Γιατί γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου και όχι τη λήξη του πολέμου; (Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Αφορμή για τη χάραξη αυτών των γραμμών υπήρξε μια συζήτηση, η οποία έγινε στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ ανήμερα της Εθνικής Επετείου μεταξύ…ιστορικών οι οποίοι εφοράθησαν ανιστόρητοι. Είπαν πολλά και διάφορα αλλά δεν έκαναν καθόλου μνεία του ιστορικού γεγονότος ότι το ΟΧΙ του Μεταξά, το πήραν οι κάμποι, τα βουνά, οι ραχούλες και οι θάλασσες του Αιγαίου και το έκαναν σύνθημα Εθνικής Αντίστασης, όπως διακήρυσσε και η πρώτη επιστολή του εγκλείστου στη φυλακή γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη. Αυτό το ΟΧΙ το πήρε και το ΕΑΜ, το εγκολπώθηκε ως φλάμπουρο της Εθνικής Αντίστασης, εκφράζοντας την ομόθυμη θέληση του τότε ηρωϊκού ελληνικού λαού. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αυτή την ιστορική ημέρα την ανέδειξε σε εθνικό ορόσημο και αφετηρία της Αντίστασης, παίρνοντας την απόφαση να την καθιερώσει ως ημέρα Αντίστασης των αγωνιζομένων Ελλήνων. Αυτή την επέτειο τη γιόρτασαν οι ανά την Ελλάδα σκλαβωμένοι Έλληνες, οι οποίοι ήδη άρχισαν την αντίσταση ευθύς αμέσως με την κατάρρευση του Μετώπου, τον Απρίλιο του 1941. Αυτή, λοιπόν, την Πρώτη Επέτειο του όχι, την 28η Οκτωβρίου, γιόρτασε και στη Λάρισα το ΕΑΜ, το 1942, με εντολή να στεφανωθούν τα εθνικά μνημεία-ηρώα των πόλεων. Έτσι, λοιπόν, μια πενταμελής ομάδα νεαρών αντιστασιακών, οργάνωσε αυτή την αντιστασιακή πράξη, με οργανωτή τον δημοσιογράφο του παράνομου τύπου Γιάννη Παπαγαρυφάλλου, ο οποίος είχε προσφάτως αποφυλακισθεί από τις φυλακές Τρικάλων, όπου ήταν κρατούμενος για αντιστασιακή δράση. Όμως, ας αφήσουμε τις φανφάρες κι’ ας δώσουμε το λόγο στην ιστορία και σ’ αυτούς που την έγραψαν με τη ζωή τους. Μετά την απελευθέρωση, ο πρωταγωνιστής της ενέργειας Γιάννης Παπαγαρυφάλλου, είναι αρχισυντάκτης της ΕΑΜικής εφημερίδας «Αλήθεια» της Λάρισας, στην οποία αφηγείται το γεγονός στο φύλλο της 28ηςΟκτωβρίου 1945. Το πρωτοσέλιδο της «Αλήθειας» έγραφε: «Η 28η Οκτωβρίου 1942 η πρώτη επέτειος που γιορτάζεται από το λαό της πόλης μας. Αυτή η επέτειος μας εμποδίζει να γιορτάσουμε μαζί τους τη σημερινή μέρα. Πως γιόρτασε τότε ο λαός της πόλης μας την επέτειο. Οι σημερινοί «εθνικόφρονες» κλεισμένοι στο καβούκι τους. Η «ελληνική» χωροφυλακή βεβηλώνει το ηρώο των πεσόντων». Γιατί τα γράφει αυτά ο πρωταγωνιστής της αντιστασιακής πράξης; Γιατί είχε ήδη αρχίσει μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας η καταδίωξη των αντιστασιακών και ήρθαν στα πράγματα οι δωσίλογοι και συνεργάτες των κατακτητών. Γράφει στο σχετικό ρεπορτάζ της 28ης Οκτωβρίου 1945, ο Γιάννης Παπαγαρυφάλλου: «..και παίρνεται η απόφαση να στεφανωθεί το Ηρώο του Αλκαζάρ. Στις 9 το πρωί μια ομάδα από νέους που ήταν οργανωμένοι τότε στον Ιερό Θεσσαλικό Λόχο περνούν το μπλόκο της γέφυρας. Το στεφάνι το κρατούσε κρυμμένο κάτω από την καμπαρντίνα ο Ιερολοχίτης Ματζανής, που σήμερα σαπίζει στις φυλακές. Το ιταλικό μπλόκο απέχει μόλις 50 μέτρα απ’ το Ηρώο. Δύο ιερολοχίτες απασχολούν τους Ιταλούς.. Οι άλλοι κάνουν το καθήκον τους. Έχουν παραταχθεί μπρος απ’ το Ηρώο γονατιστοί, ενώ ένας απ’ αυτούς στεφανώνει.. ένα λεπτό σιγή και η αποστολή τελείωσε». Συνεχίζει το ρεπορτάζ του Γιάννη: «Το ΕΑΜ της πόλης μας δίνει το σύνθημα του προσκυνήματος του Ηρώου. Χιλιάδες λαού με τα γιορτινά του –αυτά ανιστόρητοι ιστορικοί γίνονται στις 28 Οκτωβρίου 1942- περνάει από το Αλκαζάρ και ατενίζει για μια στιγμή το Ηρώο, στο οποίο υπάρχει σωρός από λουλούδια.. Στις 11 π.μ. ο καθηγητής του Γυμνασίου Αρρένων, ο Γιάννης Σιμόπουλος, οδηγεί όλο το Γυμνάσιο μπροστά από το Ηρώο και αφού το παρατάσσει απέναντί του, μ’ ένα νόημα 1000 μαθητές κρατούν ένα λεπτό σιγή. Ο Σιμόπουλος τώρα (σ.σ. δηλαδή τον Οκτώβριο του 1945) απ’ το μεταδεκεμβριανό κράτος, ετέθη σε διαθεσιμότητα γι’ αυτή του την πράξη. Για το σημερινό κράτος έπρεπε να γλείψει τον κατακτητή». Συνεχίζοντας ο Γιάννης την αφήγηση γράφει: «Η «Ελληνική» Ασφάλεια κινητοποιείται και «Έλληνας» χωροφύλακας, ύστερα από εντολή των «Ελλήνων» ανωτέρων του βεβηλώνει τη μέρα την ιερή ξεκρεμώντας το στεφάνι. Ο λαός είναι αγανακτισμένος απ’ αυτή την προδοσία.. Η Ασφάλεια πήρε εντολή από την καραμπηναρία να πιάσει οπωσδήποτε τους οργανωτές και καθοδηγητές της πατριωτικής αυτής πράξης… Ο χωροφύλακας της Ασφάλειας Γ. Τσατήρης, μαζί με τον Μάρκο και άλλους, συλλαμβάνουν 4 πατριώτες… πιάνουν τον Γιάννη Παπαγαρυφάλλου, που μόλις 8 μέρες πριν είχε αφεθεί ελεύθερος από το στρατόπεδο Τρικάλων, τον Ν. Παπαϊωάννου, τον Α. Βουζαλή και τον Γ. Καραβάκο..». Αρχίζουν τα βασανιστήρια «με την απαίσια φάλαγγα και το απαισιότερο ανοργάνωτο μαζικό καραμπινιέρικο ξύλο.. Οι πατριώτες δεν λυγούν και μεταφέρονται στο στρατόπεδο όπου κρατήθηκαν μέχρι τη συνθηκολόγηση..». Το ρεπορτάζ καταλήγει με τούτο το απίστευτο: «Ο χωροφύλακας Γ. Τσατήρης – που τους συνέλαβε το 1942 – είναι και σήμερα χωροφύλακας της Ασφάλειας και εξακολουθεί το πατριωτικό του έργο..». Αυτά είναι τα γεγονότα, αυτά είναι τα πρόσωπα, αυτή ήταν η κατάσταση του μεταβαρκιζιανού αγγλόδουλου και δωσιλογικού κράτους. Χαρακτηριστική δωσιλογική λειτουργία του είναι τούτη: ο χωροφύλακας Γ. Τσατήρης, που συνέλαβε και τον Γιάννη το 1942, ήταν μάρτυρας κατηγορίας το Μάρτη του 1948 εναντίον του, στη δίκη του Εκτάκτου Στρατοδικείου, το οποίο τον καταδίκασε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 20 Μαρτίου του 1948. Το έγκλημά του: πολέμησε τους κατακτητές και δεν αποκήρυξε το ΚΚΕ!!! Τι να πεις και τι να διηγηθείς και που να βρεις το δίκιο σου σε μια Ελλάδα που χάνεται και σ’ ένα λαό που τον σάπισαν οι.. πατριώτες που τον κυβέρνησαν και τον κυβερνούν. ΣΗΜ. Τα γεγονότα που παρέθεσα είναι καταγεγραμμένα στο έργο μου: «Γιάννης Παπαγαρυφάλλου: Θύμα Διπλής Δολοφονίας» (εκδ. «Ergo», Αθήνα 2000, σελ. 29-37, όπου και οι μαρτυρικές καταθέσεις Α. Φλούτζης, που έγραψε σχετικό βιβλίο, και των δημοσιογράφων: Θ. Ζαφειρόπουλο που ήταν συγκρατούμενος του Γιάννη στις φυλακές Μπαρουταποθήκης της Λάρισας, του Θ. Τσουπαρόπουλου της «Αυγής» και του Ν. Γουργιώτη). Μετά απ’ αυτά τα συνοπτικά θέλω να ελπίζω ότι οι.. ιστορικοί θα καταλάβουν γιατί γιορτάζουμε το όχι στις 28 Οκτώβρη. Αγνοούν οι «ιστορικοί» ότι η Ελλάδα αντιστάθηκε ως τον Απρίλιο του 1941, ενώ οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες κατέρρευσαν γρήγορα ή παραδόθηκαν αμαχητί και ότι η Ελληνική Εθνική Αντίσταση ήταν η πρώτη στην Ευρώπη; Όποιος θέλει ας διακινήσει το κείμενο αυτό όπου πρέπει και ιδιαιτέρως εκεί στους.. ιστορικούς του ΣΚΑΪ. Η πολύ σιωπή.. βλάπτει την υγεία. Αθήνα 01/11/2016

Αντιδημοφιλείς Σκέψεις, του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου  (Από το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002). -«Το ΠΑΣΟΚ αποτελεί τον εισηγητή, τον εμπνευστή και τον αρχιτέκτονα του λαϊκισμού, αυτού του αντιπολιτικού, αντικοινωνικού και αντιλαϊκού φαινομένου». -«Το κύριο «ιδεολογικό» όργανο του λαϊκισμού υπήρξε ο «αυριανισμός», με αρχιτέκτονες τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον άμεσο συνεργάτη του Γιώργο Κουρή». -«Τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του επισήμου λαϊκισμού στην Ελλάδα, αποτέλεσε η ιδρυτική διακήρυξη του «Κινήματος» που έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου 1974». -«Κορυφαία χαρακτηριστικά του λαϊκισμού είναι: η διγλωσσία, η αυτοαναίρεση των θέσεων και των επιλογών, ο κενολόγος βερμπαλισμός, η αφυδάτωση του πολιτικού λόγου». -«Λαϊκισμός σημαίνει: Παλινδρόμηση, παλιμβουλία, παλινωδία, και μια πολιτική πρακτική και θεωρία, που ενώ φαίνεται (εντελώς ψεύτικα) ότι οδηγεί μπροστά το λαό και την κοινωνία, τους γυρίζει πίσω και πολλές φορές, απίστευτα πίσω». -«Ο λαϊκισμός: Διαστρεβλώνει, εκχυδαΐζει και συσκοτίζει την αλήθεια. Παραποιεί τα γεγονότα, νοθεύει τις ιδεολογίες, αφυδατώνει τον πολιτικό λόγο και σε τελευταία ανάλυχη συρρικνώνει την κοινωνική δυναμική και αποδεκατίζει τα πραγματικά κοινωνικά αιτήματα, πιθηκοποιώντας τη σκέψη στη συχνότητα του αρχηγικού λόγου και της αρχηγικής απόφασης». -«Ο λαϊκισμός του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου, δεν αποτελεί μόνο την τροχοπέδη και το υψωμένο ανάχωμα που εμποδίζει την Ελλάδα να κάνει βήματα προς τα εμπρός, αλλά συντελεί και στην αντιδημοκρατική διαπαιδαγώγηση των πολιτών και στον εθισμό τους να αλλοτριώνουν αυτή την υπέροχη κοινωνική και πολιτική ιδιότητα του πολίτη και να μετατρέπει τους πολίτες σε φανατικούς οπαδούς του κόμματος και του αρχηγού». -«Η πολιτική και πρακτική του πασοκικού λαϊκισμού, συντελεί στη διαμόρφωση όλων εκείνων των κοινωνικοπολιτικών και ψυχολογικών προϋποθέσεων που οδηγούν στην οικοδόμηση του αυταρχικού κράτους, μέσα στο οποίο η κοινωνία, όχι μόνο περιθωριοποιείται αλλά και ιδιωτικοποιείται κάτω από ένα έντονο κλίμα ατομικιστικού ανταγωνισμού» (Από το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002)