Οι «53» και ο υπουργός Τσακαλώτος. Συμφωνοδιαφωνούντες παραμένοντες. (Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Η Ελλάδα δεν είναι μόνο το κράτος της παρέας, της σήψης, της λαμογιάς και της οικογενειοκρατίας, αλλά και της αποθέωσης της παρλαπίπας και του παραλογισμού. Τούτο το τελευταίο ισχύει για τους λεγόμενους «53» του ΣΥΡΙΖΑ και τον φερόμενο… ηγέτη τους, με τα άπταιστα αγγλικά, υπουργό Τσακαλώτο (τώρα μαθαίνει και ελληνικά). Τον υπουργό που ενώ υπογράφει την εκποίηση της Ελλάδας, με τα άψυχα και έμψυχα υπάρχοντά της, καταγγέλλει ως υπεύθυνο το θεό και εν χορώ όλοι τους δηλώνουν ότι διαφωνούν ενώ ψηφίζουν!!! Τέτοιος εσκεμμένος παραλογισμός, που ξεπερνά τα όρια του γελοίου δεν ματάγινε στην Ελλάδα σε τόση έκταση και με τόσο θράσος. Ακολουθούν – ως ΝεοΠασοκ – την ανάλογη συμπεριφορά των… συντρόφων τους, οι οποίοι είναι και οι πρώτοι διδάξαντες (βλ. το σχετικό άρθρο μου: «Συμφωνοδιαφωνούντες παρεμένοντες. Μια «έξυπνη» πολιτική απάτη» («Πολιτικά Θέματα» της 1-5-2001). Έγραφα τότε – και αυτό ισχύει πολύ περισσότερο σήμερα για τους γιαλαντζή ιδεολόγους - : «Αυτή η συμπεριφορά δρα ως καρκίνωμα στην εθνική μας ζωή και στο πολιτικό σύστημα… πρόκειται για μια χυδαία πολιτική πρακτική του λαϊκισμού..». Χαμένα λόγια: Διαφωνώ σημαίνει: Φεύγω! Δραπετεύω από τους βόθρους και το μαντρί. Γίνομαι περισσότερο ελεύθερος και χρήσιμος στην κοινωνία. Όμως αντ’ αυτού οι… συμφωνοδιαφωνούντες – ως κρατικοδίαιτοι – αποπειρώνται να εμπεδώσουν τη θεωρία του παραλόγου ως πολιτική πρακτική. Σ’ ό,τι με αφορά δήλωσα εγγράφως ότι «είμαι πολίτης» και όχι πολιτικός Αυστραλοπίθηκος(«Πολιτικά Θέματα», της 26-6-1992). Οι ψηφοφόροι τους τι λένε;   Αθήνα 29/12/2016

Αντιδημοφιλείς Σκέψεις, του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου  -«Ως πότε όμως οι Έλληνες κομματοοιωνοσκόποι του λαϊκισμού θα μπορούν να γελούν με την επιταχυνόμενη πορεία της Ελλάδας προς την ολοκληρωτική αποσύνθεσή της;». -«Ο αγώνας για την «αλλαγή» κατέληξε σ’ έναν «αγώνα» προσωπικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ανόδου του πασοκικού κόσμου, χρησιμοποιώντας την ιδεολογία ως καριέρα και ως εμπόρευμα». -«Το «εδώ και τώρα» του λαϊκισμού.. σήμαινε παραβίαση θεμελιωδών ιστορικών νόμων και διαμορφωμένων κοινωνικών καταστάσεων, που ήταν αδύνατον να υπερβεί σε λίγο χρόνο». -«Οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί της Ελλάδας, οφείλουν να γνωρίζουν ότι ο «προοδευτισμός» είναι μια πάρα πολύ αμφισβητήσιμη έννοια και μια κοινωνική κατάσταση εμπεριέχουσα ανεξέλεγκτο υποκειμενισμό, όπως αυτό συμβαίνει με κάθε ηθική έννοια». -«Η κοινωνική εξέλιξη υπακούει στους δικούς της νόμους και όχι στους «νόμους» που θεσπίζουν οι ευκαιριακοί γυρολόγοι του λαϊκισμού, που κάνει άλματα στο κενό». (Από το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002)