Αλίμονο, κε Παπαχελά, αν αρχίσει πάλι “η συζήτηση για το εάν η δραχμή αποτελεί μια διέξοδο για τη χώρα”! (του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου)

 

1.         Πολύ μας μπερδεύει ο κ. Αλ. Παπαχελάς με το άρθρο του στην “Καθημερινή” της 8ης Ιανουαρίου, με τίτλο “Ευρωδραχμικά”.

Στο άρθρο αυτό, ο κ. Παπαχελάς;

- Προβλέπει πως “η ​​συζήτηση για το εάν η ‘δραχμή’ αποτελεί μια διέξοδο για τη χώρα”, που σήμερα “διεξάγεται ψιθυριστά”, “θα φουντώσει κάποια στιγμή πάλι, είτε το θέλουμε είτε όχι”, παρατηρώντας ότι “η συζήτηση γύρω από το θέμα δεν πρέπει να είναι ταμπού”.

-  Ισχυρίζεται πως “η κουλτούρα της δραχμής διαπερνά ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού μας συστήματος και του δημόσιου διαλόγου" και πως “η οικονομική ασφυξία και η κουλτούρα της δραχμής (…) μας σπρώχνουν προς τα εκεί (προς τη δραχμή)”, επισημαίνοντας πως “αυτό δεν μπορούμε να το παραγνωρίσουμε… ”.  

 

Και αυτά όταν, στο ίδιο άρθρο, γράφει πως “η δραχμή δεν είναι λύση” και πως “όταν σκέπτομαι την Ελλάδα εκτός ευρώ, ενδεχομένως και εκτός Ε.Ε., αρχίζω και ανησυχώ βαθιά”!  

                                                                                                                                                                                                               

2.            Να αρχίσει λοιπόν η “συζήτηση για τη δραχμή”, παρότι “η δραχμή δεν είναι λύση”!

 

Ας μας εξηγήσει όμως ο κ. Παπαχελάς: Αν “η δραχμή δεν είναι λύση”, τότε τι νόημα έχει η συζήτηση “για το εάν η ‘δραχμή’ αποτελεί μια διέξοδο για τη χώρα”, που, εμμέσως πλην σαφώς, προτείνει με το άρθρο του;

    

Εμείς περιμέναμε πως, αφού η “ελάσσων πρόταση” του συλλογισμού του είναι “η δραχμή δεν είναι λύση” και η “μείζων” (υποθέτουμε) “Η Χώρα έχει να επιλέξει μεταξύ ευρώ και δραχμής”, το συμπέρασμα του κ. Παπαχελά θα ήταν υποχρεωτικά “η Χώρα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ” και, συνακόλουθα, η συζήτηση που θα πρότεινε θα ήταν συζήτηση για το “τι πρέπει να κάνουμε για να μείνουμε στο ευρώ και, με το ευρώ (όχι με τη δραχμή) να βγούμε αύριο στις Αγορές”. (Η προσφυγή στις Αγορές είναι πλέον στόχος και του  ΣΥΡΙΖΑ, ο νέος στόχος του, που αντικατέστησε τον γνωστό παλιότερο: να κάνει τις Αγορές να χορεύουν στον ρυθμό των νταουλιών του!). 

 

3.           Αυτή τη συζήτηση “για το ευρώ” θα άξιζε να οργανώσετε, κε Παπαχελά, θέτοντας συγκεκριμένα, καίρια ερωτήματα και ζητώντας σαφείς απαντήσεις.

 

Ένα τέτοιο ερώτημα θα ήταν, για παράδειγμα, αυτό που συνηθίζει να υποβάλει στους “καλεσμένους” του πολιτικούς ο συναδέλφός σας κ. Λυριτζής του ΣΚΑΪ: “Να κλείσει η αξιολόγηση ‘πάση θυσία’ ”; 

 

Ερώτημα που ο ερωτών προβλέπει ότι μάλλον δεν θα απαντηθεί και αυτό πράγματι συμβαίνει. Οι  ερωτώμενοι πολιτικοί δεν απαντούν, καθαρά και αιτιολογημένα:

 

- Είτε με ένα “Ναι, να κλείσει η αξιολόγηση στο τέλος της διαπραγμάτευσης, όταν όλα θα έχουν λεχθεί και ακουστεί, γιατί, αν δεν κλείσει οι θυσίες στις οποίες θα υποβληθεί ο ελληνικός λαός θα είναι πολύ βαρύτερες από τις θυσίες που θα υποστεί αν κλείσει”.

 

- Είτε με ένα “Όχι, να μην κλείσει, γιατί…”.   

 

4.            Στη σημερινή δύσκολη συγκυρία, οι πολίτες έχουν ανάγκη από συγκεκριμένες καθαρές κουβέντες, αποφάσεις και πράξεις, όχι μόνο των πολιτικών αλλά και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης.