Εξαιρετικά ανησυχητικές είναι οι πληροφορίες για την κατάσταση που διαμορφώνεται στη Μέση Ανατολή, με το ιρανικό και τα “συναφή” θέματα (Ιράκ, Συρία, Λίβανος) να κυριαρχούν στην τελευταία συνάντηση Τραμπ-Νετανιάχου, και τους δύο ηγέτες να επιμένουν στην ανάγκη αναθεώρησης της ισχύουσας συμφωνίας  για τα πυρηνικά του Ιράν. Η Τεχεράνη θεωρεί απαράδεκτη μια τέτοια αναθεώρηση. Αμερικανοί Γερουσιαστές που επέστρεψαν από το Ισραήλ, δήλωσαν ότι ενημερώθηκαν για διάφορα σχέδια ισραηλινής στρατιωτικής δράσης.

Αυτά όλα όμως προκαλούν την έντονη αντίθεση της Γαλλίας, αλλά και της Γερμανίας, αν και στην περίπτωση της τελευταίας ο κ. Γκάμπριελ, που είχε αρχίσει να λέει ορισμένα πράγματα για την πολιτική των ΗΠΑ και του Ισραήλ “πήρε πόδι” από το ΥΠΕΞ, προς όφελος ενός μάλλον “γκρίζου” προσώπου, χωρίς πολιτικό λόγο.
Ο Μακρόν στο Παρίσι πήρε όμως αποστάσεις σε κρίσιμα θέματα από τη μεσανατολική πολιτική που είχαν ασκήσει Σαρκοζί και Ολλάντ, μετατρέποντας τη Γαλλία σε κύριο Ευρωπαίο σύμμαχο των Νεοσυντηρητικών και του Νετανιάχου.
Παράλληλα, τόσο η προώθηση του ιρανικού από την παράταξη Νετανιάχου-Τραμπ, όσο και η απόφαση της Άγκυρας να προχωρήσει σε προμήθεια του υπερσύγχρονου ρωσικού πυραυλικού συστήματος S400, καθιστούν πολύ επιτακτική, για την Ουάσιγκτων και το Τελ Αβίβ, την ανάγκη να λυθεί το θέμα του προσανατολισμού της Τουρκίας. Αλλά και η κατάσταση στον Λίβανο σχετίζεται με όλα αυτά, καθώς η Βυρηττός στράφηκε στη Μόσχα και διαπραγματεύεται με τους Ρώσους ελλιμενισμό των πλοίων τους.
Το ζήτημα του Ιράν είναι, εδώ και πάνω από δεκαετία, σημείο αποκρυστάλλωσης της υποβόσκουσας σύγκρουσης δύο παρατάξεων μέσα στο δυτικό αλλά και στο ισραηλινό κατεστημένο. Από τη μια μεριά έχουμε το “κόμμα του Φουκουγιάμα”, των κλασικών παγκοσμιοποιητών τύπου Σόρος, Ομπάμα, Μακρόν, Μέρκελ, τους “Μενσεβίκους” της Αυτοκρατορίας. Από την άλλη έχουμε τους οπαδούς της “Σύγκρουσης των Πολιτισμών” τύπου Χάντιγκτον, όπως οι Τραμπ και Νετανιάχου, τους “Μπολσεβίκους”.
Οι τελευταίοι είναι που προκάλεσαν, πριν από μερικά χρόνια, την αιματηρή διάλυση της Ουκρανίας, που μας έφερε, και μας διατηρεί πάντα, πολύ κοντύτερα, στο ενδεχόμενο παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου, οδηγώντας στον νέο Ψυχρό Πόλεμο, χωρίς καν τους κανόνες της μετά το 1963 εποχής. Το κατάφεραν γιατί εκμεταλλεύθηκαν επιδέξια τον αντιρωσισμό και των δύο παρατάξεων στον πυρήνα της Αυτοκρατορίας. Ο Ομπάμα μάλλον κατάλαβε με καθυστέρηση που τον πήγαιναν και αρνήθηκε να εγκρίνει την αποστολή βαρέος οπλισμού στην Ουκρανία.
Οι “Μπολσεβίκοι” της Αυτοκρατορίας χρησιμοποιούν κατ’ εξοχήν τον εισοδισμό ως μέθοδο δράσης. Είναι ένα είδος “κρυμμένου Αλκιβιάδη” στους ίδιους τους δυτικούς μηχανισμούς λήψης αποφάσεων, που δημιουργεί τετελεσμένα και μετά οδηγεί όλο το σύστημα σε αναγκαστική πορεία (Ιράκ, Λιβύη, Ουκρανία είναι μερικά από τα παραδείγματα).
Στο φόντο υπάρχει βέβαια και η Ρωσία, που δύσκολα θα επιτρέψει, χωρίς αντίδραση, έναν ενδεχόμενο πόλεμο κατά του Ιράν. Ανακοινώνοντας πρόσφατα το πυρηνικό δόγμα της χώρας του, ο Πρόεδρος Πούτιν αποσαφήνισε ότι κάθε επίθεση κατά συμμάχου της Ρωσίας με πυρηνικά όπλα θα θεωρηθεί επίθεση κατά της Ρωσίας και θα συνεπιφέρει τις ανάλογες συνέπειες. Αυτό που δεν αποσαφήνισε είναι ποιες χώρες θεωρεί συμμάχους της Ρωσίας.
Αυτό με την ευκαιρία σημαίνει ότι αυξάνονται και οι κίνδυνοι για τις χώρες που φιλοξενούν στο έδαφός τους πυρηνικά όπλα ή άλλα επιθετικά οπλικά συστήματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναντίον κρατών της Μέσης Ανατολής. Δεν είμαστε στα 1990, όπως νομίζουν ορισμένοι, όταν μπορούσε να εκστρατεύει η Αμερική εναντίον της Γιουγκοσλαβίας ή του Ιράκ χωρίς αντίποινα.
Οι Κούρδοι δεν το κατάλαβαν αυτό με αποτέλεσμα αυτά που τους συνέβησαν στο Ιράκ.
Στο Παρίσι, ένα χρόνο μετά την εκλογή του, ο Πρόεδρος Μακρόν έχει προχωρήσει σε μια σειρά πολύ εντυπωσιακών κινήσεων, που τον διαφοροποιούν αισθητά σε κρίσιμα ζητήματα από την εξωτερική πολιτική της Γαλλίας υπό τους Προέδρους Σαρκοζί και Ολάντ, ιδίως σε ότι αφορά τη Μέση Ανατολή, ενώ επιχειρεί ταυτόχρονα να ανοίξει και ένα διάλογο με τη Μόσχα, καθώς οι σχέσεις της Ευρώπης με τη Ρωσία μοιάζουν σήμερα εξίσου κακές με τις χειρότερες στιγμές του Ψυχρού Πολέμου!
Μιλώντας πρόσφατα, ενώπιον του Προέδρου και του κοινοβουλίου της Τυνησίας, ο Μακρόν αναγνώρισε τις ευθύνες της χώρας του που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη το 2011. Η επέμβαση αυτή είχε ως αποτέλεσμα την ολοσχερή καταστροφή μιας σχετικά ακμάζουσας αραβικής χώρας, την οποία τώρα διεκδικούν διάφορες ένοπλες συμμορίες, ενώ στην επικράτειά της διεξάγονται δημοπρασίες σκλάβων! Η επέμβαση αποσταθεροποίησε όχι μόνο τη Λιβύη, αλλά και μεγάλο μέρος της αφρικανικής ηπείρου, με αποτέλεσμα την εκθετική αύξηση των προσφυγικών/μεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη.
«Η Γαλλία, μαζί με τα ευρωπαϊκά κράτη και τις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μια ευθύνη για αυτά που συμβαίνουν τώρα σε αυτή την περιοχή», τόνισε ο Μακρόν, προσθέτοντας ότι «αρκετοί αποφάσισαν ότι έπρεπε να τελειώνουν με τον Λίβυο ηγέτη (Καντάφι) χωρίς όμως «να διαθέτουν σχέδιο για τη συνέχεια». Η κριτική αυτή είναι σημειωτέον παράλληλη με την κριτική (και αυτοκριτική) που έχει κάνει και ο Αμερικανός Πρόεδρος Ομπάμα, ο οποίος επέκρινε τον πρώην Γάλλο Πρόεδρο Σαρκοζί ότι τον «παρέσυρε» τρόπον τινά στην περιπέτεια της Λιβύης.
Αλλά και στο θέμα της Συρίας ο Μακρόν διαφοροποιήθηκε από την πολιτική των προκατόχων του δηλώνοντας ότι «δεν είπα ποτέ ότι η ανατροπή του Μπασάρ (Αλ Άσαντ) ήταν ένα προηγούμενο για όλα», προσθέτοντας ότι «κανένας δεν μου παρουσίασε τον νόμιμο διάδοχό του».
Ο Γάλλος Πρόεδρος ταξίδεψε εξάλλου αυτοπροσώπως στη Σαουδική Αραβία για να «απελευθερώσει» τον Λιβανέζο Πρωθυπουργό που εφέρετο περίπου κρατούμενος στη χώρα αυτή, σταματώντας έτσι, τουλάχιστον προσωρινά, τα σχέδια νέου πολέμου στον Λίβανο. Ακόμα πιο εντυπωσιακή και εντελώς ασυνήθιστη για τα κρατούντα διεθνή δεδομένα ήταν η δημόσια επίθεση που εξαπέλυσε κατά του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, κατηγορώντας τον για πολέμους που θέλει να εξαπολύσει.
Απομένει βέβαια να δούμε πόσο βαθειά είναι αυτή η μεταβολή κι αν ο Μακρόν εννοεί αυτά που λέει και θα μείνει συνεπής σε αυτή τη γραμμή.