο θήραμα και άθελά τους το τραυμάτισαν θανάσιμα.

Ο Βάρβαρος με δυσκολία έλεγε τα τελευταία λόγια του. Συντετριμμένοι οι κυνηγοί παρακολουθούσαν τις τελευταίες στιγμές του. Με αυτόν τον τρόπο ο Θεός θέλησε να τον ελευθερώσει από τη σκληρή και επίπονη δοκιμασία όλων των χρόνων.

Οταν ο θάνατος του ασκητή έγινε γνωστός στα γύρω χωριά και μοναστήρια, οι μοναχοί πήγαν εκεί, ετοίμασαν το λείψανο και με τιμές το ενταφίασαν στις 23 Ιουνίου, οπότε και η Εκκλησία μας τιμά κάθε χρόνο τη μνήμη του. Από τον τάφο ανέβλυσε μύρο, γι' αυτό ονομάστηκε και μυροβλύτης. 

Δίπλα στον τάφο του Αγίου υπάρχουν ιαματικά λουτρά, το δε νερό που βγαίνει οι κάτοικοι το ονόμασαν αγιονέρι. Τα ιερά λείψανα του αγίου έμειναν στον Τρύφο περίπου 700 χρόνια.

Το 1571, ένας Βενετός αξιωματικός ονόματι Σκλαβούνος, αφού προσκύνησε στον τάφο του αγίου και ήπιε από το αγιονέρι, θεραπεύτηκε από την αρρώστια του. Ετσι, θέλοντας να τιμήσει τον Αγιο Βάρβαρο, πήρε τα λείψανά του στην Ιταλία, στο χωριό San Barbaro. Υστερα από πολλά χρόνια, τα άγια λείψανά του βρέθηκαν στην πόλη Vodnjan της Κροατίας και στις 9 Ιουνίου 2013 απότμημα της Αγίας Κάρας του Αγίου Βαρβάρου δόθηκε στον Ιερό Ναό του αγίου στο χωριό Ποταμός της Κέρκυρας, προεξάρχοντος του σεβασμιότατου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου στις ιερές ακολουθίες που πραγματοποιήθηκαν στο νησί.

Η παράδοση λέει ότι η αλυσίδα που έφερε στο σώμα του για άσκηση ο άγιος το 1688, όταν οι Τούρκοι κυριάρχησαν στην περιοχή, χάθηκε. Επίσης, το 1776 επισκέπτεται και προσκυνά τον τάφο του Αγίου Βαρβάρου ο Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και ήπιε από το αγιονέρι, που θεραπεύει τα πάθη των ψυχών και των σωμάτων.

Κάθε χρόνο η Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας διοργανώνει στον χώρο του μοναστηριού λατρευτικές εκδηλώσεις τιμώντας τη μνήμη του Αγίου Βαρβάρου.