Για να αντέξουμε και να προχωράμε. Από την Σοφία Λαμπίκη

https://afigisizois.wordpress.com/2017/06/30/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BE%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84/

«Παράδοξα τέρατα φαντάζουν στην εποχή μας πρόσωπα σα το Μίκη ή το Γλέζο.

Άνθρωποι που κουβαλούν στους ώμους τους ένα κομμάτι μεγάλο της ιστορίας της Ελλάδας, τελευταίοι εναπομείναντες της γενιάς της μάχης, της γενιάς της Κατοχής και της Αντίστασης, της γενιάς της ήττας.

Τους είδαμε και τους δύο πρόσφατα, στο τέλος της ζωής τους πια, να δακρύζουν ανοιχτά, δημόσια, να κλαίνε περήφανα και να γέρνουν το πρόσωπο τους στα χέρια τους.

Παράδοξο μας φαίνεται, δύσκολα κλαίμε πια, πόσο μάλλον δημόσια, και δυσκολα κλαίμε όχι για τον εαυτό μας αλλά για τον τόπο και τους χαμένους μας συντρόφους.

Μίκης και Γλέζος μπορεί να έκαναν πολλά λάθη στο πολιτικό τους βίο αλλά ανήκουν σε κείνη τη γενιά των πατριωτών που σήμερα απεχθάνεται η πλειοψηφία στο όνομα ενός φαύλου διεθνισμού.

Πατριώτες που σήμαινε πονάω το τόπο μου, θέλω να ναι λεύτερος, θέλω οι άνθρωποι που πατάνε το τόπο μου να ζουν δίκαια, ισότιμα, με μόρφωση και οράματα. Είναι οι πατριώτες που γι αυτούς ο Τσε είπε το patria o muerte, τόσο ξένο σήμερα.

Αυτοί οι δύο άνθρωποι λοιπόν, κλαίνε για τη πατρίδα.

Δεν κλαίνε για την ήττα τους τότε, κάτι που δεν αποδέχτηκαν ποτέ και συνέχισαν τον αγώνα από εξορίες και φυλακές.

Κλαίνε για το τόπο που χάθηκε, για τους ανθρώπους που σέρνονται σα σκιές, για τα παιδιά που φύγανε, για τους παππούδες που πεθαίνουν εξαθλιωμένοι, για τη χώρα που ξεπουλιέται κομμάτι-κομμάτι.

Γι αυτό κλαίνε, ίσως για πρώτη φορά νιώθουν ηττημένοι.

Να κρατήσουμε σα φυλαχτό τα δάκρυα τους, όταν θα φύγουν από κοντά μας, ας κρατήσουμε μόνο αυτά πολύτιμο θησαυρό, και την αγάπη τους για το τόπο και το λαό.

Για να παραφράσω τον ποιητή, όταν μας βρίσκει το κακό, όταν μας κυκλώνει η απελπισιά, όταν ακουμπάμε μπρούμυτα το χώμα, να μνημονεύουμε το δάκρυ του Μίκη και τα δάκρυα του Μανόλη Γλέζου.

Για να αντέξουμε και να προχωράμε.» Σοφία Λαμπίκη (Sofia Lampiki)

«Αγαπητοί φίλοι, στις παραμονές των εκτελέσεων, στις παραμονές από κάθε μάχη, μαζευόμαστε και κουβεντιάζαμε. Και λέγαμε: Εάν εσύ ζεις, μη με ξεχάσεις. Εάν εσένα δε σε βρει το βόλι, όταν συναντάς τους ανθρώπους στο δρόμο, θα λες καλημέρα κι από μένα. Κι όταν πίνεις κρασί θα πίνεις κρασί κι από μένα. Κι όταν ακούς τον παφλασμό των κυμάτων, θα τον ακούς και για μένα. Κι όταν ακούς τον άνεμο, να περνάει μέσα από τα φύλλα, κι ακούς το θρόισμα του ανέμου, θα το ακούς και για μένα. Κι όταν χορεύεις, θα χορεύεις και για μένα! Μπορώ να ξεχάσω αυτόν τον κόσμο; Είναι δυνατόν; […] Γι’ αυτό θέλω να μαθαίνω πολλά πράγματα και να κάνω πολλά πράγματα. Γιατί εγω έζησα και ζω για τους φίλους μου. Γι’ αυτούς που δεν υπάρχουν πια.
Εσείς που ασκείτε πολιτική,ο καθένας από την δική του θέση στην κοινωνία, πρέπει να ζείτε και για τον άλλον. Να ξέρετε πως αν δεν το κάνετε αυτό, εγώ όταν θα πεθάνω θα σας στοιχειώσω και δεν θα σας αφήσω σε ησυχία αν δεν το κάνετε! Θα σας κυνηγάει η ύπαρξή μου, θα σας κυνηγάει η ύπαρξή μου, για να κάνετε αυτό που πρέπει να κάνετε! Μη νομίζετε ότι θα γλιτώσετε από μένα ποτέ. Ευχαριστώ» Μανώλης Γλέζος, στην παρουσίαση του βιβλίου του «Ακρωνύμια»

*************

Διαβάστε επίσης: Ο Μίκης εξέφρασε το κοινό αίσθημα όλης της Ελλάδας!