Πριν από λίγο καιρό εκδόθηκε ένα νέο βιβλίο (πολιτικής επιστήμης) με τίτλο How Democracies Die, το οποίο διαπραγματεύεται την Αμερική του Τραμπ, πλην όμως ταιριάζει γάντι στην περίπτωση της Ελλάδας του Τσίπρα.
Το έγραψαν από κοινού οι Steven Levitsky and Daniel Ziblatt, οι οποίοι αν δεν ήξερα καλύτερα θα πίστευα ότι μελετούν την νεοελληνική πολιτική πραγματικότητα μετά μανίας.
Τι λέει το βιβλίο και γιατί έχει σχέση με τα δικά μας; Μέχρι τώρα όλοι οι ειδικοί και μη πίστευαν ότι οι δημοκρατίες καταρρέουν θεαματικά μέσα από πραξικοπήματα, επαναστάσεις, κλπ. Αυτό όμως δεν ισχύει σήμερα. Σήμερα οι δημοκρατίες φθείρονται σιγά σιγά, με μικρά βήματα τα οποία εν πολλοίς είναι σχεδόν αόρατα. Σαπίζουν δηλαδή από μέσα, δηλητηριασμένες από τους ίδιους τους ηγέτες και πολιτικούς παράγοντες οι οποίοι υπονομεύουν την ίδια την δημοκρατική διαδικασία που τους έφερε στην εξουσία.
Σε ολόκληρο τον πλανήτη ο φασισμός, ο κομμουνισμός, και οι στρατιωτικές δικτατορίες έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Η βίαιη κατάληψη της εξουσίας σπάνια συμβαίνει, τουλάχιστον στον «αναπτυγμένο» κόσμο. Οι περισσότερες χώρες σήμερα έχουν δημοκρατία, κατ' επίφαση ή μη, και η εξουσία κερδίζεται μέσα από εκλογές. Την τελική ευθύνη δηλαδή την έχει ο σοφός λαός. Παρόλα αυτά, ακόμη και έτσι, οι δημοκρατίες πεθαίνουν. Απλά ο θάνατος τους είναι αργός και όχι ξαφνικός ή βίαιος.
Από το τέλος του ψυχρού πολέμου και μετά, η μεγαλύτερη ζημιά στις δημοκρατίες δεν έχει γίνει από παρασημοφορημένους στρατηγούς ή αγριωπούς … λοχίες, αλλά από τις ίδιες τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Δείτε π.χ. την Βενεζουέλα με τον Τσάβεζ και τον Μαδούρο της… δείτε την αναδίπλωση της δημοκρατίας σε δημοκρατικές χώρες όπως είναι η Τουρκία του Ερντογάν, η Ρωσία του Πούτιν, η Γεωργία, η Νικαράγουα, η Πολωνία, η Ουκρανία, κ.ο.κ. Η διολίσθηση αυτών των χωρών ξεκίνησε μέσα από τις κάλπες. Με τους ηγέτες τους να κυβερνούν σχεδόν δικτατορικά, μέσα όμως από… δημοκρατικές διαδικασίες.
Όπως όμως γράφουν στο βιβλίο τους οι δυο συγγραφείς, οι δημαγωγοί, οι λαϊκιστές, και οι αυταρχικοί ηγέτες δεν καταστρέφουν από μόνοι τους την δημοκρατία. Τα πολιτικά κόμματα είναι αυτά που την καταστρέφουν με τις αποφάσεις που παίρνουν προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις πολιτικές αυθαιρεσίες των δημαγωγών…
Το 2011, με την Βενεζουέλα να έχει ήδη βυθιστεί στην οικονομική και πολιτική αναξιοπιστία, η πλειοψηφία των κατοίκων της πίστευαν ότι ζουν σε μια ζηλευτή δημοκρατία! Σας θυμίζει τίποτα αυτό; Κάτι που έχει σχέση με την δική μας περίπτωση και τους περίφημους σανοφάγους, οι οποίοι παρά το καθημερινό μαστίγωμα από την παρέα του Μαξίμου συνεχίζουν να προκρίνουν δημοσκοπικά και μη την κατολίσθηση τη χώρας μας στο βάραθρο;
Αυτό είναι το μεγάλο όπλο, το μεγάλο μυστικό των σύγχρονων «τυράννων». Ότι δεν χρειάζεται να ανατρέψεις την δημοκρατία, αλλά να την κερδίσεις με το μέρος σου, να την εκμεταλλευτείς, και να την κάνεις δική σου. Να πουλάς δημοκρατικό αφήγημα για όλες τις αυταρχικές σου πράξεις. Είπαμε, όσο περισσότερο επικαλείται κάποιος τον λαό και την δημοκρατία τόσο πιο φασίστας είναι.
Σήμερα λοιπόν, όπως έχουν εξελιχτεί τα πράγματα, οι περισσότερες επιθέσεις κατά της δημοκρατίας είναι νόμιμες! Με την έννοια ότι σχεδιάζονται από εκλεγμένους πολιτικούς, εγκρίνονται από τα κοινοβούλια, γίνονται αποδεκτές από τα δικαστήρια, και τέλος αγκαλιάζονται από τον λαό… (π.χ. σκάνδαλο Novartis).
Μάλιστα, πολλές τέτοιες επιθέσεις παρουσιάζονται (κυρίως από τα ξεπουλημένα ΜΜΕ) ως δημοκρατικές κατακτήσεις ή έστω προσπάθειες βελτίωσης της δημοκρατίας. Ότι δηλαδή μάχονται την διαφθορά, βελτιώνουν την απονομή δικαιοσύνης, και γενικά καθαρίζουν την βρώμικη κατάσταση που επικρατεί στο πολιτικό σκηνικό.
Τα ΜΜΕ συνεχίζουν να λειτουργούν, μόνο που δεν χρειάζεται να τα σφραγίσει κάποιος δικτάτορας αφού πλέον αυτολογοκρίνονται είτε επειδή εξαγοράζονται κρυφά, είτε επειδή απειλούνται ή εκβιάζονται με κλείσιμο μέσα από «διάφανες δημοκρατικές» διαδικασίες (θυμάστε το φιάσκο με τις τηλεοπτικές άδειες;).
Το ίδιο και οι απλοί πολίτες οι οποίοι συνεχίζουν να έχουν το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης ή του συναθροίζεσθαι, ή του να διαδηλώνουν, πιστεύοντας ότι συμμετέχουν στις αποφάσεις, μόνο που μετά λοιδορούνται ή στη χειρότερη περίπτωση διώκονται όχι για πολιτικούς λόγους αλλά για φορολογικούς κλπ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την περαιτέρω σύγχυση του μέσου πολίτη, που ήδη ελλιπώς ενημερωμένος και ζαλισμένος από τα συνεχή χαστούκια δύσκολα αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει, και ως εκ τούτου, ακόμη και αν δεν είναι ένας από τους βολεμένους του «καθεστώτος» συνεχίζει να πιστεύει ότι ζει σε συνθήκες δημοκρατίας. Ακόμη κι αν αυτή η δημοκρατία στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια μόλις 153 βουλευτών, οι τρεις εκ των οποίων μισθοφόροι και κομματικά περιπλανώμενοι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης, συν καμιά δεκαριά ψεκασμένοι δήθεν εθνικιστές, που για χάρη της καρέκλας κρατάνε στο Μαξίμου τις ακροαριστερές συνιστώσες του Σύριζα που καθημερινά αποδομούν την χώρα σε όλα τα επίπεδα.
Για να πετύχουν αυτήν την εκ των έσω υπονόμευση της δημοκρατίας, οι εχθροί της, που συνήθως είναι εκλεγμένοι ηγέτες, χρειάζονται πρόθυμους συμμάχους τους οποίους βρίσκουν στα παραδοσιακά κόμματα τα οποία με τη σειρά τους θα πουλούσαν και την μάνα τους για να συμμετάσχουν στην εξουσία και στο φαγοπότι που αυτή συνεπάγεται. Δείτε τους ΑνΕλ, δείτε τον Λεβέντη που ήθελε διακαώς να γίνει Καμένος στη θέση του Καμένου, δείτε την Φώφη, που αν την άφηναν ελεύθερη το Πασόκ θα ήταν ήδη μια ακόμη συνιστώσα του κυβερνώντος Σύριζα…
Δυστυχώς λοιπόν, οι μεγαλύτεροι εχθροί της δημοκρατίας αποδεικνύονται όλοι εκείνοι οι οποίοι υπάρχουν χάρη σε αυτήν, και οι οποίοι την εκμεταλλεύονται, θυσιάζοντας τις βασικές αρχές της για χάρη βραχυπρόθεσμων πολιτικών κερδών, για την καρέκλα που λέγαμε. Διότι καλώς ή κακώς, ειδικά στην Ελλάδα, είναι μεγάλη μπίζνα η πολιτική…
Έτσι, το τελικό (θλιβερό) συμπέρασμα είναι πως οι δημοκρατίες σήμερα καταργούνται εν τοις πράγμασι από τα μέσα, από τους ίδιους τους δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες της. Τους οποίους στην αρχή στηρίζει το παραδοσιακό σύστημα και οι ελίτ, αλλά στο τέλος πέφτουν κι οι ίδιοι θύματά τους. Θυμόσαστε την Γιάννα Αγγελοπούλου που χαριεντίζονταν προεκλογικά με τον άφθαρτο Αλέξη; Θυμάστε την Ζωζώ, που αν και εμφανώς... διαταραγμένη έγινε μέχρι και τρίτη τη τάξει θεσμικός παράγοντας της χώρας; Τι πάω και θυμάμαι ο καψερός;
Κλασικό παράδειγμα των παραπάνω είναι και η περίπτωση του Χίτλερ, που και αυτός εκλεγμένος ήταν στην αρχή. Με όλες τις τότε παραδοσιακές και συντηρητικές δυνάμεις της Γερμανίας να τον στηρίζουν πιστεύοντας ότι θα εξελιχθεί σε ένα πρόθυμο υποχείριό τους… Κούνια που τους κούναγε.
Κάτι ανάλογο συνέβη και στην Βενεζουέλα, όπου ο πρώην πρόεδρος Rafael Caldera, που βοήθησε όσο μπορούσε τον Τσάβεζ να κερδίσει την εξουσία, στη συνέχεια το μετάνιωσε πικρά, παραδεχόμενος ότι κανένας δεν πίστευε ότι αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να γίνει πρόεδρος και να κάνει αυτά που έκανε… Άλλά έγινε, και σήμερα οι συμπολίτες του, που τον εξέλεξαν πανηγυρικά, σκοτώνονται μεταξύ τους στο δρόμο για το ποιος θα φάει την τελευταία αδέσποτη γάτα…
Κάτι που αντιστοιχεί και στα δικά μας, με τον Αλαβάνο, τον μέντορα του Αλέξη, να έχει εδώ και χρόνια αποκηρύξει τον «παραγιό» του, μετανιώνοντας πικρά για το τέρας που εξέθρεψε (και που αν δεν ήταν η ΕΕ, θα μας είχε ήδη μετατρέψει σε Βενεζουέλα ολοκληρώνοντας το παιδιόθεν όραμά του).
Ας πρόσεχε κι αυτός… Μετά την απομάκρυνση από τις κάλπες ουδέν λάθος αναγνωρίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου