Για τους πολιτικούς Μπερτόδουλους των Αθηνών που υπόσχονται λύση των προβλημάτων

Είπαν: Γκαίτε: «Δεν ήρθαμε στη γη για να λύσουμε προβλήματα αλλά για να θέσουμε νέα». Μαρξ: «Η ανθρωπότητα θέτει για λύση μόνο τα προβλήματα που μπορεί να λύσει». Αλμπέρ Καμύ: «Ούτε η εξέγερση ισχυρίζεται πως μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα». Η ιστορία, η κοινωνική εμπειρία και η διαλεκτική διδάσκουν το αδύνατο της λύσης των προβλημάτων της κοινωνίας, γιατί ένα λύνεται δέκα γεννιούνται. Αν έτσι έχουν τα πράγματα – και έτσι έχουν – τότε οι εν Αθήναις πολιτικοί αλχημηστές και Μπερτόδουλοι της πολιτικής που βρίσκουν αυτό το ιταμό θράσος να υπόσχονται «λύση» των προβλημάτων μιας σάπιας και αιχμάλωτης κοινωνίας στους τοκογλύφους; Εκτός εάν: Ο Κούλης στέκει πιο ψηλά απ’ τον Γκαίτε, ο Αλεξούλης πιο ψηλά απ’ τον Μαρξ και οι Κουτσούμπας πιο ψηλά απ’ την εξέγερση! Αν όμως αυτό το πιστεύει ο «κυρίαρχος» λαός τότε ν’ αναστήσουμε τον Κάφκα να μας γράψει ένα θεατρικό έργο με τίτλο: «Οι παράλογοι Έλληνες». Αν, πιο πέρα, έτσι έχουνε τα πράγματα – και έτσι έχουν – γιατί αυτές οι ταπεινωμένες και αποδεκατισμένες μάζες των ψηφοφόρων εξακολουθούν να χτυπούν παλαμάκια και να πάνε στην κάλπη; Μήπως πρέπει ν’ ανασύρουμε στη μνήμη μας την παλιά φράση του «εθνάρχη»: «Η Ελλάς είναι ένα απέραντο φρενοκομείο» και να προσθέσω: Ελλάδα του 2016: Η χώρα των τυχοδιοκτών πολιτικών, της ιδιοτέλειας, της υποκρισίας, του μίσους, της ανευθυνότητας, της υπερβολής, του χαβαλέ, του νοσηρού κομματισμού, του ερζάτς πολιτισμού, των ηθικών ερειπίων, της μίζας, της συκοφαντίας, της διαπλοκής, της καριέρας, της ατιμωρησίας, της λαμογιάς, της πολιτικής χυδαιότητας, έμπλεης μικροφιλοδοξιών και μωροφιλοδοξιών, κατοικούμενη από συνταξιούχους και γηρασμένους εφήβους και κοπρίτες πολλούς.   Αθήνα 27/9/2016 Περί προλεταριάτου, επανάστασης και καπιταλισμού Αντιγράφω ετούτα τα «τσιτάτα» από τον Μαρξ για το προλεταριάτο, τα οποία καλά θα κάνουν να μελετήσουν οι ευαγγελιζόμενοι την… προλεταριακή Επανάσταση: Έγραψε ο Μαρξ: «Μόνο οι προλετάριοι που έχουν ολοκληρωτικά αποκλειστεί από την επικύρωση της προσωπικότητάς τους είναι ικανοί να πραγματοποιήσουν την πλέρια επικύρωση του εαυτού τους». -«Η φιλοσοφία δεν μπορεί να ολοκληρωθεί χωρίς την εξαφάνιση του προλεταριάτου. Το προλεταριάτο δεν μπορεί να ελευθερωθεί χωρίς την ολοκλήρωση της φιλοσοφίας». -«Το προλεταριάτο δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο στο επίπεδο της παγκόσμιας ιστορίας… Η κομμουνιστική δράση δεν μπορεί να υπάρξει παρά σαν ιστορική πραγματικότητα του πλανήτη». Λένιν το 1905: «Αποτελεί αντιδραστική σκέψη να ζητάμε τη σωτηρία της εργατικής τάξης σε ο,τιδήποτε άλλο εκτός από τη μαζική ανάπτυξη του καπιταλισμού» (Η υπογράμμισή του γράφοντας). Τα «τσιτάτα» αυτά σταχυολόγησα από το έργο του Γάλλου νομπελίστα Αλμπέρ Καμύ: «Ο επαναστατημένος άνθρωπος» (εκδ. «Μπουκουμάνη», Αθήνα 1971, σελ. 260-261). Υποθέτω ότι οι μυριάδες των… μαρξιστών και των… σοσιαλιστών που ταλανίζουν τον ελληνικό δημόσιο βίο μπορούν να ερμηνεύσουν αυτά τα «τσιτάτα» και να τα εφαρμόσουν στη… ζωή των Ελλήνων. Ο γράφων θα σταθεί μόνο στον αφορισμό του Λένιν, για να ρωτήσει και να παρατηρήσει: Η ελληνική κοινωνία και η ελληνική οικονομία βρίσκονται στο στάδιο της «μαζικής ανάπτυξης του καπιταλισμού» ή σ’ ένα παρασιτικό κρατικοδίαιτο μεταπρατισμό; Μετά από 110 χρόνια και η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε εμβρυώδη καπιταλιστική ανάπτυξη και συνεπώς όσοι τολμούν να μιλούν για επανάσταση και απελευθέρωση του ανύπαρκτου προλεταριάτου αυτοκοροϊδεύονται και κοροϊδεύουν. Η πάστα των παλιών κομμουνιστών που πήγαιναν στα εκτελεστικά αποσπάσματα στο όνομα μιας παράλογης πίστης πέρασε. Τώρα, οι «επαναστάτες» σιτίζονται από τα αστικά ταμεία.   Αθήνα 27/9/2016

Υποθήκες από το πολίτευμα της Σπάρτης: -«Εάν το νεογέννητο ήταν αδύναμο και άσχημο, το έδιναν για να το ρίξουν στους Αποθέτες, ένα βαθύ γκρεμό στον Ταΰγετο γιατί οι Σπαρτιάτες πίστευαν πως θα ήταν βάρος και στον εαυτό του αλλά και στο κράτος». -«Οι πατέρες πολλών παιδιών απαλλάσσονταν από την άσκηση των πολιτικών τους υποχρεώσεων». -«Οι πατέρες τριών ή τεσσάρων παιδιών απαλλάσσονταν από όλους τους φόρους». -«Το να έχεις παιδιά ήταν από τις βασικότερες προϋποθέσεις για να χαίρει ένας άνδρας σεβασμού και να έχει κύρος» -«Παρά την έλλειψη σχετικών νόμων το Σπαρτιάτικο αίμα παρέμεινε ως επί το πλείστον καθαρό από επιμειξίες». -«Μόνο η βασιλική οικογένεια έπρεπε να περιορίζεται σε γυναίκες από τη Σπάρτη». -«Οι Σπαρτιάτισσες έχουν το δικαίωμα να συλλαμβάνουν παιδιά από τους πιο εύρωστους άνδρες, είτε αυτοί είναι ντόπιοι είτε ξένοι».   ΣΗΜ. Τα παραθέματα αντλούνται από το έργο του Γερμανού καθηγητού T. Brake: «H πολιτική εκπαίδευση των Σπαρτιατών» εκδ. β’ από “Το αντίδοτο”, Καλαμάτα 2014.