Ήταν μια φορά ένας φτωχός πλην τίμιος νέος που ξεκίνησε από την επαρχεία για να κατακτήσει τον κόσμο. Πήγε στην Αθήνα, δούλεψε σκληρά, πουλούσε χαρτομάντιλα, έκανε το λούστρο, δούλεψε στην οικοδομή αλλά πέτυχε. Σπούδασε, γιατί το παραμύθι έχει και πτυχίο πανεπιστημίου, έγινε δημοσιογράφος, έβγαζε τα προς το ζην. Με κόπο, με παρακαλετά, με το χέρι απλωμένο για μια δουλίτσα του κατοστάρικου (σε δραχμές), αλλά παρέμεινε τίμιος.
Ο… Βασιλάκης Καΐλας, της δημοσιογραφίας τηρούσε πιστά τις αρχές της δεοντολογίας. Ποτέ του δεν έκανε κόλπα, δεν ήτανε λαμόγιο που λένε και στην πιάτσα. Γιατί άλλωστε σε ένα δράμα ο πρωταγωνιστής δεν μπορεί παρά να είναι «καθαρός», δουλευταράς, άξιος και τυχερός βεβαίως. Σαν τον Νίκο Ξανθόπουλο που στοίχειωσε τα παιδικά μας χρόνια ένα πράμα. Σαν τον Παπαμιχαήλ που έκανε… 7 δουλειές για να μαζέψει λεφτά, να γίνει μεγάλος και τρανός και στη συνέχεια να μπει στο μάτι όλων εκείνων που κάποτε του έδιναν ένα κοκαλάκι για να γλείφει.
Πεισματάρης όπως ήταν τα κατάφερε. Αν και νομίζαμε ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες, αυτός ο «έξυπνος» νέος, έκανε τις κατάλληλες διασυνδέσεις και από «δημοσιογράφος» έγινε «μιντιάρχης». Κάτι σαν τον Λαμπράκη με απλά λόγια, αλλά χωρίς την αστική καταγωγή του τελευταίου. Ο άλλος ήταν αψύς, μάγκας που δε σηκώνει και πολλά. Αν και για τους περισσότερους είναι… δάγκες κι όχι μάγκες. Και το δάγκες από το «δαγκώνω» κάποιους για να πάρω κανένα χιλιάρικο.
Όμως, υπάρχουν και τα κορόιδα. Κάποιοι που προσκύνησαν το νέο… μιντιάρχη ο οποίος τους έταζε ότι θα γίνει ο νέος… ΔΟΛ της δεξιάς. Κάποιοι έναντι… μηνιαίας αμοιβής βεβαίως, κι ας το έπαιζαν πατριώτες και στρατιωτάκια της παράταξης.
Ως συνήθως τα κορόιδα την πάτησαν και τον πήραν υπό την προστασία τους, αλλά όπως πάντα «ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος». Ο Βασιλάκης Καΐλας, της δημοσιογραφίας είχε αποφασίσει ότι δεν θα γυρίσει ξανά στη φτώχεια, ότι δεν θα ξαναπαρακαλέσει για ένα κειμενάκι σε κανένα περιοδικό να πάρει ένα μεροκαματάκι για να πιει καφέ στο Κολωνάκι.
Έτσι λοιπόν αποφάσισε να κάνει το μεγάλο άλμα. Η συμμαχία… βαρέων βαρών, όμως, έπρεπε να μείνει κρυφή. Ο χορός εκατομμυρίων δεν έπρεπε να γίνει γνωστός. Ο νέος μιντιάρχης με τις πολιτικές πλάτες των κορόιδων και με τις πλατάρες των νεόκοπων επιχειρηματιών έγινε… παράγοντας και ξέχασε τα χρόνια της σφαλιάρας. Τώρα παίζει… άλλα κόλπα, όμως, σίγουρα δημοσιογραφία δεν κάνει. Το όνειρό του να μεγαλουργήσει έγινε πραγματικότητα, έστω κι αν χρειάστηκε να… πατήσει τις αρχές του και να γίνει «δημοσιοκάφρος».
Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας που αποθεώνεται το τίποτα, που τα λαμόγια εμφανίζονται τιμητές της καθαρότητας, της πολιτικής ορθότητας και που τα κομπλεξικά παιδάκια της φάπας που έβλεπαν τον φραπουτσίνο και ξερογλείφονταν, αλλά τώρα κάνουν πάρτι με όλο τον πολιτικο-επιχειρηματικό κατιμά, όλα είναι πιθανά.
Όμως, έχουμε την ελπίδα ότι θα ισχύσει το «μια του κλέφτη, μια του ψεύτη, τρεις και η κακιά του ώρα». Και κάποτε έρχεται η στιγμή που η αποκοτιά πληρώνεται. Όταν κάποιοι νομίζουν ότι το μπόι τους είναι μεγαλύτερο από τη σκιά τους εκείνη τη στιγμή ηχούν οι αλυσίδες και της φυλακής τα σίδερα.
Κι εκείνη τη στιγμή κανείς δε μπορεί να σε σώσει. Το καράβι από την Περσία βουλιάζει και πνίγονται και οι καπεταναίοι, πνίγονται και οι μούτσοι.
Ή όπως λένε και οι λεβέντες Κρητικοί:
Στη φυλακή τη σκέψη μου την κλείνω να μη φύγει, γιατί στο κάθε γυρισμό παλιές πληγές ανοίγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου