Ο τρόπος που μια κοινωνία φέρεται στους πεσόντες και στις οικογένειες τους δεν είναι απλά πολιτικό αλλά αξιακό ζήτημα. Το πολεμικό ναυτικό της Αθήνας νίκησε τους Σπαρτιάτες στην ναυμαχία των Αργινουσών, όμως οι 8 νικητές Στρατηγοί παραπέμφθηκαν σε δίκη διότι δεν περισυνέλεξαν τους νεκρούς και τους ναυαγούς.
Καταδικάστηκαν όλοι σε θάνατο, οι δύο που φυγοδικούσαν ερήμην και οι 6 παρόντες εκτελέστηκαν. 78 χρόνια μετά το 1940 δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να έχουμε αξιοπρεπή ταφή σε φροντισμένα στρατιωτικά κοιμητήρια των πεσόντων μας του Αλβανικού Έπους, που θάφτηκαν μέσα στην Αλβανία. Στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Σμηναγού Γεωργίου Μπαλταδώρου, υπήρξαν ανώνυμα δίποδα, υβριστές της μνήμης του, των συναδέλφων του και της αποστολής τους, άξια τέκνα του εθνομηδενισμού με τον οποίο η ψευτοελίτ μας δηλητηρίασε μια γενιά και δηλητηριάζει και την τωρινή.
Αξιακό ζήτημα όμως είναι και η συμπεριφορά απέναντι στους ζώντες, απέναντι στο σύνολο των στελεχών, που η κοινωνία και η πολιτική τάξη θυμάται το ασύνηθες και επικίνδυνο της αποστολής τους, όταν χύνουν ντο αίμα τους. Σε μια ευνομούμενη κοινωνία με στέρεο σύστημα αξιών, όπου η φιλοπατρία είναι η βάση αλλά και η κατεύθυνση των πάντων, ο βαθύς σεβασμός στις Ένοπλες Δυνάμεις είναι κάτι αυτονόητο. Σέβεσαι και τιμάς τα στελέχη πάντα, όχι μόνον στο φέρετρο σκεπασμένο με την Σημαία. Τους παρέχεις τα καλύτερα δυνατά μέσα για την αποστολή τους, φροντίζεις όλες τις ανάγκες τους, τους παρέχεις ένα ξεχωριστό και αξιοπρεπές μισθολογικό, ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα, την ασφάλεια που η γυναίκα και τα παιδιά τους θα τύχουν της ισόβιας προστασίας της Πολιτείας, εάν πέσεις στο καθήκον και πρωτίστως ανήκουν στα ιερά και τα όσια τους Έθνους, τους απονέμεις καθημερινά τιμή και σεβασμό, διότι απλούστατα είναι οι προκινδυνεύοντες, η Φρουρά της Ελευθερίας μας, που έχει κερδίσει τις τιμές αυτές με το αίμα των πεσόντων.
Οι απόστολοι του μαρασμού, όπως στοχοποιούν το ίδιο το Έθνος για την τόσο ενοχλητική διαχρονία του, έτσι στοχοποιούν και τους πυλώνες της εθνικής μας ύπαρξης, ένας από τους οποίους είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις, ο θεσμός που χαίρει της μεγαλύτερης εμπιστοσύνης των πολιτών σε όλες τις δημοσκοπήσεις αλλά και με την μαζική συμμετοχή του λαού, πχ στις παρελάσεις. Οι Έλληνες σέβονται κι αγαπούν τον Στρατό τους, το Πολεμικό Ναυτικό και την Πολεμική Αεροπορία, σε ποσοστό που δεν έχει δει ποτέ κανένα κόμμα. Ο μέσος κανονικός Έλληνας έχει βασικό ένστικτο υπεράσπισης της Πατρίδας, έχει υπηρετήσει και παρά την γνωστή νεοελληνική γκρίνια για τις συνθήκες και την ξερολίαση που τον διακρίνει, τιμά, αγαπά και εμπιστεύεται τις Ένοπλες Δυνάμεις, αφού στην ουσία δεν είναι παρά ο εαυτός τους, το Ένοπλο Έθνος. Θεσμός αταξικός και με στελέχη κυρίως λαϊκής καταγωγής, που χειρίζονται συχνά πανάκριβα οπλικά συστήματα πληρωμένα από το υστέρημα των γονιών και των αδερφών τους, που συνήθως είναι αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες, εργάτες. Τα παιδιά της ψευτοελίτ, των κυριλέ ιδιωτικών σχολείων, κατά κανόνα δεν επιλέγουν τις Στρατιωτικές Σχολές και αποφεύγουν και την ίδια την στρατιωτική θητεία ή βυσματικώς την υπηρετούν τύποις ως Χειριστές Mont Blanc σε επιτελεία και στην ουσία σε πολιτικά γραφεία ή πίνοντας καφέ στο Κολωνάκι.
Η χώρα, ξαναλέω, χρειάζεται μια μακρά περίοδο διακυβέρνησης με ατσάλινο χέρι, εξοβελισμό των νεογενίτσαρων από την Παιδεία, επαναφορά της στον συνταγματικό σκοπό της διδαχής και εμπέδωσης των εθνικών ιδεών και της Ορθοδοξίας. Και φυσικά ευθυγράμμιση λόγου και πράξεων της Πολιτείας με το εθνικό φρόνημα των πολιτών, επαναφέροντας κι επιβάλλοντας στον απόλυτο βαθμό τον σεβασμό στην αληθινή αριστοκρατία του Έθνους, στους προκινδυνεύοντες της Εθνικής Άμυνας και στις οικογένειες τους, ζώντες και πεσόντες.
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης - Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ - www.neadexia.gr
(Δημοσιεύεται στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου