Μπορεί η εν λόγω απόφαση να θίγει τους Παλαιστίνιους και γενικά τις μουσουλμανικές χώρες, εκείνη όμως η χώρα που μοιάζει να θίγεται περισσότερο, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, είναι η Σαουδική Αραβία (ή σουηδική, όπως την λένε οι συριζαίοι «διεθνολόγοι»), κι αυτό διότι ο συμβολισμός της Ιερουσαλήμ ως η τρίτη σημαντικότερη και ιερή πόλη του Ισλάμ παίζει ιδιαίτερα σοβαρό ρόλο στην εξωτερική πολιτική της χώρας.
Να θυμίσουμε ότι ο εκάστοτε αρχηγός κράτους (βασιλιάς) της Σαουδικής Αραβίας φέρει και τον τίτλο του «Φύλακα» των Ιερών Τεμένων, ενώ οι Σαουδάραβες, ως άκρως «ευλαβείς» Μουσουλμάνοι, θεωρούν την κατοχή της Ιερουσαλήμ από τους Ισραηλινούς ως τεράστια προσβολή και βλασφημία, χώρια του ότι για αυτούς αποτελεί και ωμή παραβίαση του διεθνούς δικαίου.
Τώρα όμως έρχεται ο Τραμπ και στην ουσία δικαιώνει και επιβραβεύει, εκτός από τους Ισραηλινούς και τους φονταμενταλιστές τζιχαντιστές, όπως είναι ο ISIS και η Αλ Κάιντα, οι οποίοι χρόνια τώρα στηλιτεύουν την χαλαρή στάση κάποιων μουσουλμανικών χωρών απέναντι στο Ισραήλ, αλλά και την συνεργασία τους με τον «μπαμπούλα», δηλαδή τις ΗΠΑ.
Παράλληλα δικαιώνονται και οι σκληροπυρηνικοί Μουλάδες του Ιράν, οι οποίοι εδώ καιρό έχουν εμπλακεί ενεργά στο παλαιστινιακό ζήτημα και παράλληλα ασκούν συνεχή κριτική στον τρόπο προστασίας και διαχείρισης του ιερού τόπου προσκυνήματος από πλευράς Σαουδικής Αραβίας, ζητώντας αυτόν τον σημαντικό ρόλο να τον αναλάβει ένα διεθνές όργανο.
Τα ιρανικά ΜΜΕ κάνουν πάρτυ και καθημερινά τονίζουν πως η απόφαση Τραμπ, όσο κακή κι αν είναι, στην πραγματικότητα συμφέρει το Ιράν επειδή έτσι δίνεται διεθνής δημοσιότητα στον αγώνα των Παλαιστινίων, ενώ ενισχύεται και το μέτωπο των Σιιτών εναντίον της αμερικανοϊσραηλινής κυριαρχίας. Άρα, το συμπέρασμα είναι πως μόνο το ίδιο μπορεί πλέον να εκπροσωπεί επάξια τα μουσουλμανικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή.
Το αποτέλεσμα των παραπάνω είναι να δυσχεραίνεται περαιτέρω ο «ηγετικός» ρόλος της Σαουδικής Αραβίας, η οποία βλέπει την Τεχεράνη σαν την Νο 1 απειλή. Έτσι, η συνεργασία που έχει με το Ισραήλ μάλλον θα πρέπει να ενισχυθεί, αν και χωρίς ευνοϊκή λύση στο παλαιστινιακό ζήτημα η συνεργασία αυτή μπορεί να θεωρηθεί προδοτική από την ευρύτερη μουσουλμανική κοινότητα. Ένα πραγματικό διπλωματικό δίλημμα για τους Σαουδάραβες δηλαδή.
Από την πλευρά της η Ουάσιγκτον δεν ανησυχεί ιδιαίτερα για τις αντιδράσεις της στενής συμμάχου της Σ. Αραβίας, αφού γνωρίζει πολύ καλά πως το πρωτεύον συμφέρον (σε αυτή τη χρονική συγκυρία) των Σαουδαράβων είναι να περιοριστεί η επιρροή της Τεχεράνης, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει εξόφθαλμη στήριξη του Ισραήλ από πλευρά τους. Έτσι, θέλουν δεν θέλουν, ακόμη και με μισή καρδιά, οι Σαουδάραβες και οι σύμμαχοί τους θα δεχτούν την αμερικανική πρωτοβουλία αρκεί να βγουν κερδισμένοι απέναντι στο Ιράν και τις φιλοδοξίες του, και να συνεχιστεί η αμερικανική στήριξη στον αγώνα τους κατά της Υεμένης.
Από την άλλη, όπως συμβαίνει και με τον Ερντογάν, που άλλο που δεν ήθελε, έτσι και το Ιράν βολεύεται από τις εξελίξεις με την έννοια ότι προβάλλει πλέον σαν ο ισχυρός παίκτης και υπερασπιστής του ισλαμισμού στην περιοχή. Προς αυτόν τον σκοπό η Τεχεράνη μάλλον θα προσεγγίσει τους τζιχαντιστές όπως είναι η Χαμάς, διαψεύδοντας τους εχθρούς της που επιμένουν ότι ενδιαφέρεται μόνο για τα συμφέροντα των Σιιτών και κανενός άλλου.
Όπως και να έχει, η απόφαση Τραμπ ανακάτωσε για τα καλά την τράπουλα σε ένα ούτως ή άλλως άκρως πολύπλοκο και μπερδεμένο παιχνίδι, και κανείς όσο «ειδικός» κι αν είναι δεν μπορεί να προβλέψει τις βραχυπρόθεσμες εξελίξεις, πόσο δε μάλλον τις μακροπρόθεσμες συνέπειες για την ειρήνη στην περιοχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου