«Όταν παλεύουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια»

http://www.antinews.gr/action.read/politiki/otan-paleuoun-ta-boubalia-tin-plironoun-ta-batraxia/2.113406

O σοφός λαός λέει «όταν παλεύουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια».

Ιδίως όταν τα βατράχια αυτά είναι αδύναμα και δεν έχουν ούτε καν την αίσθηση της πραγματικότητας.

Η Ελλάδα είναι αδύναμη, εκτός πραγματικότητας, ανήμπορη να αντιληφθεί ότι συμβαίνουν κοσμοϊστορικές πολιτικές και οικονομικές ανατροπές οι οποίες είναι σίγουρο ότι θα επηρεάσουν τη χώρα μας, το μέλλον της.

Ο Ντόναλντ Τραμπ κήρυξε και επισήμως πόλεμο στην Ευρώπη, και μέχρι να δούμε αν εννοεί όσα λέει, θα πρέπει να κάνουμε υπομονή. Ο νέος πρόεδρος είναι απρόβλεπτος, το γνωρίζαμε αυτό, όμως, δεν ξέρουμε αν εδώ στην Ελλάδα ήμασταν προετοιμασμένοι για όλα τα ενδεχόμενα. Η πολεμική του Τραμπ εστιάζεται κυρίως στην Γερμανία και πλέον μπαίνουμε σε έναν νέο κύκλο παγκόσμιων γεωπολιτικών αν-ισορροπιών. Δεν αποκλείεται να ανασυσταθεί ο άξονας ενάντια στον άξονα του κακού σε μια κακή επανάληψη του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Τραμπ επικροτεί το Brexit και επανασυνδέει τις ΗΠΑ με τη Βρετανία και ταυτόχρονα φλερτάρει με τον Πούτιν και επιτίθεται στην Άνγκελα Μέρκελ.

Κι όλο αυτό μέσα σε ένα παγκόσμιο οικονομικό πλαίσιο που έχει να κάνει βεβαίως με τους κανόνες του παγκόσμιου εμπορίου και τον προστατευτισμό. Η Γερμανία απάντησε δια του Σόιμπλε και ο πόλεμος είναι σε εξέλιξη χωρίς να γνωρίζει κανείς ποιο θα είναι το αποτέλεσμα.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο καλείται η μικρή Ελλάδα να ισορροπήσει, τόσο στα εθνικά θέματα όσο και στα οικονομικά. Τι θα κάνει αν ο Τραμπ αποφασίσει την αποχώρηση του ΔΝΤ από τον ελληνικό πρόγραμμα; Είναι προετοιμασμένη η Αθήνα για ένα τέτοιο ενδεχόμενο και για το να αναλάβει η Γερμανία το ρόλο του δανειστή – διαπραγματευτή; Θυμίζουμε ότι ειδικά για το χρέος μόνο το ΔΝΤ ζητούσε γενναίο κούρεμα, οι Ευρωπαίοι το ξορκίζουν όπως ο διάβολος το λιβάνι. Τι θα γίνει επομένως αν ο Τραμπ δώσει εντολή αποχώρησης του Ταμείου και η Ελλάδα μείνει με το Σόιμπλε στο χέρι; Ή και γενικότερα, και η Μέρκελ με τον Σόιμπλε να φύγουν, τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα έρθουν άλλοι πιο μαλακοί και πιο διαλλακτικοί;

Η Αθήνα θα πρέπει είτε να έρθει σε ρήξη με το Βερολίνο είτε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι μαζί με τους Γερμανούς, ξεχνώντας έτσι οποιαδήποτε αμερικανική βοήθεια, αν βεβαίως οδηγηθούμε σε ρήξη των δύο ισχυρών στις δύο όχθες του Ατλαντικού.

Και στα εθνικά θέματα, υπάρχει κάποιο σχέδιο που πρέπει να ακολουθήσουμε ώστε να μην μας πάρει από κάτω; Πώς αναλύουν την προσέγγιση ΗΠΑ – Ρωσίας και ταυτόχρονα τις κινήσεις προσεταιρισμού της Μόσχας από την Άγκυρα; Ποιο ρόλο θα επιφυλάσσει για την Ελλάδα ο Τραμπ στην ευρύτερη περιοχή και ποιο για την Τουρκία; Αν π.χ. η νέα τάξη πραγμάτων στην Ουάσιγκτον κρίνει (όπως κι έχει κρίνει) ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον για το αν η Ελλάδα είναι αδύναμη ή όχι τι επιπτώσεις μπορεί να έχει κάτι τέτοιο;

Στην Αθήνα ασχολούμαστε με το πώς θα χτυπήσουμε πολιτικούς αντιπάλους, πώς θα πούμε την καλύτερη ατάκα, πώς θα κάνει καμιά ανάλυση ο Καρανίκας ή πώς το non paper θα είναι όλο και πιο αισχρό. Αντί να έχουμε κλείσει τα πάντα και να μην υπάρχει εκκρεμότητα εδώ και μήνες ώστε να μην είμαστε αδύναμοι, η κυβέρνηση επέλεξε μιαν αργόσυρτη διαπραγμάτευση που κανείς δεν ξέρει που θα βγάλει, ίσως και στον θάνατο.

Υπάρχει άραγε κάποιο σχέδιο από τα πολιτικά κόμματα, όχι μόνον από την κυβέρνηση; Καλά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλυτές τύπου Καρανίκα και Νοτοπούλου. Η Νέα Δημοκρατία πώς βλέπει όλη αυτή την κατάσταση; Τι θα πει ο Κυριάκος στην Μέρκελ τώρα που θα συναντηθούν στο Βερολίνο; Θα προσδεθεί στο άρμα της Γερμανίας, θα κάνει κινήσεις προσέγγισης στην Ουάσιγκτον, θα τα κάνει και τα δύο και θα ισορροπήσει σε τεντωμένο σκοινί;

Αυτά θα έπρεπε να απασχολούν εδώ και καιρό την ελληνική πολιτική σκηνή, όμως, για ακόμη μια φορά ομφαλοσκοπούμε και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι ακόμη και το τίναγμα των φτερών της πεταλούδας στην Κίνα φέρνει τσουνάμι στην Ελλάδα.