Ο ΟΗΕ και η κηδεμονία της Ελλάδας (Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Τα όσα βιώνει η Ελλάδα και ο «κυρίαρχος» λαός της τούτα τα χρόνια της πλήρους κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας, γεγονός το οποίο ουσιαστικά τη μετέτρεψε σε κηδεμονευόμενο «κράτος», έρχονται σε άμεση αντίθεση με τη διακήρυξη του άρθρου 2 του ΟΗΕ, το οποίοκαθιερώνει την κυρίαρχη ισότητα των κρατών – μελών, εξαγγέλλοντας ταυτόχρονα και τησταδιακή ανύψωση όλων των λαών στην κατηγορία του κυρίαρχου κράτους. Ερωτάται: Τι σχέση έχουν αυτές οι διακηρύξεις του ΟΗΕ με τα όσα επέβλεπαν οι δανειστές – τοκογλύφοι στην Ελλάδα των μνημονίων; Ερωτάται: Ο ΟΗΕ γιατί μένει αδιάφορος σ’ αυτό το κουρέλιασμα των δικών του διακηρύξεων. Ερωτώνται οι γραικύλοι των Ελληνικών «κυβερνήσεων»: Γιατί δέχονται αυτό τον ευνουχισμό της κρατικής κυριαρχίας;  Ερωτάται ο «κυρίαρχος» λαός: αυτός δεν ερωτάται γιατί παραιτήθηκε απ’ όλα!Ενδιαφέρεται μόνο για τα γκολ και ποιος ή ποια πήδησε περισσότερο στους αποβλακωτικούς Ολυμπιακούς Αγώνες! Αθήνα 30/09/2016 Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών με τις αχόρταγες φιλοδοξίες των δημοκρατικών:  «Στους δημοκρατικούς λαούς, όπως και σε όλους τους άλλους, ο αριθμός των δημοσίων θέσεων καταλήγει να έχει όρια. Στους ίδιους όμως αυτούς λαούς, ο αριθμός των φιλοδόξων δεν έχει όρια. Αυξάνεται ακατάπαυστα μέσω μιας σταδιακής και ασυγκράτητης κίνησης, στο μέτρο που οι συνθήκες εξισώνονται. Δεν περιορίζεται παρά μόνον όταν λείψουν οι άνθρωποι». Αυτά έγραφε το 1840 ο Γάλλος κοινωνιολόγος Αλέξης ντε Τόκβιλ για τους Έλληνες και Ελληνίδες «πατριώτες» και «πατριώτισσες», στο περισπούδαστο έργο τους: «Η Δημοκρατία στην Αμερική», (εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα 2001, σελ. 644). Στο βαθμό που μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την Ελλάδα τούτων των νοσηρών χρόνων ως δημοκρατία,διαπιστώνουμε έναν συνωστισμό «σωτήρων», που βρίσκονται σ’ έναν αδυσώπητο πόλεμο – τον ονομάζουν «πατριωτικό» - για τη διανομή της λείας του «ιδεολογικού» πολέμου. Όμως οι «θέσεις έχουν όρια» αλλά οι φιλόδοξοι αμέτρητοι. Τι θα γίνει; Πριν από μερικά χρόνια, με την ευκαιρία των εθνικών εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2009 είχα γράψει ένα άρθρο με τον εύγλωτο τίτλο: «Συνωστισμός αρπαχτικών στις βουλευτικές υποψηφιότητες»(Στο μηνιαίο περιοδικό «Ηλιαία», τευχ. Σεπτεμβρίου 2009 και αναδημοσίευση στο συλλογικό μου έργο: «Κριτικά Κείμενα», εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2012, σελ. 264-271). Σ’ εκείνο το κείμενο ασκούσα κριτική σ’ όλες αυτές τις χιλιάδες σωτήρες, γράφοντας πως: «Όντας άπειροι και πολιτικά ανάπηροι βάλθηκαν να μας «σώσουν» και να «σώσουν» και την ψόφια Ελλάδα, η οποία από καιρό αναδύει τη δυσοσμία της πτωμαΐνης». Και ακόμα σημείωνα και τούτα: «Ως νέοι πολιτικοί Μεσσίες φιλοδοξούν να μπουν μέσα στους πολιτικούς οχετούς αντί να πάρουν τα σκουπόξυλα και να τους καθαρίσουν». Αλλά, καυτηρίαζα και το χυδαίο άρθρο 86 του Συντάγματος, για το οποίο – τότε – οι πάντες σιωπούσαν! Έγραφα: «Γι’ αυτό και μόνο το άρθρο, όσοι το συνέταξαν θε έπρεπε ήδη να στηθούν στο Γουδί και όσοι το ψήφισαν να πάνε ισόβια για εσχάτη προδοσία..». Όμως χυδαία νομοθεσία – χυδαίοι πολιτικάντηδες – χυδαία κόμματα – χυδαίοι ψηφοφόροι – χυδαίοι θεσμοί και χυδαία δημοσιογραφία, πορεύθηκαν αντάμα διαμοιράζοντας τα άδεια ταμεία για να μας φέρουν εδώ που μας έφεραν. Χωρίς τσίπα και χωρίς τιμωρία! Το πατριδοκτόνο, κοινωνιοκτόνο και ηθικοκτόνο άρθρο 86 του κουρελοσυντάγματος εξακολουθεί και βασιλεύει! Δεν υπάρχει χυδαία γλώσσα. Υπάρχουν χυδαίοι άνθρωποι, που για λόγους ιδιοτελείςεξυπηρετούν τις πολιτικές φιλοδοξίες μερικών οικογενειών. Έγραφε εδώ και τρεισήμισυ αιώνες ο επιφανής Γάλλος πολιτειολόγος Σ. Μοντεσκιέ: «Η φιλοδοξία ενός προσώπου γίνεται η φιλοδοξία μιας οικογένειας και η φιλοδοξία μιας οικογένειας γίνεται η φιλοδοξία των πολλών» (βλ. «Το πνεύμα των νόμων», εκδ. «Αναγνωστίδη» Αθήνα χ.χ. σελ. 47). Αυτές όμως οι φιλοδοξίες, για να ικανοποιηθούν κυλιούνται, κατ’ ανάγκη, στο βούρκο, γιατί, μας λέει πάλι ο Μοντεσκιέ: «Ένας άνθρωπος που αποβλέπει στην υπέρτατη εξουσία, επιδιώκει λιγότερο αυτό που είναι ωφέλιμο στο κράτος, απ’ αυτό που είναι ωφέλιμο στην υπόθεσή του» (βλ. οπ.π. σελ. 105). Και επειδή «η διαφθορά κάθε κυβέρνησης αρχίζει σχεδόν πάντα με την διαφθορά των αξιωμάτων της», οι κυβερνώντες «επειδή θέλουν να κρύψουν τη δική τους διαφθορά επιδιώκουν να διαφθείρουν και το λαό» και «για να μη βλέπει την φιλοδοξία τους, του μιλούν πάντα για το μεγαλείο της πατρίδας», επιλέγει ο Μοντεσκιέ (οπ.π.σελ. 118-119). Να, λοιπόν, το πάνθεο μιας διεφθαρμένης ελληνικής κοινωνίας εν μέσω απείρων φιλοδόξων – τυχοδιωκτών πολιτικάντηδων που ενταφιάζουν την πατρίδα και πατούν στον τάφο της για ν’ ανέβουν… στα ψηλά!!! «Κυρίαρχε» λαέ! Ραντεβού στα.. θυμαράκια.   Αθήνα 30/9/2016

Υποθήκες από το πολίτευμα της Σπάρτης: -«Ο Λυκούργος δίδασκε πως μεγάλη επίδραση στην ανάπτυξη της ανδρείας έχουν τη συνήθεια, η παιδεία, το μάθημα και ο τρόπος ζωής». -«Ο Αριστοτέλης έγραφε για τους Σπαρτιάτες πως δεν επιτρέπεται να θεωρεί κανείς ότι ένας πολίτης ανήκει στον εαυτό του, αλλά όλοι πιστεύουν πως όλοι ανήκουν στο κράτος, αφού ο καθένας είναι μέρος του και η φροντίδα για τον ένα πρέπει να συμπεριλαμβάνει και τη φροντίδα για το σύνολο». -«Όλη η φροντίδα των Σπαρτιατών επικεντρωνόταν στην εκπαίδευση των νέων και αυτό το έκαναν για το καλό του κράτους». -«Η καλλιέργεια της φυλετικής καθαρότητας και η παιδεία ήταν αλληλοσυμπληρούμενες και αδιαχώριστες μεταξύ τους έννοιες».   ΣΗΜ. Τα παραθέματα αντλούνται από το έργο του Γερμανού καθηγητού T. Brake: «H πολιτική εκπαίδευση των Σπαρτιατών» εκδ. β’ από “Το αντίδοτο”, Καλαμάτα 2014.