Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (π. Δημητρίου Μπόκου)

Χίλια χρόνια προ Χριστού ο βασιλιάς Δαυίδ και οχτακόσια ο προφήτης Ησαΐας, με την έλλαμψη του Αγίου Πνεύματος προφητεύουν το συγκλονιστικό γεγονός, που η εκκλησιαστική μας παράδοση ταυτίζει με την Ανάληψη του Κυρίου. Βλέπουν τον Μεσσία-Χριστό με τη μορφή ισχυρού πολεμιστή, να επιστρέφει με γρήγορο και στιβαρό βάδισμα - ένδοξος νικητής - από το πεδίο της μάχης, ντυμένος με κόκκινη πολεμική στολή. Έρχεται από την Εδώμ, την Ιδουμαία (συμβολικό τόπο των εχθρών του λαού του Θεού) και ειδικώτερα από την πρωτεύουσά της, τη Βοσόρ.

Η επιστροφή του νικητή Χριστού στον τόπο του, τον ουρανό, μετά τη συντριβή των εχθρών του, περιγράφεται πληθωρικά στην υμνολογία της εορτής. Οι ουράνιοι άγγελοι εκπλήττονται σε υπέρτατο βαθμό βλέποντας άνθρωπο να ανεβαίνει πάνω από αυτούς και διερωτώνται με τα λόγια των προφητών: «Ποιός είναι αυτός που έρχεται από την Εδώμ; “Τίς εστιν ούτος ο ωραίος ανήρ;” Και δεν είναι άνθρωπος μόνο, αλλά Θεός και άνθρωπος». Την απάντηση αναλαμβάνει να δώσει ο ίδιος ο Χριστός: «Εγώ είμαι εκείνος, που ομιλώ για δικαιοσύνη και έχω τη δύναμη να φέρω τη σωτηρία».

Οι άγγελοι ξαναρωτούν: «Γιατί τα ιμάτιά σου είναι ερυθρά και τα ενδύματά σου σαν να εξήλθες από πατητήρι σταφυλιών;» Και ο Χριστός απαντά: «Έρχομαι “εκ Βοσόρ, όπερ εστί της σαρκός”, (από τη σάρκα, από τον τόπο όπου έδρασα ως άνθρωπος). Είναι ερυθρά τα ιμάτιά μου, διότι “ληνόν επάτησα μονώτατος”. Το πατητήρι ήταν γεμάτο και κανένας άλλος δεν με βοήθησε να πατήσω τα σταφύλια. Κοίταξα γύρω μου με πολλή προσοχή, αλλά δεν βρήκα βοηθό, κανένας δεν μου έδωκε ένα χέρι βοήθειας. Το παντοδύναμο χέρι μου μόνο του έσωσε τον λαό μου. Καταπάτησα στον θυμό μου τους εχθρούς μου, τους συνέτριψα σαν χώμα, έκαμα το αίμα τους να τρέξει στη γη» (Ησ. 63, 1-6 και υμνολογία της εορτής). Με το πάτημα των σταφυλιών υποδηλώνεται η συντριβή των εχθρών του Θεού και του λαού του, των δαιμονικών δηλαδή δυνάμεων.

«Βλέπουσαι δε τον οικείον δεσπότην» οι τάξεις των αγγέλων, όταν αντιλήφθηκαν, ότι αυτός που ερχόταν από τη Βοσόρ ως άνθρωπος ήταν ο ίδιος ο ουράνιος βασιλιάς τους, άρχισαν να κραυγάζουν έξαλλες προς τις ανώτερες αγγελικές ταξιαρχίες να ανοίξουν διάπλατα τις ουράνιες πύλες, για να εισέλθει ο νικητής Κύριος: «Άρατε πύλας οι άρχοντες ημών και επάρθητε πύλαι αιώνιοι και εισελεύσεται ο Βασιλεύς της δόξης». Στην ερώτηση δε των ανωτέρων αγγελικών δυνάμεων: «Τίς εστιν ούτος ο Βασιλεύς της δόξης;» οι κατώτεροι άγγελοι απαντούσαν: «Κύριος κραταιός και δυνατός, Κύριος δυνατός εν πολέμω, …Κύριος των δυνάμεων, αυτός εστιν ο Βασιλεύς της δόξης» (Ψαλμ. 23, 7-10).

Η παραστατική αυτή περιγραφή θέλει να τονίσει ότι κανένας άλλος, ούτε κάποιος άνθρωπος μεσολαβητής, ούτε άγγελος εκ του ουρανού («ου πρέσβυς, ουκ άγγελος), αλλ’ αυτός ο Κύριος», ο ίδιος ο Χριστός, «έσωσεν ημάς», λόγω της υπερβολικής του αγάπης προς εμάς. Αυτός λοιπόν κατέβηκε στα κατώτερα μέρη της γης, στον ίδιο τον Άδη, αναζητώντας το πλάσμα του, τον Αδάμ. Ήρθε και βρήκε την πεσμένη ανθρώπινη φύση, την πήρε στους ώμους του, την έκαμε δηλαδή φύση δική του, την ανύψωσε πάνω από τους αγγέλους, «υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας», και τελικά την εκάθισε στα δεξιά του Πατρός, την έκαμε αιώνιο συγκάθεδρο της Αγίας Τριάδας. «Επί των ώμων Χριστέ, την πλανηθείσαν άρας φύσιν, αναληφθείς, τω Θεώ και Πατρί προσήγαγες», ψάλλουμε χαρακτηριστικά. Για πρώτη φορά ανθρώπινη φύση έφτασε στον αρχικό της προορισμό.

«Κοινωνοί θείας φύσεως» είμαστε καλεσμένοι να γίνουμε και μεις, μέτοχοι δηλαδή της φύσεως αυτής που στο πρόσωπο του Χριστού ανήλθε και συνεκάθισε στα δεξιά της μεγαλωσύνης του Θεού. Αυτή θα είναι η μέγιστη καταξίωσή μας. Γένοιτο!

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 395, Ιούν. 2016)

Ἀ ν τ ι ύ λ η

Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα

Τηλ. 26820 25861/23075/6980 898 504

e-mail: antiyli.gr@gmail.com

Διαδίδω τὴν «Ἀ ν τ ι ύ λ η»

Ἐκτυπώνω/προωθῶ σὲ φιλικά μου e-mails