Όλοι συμφωνούμε ότι τα πράγματα στον τόπο μας οδηγούνται από το κακό στο χειρότερο. Το πρόβλημα είναι ότι το υπάρχον πολιτικό προσωπικό του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου», χωρίς καμία πρόθεση μετάνοιας και αναγνώρισης των ευθυνών που τους αναλογούν, έχουν αποδεχθεί ως μονόδρομο την εθνική μας υποτέλεια και ενώ όλοι υπερψήφισαν το 3ο μνημόνιο με 240 ψήφους σήμερα ερίζουν για το ποίος θα διαχειριστεί την καταστροφή .Στο κοινοβούλιο και τα μέσα προπαγάνδας δεν ακούγεται λόγος για την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, το επαχθές χρέος που την συντηρεί, την αδυναμία άσκησης οικονομικής πολιτικής χωρίς εθνικό νόμισμα, ούτε για τον εθνομηδενισμό που επιτελείται στα σχολεία και κλιμακώνεται με την εισαγωγή αλλόθρησκων λαθρομεταναστών υπό το πρόσχημα περίθαλψης δήθεν προσφύγων. Το μόνο που ακούγεται είναι το υποκριτικό ενδιαφέρον για την οικονομική και ηθική εξαθλίωση των Ελλήνων πολιτών ενώ παράλληλα μας κουφαίνουν με διαφωνίες που αφορούν νέα μέτρα, με το ψευδώνυμο των μεταρρυθμίσεων, πού υπαγορεύουν οι κατοχικές δυνάμεις και θα τα εφαρμόσουν όλοι όταν έλθει η σειρά τους.
Από την άλλη πλευρά οι υποτιθέμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις εντός και εκτός του κοινοβουλίου μας βομβαρδίζουν με τα αίτια που προκάλεσαν την καταστροφή, τις ευθύνες των κομμάτων εξουσίας της μεταπολίτευσης και αρκετοί μάλιστα προτείνουν και μέτρα που πρέπει να ληφθούν. Όμως για να ληφθεί οποιοδήποτε μέτρο θα πρέπει ο προτείνων να έχει την εξουσία να το εφαρμόσει και για να το κάνει πρέπει να ανατρέψει και να αντικαταστήσει όχι μόνο την παρούσα κυβέρνηση αλλά όλο το πολιτικό σύστημα που δημιούργησε και συντηρεί την κρίση. Κανείς όμως δεν προτείνει έναν τρόπο ανατροπής του συστήματος που θα πείσει τον εκμαυλισμένο, πλανεμένο και αποπροσανατολισμένο λαό να ξεσηκωθεί και να υποστηρίξει αυτούς που θα την επιτελέσουν. Έχουν κατορθώσει να τον πείσουν ότι αδυνατεί να κάνει κάτι τέτοιο αλλά και να το κάνει δεν θα μπορέσει να αλλάξει τίποτε.
Εδώ γίνεται μία προσπάθεια να εντοπισθούν πιθανές δυνάμεις που θα μπορούσαν να προτείνουν λύση στο πρόβλημα της κρίσης και να ζητήσουν την υποστήριξη του λαού για να τις αναδείξει στην εξουσία. Οι δυνάμεις αυτές θα μπορούσαν να είναι ήδη στο κοινοβούλιο, να είναι εκτός κοινοβουλίου και τέλος να ευρίσκονται σε αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί την δύναμη και την ψυχή τους έθνους μας. Ας ρίξουμε μια ματιά και ας προσπαθήσουμε να τις αξιολογήσουμε.
Δυνάμεις εντός του κοινοβουλίου
Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις εντός του κοινοβουλίου σήμερα αντιπροσωπεύονται από το Κ.Κ.Ε και την Χρυσή Αυγή. Δύο δογματικές και εχθρικά διακείμενες δυνάμεις που δεν θα μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να παρακάμψουν τις μεταξύ τους διαφορές για χάρη της πατρίδας. Προσωπικά δεν μπορώ να φαντασθώ ένα κομουνιστή και έναν χρυσαυγήτη να συνεργάζονται σε ένα χαράκωμα και να πολεμούν ακόμη και τους Τούρκους, πολύ δε περισσότερο να πολεμήσουν ενάντια στην νέα τάξη πραγμάτων που σήμερα έχει τον έλεγχο κατοχής του ελληνικού προτεκτοράτου.
Το Κ.Κ.Ε. με τις διεθνιστικές μεν αντιλήψεις του, συμφωνεί απόλυτα με τις εθνομηδενιστικές πρακτικές της νέας τάξης, ενώ με τον οικονομικό του δογματισμό αγνοεί την έννοια του πολίτη δημιουργού και ασχολείται περισσότερο με την μοιρασιά της πίτας παρά με την δημιουργία της. Η Χ.Α. από την μεριά της, στο όνομα δήθεν του πατριωτισμού και της θρησκευτικής ευλάβειας, εφαρμόζει πρακτικές βίας και βαρβαρότητας δίνοντας στη συστημική προπαγάνδα το άλλοθι να στιγματίζει και να πολεμά κάθε φωνή γνήσιου πατριώτη, ορθόδοξου έλληνα και να τον χαρακτηρίζει σαν φασίστα. Γεννάτε το ερώτημα το κατά πόσο και τα δύο αυτά κόμματα επί της ουσίας αποτελούν στηρίγματα του συστήματος.
Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις εντός του κοινοβουλίου σήμερα αντιπροσωπεύονται από το Κ.Κ.Ε και την Χρυσή Αυγή. Δύο δογματικές και εχθρικά διακείμενες δυνάμεις που δεν θα μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να παρακάμψουν τις μεταξύ τους διαφορές για χάρη της πατρίδας. Προσωπικά δεν μπορώ να φαντασθώ ένα κομουνιστή και έναν χρυσαυγήτη να συνεργάζονται σε ένα χαράκωμα και να πολεμούν ακόμη και τους Τούρκους, πολύ δε περισσότερο να πολεμήσουν ενάντια στην νέα τάξη πραγμάτων που σήμερα έχει τον έλεγχο κατοχής του ελληνικού προτεκτοράτου.
Το Κ.Κ.Ε. με τις διεθνιστικές μεν αντιλήψεις του, συμφωνεί απόλυτα με τις εθνομηδενιστικές πρακτικές της νέας τάξης, ενώ με τον οικονομικό του δογματισμό αγνοεί την έννοια του πολίτη δημιουργού και ασχολείται περισσότερο με την μοιρασιά της πίτας παρά με την δημιουργία της. Η Χ.Α. από την μεριά της, στο όνομα δήθεν του πατριωτισμού και της θρησκευτικής ευλάβειας, εφαρμόζει πρακτικές βίας και βαρβαρότητας δίνοντας στη συστημική προπαγάνδα το άλλοθι να στιγματίζει και να πολεμά κάθε φωνή γνήσιου πατριώτη, ορθόδοξου έλληνα και να τον χαρακτηρίζει σαν φασίστα. Γεννάτε το ερώτημα το κατά πόσο και τα δύο αυτά κόμματα επί της ουσίας αποτελούν στηρίγματα του συστήματος.
Δυνάμεις εκτός του κοινοβουλίου
Εδώ υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Υπάρχουν διάφορες εκ πεποιθήσεως αντιδραστικές ομάδες χωρίς πρόγραμμα, κάτι σαν τις συνιστώσες της σημερινής κυβέρνησης που μπορούν να δημιουργούν επεισόδια είτε αυθόρμητα είτε υπηρετώντας κατά περίπτωση σκοτεινούς χορηγούς. Υπάρχουν διαμαρτυρόμενοι πρώην βουλευτές που, με καλή πρόθεση τις περισσότερες φορές, αντιτίθενται στις πολιτικές του κόμματος που τους ανέδειξε και δημιουργούν τα δικά τους πολιτικά κόμματα με περιορισμένη επιρροή που συνήθως τους αφήνει εκτός κοινοβουλίου. Υπάρχουν ακόμη ομάδες ανθρώπων με κάποια κοινή ιδιότητα, θρησκευτική, τοπική, επαγγελματική, όπως π.χ. συνταξιούχοι ή μη κοινωνικά αναγνωρισμένου επαγγέλματος κλπ. Υπάρχουν ακόμη προσωποπαγείς ομάδες κάποιων δραστήριων προσώπων με κάποια κοινωνική επιρροή. Μπορεί ακόμη να εντοπίσει κανείς και σοβαρές ομάδες με οργανωμένη στελέχωση, ολοκληρωμένο πρόγραμμα, επαφή με τον κόσμο και πολλές πιθανότητες να αναδειχθούν στις επόμενες εκλογές. Υπάρχουν ακόμη πολλές ομάδες που τα μέλη τους εκφράζουν πολιτικές ή ιδεολογικές τοποθετήσεις αλλά χωρίς πολιτικές βλέψεις.
Οι περισσότερες από τις ανωτέρω οργανώσεις έχουν ιδρύσει κόμματα χωρίς οργανωτική δομή και ολοκληρωμένα προγράμματα και διεκδικούν μία θέση στο κοινοβούλιο. Αυτοί όλοι έχουν δημιουργήσει την φήμη της χαμένης ψήφου και στην ουσία εξυπηρετούν τα μεγάλα κόμματα στα οποία υποτίθενται ότι αντιτίθενται. Μεταξύ των περισσοτέρων δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές και θα μπορούσαν να αποτελέσουν μία κοινή δύναμη εντασσόμενοι σε έναν κοινό φορέα διευθυνόμενο από τους πλέον ικανούς. Το πρόβλημα είναι η αναγνώριση της μικρής ή μεγάλης υπεροχής του άλλου. Αυτή η κατάσταση είναι δύσκολο να δημιουργήσει μία εναλλακτική λύση που θα μπορούσε να προσελκύσει το πλήθος των πολιτών που αναζητά μία ανατροπή του διεφθαρμένου συστήματος και αντιθέτως δημιουργεί πλήθος απογοητευμένων που απέχουν από τις εκλογές. Η μόνη ελπίδα είναι εάν μία τουλάχιστον καλώς οργανωμένη ομάδα να αναδειχθεί στο κοινοβούλιο και στη συνέχεια με την πρακτική της να προσελκύσει την κρίσιμη μάζα πολιτών που θα της επιτρέψει να φέρει την ανατροπή.
Εδώ υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Υπάρχουν διάφορες εκ πεποιθήσεως αντιδραστικές ομάδες χωρίς πρόγραμμα, κάτι σαν τις συνιστώσες της σημερινής κυβέρνησης που μπορούν να δημιουργούν επεισόδια είτε αυθόρμητα είτε υπηρετώντας κατά περίπτωση σκοτεινούς χορηγούς. Υπάρχουν διαμαρτυρόμενοι πρώην βουλευτές που, με καλή πρόθεση τις περισσότερες φορές, αντιτίθενται στις πολιτικές του κόμματος που τους ανέδειξε και δημιουργούν τα δικά τους πολιτικά κόμματα με περιορισμένη επιρροή που συνήθως τους αφήνει εκτός κοινοβουλίου. Υπάρχουν ακόμη ομάδες ανθρώπων με κάποια κοινή ιδιότητα, θρησκευτική, τοπική, επαγγελματική, όπως π.χ. συνταξιούχοι ή μη κοινωνικά αναγνωρισμένου επαγγέλματος κλπ. Υπάρχουν ακόμη προσωποπαγείς ομάδες κάποιων δραστήριων προσώπων με κάποια κοινωνική επιρροή. Μπορεί ακόμη να εντοπίσει κανείς και σοβαρές ομάδες με οργανωμένη στελέχωση, ολοκληρωμένο πρόγραμμα, επαφή με τον κόσμο και πολλές πιθανότητες να αναδειχθούν στις επόμενες εκλογές. Υπάρχουν ακόμη πολλές ομάδες που τα μέλη τους εκφράζουν πολιτικές ή ιδεολογικές τοποθετήσεις αλλά χωρίς πολιτικές βλέψεις.
Οι περισσότερες από τις ανωτέρω οργανώσεις έχουν ιδρύσει κόμματα χωρίς οργανωτική δομή και ολοκληρωμένα προγράμματα και διεκδικούν μία θέση στο κοινοβούλιο. Αυτοί όλοι έχουν δημιουργήσει την φήμη της χαμένης ψήφου και στην ουσία εξυπηρετούν τα μεγάλα κόμματα στα οποία υποτίθενται ότι αντιτίθενται. Μεταξύ των περισσοτέρων δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές και θα μπορούσαν να αποτελέσουν μία κοινή δύναμη εντασσόμενοι σε έναν κοινό φορέα διευθυνόμενο από τους πλέον ικανούς. Το πρόβλημα είναι η αναγνώριση της μικρής ή μεγάλης υπεροχής του άλλου. Αυτή η κατάσταση είναι δύσκολο να δημιουργήσει μία εναλλακτική λύση που θα μπορούσε να προσελκύσει το πλήθος των πολιτών που αναζητά μία ανατροπή του διεφθαρμένου συστήματος και αντιθέτως δημιουργεί πλήθος απογοητευμένων που απέχουν από τις εκλογές. Η μόνη ελπίδα είναι εάν μία τουλάχιστον καλώς οργανωμένη ομάδα να αναδειχθεί στο κοινοβούλιο και στη συνέχεια με την πρακτική της να προσελκύσει την κρίσιμη μάζα πολιτών που θα της επιτρέψει να φέρει την ανατροπή.
Δυνάμεις από την ψυχή του έθνους
Είναι οι δυνάμεις εκείνες που εξ ορισμού υπάρχουν αφενός για να προστατεύουν το έθνος από εξωτερικούς εχθρούς και αφετέρου να το καθοδηγούν σε αυτό που αποτελεί την κοσμοθεωρία του και δίνει νόημα στην ύπαρξη του. Οι δυνάμεις αυτές δεν είναι άλλες από τον στρατό και την εκκλησία.
Όσον αφορά τον στρατό παρά το γεγονός ότι σε αυτόν θα στηριχθούμε για να μας καθοδηγήσει ενάντια σε οιαδήποτε ένοπλη ξένη επιβουλή εντούτοις όσον αφορά μη ένοπλη επιβουλή , όπως συμβαίνει σήμερα με την οικονομική κατοχή, δεν έχει την ικανότητα να μας υπερασπιστεί και μάλιστα όταν έχει ηθικά πληγωθεί από την αποτυχημένη παρέμβαση του στα πολικά πράγματα. Αυτό όμως που πάντα ελπίζουμε από το στράτευμα είναι να υπερασπιστεί το έθνος μας πριν το καταρρέον σύστημα χρησιμοποιήσει μισθοφορικές δυνάμεις εναντίον του.
Η εκκλησία θα μπορούσε να ενισχύσει ψυχολογικά τον λαό στιγματίζοντας την κοινωνική αδικία και υπερασπιζόμενη τις αρχές δικαίου που η ίδια διδάσκει. Μπορεί η εκκλησία να ετοιμάζει το άνθρωπο για την αιωνιότητα αλλά και το παρόν αποτελεί μέρος της αιωνιότητας που μάλιστα αποτελεί το κριτήριο για την μέλλουσα κρίση. Η εντύπωση του σημερινού πολίτη είναι ότι η εκκλησία σιωπά έναντι των αιτίων που δημιουργούν την κοινωνική αδικία και περιορίζεται μόνο στην προσπάθεια ελάφρυνσης των συνεπειών της αδικίας χωρίς να κόβει την ρίζα του κακού. Κρατά σιγή ιχθύος έναντι του πολιτικού συστήματος, επιμένει σε ενοχικές εμμονές, ισοκατανέμοντας τις ευθύνες μεταξύ αρχόντων και αρχομένων, αποκόπτοντας μάλιστα φωνές διαμαρτυρίες ορισμένων αξίων ιεραρχών της. Ελπίζουμε ότι σε ώρα ανάγκης οι συγκεκριμένοι ιεράρχες θα δυναμώσουν τον λόγο τους υπέρ του δεινοπαθούντος λαού.
Ελπίζω οι ανωτέρω παρατηρήσεις να αποτελέσουν την απαρχή ζυμώσεων και σκέψεων που δεν θα περιορίζονται στο τι πρέπει να γίνει αλλά και στον τρόπο απόκτησης της δυνατότητας να το κάνουμε.
Είναι οι δυνάμεις εκείνες που εξ ορισμού υπάρχουν αφενός για να προστατεύουν το έθνος από εξωτερικούς εχθρούς και αφετέρου να το καθοδηγούν σε αυτό που αποτελεί την κοσμοθεωρία του και δίνει νόημα στην ύπαρξη του. Οι δυνάμεις αυτές δεν είναι άλλες από τον στρατό και την εκκλησία.
Όσον αφορά τον στρατό παρά το γεγονός ότι σε αυτόν θα στηριχθούμε για να μας καθοδηγήσει ενάντια σε οιαδήποτε ένοπλη ξένη επιβουλή εντούτοις όσον αφορά μη ένοπλη επιβουλή , όπως συμβαίνει σήμερα με την οικονομική κατοχή, δεν έχει την ικανότητα να μας υπερασπιστεί και μάλιστα όταν έχει ηθικά πληγωθεί από την αποτυχημένη παρέμβαση του στα πολικά πράγματα. Αυτό όμως που πάντα ελπίζουμε από το στράτευμα είναι να υπερασπιστεί το έθνος μας πριν το καταρρέον σύστημα χρησιμοποιήσει μισθοφορικές δυνάμεις εναντίον του.
Η εκκλησία θα μπορούσε να ενισχύσει ψυχολογικά τον λαό στιγματίζοντας την κοινωνική αδικία και υπερασπιζόμενη τις αρχές δικαίου που η ίδια διδάσκει. Μπορεί η εκκλησία να ετοιμάζει το άνθρωπο για την αιωνιότητα αλλά και το παρόν αποτελεί μέρος της αιωνιότητας που μάλιστα αποτελεί το κριτήριο για την μέλλουσα κρίση. Η εντύπωση του σημερινού πολίτη είναι ότι η εκκλησία σιωπά έναντι των αιτίων που δημιουργούν την κοινωνική αδικία και περιορίζεται μόνο στην προσπάθεια ελάφρυνσης των συνεπειών της αδικίας χωρίς να κόβει την ρίζα του κακού. Κρατά σιγή ιχθύος έναντι του πολιτικού συστήματος, επιμένει σε ενοχικές εμμονές, ισοκατανέμοντας τις ευθύνες μεταξύ αρχόντων και αρχομένων, αποκόπτοντας μάλιστα φωνές διαμαρτυρίες ορισμένων αξίων ιεραρχών της. Ελπίζουμε ότι σε ώρα ανάγκης οι συγκεκριμένοι ιεράρχες θα δυναμώσουν τον λόγο τους υπέρ του δεινοπαθούντος λαού.
Ελπίζω οι ανωτέρω παρατηρήσεις να αποτελέσουν την απαρχή ζυμώσεων και σκέψεων που δεν θα περιορίζονται στο τι πρέπει να γίνει αλλά και στον τρόπο απόκτησης της δυνατότητας να το κάνουμε.
Ηλίας Σταμπολιάδης
τ. Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
Μέλος Ι.Η.Α
τ. Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
Μέλος Ι.Η.Α
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου