Στην αρχή το πέρασα για «τρολιά». Κάτι σε fake news, όπως ο σκύλος με την κροτίδα στα δόντια. Μετά σκέφτηκα ότι συμβαίνει στη Γερμανία. Εκεί όπου επιτρέπεται να συνάψεις δεσμό με το λυκόσκυλό σου. Και κάνοντας μια πρόχειρη έρευνα στο διαδίκτυο, κατάλαβα ότι δεν πρόκειται περί φάρσας. Στη Γερμανία λοιπόν, που μας διδάσκει μεταρρυθμίσεις και κοινωνικό πολιτισμό, 250.000 ανεγκέφαλοι μάζεψαν υπογραφές για τη «σωτηρία του Τσίκο».
Τι εστί Τσίκο; Ενα αμερικανικό σταφορντσάιρ, σκυλί-εκπαιδευμένος δολοφόνος, το οποίο μια ωραία μέρα, αντί να φυλάει τους απέξω, αποφάσισε να κατασπαράξει τους ιδιοκτήτες του: Μία γυναίκα 52 ετών με κινητικά προβλήματα που τον είχε πάρει για την ατομική της προστασία και τον 27χρονο γιο της που έμενε μαζί της. Το… δημοφιλές τετράποδο ολοκλήρωσε το έργο του σε διάρκεια αρκετών ωρών και τα κατακρεουργημένα πτώματα ανακαλύφθηκαν από την πυροσβεστική του Ανόβερου, όταν αναγκάστηκε να σπάσει την πόρτα του διαμερίσματος προς αναζήτηση των ιδιοκτητών του.
Η ιστορία συγκέντρωσε, όπως ήταν φυσικό, τους προβολείς της δημοσιότητας, όμως η γερμανική κοινή γνώμη ευαισθητοποιήθηκε όχι τόσο για τα ανθρώπινα θύματα, αλλά για το τι θα… απογίνει το καημένο το σκυλάκι!
Γρήγορα άρχισαν να συγκεντρώνονται δεκάδες χιλιάδες υπογραφές εναντίον κάθε ιδέας θανάτωσής του, ενώ εκατοντάδες ήταν οι εθελοντές που προθυμοποιήθηκαν να το φιλοξενήσουν ή και να το υιοθετήσουν! Και αίφνης, ως εκ θαύματος, οι γερμανικές Αρχές, θορυβημένες από τη μαζική καμπάνια υπέρ του… Τσίκο, απεφάνθησαν ότι μάλλον δεν φταίει το… καημένο το σκυλάκι, αλλά οι μακαρίτες οι ιδιοκτήτες του που δεν είχαν καταλάβει ότι συντηρούν ένα «φονικό όπλο». Φταίνε, επίσης, η τοπική αστυνομία και οι κτηνιατρικές υπηρεσίες της περιοχής που δεν απομάκρυναν εγκαίρως τον σκύλο από τα (ανυποψίαστα) αφεντικά του και συνέβη έτσι το μοιραίο. Να τον απομακρύνουν για να τον πάνε πού, ερωτώ εγώ. Σε αγώνες κυνομαχίας; Ή σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης για να μασουλάει κρατουμένους;
Η ιστορία συγκέντρωσε, όπως ήταν φυσικό, τους προβολείς της δημοσιότητας, όμως η γερμανική κοινή γνώμη ευαισθητοποιήθηκε όχι τόσο για τα ανθρώπινα θύματα, αλλά για το τι θα… απογίνει το καημένο το σκυλάκι!
Γρήγορα άρχισαν να συγκεντρώνονται δεκάδες χιλιάδες υπογραφές εναντίον κάθε ιδέας θανάτωσής του, ενώ εκατοντάδες ήταν οι εθελοντές που προθυμοποιήθηκαν να το φιλοξενήσουν ή και να το υιοθετήσουν! Και αίφνης, ως εκ θαύματος, οι γερμανικές Αρχές, θορυβημένες από τη μαζική καμπάνια υπέρ του… Τσίκο, απεφάνθησαν ότι μάλλον δεν φταίει το… καημένο το σκυλάκι, αλλά οι μακαρίτες οι ιδιοκτήτες του που δεν είχαν καταλάβει ότι συντηρούν ένα «φονικό όπλο». Φταίνε, επίσης, η τοπική αστυνομία και οι κτηνιατρικές υπηρεσίες της περιοχής που δεν απομάκρυναν εγκαίρως τον σκύλο από τα (ανυποψίαστα) αφεντικά του και συνέβη έτσι το μοιραίο. Να τον απομακρύνουν για να τον πάνε πού, ερωτώ εγώ. Σε αγώνες κυνομαχίας; Ή σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης για να μασουλάει κρατουμένους;
Την ώρα που παιδάκια πεθαίνουν αβοήθητα και πολύ περισσότερα κακοποιούνται, η γερμανική κοινωνία ευαισθητοποιήθηκε για την τύχη ενός «σκύλου δολοφόνου» που, όπως οποιοδήποτε ανεξέλεγκτο θηρίο, αποτελεί δημόσιο κίνδυνο. Οι ίδιοι που μπορεί να αφήσουν τον γείτονά τους να πεθάνει από την πείνα… Να τον χαίρονται τον Τσίκο τους οι Γερμανοί, αλλά μακριά από εμάς τέτοιου είδους διεστραμμένες εκδοχές «ζωοφιλικής ηθικής».
Τα σκυλιά είναι οι καλύτεροι σύντροφοι, αλλά τα «φονικά εργαλεία» δεν είναι σκυλιά. Οπως και οι κατά συρροήν δολοφόνοι δεν είναι άνθρωποι… Ψιλά γράμματα αυτά, ίσως, για κάποιους που οι παππούδες τους έψηναν ζωντανούς Εβραίους στα κρεματόρια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου