2 Δεκεμβρίου 2016,7:00 μμ, Αίθουσα ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20
Με τον Κωνσταντίνο Ρωμανό ήμαστε συμμαθητές στο γυμνάσιο, στην Ιωνίδειο Πρότυπο Σχολή στον Πειραιά. Αυτός ακολούθησε κλασσικές σπουδές ενώ εγώ πήγα στο Πολυτεχνείο. Έκτοτε ξανασυναντηθήκαμε με την κρίση στον αγώνα αντίστασης κατά του επερχόμενου εθνομηδενισμού.
Όταν εξέδωσε το βιβλίο του «Από την Εθνοκτονία στη Αφύπνιση» μου ζήτησε να είμαι ένας από τους εισηγητές στην παρουσίαση του. Διαβάζοντας το ήλθε στο μυαλό μου ένα φυσικό ανάλογο της προσφοράς του. Όταν προσθέτουμε αλάτι στο νερό αυτό διαλύεται μέχρι η συγκέντρωση του να φθάσει σε ένα σημείο κορεσμού που από εκεί και μετά το επιπλέον αλάτι δεν διαλύεται αλλά καταβυθίζεται αδιάλυτο. Στην ανάποδη περίπτωση όταν αφήνουμε ένα αρχικά αραιό διάλυμα να εξατμιστεί στον αέρα, όσο προχωράει η εξάτμιση η συγκέντρωση του αλατιού ανεβαίνει και κάποια στιγμή φθάνει και υπερβαίνει το σημείο κορεσμού χωρίς να αρχίσει η κρυστάλλωση και η καθίζησης του αλατιού. Η κατάσταση ονομάζεται υπερκορεσμός στην οποία η κρυστάλλωση καθυστερεί διότι τα υπάρχοντα εν διαλύσει περισσευούμενα μόρια δεν έχουν ένα πρότυπο για να συνταχθούν και να κρυσταλλώσουν. Εάν εμείς ρίξουμε λίγους κόκκους αλατιού αυτοί δεν θα διαλυθούν διότι το διάλυμα είναι ήδη υπέρκορο αλλά θα δώσουν το πρότυπο σύνταξης που ακολουθούν πλέον τα περισσευούμενα στο διάλυμα μόρια που κρυσταλλώνονται και βυθίζονται σαν ίζημα.Στην σημερινή κατάσταση που βρίσκεται το έθνος μας όπου, αν και το πράγμα έχει φθάσει στο απροχώρητο, δεν υπάρχει καμία αντίσταση το βιβλίο του Ρωμανού περιγράφει το πρόβλημα και έρχεται να αναδείξει τα εμπόδια που πρέπει να υπερκεραστούν για να αρχίσει η ανασύνταξη του έθνους μας.
Με αναλυτικό τρόπο, που γίνεται κατανοητός από τον απλό Έλληνα πολίτη, ο συγγραφέας αναδεικνύει το εθνικό μας πρόβλημα που δεν είναι άλλο από το σχέδιο της ελίτ για παγκοσμιοποίηση, υπό την ηγεσία μιας ανεξέλεγκτης δικτατορικής κυβέρνησης, με ηθικούς αυτουργούς το διεθνές κεφάλαιο και το χρηματοπιστωτικό σύστημα και εκτελεστές τις δοτές κυβερνήσεις των περισσοτέρων κρατών και της Ε.Ε.
Το παράδοξο στο θέμα αυτό αποτελεί η ταύτιση και η σύμπλευση της αριστεράς με το παγκόσμιο κεφάλαιο.
Στόχος τους σχεδίου τους είναι η ελεύθερη διακίνηση προϊόντων, κεφαλαίων και ανθρώπινου εργατικού δυναμικού.
Εμπόδια στην ολοκλήρωση του σχεδίου τους αποτελούν οι τοπικές αγορές, οι εθνικές οικονομίες και τα έθνη κράτη
Τις τοπικές αγορές και νοοτροπίες υλικής αυτάρκειας τις παρακάμπτουν ήδη με διεθνείς συμβάσεις ελεύθερου εμπορίου που εξοντώνουν τους ντόπιους παραγωγούς.
Τις εθνικές οικονομίες με δικό τους νόμισμα τις αντιμετωπίζουν με κατάργηση των εθνικών νομισμάτων και ανάθεση έκδοσης χρήματος σε μη ελεγχόμενους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς που διοικούνται από μη δημοκρατικά εκλεγόμενους μάνατζερς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Ε.Ε. και το ευρώ όπου ο πλούτος μιας χώρας αποτελεί το χρέος των υπολοίπων.
Η ύπαρξη εθνικών κρατών και η ανθρώπινη αίσθηση του συνανήκειν, που δίνει την ταυτότητα στα μέλη κάθε έθνους, αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο της παγκοσμιοποίησης και την καταπολεμά πολυτρόπως . Εδώ ο συγγραφέας δίνει και το μεγαλύτερο βάρος του βιβλίου του επιμένοντας σε ορισμένες έννοιες που το σύστημα θέλει να αλλοιώσει.
Βασικότερες θεωρεί τις έννοιες του έθνους και της πατρίδας που συνιστούν απαραίτητες προϋπόθεσεις επιβίωσης του ανθρώπου.
Για τον ορισμό του έθνους μας ανάγει στον Ισοκράτη που λέει ότι ένα έθνος χαρακτηρίζεται από το όμαιμο, το ομόγλωσσο και το ομότροπο δηλαδή την ίδια αντίληψη περί ζωής, το ομόθρησκο που θα λέγαμε σήμερα.
Συνδέει επίσης την έννοια της πατρίδας με τον χώρο και τον χρόνο. Ο χώρος είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την υλική ανάπτυξη ενός έθνους και έχει κατοχυρωθεί με τις θυσίες των προγόνων που τον υπερασπίστηκαν έναντι αλλοφύλων. Η απληστία του σημερινού προέδρου της Τουρκίας μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τι σημαίνει πάτριον έδαφος.
Ο χρόνος είναι το απαραίτητο διάστημα πολλών αιώνων που χρειάστηκαν για την διαμόρφωση ενός κοινού πολιτισμού που καθιστά τα μέλη του ισότιμα και αλληλέγγυα, πράγμα που αποτέλεσε την προϋπόθεση για την δημιουργία της δημοκρατίας και της έννοιας του πολίτη.
Όλα αυτά αποτελούν εμπόδιο στην παγκοσμιοποίηση και τα πολεμά με διάφορους τρόπους που εκάστοτε εφευρίσκουν τα χρηματοδοτούμενα από το διεθνές κεφάλαιο think tanks, δεξαμενές σκέψης, όπως τα αποκαλούν.
Βασικό τους εργαλείο αποτελεί η μετατόπιση εννοιών στην οποία στηρίζουν την λεγόμενη πολιτική ορθότητα. Με τον τρόπο αυτό ο πατριώτης συκοφαντείται ως φασίστας εθνικιστής και ο διεκδικών τα πολιτικά του δικαιώματα ως παράνομος. Την στιγμή που οι πραγματικοί τρομοκράτες του παρακράτους συγκαλύπτονται από το σύστημα.
Η φυσική ένταξη του ατόμου σε ένα σύνολο από το οποίο κατάγεται τείνει να θεωρηθεί ως καταπίεση και ομιλούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα του αυτοπροσδιοριζόμενου ατόμου χωρίς πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια αποστερώντας το από τα δικαιώματα του πολίτη που το κατοχυρώνουν έναντι της εξουσίας. Ο συγγραφέας διερωτάται, εάν η διαμόρφωση ενός πολιτισμού χρειάζεται αιώνες πως μπορεί ένα άτομο να αυτοπροσδιοριστεί στο σύντομο χρονικό διάστημα της ζωής του;
Για την επιβολή της παγκοσμιοποίησης χρειάζονται έναν ήσυχο υπήκοο, χωρίς καταγωγική και ιστορική συνέχεια, συμμορφούμενο με τις απαιτήσεις του συστήματος. Στόχος τους η δημιουργία ενός νέου τύπου ανθρώπου τον οποίο ο συγγραφέας αποκαλεί μετάνθρωπο, που θα ζει σε μία τεχνητή εικονική πραγματικότητα.
Σε αυτό τους βοηθάει η επίκοιση των χριστιανικών κρατών της δύσης επιλεκτικά με μουσουλμάνους λαθρομετανάστες τους οποίους τα think tank έχουν μετονομάσει σε πρόσφυγες με πρόσχημα την πείνα και τον πόλεμο, επικαλούμενοι τα φιλάνθρωπα αισθήματα των ντόπιων χριστιανικών κοινωνιών.
Οι στατιστικές αποδεικνύουν ότι το 80% των δήθεν προσφύγων είναι λαθρομετανάστες επικοιστές. Όσον δε αφορά τους πρόσφυγες η φιλανθρωπία είναι κατανοητή για τα γυναικόπαιδα, μεταξύ τους όμως η πλειοψηφία είναι νέοι άνδρες 25-45 ετών που θα έπρεπε να είναι στην πατρίδα τους να την υπερασπιστούν.
Στο θέμα αυτό η παγκοσμιοποίηση έχει σύμμαχο την αριστερά την οποία ο συγγραφέας προτρέπει να αποστασιοποιηθεί από τις παγκοσμιοποιητικές ηγεσίες της και να κατανοήσει ότι διεθνιστικό καθήκον δεν είναι να φέρεις τον τρίτο κόσμο στη χώρα σου αλλά να πας στις δικές τους χώρες να πολεμήσεις για την ανατροπή των εκεί συνθηκών, συγχρόνως δε να συντρίψεις μέσα στις δυτικές χώρες το χρηματοπιστωτικό σύστημα χρέους και εκμετάλλευσης και να σταματήσεις την πλανητική εξουσία των πολυεθνικών.
Προτείνει ακόμη στην αριστερά να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις του κομμουνιστικού μανιφέστου του 19ου αιώνα ότι τάχα οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα και να συνειδητοποιήσει ότι το κεφάλαιο είναι αυτό που δεν έχει πατρίδα και γι’ αυτό θέλει να καταστρέψει τις πατρίδες των άλλων.
Για να πετύχουν την αλλοτρίωση και να εμποδίσουν την αντίσταση των πολιτών των κρατών που υφίστανται τον παράνομο κατά το διεθνές δίκαιο επικοισμό, έχουν επιβάλει στις προδοτικές κυβερνήσεις, όπως αυτές της Ελλάδος, να ψηφίσουν νόμους σαν αυτόν της ιθαγένειας και των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, όπου γίνεται σύγχυση εθνικών μειονοτήτων με ομοφυλοφιλικές, σεξιστικές και άλλες νεοφανείς τοιαύτες επιβάλλοντας στην πλειοψηφία των πολιτών συνθήκες ανελευθερίας του λόγου.
Στο έργο του παράνομου επικοισμού έχουν συμμάχους εκατοντάδες ΜΚΟ χρηματοδοτούμενες από ξένες πηγές με πρωτεργάτη τον δισεκατομμυριούχο Σόρος, την κρατική προπαγάνδα και τα ΜΜΕ.
Βασικό εργαλείο στην αλλοτρίωση των εθνικών συνειδήσεων αποτελεί η επέμβαση στην παιδεία όπου αλλοιώνουν την ιστορία, την γλώσσα και την αίσθηση της εθνικής καταγωγής προβάλλοντας μία εικονική πραγματικότητα
Ενώ άλλα έθνη όπως η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Πολωνία κ.α. αντιστέκονται στην παγκοσμιοποίηση και στην κυβέρνηση των Βρυξελών ο συγγραφέας απορεί για την ασθενική βούληση των Ελλήνων να αντισταθούν στην επερχόμενη εξαφάνιση τους από το προσκήνιο της ιστορίας και την μετατροπή τους σε άμορφα στοιχεία μιας μάζας μετανθρώπων. Δανειζόμενος την φράση του Βησσαρίωνα διερωτάται, μήπως το έθνος ημών βεβλάκωται και μεμαλάκισται;
Με το βιβλίο του αυτό ο Κωνσταντίνος Ρωμανός καταδεικνύει τους κινδύνους που διατρέχουμε σαν έθνος αφυπνίζοντας μας από τον εφησυχασμό που μας επιβάλει η οργανωμένη προπαγάνδα των προδοτικών ελληνικών Κυβερνήσεων και ΜΜΕ.
Για να μην θεωρήσουμε ότι τα ανωτέρω αποτελούν σενάρια συνωμοσιαολογίας τα στοιχειοθετεί με αποδεικτικά στοιχεία από πάρα πολλές και έγκυρες πηγές ενώ για να κρίνουμε τις ελληνικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης μας δίνει τον ορισμό ότι, προδότης είναι αυτός που ενώ έχει εκλεγεί για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του λαού τελικά δουλεύει εναντίον του.
Μετά από αυτή την αφύπνιση σε εμάς απομένει να δράσουμε και να υπερασπιστούμε το μέλλον της πατρίδας μας, το δικό μας, των παιδιών μας αλλά και των άλλων λαών, με τον ίδιο ελληνικό και χριστιανικό πολιτισμό, που υπόκεινται στον ίδιο κίνδυνο.
Εάν εμείς σαν Έλληνες προδώσουμε τον ελληνικό πολιτισμό, πάνω στον οποίο οι άλλοι λαοί έχουν στηρίξει τον δικόν τους, τότε είμαστε άξιοι της περιφρόνησης τους και της μοίρας που μας επιφυλάσσει η ροή των πραγμάτων.
Η αντίσταση μας έναντι της παγκοσμιοποίησης πρέπει να ταυτιστεί με την αντίσταση έναντι του σαθρού πολιτικού μας συστήματος και η εξυγίανση του πρέπει να αρχίσει με την τιμωρία των ενόχων που μας έχουν φέρει σε αυτό το σημείο. Δεν μπορεί να εννοηθεί δημοκρατική κοινωνία χωρίς το αίσθημα του δικαίου.
Η ανάλυση του Κωνσταντίνου Ρωμανού μας αφυπνίζει ώστε να δούμε τον αγώνα που πρέπει να δώσουμε εντός και εκτός των τειχών εάν θέλουμε να συνεχίσουμε σαν υπαρκτός ελληνισμός, ζωντανός μάρτυρας ενός πολιτισμού που φωτίζει όλη την ανθρωπότητα. Για τον σκοπό αυτό ας πάρουμε τη δύναμη από αυτό που μας έχουν διδάξει οι πρόγονοι μας και ας συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι Νυν υπέρ πάντων ο αγών!
«Ζήτω η Ελλάς»!
Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
Μέλος του Ιnternational Hellenic Association ( USA )
Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
Μέλος του Ιnternational Hellenic Association ( USA )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου