Συμπατριώτες: το «Κράτος» ή την «Πατρίδα»; «Γράφει» ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

     Εάν αναφερθώ σε «μπάχαλο» ίσως κάποιοι με παρεξηγήσουν και να μου επισυνάψουν «έλλειψη πολιτικής αβρότητας…»

      Θα αναφερθώ λοιπόν στην «περίεργη» κατάσταση που προκλήθηκε από την ρύπανση του Σαρωνικού με τη βύθιση του «Αγία Ζώνη 2», στη συνέχεια τη σύλληψη Πλοιάρχου και Α’ Μηχανικού και την απόσυρση του πλοίου «Lassea», στις γοερές κλήσεις της Αντιπολίτευσης στον Υπουργό Ναυτιλίας κ Κουρουμπλή «να παραιτηθεί», παράλληλα με επικρίσεις στο έργο του και από Κυβερνητικούς Βουλευτές με το Μαξίμου να «τον στηρίζει» και ελπίζω να μην με παρεξηγήσει κανείς καλοπροαίρετος αναγνώστης.
      Είχαμε σήμερα και το «ξάφνιασμα» της απόφασης συνεργασίας Ν.Δ. - Δημοκρατικής Συμπαράταξης να «φρενάρουν» το πρωτόγνωρο φαινόμενο όπου οι ΑΝΕΛ «πανηγυρίζουν» καταψηφίζοντας Κυβερνητικές τροπολογίες και Νομοθετήματα που «υπερψηφίζονται» από την Αντιπολίτευση και παρακαλώ να σημειώσετε ότι η λέξη, η έννοια «παράνοια», συνιστά ετυμολογικά σαφέστατο δημιούργημα της ελληνικής γλώσσας…
     Τελικά στην πολιτική μας καθημερινότητα, 24 μήνες μετά την δεύτερη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και 33 μήνες μετά την πρώτη του νίκη ομολογώ ότι με ταλανίζει λιγότερο η ύπαρξη πολιτικών Κομμάτων, που είναι απαραίτητο συστατικό κάθε ευνομούμενης Δημοκρατίας, και περισσότερο η σύγχυση ΚΡΑΤΟΥΣ – ΠΑΤΡΙΔΑΣ...

     Στην πατρίδα μας οι σχέσεις Κράτους και Πολιτών ήταν ανέκαθεν και συνεχίζουν να παραμένουν, όχι μόνο δυσλειτουργικές, που επιτέλους ίσως θα πρέπει να τις δούμε και ως εντυπωσιακά …ψυχοπαθολογικές.
     Η ψυχοπαθολογική συμπτωματολογία αυτής της σχέσης (που τα βαθύτερα αίτιά της μόνιμα και σφαλερά ανάγονται ή στην Τουρκοκρατία ή σε ξένους… «δακτύλους», και τελευταία σε ψεκασμούς και ληγμένα που έχουν επηρεάσει, λένε, ακόμη και το DNA μας) συνίσταται στην κραυγαλέα αντίφαση της συμπεριφοράς του πολίτη απέναντι στον ασφυκτικό έλεγχο του «Κομματικού» Κράτους.
     Έτσι, ενώ οι Έλληνες θεωρούσαμε και συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι το ΚΡΑΤΟΣ είναι  «καταπιεστικό, φορομπηχτικό, υδροκέφαλο και ψυχρό αφεντικό» ταυτόχρονα κοινωνικοποιούμε τις νεότερες γενιές να προσβλέπουν σε αυτό το δυσλειτουργικό κράτος ως «τον στοργικό πατέρα, τον πιο σίγουρο εργοδότη, ως μία παροιμιακή αγελάδα που περιμένει την κατάληψη της Κρατικής εξουσίας από το δικό μας Κόμμα για να αρμεχτεί από τα…δικά μας παιδιά!…»
     Με άλλα λόγια, γενιά μετά από γενιά, οι νέο-Έλληνες αναπτύξαμε την διπολικού τύπου «σχιζοειδή» συμπεριφορά, σαδομαζοχιστικών τάσεων, όπου περιμένουμε να ευνοηθούμε από το Κράτος που όχι μόνο αντιμετωπίζουμε με καχυποψία αλλά και με εμφανή συμπτώματα παράνοιας άσχετα με το που ανήκουμε…κομματικά!
     Οι εποχές ΑΠΑΙΤΟΥΝ να θυμηθούμε, ξανά και ξανά, αυτό που προφανώς βολεύει «κάποιους» να συγχέουμε, ότι δηλαδή το ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ είναι η ΠΑΤΡΙΔΑ!..
     Και δεν είναι εξωπραγματική η εκτίμηση ότι ενώ ο αγώνας έγινε το 1821 ‘για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδας την ελευθερία’ το ελληνικό ΚΡΑΤΟΣ από συστάσεώς του ήταν και παραμένει προβληματικό και καταλήγει συχνά έρμαιο στα χέρια Κοτζαμπάσηδων που το ελέγχουν και ιδιοτελών πολιτών που ελπίζουν να ‘βολευτούν’.
     Αλλά σε αντίθεση η ΠΑΤΡΙΔΑ βρισκόταν και βρίσκεται ζωντανή στην ψυχή όλων που έπεσαν στα πεδία των μαχών και άλλων που ‘τιμωρήθηκαν’ για την φιλοπατρία τους και όσων παραμένουν όχι απλά Έλληνες αλλά φλογεροί ‘φιλέλληνες’ που η Πατρίδα τους ‘πληγώνει’.
      Εδώ και λίγα χρόνια, που συμπίπτουν με την υποτέλειά μας ως «ΚΡΑΤΟΣ» στην ομάδα των «ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ», καθώς αποκαλύφθηκε πια ολοκάθαρα και εντυπωσιακά η γύμνια της Κομματικής αυτοδυναμίας που στηρίχθηκε από το γαλάζιο και το πράσινο στρατόπεδο στην γνωστή Αγγλοσαξονική τακτική του ‘διαίρει και…βασίλευε’ τροφοδοτούμενη από τεχνητές αντιπαλότητες που χώριζαν και στο τελευταίο χωριό της Ελληνικής επικράτειας ‘μπλε και πράσινα’ καφενεία είναι επιτακτική η ανάγκη να χωρίσουμε τις δύο παντελώς διαφορετικές έννοιες του ΚΡΑΤΟΥΣ και της ΠΑΤΡΙΔΑΣ!…
     Θα συνεχίσουμε να συγχέουμε Κράτος και Πατρίδα και να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας την ιδιοτελή εμμονή στην ταύτιση Κόμματος και Κράτους ή θα συνειδητοποιήσουμε ότι η Ελλάδα ΔΕΝ ανήκει στα Κόμματα και στους ψηφοφόρους τους και το Κράτος ΔΕΝ μπορεί να συνεχίσει την πορεία της ‘αποκατάστασης’ των ψηφοφόρων του που μας έφεραν στην πτώχευση!
     Τελικά,  είναι πραγματικά ανυπέρβλητης γοητείας και ευστοχίας ο στίχος που δηλώνει ότι στην Ελλάδα (αφού συνεχίζουμε να συγχέουμε το Κομματικό Κράτος με την Πατρίδα):
      «όλα τριγύρω αλλάζουνε και ΟΛΑ τα ίδια μένουν!…»