20 Μαρτίου 1948 – 20 Μαρτίου 2017 - Τότε και τώρα: Δύο αγωνιστικές ηθικές (Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Αντιγράφω από την «Ελευθερία» Λαρίσης της 21ης Μαρτίου 1948: «Χθες την πρωΐαν εις τον συνήθη τόπον των εκετελέσεων εξετελέσθησαν οι κάτωθι καταδικασθέντες προσφάτως εις θάνατον υπό του εκτάτκου στραστοδικείου της πόλεώς μας: Γιάννης  Παπαγαρυφάλλου, Κλ. Σταματόπουλος, Ζ. Μπίγκας, Απ. Σαριγκούλης, Θωμάς Καναβός, Απ. Κοντούλης, Απ. Κυριακού, Δημ. Κολώνιας και Νικ. Τσιμίτρος». Το αληθινό «έγκλημά» τους: Δεν έκαναν «Δήλωση» αποκύρηξης το ΚΚΕ, όπως τους ζητούσαν οι στρατοδίκες. Λόγω της πολιτικής βαρύτητας που είχε ο αδελφός μου Γιάννης, ως υπεύθυνος της τοπικής ΕΑΜικής εφημερίδας «Η ΑΛΗΘΕΙΑ», την παραμονή της εκτέλεσης, 19 Μαρτίου, μας χορηγήθηκε ειδική άδεια να πάμε με τον πατέρα για να πείσει το Γιάννη να κάνει δήλωση για να σωθεί. Αρνήθηκε Μας είπε: «Η όλοι ή κανένας». Ήταν η τελευταία φορά που τον είδαμε στη φυλακή όπου ήταν κλεισμένος για αδίκημα τύπου. Όπως έγραψε μετά από δεκαετίες, ο συγκρατούμενός του και μετέπειτα αρχισυντάκτης του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» Θανάσης Ζαφειρόπουλος - εγκατέλειψε τα άθλια εγκόσμια πριν από μερικά χρόνια – η πορεία του Γιάννη προς το θάνατο είχε προδιαγραφεί από τούτο το γεγονός το οποίο κατέγραψε ο ίδιος στο άρθρο του: «Γιάννης Παπαγαρυφάλλου: Μάρτυρες της ελληνικής δημοσιογραφίας». 45 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του μέσα από τη φυλακή» («ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» φ. της 28 Οκτωβρίου 1993). Στο μακροσκελές αφιερωματικό κείμενό του γράφει σχετικά ο Ζαφειρόπουλος: «Φαίνεται όμως πως η αντίστροφη μέτρηση για την εξόντωση του Γιάννη Παπαγαρυφάλλου είχε αρχίσει πολύ πριν. Το κράτος του δοσιλογισμού δε συγχώρεσε ποτέ το θάρρος και την εθνική του υπερηφάνεια που εκδήλωσε σ’ ένα περιστατικό μέσα στη φυλακή. Ήταν η εποχή που οι Άγγλοι επικυρίαρχοι κυβερνούσαν την Ελλάδα με τις διάφορες «αποστολές» τους. Αρχηγός μιας τέτοιας «αποστολής» ήταν ο διαβόητος εκείνος συνταγματάρχης των αγγλικών Σωμάτων Ασφαλείας Γουίκαμ, ο αποκαλούμενος και κουλοχέρης (του έλειπε το ένα χέρι). Σε μια επίσκεψή του στις φυλακές για δήθεν επιθεώρηση, συγκέντρωσε όλους τους κρατούμενους και άρχισε να μιλάει «περί σωφρονισμού» και τα γνωστά ασφαλιστικά για συμβιβασμό και ανάνηψη. Τότε ο Γιάννης Παπαγαρυφάλλου βγήκε μπροστά απ’ όλους τους κρατούμενους και με θάρρος και λεβεντιά, που τον διέκρινε, είπε: «Και ποιός είσαι εσύ, που ήρθες να μας σωφρονίσεις και να μας εκπολιτίσεις; Όταν εμείς δημιουργούσαμε τον Παρθενώνα και τις άλλες αξίες του πολιτισμού, εσείς ήσασταν με την προβιά στις σπηλιές» (σ.τ.σ. Η υπογράμμιση του γράφοντος) Καταλήγοντας ο Θ.Ζ. γράφει σχολιάζοντας: «Και ο μεν κουλοχέρης, φανερά χολωμένος, έφυγε με το κεφάλι σκυμμένο, ο Παπαγαρυφάλλου όμως είχε προσυπογράψει τη μετέπειτα τραγική πορεία του προς τον Κρανίου Τόπο – το Μεζούρλο – συνήθη τότε χώρο εκτελέσεων στη Λάρισα». Έτσι πέθαιναν τότε οι ιδεολόγοι και αληθινοί κομμουνιστές αρνούμενοι ν’ ανταλλάξουν τη ζωή τους με μια υπογραφή. Σήμερα η κυβέρνηση της «πρώτης φορά Αριστεράς υπογράφει την διαβόητη αξιολόγηση για την εκποίηση πατρίδας και λαού, για μερικούς μήνες παραμονής στην.. καρέκλα. Δύο κόσμοι. Δύο ηθικές. Δύο εποχές! Σημειώνω ότι το 2004 ο «Πανελλήνιος Σύνδεσμος Δημοσιογράφων Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης» με πρόεδρο τον αγωνιστή της Αντίστασης Νίκο Καραντηνό και ο Δήμος Λαρισαίων, τοποθέτησε την προτομή του Γιάννη στο «Φρούριο» της πόλης όπου και οι προτομές δύο κορυφαίων δολοφονηθέντων δημοσιογράφων του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»: Του Κώστα Καραγιώργη και του Κώστα Βιδάλλη. Τα λαλίστατα σημερινά παπαγαλάκια γνωρίζουν τίποτα για τη δημοσιογραφία της εποχής εκείνης; Αν γνώριζαν την ιστορία για τους τότε αληθινούς ιδεολόγους δεν θα πιπίλιζαν τη νοσηρή καραμέλα του.. ρατσισμού! Αθήνα 20/03/2017

Αντιδημοφιλείς σκέψεις από το «κατηγορώ» του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου(«Πολιτικά Θέματα» της 2 και 9 Οκτωβρίου 1992) -«Κατηγορώ τον ελληνικό λαό για υποκρισία, γιατί ενώ έχει διαρκώς απλωμένο το χέρι ζητώντας δανεικά και ενισχύσεις από τις χώρες της ΕΟΚ και τις ΗΠΑ παριστάνει το πατριωτικό λιοντάρι». -«Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί όντας απρόθυμος να υποστεί θυσίες για την υπεράσπιση της εθνικής του ανεξαρτησίας, θέλει να μεταθέσει αυτό το χρέος στους ώμους κάθε είδους ξένων προστατών». -«Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί ούτε ονειρεύεται, ούτε σχεδιάζει ούτε και αγωνιούν οι ταγοί του για ένα εθνικό ιδανικό και να υποβληθεί σε στερήσεις για την πραγμάτωσή του». -«Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί φοβάται την αλήθεια και δεν ενδιαφέρεται ούτε να τη μάθει ούτε να την υπερασπιστεί». -«Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί δεν προσπαθεί να ξεχωρίσει τους πατριώτες από τους πατριδοκάπηλους». -«Κατηγορώ την ελληνική νεολαία γιατί υποτάχθηκε αδιαμαρτύρητα στο σημερινό πολιτικό σύστημα το οποίο την εξανδραποδίζει..». -«Κατηγορώ τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης (Τύπο και ΜΜΕ), γιατί παραλείπουν την αντικειμενική ενημέρωση, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται η σημερινή κατάσταση της θολούρας». -Εκείνο το αγωνιώδες «κατηγορώ», του Οκτωβρίου του 1992, κατέληγε: «Τούτη την ώρα που η Ελλάδα πνέει τα λοίσθια, οι Έλληνες οφείλουμε να σπρώξουμε προς τα εμπρός το παρόν της προς το μέλλον». Πέρασαν από τότε 23 χρόνια στα οποία επιβεβαιώθηκαν απόλυτα τα όσα αγωνιώδη είχαν καταγράψει τότε. Αγωνιώδη, στα οποία ταγοί και λαός ούτε καν που υποπτεύθηκαν αρνούμενοι να μάθουν και να δουν την τραγική αλήθεια, ασθμαίνοντας για την κομματική καριέρα και την άνομη κονόμα. Η εκδικήτρια ιστορία παίρνει τώρα τη δική της ρεβάνς. Τούτος ο αιώνας θα περάσει μέσα σε κοπετούς και οιμωγές των Ελλήνων, οι οποίο τόσο ανεύθυνα, τόσο άκριτα και τόσο τυχοδιωκτικά συμπεριφέρθηκε σαράντα χρόνια.