Η χαμέρπεια της εξωραϊσμένης Αριστεράς (του Παναγιώτη Λιάκου)

http://www.dimokratianews.gr/content/79461/i-hamerpeia-tis-exoraismenis-aristeras

Οι «βασιλιάδες» των λαϊκών αγώνων στην Ελλάδα ήταν γυμνοί. Από την αρχή…

Εκτός των μονάδων των Ελασιτών, εκ του πληθυσμού των Αθηνών δεν μετέσχον των μαχών του “Δεκεμβρίου” ειμή μόνον στοιχεία κακοποιά, αλήτικα, εκ του κουρελαπρολεταριάτου (τοu Lumpenproletanat, κατά τον Μαρξ) τα οποία παν άλλο ή κομμουνιστικήν ιδεολογίαν είχον. Επήραν εν όπλον εις τας χείρας, διά να εκμεταλλευθούν, ως επίστευον, μίαν ανώμαλον περίοδον προς ίδιον αυτών ατομικόν όφελος διά μίας “καλής μπάζας”, κλοπής ή ληστείας μετά ή άvευ φόνου, έφ' όσον όλα δικαιολογούνται εις μίαν μάχην ή έπανάστασιν! Εις τας γωνίας πολλών δρόμων είδομεv μικράς ομάδας τοιούτων, δήθεν μαχομέvας, κατ' ουσίαν επί ημέρας τυφεκιοβολούσας άνευ αποτελέσματος ή με αποτέλεσμα τον φόνοv ή τον τραυματισμόν αvυπόπτου τινός διαβάτου. Τους ηρωτήσαμεν καταλλήλως, διά να διαπιστώσωμεν τα “ιδεολογικά ελατήρια”, που τους ώθουν να πολεμήσουν. Και ελάβομεν στερεότυπον σχεδόν την απάντησιν:

“Εως πότε εγώ θα πεινώ κι αυτοί θα τρώνε; Θα τους πάρω ό,τι βρω· και θα καθήσω εγώ στο μέγαρο, και ας πάει αυτός ο πλούσιος εκεί που κάθομαι τώρα εγώ! Θα άλλάξωμε θέσι. Ηλθε και ή σειρά μας!”»
Ελ. Α. Σταυρίδου «Τα Παρασκήνια του ΚΚΕ», αυτοέκδοση, Αθήνα: 1953, σ. 555.

Ο Ελευθέριος Σταυρίδης (1893-1966) δεν άφησε απογόνους. Μόνο πνευματικές παρακαταθήκες. Μία από αυτές ήταν το ιστορικής σημασίας βιβλίο που τιτλοφορείται «Τα Παρασκήνια του ΚΚΕ». Ο Σταυρίδης, παρόλο που ήταν δημοσιογράφος, δεν έγραψε το βιβλίο λόγω της επαγγελματικής ενασχόλησής του με το θέμα. Ουσιαστικά πρόκειται για μια πολιτική αυτοβιογραφία που προσφέρει στους αναγνώστες αυτό που τους κρύβουν οι δεκαετίες προπαγάνδας, που εξωραΐζει την αποτρόπαια όψη του κομμουνισμού.

Ο Σταυρίδης παρακολούθησε από το εσωτερικό του κόμματος (είχε διατελέσει γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ την περίοδο 1925-1926 και βουλευτής το 1926) τις αλλεπάλληλες συνωμοσίες, τους τακτικισμούς, την αντεθνική δράση του κόμματος και την άκριτη και τυφλή προσήλωσή του στις ντιρεκτίβες που λάμβανε από το εξωτερικό.

Ο προσωπικός τόνος και η έκθεση όλων των δεδομένων -και πολλών προσωπικών λαθών του συγγραφέα- στο φως της κριτικής προσθέτουν αξιοπιστία στο κείμενο. Το ίδιο, φυσικά, γίνεται και με την αντιπαράθεση και σύγκριση όσων εξιστορεί ο πρώην γραμματέας και βουλευτής του ΚΚΕ με τα ψυχρά ιστορικά δεδομένα.

Ενα από τα πολυτιμότερα δώρα του μεταμεληθέντος κομμουνιστή προς τους Ελληνες είναι η πιστή και αφτιασίδωτη περιγραφή των προσωπικοτήτων των «επιφανών» του κομμουνιστικού κινήματος στην πατρίδα μας.

Η μικρότητά τους, η έλλειψη συγκρότησης, οι τακτικισμοί, οι αντιζηλίες και η χαμέρπεια των κινήτρων τους εκπλήσσει - και εκπλήσσει διότι στην πατρίδα μας είναι σκληρά μαρξιστική η «επίσημη γραμμή», εκείνη που προκρίνει, χορηγεί, ενθαρρύνει αλλά και επιβάλλει παντί τρόπω το κράτος στην ιστοριογραφία και τη δημόσια σφαίρα.

Οι εξομολογήσεις του Σταυρίδη είναι μεν εντυπωσιακές, αλλά δεν είναι οι μόνες που έχουν τεθεί υπ' όψιν του αναγνωστικού κοινού. Το βιβλίο «Ευτυχώς ηττηθήκαμε, σύντροφοι...» του Τάκη Λαζαρίδη είναι σημαντική πηγή για τη μελέτη του κομμουνισμού, αλλά καλό είναι τα παραπάνω να συνδυαστούν με όσα αποκάλυψε μια εμβληματική μορφή της ελληνικής Αριστεράς, ο Λεωνίδας Κύρκος (1924-2011).

Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην «Καθημερινή» (3/12/2006) είχε σχολιάσει με δηκτικό τρόπο τα χαμηλά αποθέματα ποιότητας του στελεχικού δυναμικού του ΚΚΕ: «Ημουν ένα στελεχάκι της βάσης που δεν μετείχε στις πολιτικές διεργασίες. Δεν είχε την πληροφόρηση, αλλά δεν είχε και το κουράγιο να δει κατάματα τους ανθρώπους, οι οποίοι στα μάτια του παρουσιάζονταν γιγάντιοι. Και είδα ότι όλοι αυτοί, ας μην τους πω όλους, ήταν περιτώμ…, περιτρίμματα! Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι, παραδείγματος χάριν, εάν νικούσε τότε η επανάστασή μας, θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο (σ.σ.: Βαφειάδη), έναν γελοίο άνθρωπο, τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος ήταν. Θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζιώτα, θα είχαμε υπουργό Παιδείας, παραδείγματος χάριν, τον Στρίγκο, θα είχαμε υπουργό Εσωτερικών τον άλλον τον ανεκδιήγητο άνθρωπο, που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά, ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ένας ήρωας για τη νεολαία. Ηταν γραμματέας της νεολαίας. Ανθρωποι γελοίοι! Χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο. Σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Κι όμως εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, τους έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες».

Οι «βασιλιάδες» των λαϊκών αγώνων ήταν γυμνοί. Από την αρχή...

Παναγιώτης Λιάκος