http://www.gazzetta.gr/olympic-games-2016/article/967068/terma-pia-ta-dakrya
Ο Δήμος Μπουλούκος «πανηγυρίζει» για το τέλος της καριέρας του Σπύρου Γιαννιώτη, καθώς επιτέλους θα σταματήσει να βουρκώνει κάθε τέσσερα χρόνια για τον απίστευτο αυτό αθλητή.
Ο Δήμος Μπουλούκος «πανηγυρίζει» για το τέλος της καριέρας του Σπύρου Γιαννιώτη, καθώς επιτέλους θα σταματήσει να βουρκώνει κάθε τέσσερα χρόνια για τον απίστευτο αυτό αθλητή.
Την… πάτησα για πρώτη φορά πριν από τέσσερα χρόνια, εκείνο το καλοκαιρινό πρωϊνό στο Λονδίνο, όταν ο Σπύρος Γιαννιώτης βγήκε από τα νερά της λίμνης στο Χάιντ Παρκ και δεν μπόρεσε να κρατήσει τα δάκρυα του, παρασύροντας κι όσους δημοσιογράφους μοιραστήκαμε εκείνη τη στιγμή μαζί του και μάλιστα τότε είχα γράψει αυτό!
Την… ξαναπάτησα χθες, χωρίς καν να με παρασύρει ο ίδιος ο Σπύρος με τα δικά του βουρκωμένα μάτια. Αρκούσε η υπερπροσπάθεια του, που δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, αλλά μόνο με συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα μου, βλέποντας χεριά – χεριά να φτάνει από 23ος στο γκρουπ των πρωτοπόρων κι από εκεί στο βάθρο.
Δεν το κρύβω, ότι στην αρχή… μαγκώθηκα με τα αποτελέσματα του πρώτου περάσματος στα 2.5 χιλιόμετρα, «μάγκωμα» που άρχισε να μεταβάλλεται σε στενοχώρια ότι στα μισά του αγώνα ήταν σχεδόν στα ίδια.
Βλέποντας στα7.5 χιλιόμετρα να είναι 14ος αναθάρρεψα λίγο, για να φτάσω να ξεφωνίζω στα τελευταία βασανιστικά μέτρα. Και μετά σιωπή…
Πώς να πιστέψω αυτό που γινόταν μπροστά στα μάτια μου! Τι να πω για έναν 36χρονο αθλητή που στο πέρασμα του παραμέρισε 20χρονους και 25χρονους αθλητές, οι οποίοι θα μπορούσαν να ήταν και γιοι του. Πώς να χαρακτηρίσεις τον απίστευτο άθλο ενός κολυμβητή που ήρθε στο Ρίο με φρικτούς πόνους στη μέση και με έντονες ενοχλήσεις στα χέρια του, αλλά δεν το έλεγε σε κανέναν για να μην χαρακτηριστεί γκρινιάρης ή ότι αναζητεί δικαιολογίες για μία πιθανή ήττα.
Δεν μου έβγαιναν λέξεις, φωνές, κραυγές. Μόνο δύο υγρά μάτια για την καταιγίδα συναισθημάτων που έπνιγαν το μυαλό και τη καρδιά μoυ. Αναλογιζόμουν την εικόνα του Λονδίνου, τα τέσσερα πιεστικά χρόνια, την κούρσα που έκανε εδώ στο Ρίο και αυθαιρέτως έμπαινα σε μία γωνίτσα του μυαλού του, ώστε να προσπαθήσω να καταλάβω τι σκέφτεται, γνωρίζοντας τον ήδη πολλά χρόνια.
Τελικά κατέληξα ότι όλο αυτή η ιστορία με την τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, του έκανε καλό καθώς τον κράτησε «ζεστό» και του έδωσε κίνητρο όλα αυτά τα χρόνια. Τα συναισθήματα εκείνης της ημέρας στο Χάιντ Παρκ, είναι σίγουρο ότι του έδιναν δυνάμεις στα τελευταία μέτρα για να φτάσει στο μετάλλιο στο Ρίο. Ο Σπύρος κατάφερε να μετατρέψει μία αποτυχία σε θετική ενέργεια που τον έσπρωχνε μπροστά και τον στήριζε στις δύσκολες στιγμές
Όπως μου έλεγε ο ίδιος, αυτό που τον ενδιέφερε περισσότερο, ήταν να δώσει το 110% των δυνάμεων του κι ότι βγει. Δεν θα τον ενοχλούσε εάν δεν έπαιρνε μετάλλιο, αρκεί να προσπαθούσε και τελικά αυτό είναι το κύριο δίδαγμα από τον απίστευτο άθλο του Γιαννιώτη. Η προσπάθεια…
Γι’ αυτό και δεν τον ενόχλησε ούτε στο ελάχιστο, η κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου αντί του χρυσού. Πιέστηκε και πόνεσε επί τέσσερα χρόνια για ένα μετάλλιο και τώρα που το πήρε – όσοι τον ξέρουν καλά – γνωρίζουν ότι δεν τον ενδιαφέρει το χρώμα. Άλλωστε γι΄αυτό διαφώνησε με την κατάθεση της ένστασης από ελληνικής πλευράς σχετικά με την πρώτη θέση.
Τώρα λοιπόν που τελείωσε την καριέρα του, θα σταματήσω κι εγώ να κάνω σαν κοριτσάκι κάθε τέσσερα χρόνια σε Ολυμπιακούς. Αυτό που δεν θα σταματήσω ποτέ να κάνω, είναι να διηγούμαι την απίστευτη ιστορία του, αρχίζοντας πρώτα από τα δικά μου παιδιά. Η συγκλονιστική του κούρσα, η κατάκτηση του μεταλλίου στα 36 κι όσα έχει περάσει, θα αποτελούσαν υλικό για εκπληκτικό σενάριο σε ταινία του Χόλιγουντ.
Για τον Σπύρο Γιαννιώτη όμως και για όσους το ζήσαμε από κοντά εδώ στο Ρίο, είναι η ίδια η ζωή. Η απίστευτη ζωή ενός κορυφαίου ανθρώπου και κολυμβητή!
