Τελικά τι είναι ο Τραμπ; Ένα τέρας σύμφωνα με την «προοδευτική» αφήγηση;
Το τέρας είναι η παγκοσμιοποίηση. Ο Τραμπ μάλλον είναι ο Άη Γιώργης του Εθνικού Κράτους.
Γι’ αυτό, συν και άλλα, στην ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ είδαμε εξαρχής θετικά την υποψηφιότητα του. Μου ήταν ακατανόητη η καψούρα κάτι τύπων στο Κολωνάκι, τα Εξάρχεια και την Εκάλη για την Χίλαρυ και τον φιλομουσουλμάνο Πρόεδρο της. Τυχεροί είναι που έφυγαν, διότι μπορεί κάποια στιγμή να βομβαρδίζανε και κανά κυριλέ στέκι στην Αθήνα και να τους χάναμε όλους αυτούς τους φανατικούς Democrats apo tin Milioni.
Η “προοδευτική” αφήγηση αποπειράθηκε να κάνει στον Τραμπ την μεγαλύτερη σε κλίμακα “δολοφονία χαρακτήρος”. Οι δράστες είχαν αντηχεία μέχρι και κάτι κακομοίρηδες αναλυτές στην Αθήνα και τον ...Κουμουτσάκο, που τιτίβησε το πένθος του για την φόλα στην Χίλαρυ μέσω twitter.
Τα συστημικά μέσα κι όλο το παρελκόμενο σύστημα, από κεφαλαιουχικές δυνάμεις, συνδικαλιστές, ακτιβιστές, διάφορα καθάρματα του State Department, ως την βιομηχανία του Χόλυγουντ, είπαν ψέματα, συκοφάντησαν, έβρισαν χυδαία, απείλησαν, διέσυραν τον Τραμπ αλλά ηττήθηκαν κατά κράτος.
Το σύστημα, συμπεριλαμβανομένης της Χίλαρυ και του επιτελείου της, έπαθε αυτό που εγώ ονομάζω “το σύνδρομο του μπούνκερ”. Ο Αδόλφος λίγο πριν το τέλος ήταν κλεισμένος στο καταφύγιο της Καγκελαρίας με τους συνεργάτες του. Ενώ οι Ρώσοι ήδη πυροβολούσαν την πόρτα της, η γερμανική ηγεσία είχε αυτοπαγιδευτεί στην προπαγάνδα της. Πίστευαν ως το παρά ένα, πως θα νικήσουν με τα “μυστικά όπλα”, που δεν αναπτύχθηκαν ποτέ επαρκώς και την Στρατιά του Στάϊνερ, που ήταν ένα συνονθύλευμα από διαλυμένες μονάδες, μέχρι ναύτες είχε. Με μια κουβέντα, είχαν αυτοπαγιδευτεί στην ίδια τους την προπαγάνδα.
Έτσι και η Χίλαρυ πίστευε τις δημοσκοπήσεις των “φίλων” ή μάλλον συνεταίρων της στην διεφθαρμένη ελίτ. Εμ τα πληρώνουν και ξέρεις πως είναι μαϊμού, εμ τα πιστεύεις; Ραντεβού με την ήττα. Σαν την Ντόρα το 2009 την έπαθε. Της λέγανε το MEGA και τ’ άλλα παιδιά είσαι πρώτη, το πίστευε και περίμενε το κούριερ να φέρει το κόμμα αμπαλαρισμένο με κορδέλα. Ε, δεν ήρθε.
Ο Τραμπ είναι μια φυσική δύναμη κοινής λογικής, η κανονικότητα που μαστιγώνει το τέρας της “πολιτικής ορθότητας”. Είναι η εκδίκηση της σιωπηλής κι αδικημένης πλειοψηφίας απέναντι στις διεφθαρμένες και ιδρυματικές ελίτ που αποβιομηχανίζουν δεκαετίες τώρα τις ΗΠΑ και από τον πολύ καημό, ακόμη και για τις πιο απίθανες μειοψηφίες, ξέχασαν την πλειοψηφία.
Όλη η υφήλιος και ιδίως η φιλελέφτ παρακμή είναι με ανοιχτό στόμα, έκπληκτη από κάτι απίστευτο και εξαιρετικά θρασύ: ο Τραμπ έλεγε και λέει ό,τι πιστεύει, το εννοεί και το κάνει πράξη χωρίς χρονοτριβή. Ακολουθεί μια από τις πιο βασικές αρχές ενός ηγέτη, όπως την προσδιόρισε ο Αλέξανδρος: μηδέν αναβαλλόμενος. Δηλαδή δεν αναβάλει τίποτε.
Δεν το κλώθει κανά δυο ντουζίνες τέρμινα και δεν υπόκειται κάθε πράξη του στο κρισάρισμα από την επιτροπή, της επιτροπής, την επιτροπή, ω επιτροπή, που ως γνωστόν της ανατέθηκε να φτιάξει ένα καθαρόαιμο άλογο κούρσας και έτσι φτιάχτηκε η καμήλα με τις δυο καμπούρες.
Η “προοδευτική” αφήγηση, βαθύτατα ανελεύθερη και ολοκληρωτική, δεν μπορεί να χωνέψει πως αυτός ο τύπος με το περίεργο μαλλί δείχνει πλήρη ασέβεια σε όλο το οικοδόμημα που έφτιαξαν δεκαετίες δικτατορίας της αριστεροσύνης και πως το γκρεμίζει σαν πύργο από τραπουλόχαρτα.
Ποιες οι μεταβολές και η πλατφόρμα που προετοίμασε το έδαφος για τον Τραμπ;
Διαβάστε και δείτε ντοκυμαντέρ για το πάλαι ποτέ κραταιό Ντητρόϊτ, την άλλοτε πρωτεύουσα της μεγαλύτερης αυτοκινητοβιομηχανίας στον κόσμο. Σήμερα είναι σκηνικό για ταινίες Mad Max, κουφάρι του αμερικανικού ονείρου. Δείτε την κατάρρευση πολλών τοπικών κοινωνιών, αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης, της αποσάθρωσης της παραγωγικής βάσης της Αμερικής και της σταδιακής κυριαρχίας μιας χρηματοπιστωτικής φούσκας πάνω στα ερείπια της πιο δυνατής βιομηχανικής δύναμης στον πλανήτη. Όσο η ελίτ εκστασιαζόταν με τα δικαιώματα του gay πιτσιλωτού ασβού και πως να λέμε police person κι όχι policeman ή police woman, γιατί αλλιώς είμαστε Κου Κλουξ Κλαν σεξιστές, η πλειοψηφία των λευκών αλλά και των έγχρωμων κανονικών ανθρώπων βούλιαζε στο τέλμα, την αποβιομηχάνιση και την ανεργία. Κάθε τόσο κάποιος δημοκρατικός πρόεδρος, από τον Κάρτερ ως τον Ομπάμα, τους υποσχόταν διάφορα, σαν τα τρακοσάρια που μοίρασε ο Τσίπρας τον Δεκέμβριο και περίθαλψη. Ασπιρίνες για την διάλυση του κοινωνικού ιστού, που έφεραν η φυγή των παραγωγικών μονάδων στην Κίνα, το Μεξικό και αλλού και η σπέκουλα από ευαγή ιδρύματα, όπως η Lehman Brothers.
Η πολιτική ορθότητα έφτασε τον δημόσιο λόγο και τις πολιτικές πράξεις στις ΗΠΑ σε σπάνιο επίπεδο διαστροφής, που παρήγαγαν πολιτικές χάους, αυτοκτονικές. Αυτό όμως έχει βαθιές ρίζες.
Υπάρχει ένας ωραίος όρος, ένα πρότυπο, ο καλούμενος the good American, ο ευθύς, τίμιος, εργατικός, γενναίος, πατριώτης Αμερικανός. Κι αυτός ο Αμερικανός στο παρελθόν είχε μια βαθιά μορφωμένη ελίτ, που καθοδηγούσε πολιτικά, οικονομικά και ηθικά την χώρα. Οι πατέρες της Αμερικανικής Επανάστασης, οι εκατέρωθεν ηγεσίες στον Εμφύλιο είχαν ένα αξιοζήλευτο επίπεδο ανθρωπιστικής παιδείας. Διάβασα πριν χρόνια την βιογραφία του Τζεμπ Στούαρτ, του καλύτερου ηγέτη του Ιππικού των Νοτίων που σκοτώθηκε πολύ νέος. Η αλληλογραφία με τον πατέρα του ήταν γεμάτη αναφορές στην Αρχαία Ελληνική Ιστορία και φιλοσοφία, στους Λατίνους. Ο περίφημος λόγος του Προέδρου Λίνκολν στο Γκέτυσμπεργκ για τους νεκρούς της Ομοσπονδίας, δεν είναι παρά μια συντετμημένη εκδοχή του Επιτάφιου του Περικλή. Σίγουρα είχε περάσει πολύ χρόνο με τον Θουκυδίδη στο χέρι. Ως και την δεκαετία του 1960, η Αμερική είχε μια δυνατή και βαθιά μορφωμένη ελίτ, ήταν η μεγαλύτερη βιομηχανική δύναμη στον κόσμο, με επίσης κραταιά γεωργία, κτηνοτροφία και κυρίως πρωτοπόρα στις νέες τεχνολογίες. Η τεράστια στρατιωτική δύναμη είχε πίσω της την μεγαλύτερη παραγωγική δυνατότητα στον κόσμο αλλά και την ηθική δύναμη της νικήτριας σε δύο παγκοσμίους πολέμους και στην Κορέα. Ήταν πλέον στην δική της αυτοκρατορία που δεν έδυε ποτέ ο ήλιος.
Μετά την λεγόμενη ”εποχή της αμφισβήτησης” ο αριστερισμός υπονόμευσε όλες τις βάσεις της Αμερικής, διέσυρε την ηθική της υπεροχή. Η πολιτική ορθότητα εισέβαλε παντού σαν γάγγραινα, δικτατορία της σκέψης και διαρκής λογοκριτής. Η παγκοσμιοποίηση έδωσε το τελικό χτύπημα. Δεν δημιούργησε μια παγκόσμια ειρηνική κοινότητα, όπου θα διακινούνται ελεύθερα άνθρωποι, αγαθά, χρήμα, υπηρεσίες και ιδέες. Το Έθνος Κράτος δεν υποχώρησε για την “παγκόσμια αδερφοσύνη”. Οι διαφορές οξύνθηκαν ακόμη και μέσα στις ΗΠΑ. Ο κόσμος ολόκληρος έγινε πιο επικίνδυνος, χαοτικός και βίαιος.
Η αμερικανική ταυτότητα δέχθηκε επί μακρόν μια συνεχή προσπάθεια αποδόμησης από την “πολιτική ορθότητα”, όπως και οι χώρες της Ευρώπης, της Πατρίδας μας συμπεριλαμβανομένης. Έγινε περίπου ενοχικό να είσαι λευκός και χριστιανός, κάθε παλαβή ή έστω αποκλίνουσα ιδεοληψία είχε την τιμητική της. Πάνω από το 95% των δολοφονιών μαύρων έχει μαύρους δράστες, όμως οι πάντες ασχολούνται με την μειοψηφία της μειοψηφίας, όπου οι δράστες είναι λευκοί.
Η αλόγιστη μετανάστευση αύξησε πολύ τον πληθυσμό των μουσουλμάνων από χώρες της Ασίας και της Αφρικής, οι οποίοι, μιράκολο, δεν αφομοιώνονται.
Το απόγειο του παραλογισμού όμως ήταν η σχέση της κυβέρνησης των ΗΠΑ με το ριζοσπαστικό Ισλάμ, σχέση που προκαλεί ακόμη τραγωδίες, ολόκληρες Γενοκτονίες.
Ξεκίνησε στα Βαλκάνια με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, συμμάχου των ΗΠΑ και στους δυο παγκοσμίους πολέμους κι ύστερα άρχισε η σφαγή του Σερβικού Έθνους, για να υποστηριχτεί ο Αλίγια Ιζετμπέκοβιτς, απευθείας ιδεολογικός απόγονος της Μεραρχίας Χαντζάρ των SS και του Μεγάλου Μουφτή που συνεργάστηκε με τους Ναζί. Οι ΗΠΑ τότε βοήθησαν στην είσοδο των πρώτων μουτζαχεντίν στα Βαλκάνια, αυτοί μετά από σχεδόν 80 χρόνια ξανάκοψαν κεφάλια Χριστιανών, εξοπλισμένοι από την κυβέρνηση του μουρντάρη Μπιλ. ΟΙ ΗΠΑ έτσι έφτιαξαν ένα μικρό Αφγανιστάν στο υπογάστριο της Ευρώπης, που αποτέλεσε, με τις ευλογίες της βοσνιακής κυβέρνησης καταφύγιο για πλήθος τρομοκράτες, που αργότερα έδρασαν σε όλο τον κόσμο, σκοτώνοντας πολλούς αμερικανούς πολίτες.
Η ανατροπή του Σαντάμ, του Καντάφι και του Μουμπάρακ, η γενοκτονική αποσταθεροποίηση της Συρίας με στόχο τον Άσσαντ, ήταν συνέχεια αυτής της χαοτικής τυχοδιωκτικής πολιτικής. Το Ιράκ έγινε ο παράδεισος και το έμπεδο των τρομοκρατών, η Γενοκτονία των Χριστιανών της Μ. Ανατολής έγινε μπροστά στα μάτια της υφηλίου που έχει δάκρυα μόνο για τα προσφυγόπουλα, αληθινά ή μη. Υπερεθνικές δυνάμεις, ο Σόρρος και το κακόφημο δίκτυο του, πάτησαν πάνω στην αυτοκτονική πολιτική του Ομπάμα και της Killαρυ κι έκαναν ρεσάλτο στις αρμοδιότητες και τα συμφέροντα χωρών, όπως η δική μας. Αυτοί οι δικτάτορες, που τόσο ήθελε να ανατρέψει η ημιμαθής ελίτ γύρω από την Κλίντον και τον φιλομουσουλμάνο Ομπάμα, κρατούσαν τις χώρες τους σε μια τάξη, συνέτριβαν του φανατικούς, οι Χριστιανοί, που σήμερα είναι σφάγια στην άμμο, ήταν μέλη της ελίτ κάθε χώρας.
Τα δε γεγονότα της Βεγγάζης, με την άγρια δολοφονία του Πρέσβη κι άλλων Αμερικανών είναι το πλέον αποκαλυπτικό άγος αυτής της κυβέρνησης. Έτσι η Αμερική έφτιαξε λυσσασμένα σκυλιά που τα αμόλησε ενάντια στον εαυτό της, ενώ ένα πολιτικό λόμπυ επέμενε να φτιάχνει ως εχθρό τον Πούτιν, να χώνεται στην μύτη του και να συνεπικουρείται κι από διάφορους εγχώριους λιγούρηδες της ΕΕ.
Όλα αυτά έστρωσαν τον δρόμο στον πάμπλουτο, άρα μη εξαρτώμενο, ευθύ Τραμπ, που πιστεύει στο Έθνος Κράτος και κάνει, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, την εξαιρετικά ...πολύπλοκη σκέψη, πως αφού το ριζοσπαστικό Ισλάμ σκοτώνει Αμερικανούς, Ευρωπαίους και Ρώσους και τους Χριστιανούς στις χώρες όπου κυριαρχεί, τότε ο εχθρός είναι το Ισλαμικό Κράτος κι όχι οι Ρώσοι που το βομβαρδίζουν.
Θα μπορούσε να υπάρξει στην Ελλάδα ανάλογη περίπτωση ή υπάρχει το έδαφος για κάτι τέτοιο;
Όπως το Ρωσικόν, Γαλλικόν κι Αγγλικόν Κόμμα, έτσι ένα “τραμπικό” κόμμα θα ήταν δείγμα δουλόφρονος επαρχιωτισμού. Μίμηση, σαν την μαϊμού στις πλατείες του Κορυδαλλού το 1970, που έκανε την Βουγιουκλάκη με τον γύφτο να βαράει το ντέφι. Ο Καμμένος, ας πούμε, πήγε στις ΗΠΑ κι έκανε συνομιλίες με τον ...Βαλάντη, του έχουν περάσει 800.000 λαθραίοι νοματαίοι κάτω από τα πόδια, είναι ο πολιτικός τσιλιαδόρος της πιο τραγικής και ιδεοληπτικής αριστεράς στην Ευρώπη, υπηρετεί τις πιο σκληρές πολιτικές της παγκοσμιοποίησης, χάσκει βλέποντας τις επιθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στην εθνική ταυτότητα και το άρατε πύλας στα σύνορα, γλέντι για τους δουλέμπορους και το αφεντικό τους τον Ερντογάν και φαντασιώνεται την φτωχομπινεδιάρικη βαλκανική εκδοχή του Τραμπ. Έχουν τόσα κοινά, όσα μια Κάντιλακ με ένα φουρκόνι (διαβάστε, μην τα λέω όλα εγώ).
Οι Έλληνες, όπως έλεγε ο αείμνηστος φίλος μου Νεοκλής Σαρρής, ήμασταν οι παλαιοημερολογίτες της παγκοσμιοποίησης. Υπήρχαν πάντα οι πρόθυμοι να κάνουν την Βουγιουκλάκη στην Πλατεία αλλά ταυτιζόμενοι με την προηγούμενη ή προπροηγούμενη εκδοχή της παγκοσμιοποίησης. Θυμίζουν αντίστοιχα τον Θέμο, τον Λοβέρδο και τα άλλα παιδιά, που πηγαίνανε στον Χορτιάτη και κάνανε πορείες με σακκίδια, για να είναι έτοιμοι για το ...αντάρτικο αλλά Μάο, Βιετνάμ κλπ. Καθυστέρηση δεκαετιών. Τελικά κατέληξαν στου Κρικέλα.
Σήμερα όμως οι ταχύτητες είναι γρήγορες και υπάρχει μια αληθινή, αδήριτη ανάγκη.
Και στην Πατρίδα μας υπάρχει η ανάγκη για ένα κίνημα ταυτότητας, ένα κίνημα κανονικών ανθρώπων που θα γκρεμίσουν την μεταπολιτευτική παράγκα.
Η δικτατορία της πολιτικής ορθότητας έφτασε και εδώ. Μια αριστερίστικη ψευτοπροοδευτική μειοψηφία κατέλαβε τα ΜΜΕ, τον δημόσιο λόγο, χώθηκε παντού στον δημόσιο βίο. Έκαναν μόδα τον ανθελληνισμό, την αμφισβήτηση της διαχρονικής ενότητας του Έθνους, την ίδια την έννοια του. Λοιδορούν την πίστη του, χλευάζουν τους Ήρωες του, ενώ ταυτόχρονα δεν υπάρχει βρώμικη ξένη φούντα που να μην έχουν κρεμάσει στο σπαθί τους. Η γλίτσα της γλίτσας αυτού του συστήματος είναι το σημιτέϊκο. Βλέπω τις φάτσες τους και ψάχνω για βούρδουλα. Στο Σχέδιο Ανάν με τους ξένους, στιλβωτές του τουρκικού σωβινισμού, στην υπόθεση Οτσαλάν με τους Τούρκους ισλαμοφασίστες, στους βομβαρδισμούς της Σερβίας με τους θύτες. Βαφτίσανε τον Γύφτο Ρομά, όταν ο μεγάλος Κώστας Χατζής είχε βγάλει την μπουάτ που τραγουδούσε “Η παράγκα του Γύφτου” και θυμάμαι ο Παλαμάς ποιανού τον Δωδεκάλογο έγραψε. Παίζουν με τις λέξεις και παθαίνουν επιληψία για τα δικαιώματα της πιο απίθανης υποκατηγορίας, αρκεί να μην ανήκει στην πλειοψηφία. Έλληνας Ορθόδοξος ετεροφυλόφιλος πατριώτης και ο νοικοκύρης, είναι συνώνυμο του φασίστα και χρυσαυγίτη. Πρέπει να τρώμε στην μάπα μέρα νύχτα τις ιδιαιτερότητες, τις αποκλίσεις, όχι μόνον να εξισωθούν αλλά να μπουν σε βάθρο ακόμη και βίτσια ή περιθωριακά ιδεολογήματα που μόνον θυμηδία προκαλούν στις ιδιωτικές συζητήσεις των κανονικών ανθρώπων.
Η ίδια μέθοδος σπίλωσης, συκοφάντησης και σίγησης μέσω ύβρεων, απειλών και ταύτιση με την Χρυσή αυγή και τον ναζισμό και φασισμό, χρησιμοποιείται από τους αποστόλους του μαρασμού, τους ψωραλέους ζηλωτές της “πολιτικά ορθής” παγκοσμιοποίησης.
Έδαφος υπάρχει για ένα κίνημα από τα κάτω, ένα κίνημα της ως τώρα σιωπηλής πλειοψηφίας των Ελλήνων, ενάντια στην επίθεση στο Έθνος, την ταυτότητα και την παιδεία του, ενάντια στον ισλαμικό εποικισμό, την λεηλασία της χώρας και την ολοκληρωτική διάλυση της παραγωγικής της βάσης, στην χρυσοκάνθαρη διεφθαρμένη ελίτ των Βρυξελλών και τον γερμανικό ζουρλομανδύα στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη. Η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ θα προσπαθήσει και σε αυτή την προσπάθεια, όσο δύσκολη κι αν είναι, αναπνέουμε έναν σπάνιο αέρα ιδεολογικής ελευθερίας. Γιατί εμείς δεν είμαστε φιλελεύθεροι, δεν αγαπάμε απλά κι αναζητούμε την Ελευθερία. Είμαστε ελεύθεροι. Και γελάμε με τα τοτέμ της “πολιτικής ορθότητας”. Ψωμί, τυρί δεν έχουμε, λουλούδια για τ’ α...α μας ζητάει η ξέμπαρκη ελίτ της πολιτικής φεουδαρχίας και των λερωμένων τζακιών. Έχουμε σοβαρότερα πράγματα να κάνουμε, να πάρουμε πίσω την Πατρίδα μας. Κι όσους σας ενοχλεί η Πατρίδα και το κεφαλαίο γράμμα της, πηγαίνετε να σας κεράσει νουτέλα ο Κορτώ και σφουγγαρίστε τον οικίσκο “δεκαεπτάχρονων” Αφγανών με γκρίζα γένια δυο πήχες.
Η σύγκρουση ΗΠΑ και Γερμανίας ξεκίνησε. Εμείς πιστεύουμε πως πρέπει να είμαστε για τρίτη φορά με τις Δυνάμεις της Θάλασσας, χωρίς τα εσωτερικά λάθη του παρελθόντος. Οι κίνδυνοι μεγάλοι αλλά η ιστορική ευκαιρία υπαρκτή. Θα κάνουμε το καθήκον μας για να κάνουμε ξανά την Ελλάδα μεγάλη αλλά, ας μας συγχωρέσει ο Ντόναλντ, χωρίς τέτοια περίεργη χωρίστρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου