Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017: (ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ) (Ματθ. α΄ 1-25)

http://epanastasilae.blogspot.gr/2017/12/24-2017-1-25.html

«Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυίδ υἱοῦ Ἀβραάμ».

Στό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς πρό τῶν Χριστουγέννων, παρατίθεται ἕνας μακρύς γενεαλογικός κατάλογος τοῦ Κυρίου μας, ὅπου καταδεικνύεται ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, πού ἐγεννήθη ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας, εἶναι σύμφωνα μέ τίς προφητεῖες ἀπόγονος τοῦ πατριάρχου Ἀβραάμ καί τοῦ βασιλέως Δαβίδ. Ὁ κατάλογος αὐτός διαιρεῖται σέ τρεῖς ἱστορικές περιόδους. Ἡ πρώτη περίοδος διαρκεῖ ἀπό τόν Ἀβραάμ μέχρι τόν Δαβίδ, ἡ δεύτερη ἀκολουθεῖ μέχρι τήν αἰχμαλωσία τῆς Βαβυλῶνος καί ἡ τρίτη ἀπό τήν Βαβυλώνια αἰχμαλωσία μέχρι τήν γέννηση τοῦ Κυρίου μας. Ὅλες αὐτές οἱ γενεές περίμεναν μέ πόθο ἀσίγαστο τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία. Ἄς δοῦμε λοιπόν ποιά ἦταν ἡ προσμονή τῶν γενεῶν αὐτῶν καί ποιά θά πρέπει νά εἶναι ἡ δική μας προσμονή.

Μέσα στό πέρασμα τῶν αἰώνων γενεές γενεῶν ἔζησαν μέ τήν προσμονή καί τήν ἐλπίδα τοῦ Μεσσία. Καί περίμεναν μέ ἀγωνία καί πόθο ἰσχυρό τόν Λυρωτή, διότι ἀπό τόν Ἀδάμ σέ κάθε γενιά, ἀπό στόμα σέ στόμα, ἤξεραν τήν ὑπόσχεση πού ἔδωσε ὁ Θεός, ὅτι κάποια ἡμέρα ὁ ἔνδοξος ἀπόγονος τῆς Εὔας θά ἔθετε τέρμα στό δράμα τους. Καί τό δράμα τους ἦταν ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχασαν τήν παραδείσια ἐπικοινωνία μέ τόν ἅγιο Θεό, ἔχασαν τόν Παράδεισο. Καί ζοῦσαν τήν φρίκη τοῦ ἀποχωρισμοῦ ἀπό τό Θεό, τά ἀδιέξοδα καί τό θάνατο. Μέσα στό βαθύ καί πυκνό σκοτάδι, ἡ μόνη ἀκτίνα φωτός πού ἔδινε ἐλπίδα στά δυστυχισμένα τους πρόσωπα ἦταν ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ γιά λύτρωση. Κι ἐνῶ ζοῦσαν ἀνάμεσα σέ εἰδωλολατρικούς λαούς, δέν ἔχαναν τήν πίστη τους καί τήν ἐλπίδα τους. Ὁ μεγαλύτερος πόθος τους ἦταν ἡ προσμονή τοῦ Μεσσία. Ξυπνοῦσαν, κοιμοῦνταν καί πέθαιναν μέ τήν ἐλπίδα τοῦ Μεσσία. Αἰῶνες περίμεναν, καί ἐκπλήρωση ἐπαγγελίας δέν ἔβλεπαν, μέχρι πού τούς ἔβρισκε ὁ θάνατος. Ὅμως ὁ ἅγιος Θεός ἄμειψε αὐτή τους τήν προσμονή. Διότι οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀπό τήν ἄλλη ζωή εἶδαν τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία καί χάρηκαν καθώς ἀντίκρισαν τόν «ἀχώρητον παντί», τόν ὕψιστο Θεό, νά γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, νά γίνεται βρέφος ἅγιο στήν ἀγκάλη τῆς Παναγίας Παρθένου. Εἶδαν καί ἄκουσαν μέ ἐκπληξη ἐκείνη τή μοναδική νύχτα τῶν Χριστουγέννων τίς στρατιές τῶν ἀγγέλων νά ψάλλουν «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ» (Λουκ. β’ 14) καί ἀσφαλῶς θά δοξολόγησαν τόν ὕψιστο Θεό γιά τήν ἄπειρη ἀγάπη καί φιλανθρωπία Του.

Ἐμεῖς βέβαια δέν μποροῦμε νά συλλάβουμε τί σήμαινε γιά τούς ἀνθρώπους αὐτούς ἡ προσμονή τοῦ Λυτρωτῆ. Διότι ἐμεῖς δέν γευθήκαμε τήν στέρηση τοῦ Θεοῦ, τήν κυριαρχία τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου. Γιά μᾶς ἡ ἔλευση τοῦ Μεσσία εἶναι ὄχι ἕνα ἱστορικό γεγονός, ἀλλά καί μία πραγματικότητα πού ἐπηρεάζει καθοριστικά τήν ζωή μας. Καί εἶναι τραγικό γιά μᾶς πού ζοῦμε καί ἀπολαμβάνουμε τίς δωρεές τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως νά συμπεριφερόμαστε σάν νά εἴμαστε σέ πρό Χριστοῦ ἐποχή.

Θά πρέπει λοιπόν μέσα μας νά ἔχουμε σφοδρή ἐπιθυμία νά συναντήσουμε τό Χριστό, νά τόν γνωρίσουμε, νά τόν κάνουμε φίλο καί ὁδηγό μας. Νά αἰσθανόμαστε ὅπως ὁ Ψαλμωδός πού ἔλεγε: «ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός» (Ψαλ. μα’ [41] 2). Ἡ ψυχή μας νά φλέγεται ἀπό ἀγάπη γιά τό Θεό. Νά ἐπιθυμοῦμε μέ ἱερή λαχτάρα τίς ὧρες τῆς προσευχῆς καί τῆς λατρείας. Νά σκιρτᾶ ἡ καρδιά μας καί νά ποθεῖ νά ἑνωθεῖ μέ τόν Κύριο στό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας!

Ὁ ἅγιος Μακάριος λέει σχετικά: «Ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ ἀληθινά τό Θεό ἔχει μεγάλη πεῖνα καί δίψα γιά προσευχή, ἔχει ἀχόρταγο πόθο γιά τά μυστήρια τῆς χάριτος καί γιά κάθε κατάσταση ἀρετῆς· νιώθει πληγωμένος ἀπό θεία ἀγάπη, καί ἐπιθυμεῖ νά ἀξιωθεῖ νά ἐπιτύχει τελείως τή μυστική καί ἀνέκφραστη κοινωνία τοῦ Θεοῦ».

Ἀδελφοί, καθώς πλησιάζουν Χριστούγεννα, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς προετοιμάζει γιά τό μεγάλο γεγονός. Μέ τό κάλεσμα γιά νηστεία, γιά ἔργα φιλανθρωπίας, μέ τούς χριστουγεννιάτικους ὕμνους, τήν ἱερά Ἐξομολόγηση, τήν θεία Κοινωνία. Οἱ δρόμοι στολίζονται καί αὐτοί γιά τήν μεγάλη ἑορτή. Καί ἡ σκέψη μας στρέφεται μέ εὐλάβεια στή νύχτα ἐκείνη τῆς Βηθλεέμ. Πόσο θά θέλαμε μαζί μέ τούς βοσκούς καί τούς μάγους νά συναντήσουμε τό Χριστό, πού ἔρχεται στή γῆ μας! Ἄς τόν ἀναζητήσουμε λοιπόν βαθύτερα. Ὄχι τόσο μέ ἐξωτερικές ἑορταστικές ἐκδηλώσεις, ἀλλά μέ ἕνα βαθύ καί ἱερό πόθο. Κι ὅταν οἱ καμπάνες ἐκείνης τῆς νύχτας μᾶς καλέσουν γιά τή μεγάλη ὥρα, ἄς τρέξουμε ἀμέσως στόν ἱερό Ναό Του. Ἐκεῖ θά τόν βροῦμε. Μᾶς περιμένει στήν Ὡραία Του Πύλη καί μᾶς ζητᾶ νά τοῦ δώσουμε τήν καρδιά μας μετανοημένη, καθαρισμένη στό ἱερό Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, γιά νά τήν χαροποιήσει καί γιά νά τήν κάνει φάτνη Του.http://www.imdramas.gr