Νίκος Μπελογιάννης: Κομμουνιστική ασέβεια και τυμβωρυχία εθνικοφρόνων. (Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Ερίζουν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ για την ιδεολογική παρακαταθήκη του στελέχους του ΚΚΕ Νίκου Μπελογιάννη και αυτό γίνεται από πολλά χρόνια και συνεχίζεται. Πρόκειται για μια θρησκειοποίηση και ηρωποίηση, η οποί κυρίως γίνεται από το ΚΚΕ, ωσάν ο μόνος εκτελεσθείς κομμουνιστής στην Ελλάδα να είναι «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»! Ήταν τότε, το Μάρτη του 1952, που οι προβολείς του παγκοσμίου, σχεδόν, ενδιαφέροντος της Αριστεράς – και όχι μόνο – ήταν στραμμένοι στην «υπόθεση Μπελογιάννη» και τα Ευρωπαϊκά ΜΜΕ βρισκόταν στην αίθουσα του Στρατοδικείου. Ήταν τότε που διάσημες πολιτικές, πνευματικές και καλλιτεχνικές προσωπικότητες της Ευρώπης παρακολουθούσαν αυτή την δίκη και τις εξελίξεις της ως την εκτέλεση, κάνοντας διαμαρτυρίες και εκκλήσεις για τη ζωή του. Αυτό το παγκόσμιο ενδιαφέρον επιχείρησαν και επιχειρούν να καπηλευθούν οι δύο μονομάχοι για ν’ αντλήσουν κάτι από το ηρωϊκό μεγαλείο του ανδρός, ο οποίος πηγαίνοντας για εκτέλεση εκείνο το τελευταίο ξημέρωμά του είπε στη σύντροφό του, τη συγκρατούμενη, Έλλη Παππά: «Και να σκεφτεί κανείς ότι πηγαίνουμε στο θάνατο για ένα λάθος» - εννοώντας την αποχή του ΚΚΕ από τις εκλογές του Μαρτίου του 1946- όπως το καταθέτει η ίδια στο πριν από τον θάνατό της έργο που εκδόθηκε από το «Ίδρυμα Μπενάκη» και στο οποίο καταμαρτυρεί πολλά κατά της ηγεσίας του ΚΚΕ (τότε). Η ασέβεια, λοιπόν, και των δύο σπεκουλαδόρων συνίσταται: Πρώτον, στο ότι μαζί με τον Μπελογιάννη εκτελέστηκαν και οι Ηλίας Αργυριάδης, Νίκος Καλούμενος και Δημήτρης Μπάτσης επίλεκτα στελέχη του ΚΚΕ, στα οποία τα δύο κόμματα καθόλου, σχεδόν, δεν αναφέρονται! Αγνοούνται, σχεδόν, παντάπασιν. Δεύτερον: Στη δίκη Μπελογιάννη -όπως ήδη σημείωσα- υπήρχαν φώτα, εφημερίδες, δημοσιογράφοι, δικηγόροι, λαός. Όμως υπήρξαν «δίκες» απλών κομμουνιστών στις πόλεις της Ελλάδας, πριν από τη γνωστή αυτή δίκη, που τα λαλίστατα κόμματα αγνόησαν και αγνοούν προκλητικά έξω από κάθε πολιτική και ιστορική δεοντολογία, αλλά και κομμουνιστική ηθική που κάποτε υπήρξε. Να ένα παράδειγμα, απ’ τα πολλά: Το Μάρτιο του 1948 έγινε στη Λάρισα η «Δίκη της Αυτοάμυνας», με κατηγορουμένους πενήντα κομμουνιστές. Στο Έκτακτο Στρατοδικείο δεν κυκλοφορούσε ούτε μύγα. Οι δικηγόροι υπερασπιστές δέχονταν απειλές και παραιτούνταν. Δημοσιογράφοι, σχεδόν, ανύπαρκτοι. Μάρτυρες υπεράσπισης τρομοκρατούμενοι. Ακροατήριο ανύπαρκτο. Ενδιαφέρον της πόλης ανύπαρκτο -από φόβο. Ειδησεογραφία της δίκης, που κράτησε πάνω από δέκα μέρες, ανύπαρκτη. Ακόμα και οι συγγενείς δεχόμασταν απειλές. Όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε ο φόβος και ο τρόμος του κράτους και του παρακράτους. Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα του ζόφου οι δικαζόμενοι κομμουνιστές στάθηκαν όρθιοι αρνούμενοι να αποκηρύξουν του ΚΚΕ. Το Στρατοδικείο έβγαλε την απόφασή του: Σε θάνατο: Γιάννης Παπαγαρυφάλλου, Κ. Σταματόπουλος, Ζ. Μπίγκας, Απ. Σαριγκούλης, Θωμάς Καναβός, Απ. Κοντούλης, Απ. Κυριακού, Δημ. Κολώνιας, Νικ. Τσιμίτρος. Στις 20 Μαρτίου 1948 εκτελέστηκαν χωρίς κανένας να πάρει είδηση. Το πρωί της 21ηςΜαρτίου η «Ελευθερία» Λαρίσης διέθεσε τόσο χώρο όσο έπιανε η αναγραφή των ονομάτων. Τσιμουδιά στην πόλη. Σιωπή απόλυτη εντός και εκτός Ελλάδος. (Σχετικό σχόλιο έκανα για το γεγονός από τούτο το χώρο στις 20-3-2017). Σχόλιο πολιτικό και ανθρώπινο: Είναι ηρωική η στάση του Μπελογιάννη; ΝΑΙ. Πόσο ηρωική είναι όμως των εκτελεσμένων στη Λάρισα που δικάστηκαν στη σιωπή και στο σκοτάδι. Μόνοι, εντελώς μόνοι, αλλά όρθιοι. Δύο δίκες. Δύο εποχές. Δύο κομματικές συμπεριφορές. Όταν στο θάνατο το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εφαρμόζουν την διαβόητη ΙΣΟΤΗΤΑ πως θα την εφαρμόσουν στη ζωή; Ποιός θα δώσει την απάντηση; Αξίζει να αναφερθούν εδώ μερικά μεγαλειώδη λόγια του Νίκου Μπελογιάννη που είπε στην απολογία του: Εμείς οι κομμουνιστές πηγαίνουμε στο θάνατο για να οικοδομήσουμε μια άλλη ζωή δικαιοσύνης για την ανθρωπότητα χωρίς να τη ζήσουμε όπως έκαναν οι πρωτομάρτυρες χριστιανοί θυσιαζόμενοι για να τη ζήσουν στον παράδεισο (βλ. Ε. Παππά).   Υ.Γ. Μετά τη χάραξη αυτών των γραμμών ακολούθησε στη Βουλή η κατά Μπελογιάννη Τυμβωρυχία ακάπνων..... εθνικοφρόνων βουλευτών. Δεν σεβάστηκαν ούτε τους τάφους. Ανιστόρητοι και απάνθρωποι. Αν διάβαζαν το πως φέρθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος στον ηττημένο βασιλιά των Περσών Δαρείο, δεν θα τα έλεγαν αυτά για ένα ανυποχώρητο ιδεολόγο. Λίγος σεβασμός στους αντιπάλους ιδεολόγους δεν βλάπτει.