Η ατελέσφορη έκκληση του μακαριστού Χριστόδουλου – ο μύθος του Δία – η υποκρισία των πιστών και η τιμωρός ώρα του Κιμ Γιονγκ Ουν. (Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Στις 6 Δεκεμβρίου 1992 ο τότε μητροπολίτης Δημητριάδος Χριστόδουλος, δημοσιεύει ένα πύρηνο άρθρο κατά της διαφθοράς στην εφημερίδα «Το Βήμα», με τον τίτλο: «Η έκπτωση του Ήθους». Ήταν τότε που με τον παλαίμαχο αγωνιστή και δημοσιογράφο και εκδότη του εβδομαδιαίου περιοδικού «Πολιτικά Θέματα» Κώστα Κύρκο αρχίσαμε την ίδρυση της πρώτης «Κίνησης Ενεργών Πολιτών» στην Ελλάδα.

Το κείμενο του μητροπολίτη συγκλονιστικό: Καυτηρίαζε τη σήψη και τη διαφθορά που φούντωνε στην Ελλάδα – τώρα είναι πολύ χειρότερη – και καλούσε τους πιστούς σε αντίσταση!
Ο γράφων ως πρόεδρος της Κ.Ε.Π., του απηύθυνε αμέσως την «Ανοιχτή επιστολή - πρόσκληση», η οποία δημοσιεύθηκε ολοσέλιδα στο περιοδικό της 11^ης Δεκεμβρίου 1992. Σ’ αυτή την επιστολή – πρόσκληση, που την έστειλα συστημένη στον παραλήπτη, του έγραφα και τούτα: «Το άρθρο σας αποτελεί πραγματικά μια ζείδωρη πνοή, μέσα στο αποπνικτικό νοσηρό πολιτικό μας σύστημα…η σημερινή, άθλια και εθνικά επικίνδυνη κατάσταση, όπως την περιγράφετε οφείλεται, κατά κύριο λόγο στους «εθνικούς» ταγούς…πολύ εύστοχα και παραστατικά κάνετε λόγο για «χορό των κολασμένων» και για θανατηφόρο του ήθους ιό που απειλεί την ουσιαστική μας υπόσταση».
Συνέχιζα: «..ο γράφων που πιστεύει πως δεν διαθέτει τα εφόδια εκείνα τα οποία συγκροτούν την έννοια του καλού χριστιανού… και μπορεί κανείς να μη φοβάται το Θεόκαι να είναι αγαθός, καλός και τίμιος και άρα στην ουσία πραγματικός χριστιανός ενώ το αντίθετο συμβαίνει σε πολλούς που σταυροκοπιούνται…Οι πιο πολλοί αμαρτωλοί της εξουσίας προέρχονται απ’ αυτούς…».
Προχωρώντας έγραφα: «Ούτως εχόντων των πραγμάτων εκείνο το οποίο οφείλουμε να επιδιώξουμε είναι η αναστήλωση των κατεδαφισθέντων εθνικών αξιών και εθνικών ιδανικών χωρίς τα οποία δεν μπορεί να υπάρξει Ελλάδα…Προς αυτούς τους βασικούς άξονες κινείται και η Κ.Ε.Π…διαβάζοντας κανείς το άρθρο σας έχει την εντύπωση ότι το γράφετε εξ’ ονόματος της Κ.Ε.Π. και συνεπώς το μόνο που μας μένει είναι η κοινή πρακτική δράση… Όταν η Ελλάδα πνέει τα λοίσθια η Εκκλησία δεν έχει δικαίωμα να σιωπά».
Καλούσα, λοιπόν, τον Παπά, τον οποίο φαντάστηκα ως νέο Παπαφλέσσα να ανεβαίνει με τη ρομφαία από το Βόλο προς τη Μέκκα της διαφθοράς και να πολεμάμε μαζί τους διεφθαρμένους.
Ανταποκρίθηκε αμέσως και τα Χριστούγεννα μου έστειλε χειρόγραφη επιστολή, με θεματολογία, η οποία κατέληγε: «Αποδέχομαι κατά ταύτα την πρόσκληση σας και ελπίζω εις πρώτην συνάντησιν να καταστρώσουμε ένα πρόγραμμα δράσης» και τελείωνε: «Σταθείτε όρθιοι στην έπαλξη σας Μη φοβάσθε τον Αλάστωρα = που λεηλατεί τις ψυχές».
Δυστυχώς, όμως, αναζητώντας τον νέο Παπαφλέσσα δεν κατέστη δυνατόν να επικοινωνήσω. Εξαφανίσθηκε. Άγνωστο γιατί! (Την επιστολή μου – πρόσκληση και φωτοτυπία της θερμής απαντήσεως του μακαριστού Ιεράρχη βλ. στο έργο μου: «Κριτικά Κείμενα» εκδ. «Πελασγός» -Γιαννάκενας – Αθήνα 2012, σελ. 15-20).
Ομολογώ ότι τόσο ο γράφων όσο και ο φίλος και μακαρίτης Κώστας Κύρκος στηρίζαμε πολλές ελπίδες για κάτι καινούργιο στην Ελλάδα με μπροστάρη τον … Παπαφλέσσα!
Λίγο αργότερα, επισκεφθήκαμε τον Μίκη Θεοδωράκη στο σπίτι του – μετά την παραίτηση του από το αξίωμα του Υπουργού άνευ χαρτοφυλακίου - και του προτείναμε ν’ αναλάβει επικεφαλής της προσπάθειας στην κίνηση ενεργών πολιτών.
Βρήκε την ιδέα «θαυμάσια» λέγοντας ότι η Ελλάδα «χρειάζεται ένα εθνικό ΣΟΚ», και μας ζήτησε χρόνο μερικών ημερών.(Δεν τον καταγράψαμε με κοριό).
Δυστυχώς τον χάσαμε κι αυτόν! (Για το ζήτημα αυτό βλ. το πιο πάνω έργο μου σελ. 21-24, όπου το κείμενο: «Το κίνημα πολιτών του Μίκη»). Και κάποιοι άλλοι ήταν γνώστες της Κ.Ε.Π., που ενδύθηκε με το νομικό μανδύα του Σωματείου (Αριθ. Αποφ. 498/1994) αλλά προτίμησαν, όπως και ο Μίκης, να ιδρύσουν κινήσεις πολιτών μετά από πολλά χρόνια (βλ. το άρθρο μου: «Γιατί απέτυχαν οι κινήσεις πολιτών», στο πιο πάνω έργο μου, σελ. 11-14).
Χαμένος χρόνος και απροθυμία νέων ανθρώπων – όχι πολιτών – είχαν ως συνέπεια κοινωνιοκτόνο και δημοκρατιοκτόνο την παραγωγή κοπριτών και όχι αληθινών πολιτών. (Την ανυπαρξία πολιτών βλ. στη σειρά άρθρων μου στα «Πολιτικά Θέματα», από 15-5-1992 έως 26-6-1992, όπου και το κείμενο μου: «Ο Δεκάλογος του Πολίτη» (Αναδημοσιεύονται στον Α΄ τόμο του συλλογικού μου έργου: «Πολιτική και Κοινωνία στην Ελλάδα του Λαϊκισμού», εκδ. «Πολιτικά Θέματα», 2003, σελ. 112-138, με τον γενικό τίτλο: «Η Ελλάδα χωρίς πολίτες»).
Οι πολιτικάντηδες αναμασούν τα τελευταία χρόνια τον «πολίτη», ενώ αυτός είναι σπάνιο είδος. Άλλο πολίτης και εντελώς άλλο ο κοπρίτης του Πάγκαλου που «μαζί τα τρώνε»!
Με την ευκαιρία, όποιος ενδιαφέρεται να μάθει για το εννοιολογικό και ουσιαστικό περιεχόμενο του πολίτη – ο οποίος γίνεται ενώ ο άνθρωπος γεννιέται – ας δώσει 5 ευρώ να προμηθευτεί το έργο μου: «Η έννοια του πολίτη στον Αριστοτέλη και στη σύγχρονη Ελλάδα» (εκδ. «Το Αντίδοτον» - Γ. Δημητρούλιας – Καλαμάτα, 2017, τηλ. 6938330100) και στον εκδοτικό οίκο «Πελασγός» - Γιαννάκενας, Χαρ. Τρικούπη 14, εντός Στοάς.
Με τους κοπρίτες, λοιπόν, και τους «καλούς χριστιανούς», που αναπαράγουν τους πολιτικούς βόθρους σαράντα τόσα χρόνια, οι Έλληνες «είναι πνιγμένοι στα σκατά» - όπως μας είπε ο … σοσιαλιστής Τραπεζίτης Στρος Καν – και η Ελλάδα κατέχει τα σκήπτρα της διαφθοράς και της μίζας στην Υφήλιο εν μέσω απολύτου και πολυεπίπεδης χρεωκοπίας!
Πρώτοι και καλύτεροι η πλειοψηφία των Ορθοδόξων Ελλήνων Χριστιανών, οι οποίοι ενώ ορκίζονταν ότι «δεν ζούμε χωρίς το Χ.Ο. στις ταυτότητες», ψήφιζαν και ψηφίζουν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ που το κατάργησαν!
Ποιος δεν θυμάται τα οργισμένα εκατομμύρια… «πιστών» στα συλλαλητήρια και ποιος δεν θυμάται τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του Κ. Καραμανλή (του νεότερου) μετά της συζύγου του να…υπογράφουν εναντίων της καταργήσεως του Χ.Ο.!
Γιατί εξαπατούν τόσο ασύστολα το…θρησκευτικό συναίσθημα το οποίο διατείνονται οι ψηφοφόροι τους ότι διαθέτουν; Ποιος κοροϊδεύει ποιόν;
Ζούμε, λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια σε απόλυτη, πολιτική, κοινωνική και ηθική σήψη, η οποία ανταποκρίνεται στον πανάρχαιο ελληνικό μύθο που λέει: «Περνώντας οι γενιές τραβάνε στο χειρότερο. Θα φτάσει τότε ένας καιρός, που οι άνθρωποι, σε φοβερή κατάντια, θα λατρεύουν τη δύναμη. Θα λένε πως μονάχα η δύναμη είναι δίκιο και το αγαθό κανένας δεν θα σέβεται. Στο τέλος, όταν δε θα υπάρχει αγανάκτηση για το άδικο κι’ ούτε ντροπή μπροστά στην αθλιότητα, ο Δίας θα τους αφανίσει όλους»!
Ο μύθος όμως έδινε μια διέξοδο και μια ελπίδα για την αποφυγή του αφανισμού του ανθρώπινου γένους. Κατέληγε: «Κι’ όμως μπορεί να γίνει κάτι. Μπορεί αν οι απλοί άνθρωποι σηκωθούνε και ρίξουνε τους κυβερνήτες που τους ποδοπάτησαν» (Αναφέρεται από τον κοινωνικό φιλόσοφο Εριχ Φρομ στο έργο του: «Η ανατομία της ανθρώπινης καταστροφικότητας» εκδ. «Μπουκουμάνη», Αθήνα 1977, σελ. 21)
Όμως – χρόνια το γράφω – ο γονατισμένος λαός και το αυξανόμενο κουρελοπρολεταριάτο δεν τολμούν να σηκωθούν όρθιοι. Πολιτικάντηδες και μάζες στα..τέσσερα!
Εν όψει του γεγονότος ότι η παρακμή και η σήψη της ελληνικής κοινωνίας θα αυξάνουν όλο και περισσότερο μέχρις ασφυξίας από τη μπόχα. Και εν όψει ότι Θεός και Δίας μας σιχάθηκαν και μας εγκατέλειψαν υπάρχει για τον γράφοντα η ελπίδα ενός αξιοπρεπούς θανάτου: Ο Βορειοκορεάτης Κιμ Γιονγκ Ουν -σχήμα λόγου-, να μας ρίξει στην Αθήνα δύο πυρηνικές βόμβες της τελευταίας τεχνολογίας!
Καλύτερος ένας «καθαρός» θάνατος από μια ζωή μέσα στο χαμερπές πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον που σου πληγώνει την ψυχή και σου προκαλεί αηδία. Είναι καιρός να τελειώνουμε με το επαίσχυντο «Κυλώνειον άγος» των Αθηνών!
 
Αθήνα 12/12/2017
 
Πολιτικές Υποθήκες:
Μακρυγιάννης: «Κι από σας τους απατεώνες κι’ ομοίους σας αφάνισε και τώρα η τζελατίνα (σ.σ. λαιμητόμος) τα καλύτερα παλληκάρια, όπου αδικηθήκανε και πάνε εις τις κακές στράτες να φάνε κομμάτι ψωμί».
Ο ίδιος: «Σεις οι ψωργιασμένοι εγίνατε κόντηδες κι’ εκείνοι οπόχυσαν το αίμα τους ούτε ένα σίδερον σταυρόν δεν έχουν».
Ο ίδιος: «Κι’ όταν λέγωνται τα λάθη μας, τότε κάνουν λιγότερα οι μεταγενέστεροι και γινόμαστε κι’ εμείς έθνος».
Ο ίδιος (προς τους πρόξενους): «Ας σας ευγνωμονήσουνε εκείνοι όπου τους δώσατε τα δάνεια και τάφκιασαν λούσια και πολυτέλειες κι’ άλλα τοιαύτα. Εκείνων εκάματε καλό με τα δάνειά σας, Τ’ Αρμασπέρη, του Κωλέτη, του Μαυροκορδάτου, του Μεταξά και συντροφιές τους».
Ο ίδιος (Από τη διαθήκη του της 3^ης Σεπτεμβρίου 1843): «Κύριε, σηκώνεται απόψε η σημαία της λευτεριάς εναντίον της τυραγνίας. Πατριώτες! Πεθαίνω δια την πατρίδα... σ’ αφήνω ανήλικα παιδιά και γυναίκα, αν τ’ αφήσουνε ζωντανά, τ’ αφήνω εις την προστασίαν σου».