Περί λαϊκισμού! (Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Επειδή τούτα τα χρόνια της απόλυτης τιποτολογίας και αρλουμποτολογίας γίνεται νυχθημερών λόγος για τον διαβόητο λαϊκισμό, του οποίου κατά κανόνα, οι κατήγοροί του αγνοούν την εννοιολογική του σημασία σκέφθηκα να χαράξω μερικές αράδες γι’ αυτό το θεμελιώδες κοινωνικό, πολιτικό και ιστορικό ζήτημα, το οποίο επέδρασε και επιδρά καταλυτικά στην πορεία της Ελλάδας και του λαού της.

Δεν θ’ αναφερθώ ούτε στον «Αστερισμό του Λαϊκισμού» του ΠΑΣΟΚ, του Αγγέλου Ελεφάντη, που κυκλοφόρησε στα 1991 και ήταν το Πρώτο του είδους, ούτε στον δικό μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», που είδε το φως της δημοσιότητας μετά από μια δεκαετία.
Θ’ ανοίξω το λεξικό που λέει: «Λαϊκισμός: Επιφανειακή μίμηση λαϊκών προτύπων – πολιτική πρακτική που αποσκοπεί στον προσπορισμό πολιτικού οφέλους με προγράμματα και ενέργειες που φορτίζουν συναισθηματικά έναν λαό και ακυρώνουν την κριτική και τον έλεγχο». Όπερ σημαίνει: Τον πολύμορφο και πολυεπίπεδο κοινωνικό ευνουχισμό και την πολιτική χλωροφορμίαση των μαζών. Όμως: Ο εκπεμπόμενος, μέρα-νύχτα- «πολιτικός» λόγος στον βαρέως νοσούντα δημόσιο βίο της χώρας, ξεπερνά τα σύνορα και του πιο χυδαίου λαϊκισμού.
Οι φορείς του, δεν περιορίζονται πλέον στα κοινωνιοκτόνα και πατριδοκτόνα πλαίσια του λαϊκισμού, αλλά επιδίδονται ξετσίπωτα σε τερατώδη εσκεμμένα ψέματα τα οποία συνιστούν πρόδηλη και αυταπόδεικτη παραχάραξη και διαστροφή όχι μόνο πολιτικών αλλά και φυσικών γεγονότων και αυτής της στοιχειώδους λογικής. Πρόκειται για μια αρρωστημένη ατμόσφαιρα μέσα στην οποία δρα αναισχύντως ο κόσμος του ποταπού πολιτικαντισμού ψεκάζοντας τον δωσίλογο λαό με τόνους χυδαιότητας και απάτης!
Πολιτικάντηδες και λαός σέρνουν το θανάσιμο χορό του υπερλαϊκισμού που αφανίζει τα πάντα και οδηγεί τον λαό στο βιολογικό θάνατο.
Η Ελλάδα τούτων των χρόνων ζει στον αστερισμό του υπερλαϊκισμού και των πλαδαρών μαζών, για τις οποίες ο συνταγματολόγος και συνεργάτης του, Α. Σβώλου, αείμνηστος ακαδημαϊκός Γ. Βλάχος έγραφε: «Μορφές πολιτευμάτων, όπου κυριαρχεί η δημοκρατία των μαζών, υπήρξαν βέβαια στην ιστορία από την αρχαία τυραννία ως τις σύγχρονες «αριστερές» ή «δεξιές» μορφές λαϊκιστικού ολοκληρωτισμού, που υποκρίπτουν στην ουσία τον πιο αδίστακτο ελιτισμό, σε τυφλή παρακολούθηση (όπως έλεγαν οι χιτλερικοί) και σε υποτακτική συναίνεση -όχι με το λόγο ή τον διάλογο, που προϋποθέτει η δημοκρατία, αλλά σε επίπλαστο φανατισμό που δημιουργεί η συνθηματολογία και η προπαγάνδα, ιδίως όταν η τελευταία ταυτίζεται με την εξουσία» (βλ. Γ. Βλάχου: «Θεσμός και προβλήματα της σύγχρονης δημοκρατίας» - Μελέτες Ι, Αθήνα 1988, σελ. 136).
Κλείνω με τον ιστορικό Γιάννη Κορδάτο που έγραφε και τούτα: «Η θεωρία του λαϊκισμού μπορεί να προκαλεί εντύπωση στους ανιστόρητους και αμόρφωτους, δεν έχει όμως καμιά σχέση με το μαρξισμό. Ο λαϊκισμός όχι μόνο δεν είναι μαρξισμός, αλλά κάτω απ’ αυτόν κρύβεται η θεωρία του αυθορμητισμού» (βλ. «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», τόμος 10^ος, εκδ. Αθήνα 1957, σελ. 10 του προλόγου). Αυτά διδάσκει η ιστορία και η πολιτική θεωρία, για τις ολέθριες συνέπειες του λαϊκισμού, ο οποίος, μαζί μ’ όλα τ’ άλλα, εμφανίζεται και ως κοινωνική κότα, αφού, όπως έλεγε ο Ιταλός διανοητής Ουμπέρτο Έκο: «Ο λαϊκιστής αποφεύγει συστηματικά κάθε κατά μέτωπο αντιπαράθεση με τον κόσμο» (Αναφέρεται στο έργο μου: «Η εθνική μας παράδοση», εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013, σελ. 132).
Στην καθημερινή πολιτική πρακτική ο λαϊκισμός αποτελεί την πολιτική θρησκεία όλων των πολιτικάντηδων.
Υπάρχει έξοδος απ’ αυτή τη χαμαίρπεια;  όχι. Πολιτική και απάτη πάνε χέρι-χέρι. Πολιτικάντισμός και λαϊκισμός είναι σιαμαίοι. Όσοι και όσες παριστάνουν τους πολιτικούς που «αγωνίζονται για το λαό και την πατρίδα» ψεύδονται. Θέλουν δε θέλουν είναι από λαϊκιστές έως υπέρ λαϊκιστές, γιατί διαφορετικά δεν επιβιώνουν.
Όποιοι αντέχουν, παίζουν αυτό τον ποταπό ρόλο!
 
Αθήνα 26/5/2017
 
Πολιτικές Υποθήκες
Πλάτων: «Κάθε διοίκησις, είτε ιδιωτική είναι είτε δημοσία κανένα άλλον σκοπόν δεν έχει παρά να φροντίζει δια το καλύτερον εκείνου που έχει υπό την δικαιοδοσίαν της».
Ο ίδιος: «Η φύσις της αδικίας όπου παρουσιάζεται εις την πόλιν.. πρώτον μεν καθιστά ανίκανον εκέινον να αναλάβη καμμίαν επιχείρησιν ένεκα των διχονοιών και των ερίδων τας οποίας γεννά, έπειτα δε του αναπτύσσει την έχθραν και προς τον ευατόν του, και προς κάθε τι όμοιον του και προς το δίκαιον».
Ο ίδιος: «Το άκρον άωτον της αδικίας είναι να θεωρήται κανείς δίκαιος χωρίς να είναι»
Ο ίδιος: «Πραγματικώς, φαίνεται πως μας σαγηνεύουν όσα μας εξαπατούν».
Ο ίδιος: «Και όστις εξέλθη καθαρός από όλας τας δοκιμασίας, και κατά την παιδικήν και την νεανικήν και την ανδρικήν ηλικίαν, θα τον διορίζωμεν άρχοντα και φρουρόν της πόλεως» (Από «Πολιτεία»).