Γνωρίζετε τη στάση του δρομέα στην αφετηρία των 100 μέτρων.
Το ένα πόδι πίσω, το άλλο διπλωμένο, σκυμμένος βαθιά να ακουμπάει στα ακροδάχτυλά του και με τον λαιμό τεντωμένο μπροστά, μέχρι να ακουστεί το όπλο του αφέτη, για να ορμήξει μπροστά. Πόσο συνήθως μένει έτσι; Λίγα δευτερόλεπτα. Πόσο θα μπορούσε να μείνει έτσι, αν και θα ήταν παράλογο; Μερικά λεπτά, άντε μισή ώρα, αν το ‘χε βάλει στοίχημα.
Πάντως, αν μείνει σε αυτή τη συσπειρωμένη ετοιμότητα για μήνες ή και κάνα δίχρονο, θα πάθει αυχενικό και λουμπάγκο, γκαραντί. Θα του περάσουν σε λίγες ώρες από κάτω ένα ξύλο και θα τον σηκώσουν να τον πάνε στο ΚΑΤ για ίσιωμα και μαλάκωμα.
Ετσι την έχουν ήδη πάθει όσοι φωνάζουν συνεχώς για εκλογές κι «όπου να ‘ναι πέφτουν», για να μη σας θυμίσω και τη σοφή ιστορία για τον βοσκό που όλο φώναζε «λύκος, λύκος». Θυμάστε τι έπαθαν κι αυτός και το κοπάδι του, όταν στ’ αλήθεια ήρθε ο λύκος. Ενας άνθρωπος ή ολόκληρος μηχανισμός ανθρώπων δεν μπορεί να βρίσκεται διαρκώς στην τσίτα, σε μόνιμο συναγερμό, με φορεμένα τα άρβυλα ακόμη και στο κρεβάτι. Κατανοώ το τάξιμο, τον αντικατοπτρισμό της καρέκλας στο μακρινό βάθος του ορίζοντα, χάριν της λιγούρας για εξουσία κι ενώ οι εκλογές δεν έρχονται, περνάει αβρόχοις ποσί η κατά μέτωπο μηδενιστική επίθεση στον λαό.
Στο τέλος, πίσω από τις δηλώσεις, τις ερωτήσεις κι επερωτήσεις, κάθε πολιτική δράση, υπάρχει ένα πράγμα που μένει: ποιες ιδέες νικούν στην πράξη και ποιες ηττώνται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει το πολλοστό Μνημόνιό του, χρήσιμο για τον ιδεοληπτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας σε προλεταριακό άφραγκο πολτό, για να παίζουν οι Καρανίκες.
Η επίθεση όμως στην εθνική συνοχή κι ομοιογένεια, στην Ορθοδοξία, στην ιστορική διαχρονία και ταυτότητά μας συνεχίζεται απτόητη. Εχουν δε αμολήσει κοινωνικούς λύκους, αφιονισμένες συμμορίες φανατικών τραμπούκων και κακοποιών, που «φρονηματίζουν» κάθε φωνή και σκέψη αντίθετη στον ισλαμικό εποικισμό και τον αφελληνισμό της Παιδείας και του δημόσιου λόγου.
Η ανυπόμονη ηγετική παρέα της Ν.Δ., εκτός από το λουμπάγκο και την απογοήτευση στα οποία υπέβαλε τους μηχανισμούς της, έκανε άλλη μια μνημειώδη επίκυψη μπροστά στην Αριστερά και στις συκοφαντίες της.
Το Τάμα του Εθνους ήταν τάμα των αγωνιστών της Εθνεγερσίας κι όχι της δικτατορίας, που θέλησε να το χρησιμοποιήσει προπαγανδιστικά. Για τη βίαιη κι εξευτελιστική απόσυρση των υπογραφών των βουλευτών της Ν.Δ. για το ζήτημα δεν αρκέστηκαν σε μια αιτιολογία-πρόφαση, ότι «δεν είναι ώρα τώρα κ.λπ.», αλλά άφηναν να διαρρεύσει την... οργή της πορφυρογέννητης ηγεσίας, πως αυτά είναι «χρυσαυγίτικης» λογικής και άλλα τέτοια συριζέικα. Στο λαθρομεταναστευτικό και στον ισλαμικό εποικισμό, γαργάρα.
Στο σύμφωνο συμβίωσης, πιο ενθουσιώδεις κι από το Ποτάμι. Στο τζαμί, σούζα. Την πάπια για την εβδομάδα «έμφυλων ταυτοτήτων» και στον ΕΝΦΙΑ αγκαλιά με τον αντίπαλο. Αλλά τι συζητάμε; Εδώ τη... φέτα δεν μπορούν να υπερασπιστούν, πόσο μάλλον τις εθνικές ιδέες και αξίες.
Ετσι την έχουν ήδη πάθει όσοι φωνάζουν συνεχώς για εκλογές κι «όπου να ‘ναι πέφτουν», για να μη σας θυμίσω και τη σοφή ιστορία για τον βοσκό που όλο φώναζε «λύκος, λύκος». Θυμάστε τι έπαθαν κι αυτός και το κοπάδι του, όταν στ’ αλήθεια ήρθε ο λύκος. Ενας άνθρωπος ή ολόκληρος μηχανισμός ανθρώπων δεν μπορεί να βρίσκεται διαρκώς στην τσίτα, σε μόνιμο συναγερμό, με φορεμένα τα άρβυλα ακόμη και στο κρεβάτι. Κατανοώ το τάξιμο, τον αντικατοπτρισμό της καρέκλας στο μακρινό βάθος του ορίζοντα, χάριν της λιγούρας για εξουσία κι ενώ οι εκλογές δεν έρχονται, περνάει αβρόχοις ποσί η κατά μέτωπο μηδενιστική επίθεση στον λαό.
Στο τέλος, πίσω από τις δηλώσεις, τις ερωτήσεις κι επερωτήσεις, κάθε πολιτική δράση, υπάρχει ένα πράγμα που μένει: ποιες ιδέες νικούν στην πράξη και ποιες ηττώνται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει το πολλοστό Μνημόνιό του, χρήσιμο για τον ιδεοληπτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας σε προλεταριακό άφραγκο πολτό, για να παίζουν οι Καρανίκες.
Η επίθεση όμως στην εθνική συνοχή κι ομοιογένεια, στην Ορθοδοξία, στην ιστορική διαχρονία και ταυτότητά μας συνεχίζεται απτόητη. Εχουν δε αμολήσει κοινωνικούς λύκους, αφιονισμένες συμμορίες φανατικών τραμπούκων και κακοποιών, που «φρονηματίζουν» κάθε φωνή και σκέψη αντίθετη στον ισλαμικό εποικισμό και τον αφελληνισμό της Παιδείας και του δημόσιου λόγου.
Η ανυπόμονη ηγετική παρέα της Ν.Δ., εκτός από το λουμπάγκο και την απογοήτευση στα οποία υπέβαλε τους μηχανισμούς της, έκανε άλλη μια μνημειώδη επίκυψη μπροστά στην Αριστερά και στις συκοφαντίες της.
Το Τάμα του Εθνους ήταν τάμα των αγωνιστών της Εθνεγερσίας κι όχι της δικτατορίας, που θέλησε να το χρησιμοποιήσει προπαγανδιστικά. Για τη βίαιη κι εξευτελιστική απόσυρση των υπογραφών των βουλευτών της Ν.Δ. για το ζήτημα δεν αρκέστηκαν σε μια αιτιολογία-πρόφαση, ότι «δεν είναι ώρα τώρα κ.λπ.», αλλά άφηναν να διαρρεύσει την... οργή της πορφυρογέννητης ηγεσίας, πως αυτά είναι «χρυσαυγίτικης» λογικής και άλλα τέτοια συριζέικα. Στο λαθρομεταναστευτικό και στον ισλαμικό εποικισμό, γαργάρα.
Στο σύμφωνο συμβίωσης, πιο ενθουσιώδεις κι από το Ποτάμι. Στο τζαμί, σούζα. Την πάπια για την εβδομάδα «έμφυλων ταυτοτήτων» και στον ΕΝΦΙΑ αγκαλιά με τον αντίπαλο. Αλλά τι συζητάμε; Εδώ τη... φέτα δεν μπορούν να υπερασπιστούν, πόσο μάλλον τις εθνικές ιδέες και αξίες.
Φαήλος Κρανιδιώτης - Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου