Ιδού οι μεταπολεμικοί… πατριώτες (Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Ιδού οι μεταπολεμικοί… πατριώτες: Διαβάζω στο «Βήμα», το οποίο εξέδωσε την «Απόρρητη Έκθεση» του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, για το «πόσα μας χρωστάει η Γερμανία» (εκδ. 2015). Γράφει: «Η πολιτεία δεν βρήκε ποτέ τον δρόμο να διεκδικήσει τις επανορθώσεις που άλλωστε προβλέπονταν στη Συνθήκη των Παρισίων και στη Συμφωνία του Λονδίνου» (σελ. 25). Το συνολικό ποσό της οφειλής προσδιορίζεται στα 332 Δις Ευρώ από τα οποία 10,34 δις ευρώ από το κατοχικό δάνειο, ενώ η Συνδιάσκεψη των Παρισίων του 1946 καταλόγισε στη Γερμανία το ποσόν των 6.754 δις δολάρια (σελ. 17). Από όσα γνωρίζει ο γράφων, από το 1945 έως το 2015 δηλαδή 70 χρόνια κυβέρνησαν την Ελλάδα οι.. εθνικόφρονες και οι σοσιαλοδημοκράτες του ΠΑΣΟΚ και οι κεντρώοι. Ερωτώνται: Γιατί δεν τόλμησαν να τα διεκδικήσουν; Το γεγονός αυτό δεν συνιστά το αδίκημα της έσχατης προδοσίας; Δεν πρέπει να συσταθεί ένα Εθνικό Δικαστήριο της Ιστορίας το οποίο θα αποδώσει ευθύνες σε πεθαμένους και ζωντανούς; Μπορεί αυτό το εθνικό έγκλημα να παραγραφεί με την ανίερη συναλλαγή που έκανε η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή στην υπόθεση Μέρντεν και το δάνειο των 200 εκατομμυρίων μάρκων, που δόθηκε στην Ελλάδα το 1958 από τη Βόννη και την απαλλαγή των εγκληματιών πολέμου (βλ. Τ. Τρικκά: «ΕΔΑ» (1951-1967), εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα 2009, τομ. Β΄, σελ. 761-766, όπου το κεφάλαιο: «Δοκιμασία για τον Καραμανλή. Υπόθεση Μέρτεν»). Είναι προφανές ότι από το σημερινό εκφυλισμένο πολιτικό σύστημα τέτοιο δικαστήριο δεν μπορεί να συσταθεί. Πρέπει το μέλλον να βιαστεί να το κάνει.   Αθήνα 20/12/2016 Περί πολιτικής στο εκφυλισμένο πολιτικό σύστημα της σάπιας Ελλάδας: Α. Ανακύκλωση της οικογενειοκρατίας. Β. Ανακύκλωση των πολιτικών βοθρολυμάτων. Γ. Παραχαράσσει την έννοια των λέξεων. Δ. Παραχαράσει τη λογική. Ε. Παραχαράσσει την έννοια της πολιτικής. Στ. Ανασκολοπίζει την ηθική. Ζ. Εκδικείται την αρετή. Η. Εκποιεί την πατρίδα. Θ. Δυναστεύει το λαό. Ι. Δικαιώνει την απάτη. Κ. Ασκεί βια κάθε λογής. Τελος – αν υπάρχει τέλος στην αθλιότητα – εφαρμόζει με ευλάβεια θεμελιώδη αξιώματα του Γκέμπελς και του Μακιαβέλλι που δίδαξαν: Πολιτική είναι η τέχνη που καθιστά δυνατά και όσα φαίνονται αδύνατα. Με την προπαγάνδα παίρνεις την εξουσία και με την προπαγάνδα της κρατάς. (Γκεμπελς) Από τα χαμηλά στα ψηλά ανεβαίνεις περισσότερο με την απάτη παρά με τη βια (Μακιαβέλλι). Κι ο «κυρίαρχος» λαός; Χώνεται κι’ αυτός στους πολιτικούς βόθρους και έτσι πυργώνεται η βοθροπολιτεία και η σαπιοδημοκρατία. Αθήνα 20/12/2016

Αντιδημοφιλείς Σκέψεις, του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου  -«Μια Ελλάδα, ένας λαός, ένα έθνος και μια λαμπρή ιστορία βρέθηκαν μπροστά στις απολυταρχικές βουλές του αρχηγού Α. Παπανδρέου, που αποφάσιζε εν λευκώ για όλους και για όλα». -«Ο λαϊκισμός έχει τη δυνατότητα να εμφανίζει τον ηγέτη και την κομματική ελίτ ότι δήθεν επικοινωνεί με τον λαό, ότι συζητά με το λαό και ότι σκέφτεται μαζί μ’ αυτόν. Πρόκειται για φαινομενική κατάσταση». -«Στο βάθος της συνείδησής τους οι ελιτιστές λαϊκιστές γνωρίζουν ότι το ξύπνημα του ναρκωμένου γίγαντα, του λαού, θα τους ανατρέψει.. δημιουργούν σχέσεις εξουσιαστικές και όχι ισότιμες ανάμεσα σ’ αυτούς και το λαό». -«Οι ηγέτες του πολιτικού λαϊκισμού, αντί να βάλουν ως στόχο ν’ αγωνιστούν μαζί με το λαό.. έχουν ως μοναδικό σκοπό να τον κερδίσουν για δικό τους λογαριασμό.. που σημαίνει αντιστροφή του ρόλου τους δηλαδή αντί να υπηρετήσουν το κοινωνικό συμφέρον υπηρετούν το δικό τους.. προσαρμόζοντας τους νόμους και τα μέτρα στα χρονικά όρια της δικής τους ζωής για ν’ αναγκάσουν την ιστορία να γεννήσει συνειδήσεις και καταστάσεις, που από τα πράγματα ή είναι ανώριμες ή είναι αδύνατες» (Από το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002).