http://www.dimokratianews.gr/content/84963/i-nekranastasi-toy-ellinismoy
Η Αλκηστη, θυγατέρα του Πελία, προς χάρη του συζύγου της Αδμήτου. Ο Θησεύς, γιος του Αιγέα, προς χάρη του Πειρίθου. Ο Ιππόλυτος, γιος του Θησέα, πήγε εκεί κατόπιν επιθυμίας της Αρτεμης και αργότερα κλήθηκε Βίρμπιους. Ο Ορφέας, γιος του Οιάγρου, προς χάρη της Ευρυδίκης, της συζύγου του. Ο Αδωνις, γιος του Κινύρα και της Σμύρνας, κατόπιν επιθυμίας της Αφροδίτης. Ο Γλαύκος, γιος του Μίνωα, έλαβε πάλι ζωή από τον Πολύειδο, τον γιο του Κοιράνου. Ο Οδυσσέας, γιος του Λαέρτη, προς χάρη της πατρίδας του. Ο Αινείας, γιος του Αγχίση, προς χάρη του πατέρα του. Ο Ερμής, γιος της Μαίας, είναι σταθερός επισκέπτης του Κάτω Κόσμου».
Υγίνος, «Μύθοι - Επιτομή της αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας και τα χαμένα έργα των Τραγικών», Αθήνα: 2014, εκδόσεις Εύανδρος, σ. 239.
Μια καλή αρχή για την ανάσταση του έθνους θα είναι η αναστήλωση των ερειπίων των αρχαίων ναών. Η πλήρης αποκατάστασή τους
Αυτοί που επέστρεψαν από τον Κάτω Κόσμο με την άδεια των Μοιρών:
Η Δήμητρα, αναζητώντας την Περσεφόνη, τη θυγατέρα της. O Διόνυσος κατέβηκε προς αναζήτηση της μητέρας του Σεμέλης, θυγατέρας του Κάδμου. Ο Ηρακλής, γιος του Δία, για να φέρει στον επάνω κόσμο τον Κέρβερο. Ο Ασκληπιός, γιος του Απόλλωνα και της Κορωνίδας. Ο Κάστορας και Πολυδεύκης, γιοι του Δία και της Λήδας, επιστρέφουν ανταλλάσσοντας θέση στον θάνατο. Ο Πρωτεσίλαος, γιος του Ιφικλή, επέστρεψε για τη Λαοδάμεια, θυγατέρα του Ακάστου.Η Αλκηστη, θυγατέρα του Πελία, προς χάρη του συζύγου της Αδμήτου. Ο Θησεύς, γιος του Αιγέα, προς χάρη του Πειρίθου. Ο Ιππόλυτος, γιος του Θησέα, πήγε εκεί κατόπιν επιθυμίας της Αρτεμης και αργότερα κλήθηκε Βίρμπιους. Ο Ορφέας, γιος του Οιάγρου, προς χάρη της Ευρυδίκης, της συζύγου του. Ο Αδωνις, γιος του Κινύρα και της Σμύρνας, κατόπιν επιθυμίας της Αφροδίτης. Ο Γλαύκος, γιος του Μίνωα, έλαβε πάλι ζωή από τον Πολύειδο, τον γιο του Κοιράνου. Ο Οδυσσέας, γιος του Λαέρτη, προς χάρη της πατρίδας του. Ο Αινείας, γιος του Αγχίση, προς χάρη του πατέρα του. Ο Ερμής, γιος της Μαίας, είναι σταθερός επισκέπτης του Κάτω Κόσμου».
Υγίνος, «Μύθοι - Επιτομή της αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας και τα χαμένα έργα των Τραγικών», Αθήνα: 2014, εκδόσεις Εύανδρος, σ. 239.
Βετεράνοι του θανάτου οι πρόγονοί μας. Ταξιδιώτες στα μονοπάτια της ζωής και του Αδη, που τόλμησαν να φύγουν από τη διάστασή μας, αυτή της φθαρτής ύλης, αλλά και να επιστρέψουν για να μας προσφέρουν κάτι - συνήθως μια λάμψη που ρηγματώνει τα σκοτάδια μας. Αυτή η ρωγμή φωτός είναι δωρεά. Προσφέρει νόημα ζωής.
Ο Γάιος Ιούλιος Υγίνος (64 π.Χ. - 17 μ.Χ.) με τους «Μύθους» του μάς προσφέρει μια ευσύνοπτη καταγραφή των θεϊκών, ημιθεϊκών ή και θνητών πρωταγωνιστών του ελληνικού βίου της αρχαιότητος, οι οποίοι πήγαν στον Αλλον Κόσμο και γύρισαν. Φυσικά, παραλείπει ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα που έφτασε στο Επέκεινα και γύρισε για να μας το περιγράψει. Το περιγράφει ο Πλάτων (Πολιτεία 614b-621d). Ο Hρ, ο γιος του Αρμενίου από την Παμφυλία, ήταν ένας ατρόμητος πολεμιστής, που θερίστηκε σαν στάχυ από τον μανιασμένο Αρη. Σκοτώθηκε στη μάχη και ξαναζωντάνεψε λίγο πριν οι φλόγες της νεκρικής πυράς καταπιούν το κορμί του.
Ελπιδοφόρο το κρυφοκοίταγμα στα πεδία του Πλούτωνα, το οποίο μας προσφέρει η αρχαία ελληνική γραμματεία. Μπορούμε να αντλήσουμε θάρρος από τα κείμενα, τις μαρτυρίες και τις παραδόσεις, ώστε να ασχοληθούμε με το μείζον: την ανάσταση της Ελλάδας.
Η πατρίδα μας αυτή την περίοδο δεν ζει. Δεν είναι ελληνικός ο βίος που διάγουμε. Είναι κάτι άλλο, εξόφθαλμα αταίριαστο με εμάς. Το γνωρίζουμε. Η συνείδηση δεν πλανάται ποτέ. Αυτή η μικρή αλλά ασίγαστη φωνή, που γνωρίζει πάντα την αλήθεια, εκφράζεται. Ποτέ δεν σιωπά. Υπηρετεί μόνο ένα συμφέρον, το μοναδικό που είναι αληθινό: την αρετή.
Ολα κραυγάζουν εντός μας για την ασυμβατότητα, την πτώση, την παράδοση στο μοιραίο, τη σήψη των κρατικών δομών που συμπαρασύρουν το έθνος. Και όλα υποδεικνύουν τη μοναδική οδό που είναι διαθέσιμη, ορθή, σωτήρια: την επιστροφή στη φύση μας, την εγκαθίδρυση του αρμόζοντος και ελληνικού στον ατομικό και συλλογικό βίο μας.
Μια καλή αρχή για την ανάσταση του έθνους θα είναι η αναστήλωση των ερειπίων των αρχαίων ναών. Η πλήρης αποκατάστασή τους. Σχέδια υπάρχουν και οι απαραίτητες τεχνικές γνώσεις γι' αυτό το συμβολικά, ιστορικά αλλά και πρακτικά απαραίτητο εγχείρημα. Δεν είναι δείγμα σεβασμού στους προγόνους και την ουσία του πολιτισμού μας να καμαρώνουμε για «τα αρχαία μας», όταν δαχτυλοδείχνουμε ρημαγμένους ναούς που ερειπώθηκαν από την επέλαση των αιώνων και τη μοχθηρία της βαρβαρότητας.
Πόσοι, άραγε, δεν έχουν οραματιστεί ή ευχηθεί την πλήρη αποκατάσταση των ναών στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, των θησαυρών και των ιερών στους Δελφούς και στη Δήλο; Πόσο θετικό αντίκτυπο θα είχε η έναρξη της υλοποίησης αυτού του σχεδίου στο ηθικό του λαού μας; Η υποχρέωσή μας δεν είναι να σεμνυνόμεθα επί πατραγαθίαν, αλλά να ανταποκρινόμεθα στο χρέος της δικής μας ανδραγαθίας. Οσα παραλάβαμε να τα διατηρήσουμε, να τα αποκαταστήσουμε, να τα αυξήσουμε.
Ο Γάιος Ιούλιος Υγίνος (64 π.Χ. - 17 μ.Χ.) με τους «Μύθους» του μάς προσφέρει μια ευσύνοπτη καταγραφή των θεϊκών, ημιθεϊκών ή και θνητών πρωταγωνιστών του ελληνικού βίου της αρχαιότητος, οι οποίοι πήγαν στον Αλλον Κόσμο και γύρισαν. Φυσικά, παραλείπει ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα που έφτασε στο Επέκεινα και γύρισε για να μας το περιγράψει. Το περιγράφει ο Πλάτων (Πολιτεία 614b-621d). Ο Hρ, ο γιος του Αρμενίου από την Παμφυλία, ήταν ένας ατρόμητος πολεμιστής, που θερίστηκε σαν στάχυ από τον μανιασμένο Αρη. Σκοτώθηκε στη μάχη και ξαναζωντάνεψε λίγο πριν οι φλόγες της νεκρικής πυράς καταπιούν το κορμί του.
Ελπιδοφόρο το κρυφοκοίταγμα στα πεδία του Πλούτωνα, το οποίο μας προσφέρει η αρχαία ελληνική γραμματεία. Μπορούμε να αντλήσουμε θάρρος από τα κείμενα, τις μαρτυρίες και τις παραδόσεις, ώστε να ασχοληθούμε με το μείζον: την ανάσταση της Ελλάδας.
Η πατρίδα μας αυτή την περίοδο δεν ζει. Δεν είναι ελληνικός ο βίος που διάγουμε. Είναι κάτι άλλο, εξόφθαλμα αταίριαστο με εμάς. Το γνωρίζουμε. Η συνείδηση δεν πλανάται ποτέ. Αυτή η μικρή αλλά ασίγαστη φωνή, που γνωρίζει πάντα την αλήθεια, εκφράζεται. Ποτέ δεν σιωπά. Υπηρετεί μόνο ένα συμφέρον, το μοναδικό που είναι αληθινό: την αρετή.
Ολα κραυγάζουν εντός μας για την ασυμβατότητα, την πτώση, την παράδοση στο μοιραίο, τη σήψη των κρατικών δομών που συμπαρασύρουν το έθνος. Και όλα υποδεικνύουν τη μοναδική οδό που είναι διαθέσιμη, ορθή, σωτήρια: την επιστροφή στη φύση μας, την εγκαθίδρυση του αρμόζοντος και ελληνικού στον ατομικό και συλλογικό βίο μας.
Μια καλή αρχή για την ανάσταση του έθνους θα είναι η αναστήλωση των ερειπίων των αρχαίων ναών. Η πλήρης αποκατάστασή τους. Σχέδια υπάρχουν και οι απαραίτητες τεχνικές γνώσεις γι' αυτό το συμβολικά, ιστορικά αλλά και πρακτικά απαραίτητο εγχείρημα. Δεν είναι δείγμα σεβασμού στους προγόνους και την ουσία του πολιτισμού μας να καμαρώνουμε για «τα αρχαία μας», όταν δαχτυλοδείχνουμε ρημαγμένους ναούς που ερειπώθηκαν από την επέλαση των αιώνων και τη μοχθηρία της βαρβαρότητας.
Πόσοι, άραγε, δεν έχουν οραματιστεί ή ευχηθεί την πλήρη αποκατάσταση των ναών στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, των θησαυρών και των ιερών στους Δελφούς και στη Δήλο; Πόσο θετικό αντίκτυπο θα είχε η έναρξη της υλοποίησης αυτού του σχεδίου στο ηθικό του λαού μας; Η υποχρέωσή μας δεν είναι να σεμνυνόμεθα επί πατραγαθίαν, αλλά να ανταποκρινόμεθα στο χρέος της δικής μας ανδραγαθίας. Οσα παραλάβαμε να τα διατηρήσουμε, να τα αποκαταστήσουμε, να τα αυξήσουμε.
Σεβόμενοι το παρελθόν θα χαράξουμε ένα φωτεινό μέλλον.
Παναγιώτης Λιάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου