http://www.pentapostagma.gr/2016/07/%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%B2%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85.html
Ο Χριστός είναι ανάμεσά μας και μας διδάσκει, αν έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά ή μισάνοιχτα…
Καμιά φορά, τα λόγια τα πολλά, είναι φτώχια εμπειριών και οι πράξεις μας, τα έργα μας, έχουν μεγαλύτερη απήχηση, στις καρδιές των ανθρώπων, των παιδιών ή φίλων μας, αν όντως ζει ο Κύριος εντός μας…
Θα σας αφηγηθώ, με συντομία, μία προσωπική μου εμπειρία, ωφέλιμη, τόσο για μας τους λαϊκούς, όσο και για τους σεβαστούς Ιερείς μας.
Κάποια μέρα καλοκαιριού, πριν χρόνια, είχαμε επισκεφθεί έναν Ιερέα, που ήθελε να φάμε μαζί, στο φτωχικό του, σε ένα μικρό ελαιώνα.
Έτσι, με γεμάτα τα χέρια μας, φαγητά, τον επισκεφθήκαμε και αφού φάγαμε, θελήσαμε να επιστρέψουμε στο σπίτι μας.
Εκείνος όμως, υποστηρίζοντας ότι τίποτε δεν πρόσφερε, με την γυναίκα του, για τούτη την οικογενειακή συνάντησή μας, θέλησε να μείνουμε, το μεσημέρι και να ξεκουραστούμε.
Στην άρνησή μου, να μην ξοδέψουμε και άλλο από την φιλοξενία του, μου είπε να κάνω υπακοή, όπως και έκανα, αφού ήταν Πνευματικός της οικογένειάς μου.
Έτσι βρέθηκα να είμαι σε ένα πτυσσόμενο κρεβάτι, στην σκιά μίας ελιάς και οι υπόλοιποι της παρέας μας, στο κρεβάτι τους, μέσα στο μοναδικό δωμάτιο, του φτωχικού τους.
Είχαμε βρει όλοι μας, ένα κρεβάτι, καρέκλες, μέσα ή έξω στις ελιές, να ξεκουραστούμε.
Πέρασε μισή ώρα ξεκούρασης και σηκώνομαι να δω που πήγε, να ξεκουραστεί ο παππούλης μου, αφού από τον θόρυβο των τζιτζικιών, δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Με μεγάλη έκπληξη, είδα έναν γέροντα να κοιμάται, σε ένα χαλάκι, έξω και δεξιά από την πόρτα του σπιτιού του, στην σκιά μίας άλλης ελιάς, κάτω, στο τσιμεντένιο σκαλοπάτι του…
Μάλιστα ο γέροντας, από την ζέστη του τσιμέντου, είχε ιδρώσει, αλλά κοιμότανε, με ένα χαμόγελο ευτυχίας, στα χείλη του…
Θυμήθηκα τον φτωχό Λάζαρο, έξω από το σπίτι του πλουσίου!
Αυτή την φορά έβλεπα, σαν έναν σκύλο, κουλουριασμένο, έναν Λάζαρο, έξω από το ίδιο του το σπίτι!
Έναν Ιερέα, με την πλούσια γενειάδα του και τα πρόχειρα ρούχα του, τον είχαμε βγάλει από το σπίτι του! Θεέ μου!
Δεν θέλω να σας κουράσω, με την φλυαρία και τις φιλοσοφίες μου, αλλά εκείνη την ημέρα, πήρα πάρα πολλά μαθήματα, αγάπης, φιλοξενίας και ενοχών… οι φιλοσοφίες μου φάνηκαν πολύ φτωχές και οι γνώσεις μου, άχρηστες, για αυτό που με περιμένει…
Λες και εξομολογούμουν ξανά, στο Άγιο Πετραχήλι του. Φόβος, δάκρυα, ταπείνωση… ο εγωισμός μου, αυτός ο εγωισμός που δεν έβλεπα, παρακαλούσε να γίνει το χαλάκι του…
Μερικές φορές λέω στον εαυτό μου, πως μερικοί άνθρωποι, είναι όντως Απόγονοι των Αποστόλων και Άξιοι Ιερείς της Αγίας και Αποστολικής και Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού μας. Σαν εκείνους τους Ιερείς που κάποιοι ζήσαμε, με τα φτωχικά και τρύπια τους ράσα, να περιφέρονται με γαϊδουράκια, στα χωριά μας…
Όταν φύγω, από την τούτη την ζωή, έχω αφήσει τούτες τις σκέψεις στα παιδιά μου, να αναζητήσουν μέσα από αυτή την σύντομη περιγραφή, την Εικόνα, τόσο του Πνευματικού, δικού τους Πατέρα, όσο και την δική τους Εικόνα, κατά την Χάρη του Γλυκύτατου Θεού μας.
Από τότε, κάθε φορά που εξομολογούμουν, σε Εκείνον τον Ιερέα και σε κάθε εξομολόγηση, ήθελα να του φέρνω καρπούς και λιγότερα λάθη…
Του έγραφα όμορφα ή σχεδόν όμορφα πράγματα και του έλεγα:
Ο Σπορέας σπέρνει…
συ πάτερ σκαλίζεις…
και εγώ
ένα παλιοχώραφο δίχως αξία,
τους ελάχιστους καρπούς, όποτε έχω,
θα σου τους φέρνω,
για να ξαναζυγίζεις το λίπασμα
και τη δόση φαρμάκου…
Με αγάπη,
ένα παλιοχώραφο.
Ήταν μία από τις πιο όμορφες στιγμές, των καλοκαιρινών διακοπών μας. Διακοπές από την αμαρτία μου…
Ήμουνα ο πλούσιος άσωτος και απερίσκεπτος νέος, γιος και εγώ Κάποιου…, που ευτυχώς, εν ζωή, είδα τον Πλούτο του Λαζάρου και έχω λίγο χρόνο ακόμη ζωής, να επανορθώσω, την ζημιά της αμαρτίας μου…
Να είσαι καλά πατέρα μου. Κύριε Γλυκύτατε Ιησού Χριστέ μου…
Ένα από αυτά που «έμαθα» τότε, ήταν, πως αν υποβαθμίζουμε τον εαυτό μας, έστω και φανερά, δεν σημαίνει ότι κατορθώσαμε να είμαστε ταπεινοί, απαραίτητη προϋπόθεση να μας αποκαλύπτεται ο Κύριος… Πρέπει να κάνουμε μεγάλη επιχειρηματολογία, με αληθινά περιστατικά και να ξεμπροστιάσουμε τον αμαρτωλό εαυτό μας, στον εγωιστικό νου μας, για να τον πείσουμε και αυτός στην ουσία του, να θρηνήσει, μαζί μας…
Όποιος σκέφτεται δε, δεν μπορεί να νοήσει Αλήθειες…
Και όποιος ζήσει τον Κύριο, όσο Τον ζει, αγαπά τρελά, θέλει να δώσει ακόμη και αυτά που θεωρούσε ανεκτίμητα κειμήλια…
Δεν θέλει να πάρει, μόνο να δώσει… και αν εξ ανάγκης πάρει, το έχει βαρύ στην συνείδησή του, λες και φτώχυνε…
Δεν είναι ο Θεός κτήμα, της σάρκας του νου μας… είναι Άγιο Πνεύμα που ερωτεύεται ψυχές που προσπαθούν, καθαρές συνειδήσεις, πνοές Του… και κάμει μετά ο Έρωτας αυτός, να σκιρτούν οι μυς της καρδιάς…
Υπάρχουν πολλοί Άγιοι ανάμεσά μας, αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά.
Κάποτε είχε πει στο παιδί μου, εκείνος ο παππούλης…: «…ο παπάς είναι διαχειριστής του Αγίου Πνεύματος, θα σου άρεσε να γίνεις και εσύ; Θα σου άρεσε να είσαι μέσα στο Ιερό;» και ο γιος μου είπε ναι και ο μικρότερος χαμογέλασε…
Άραγε σκεφτόμουνα, θα κάνει τέτοιο Δώρο, τέτοιο Μπόλιασμα, στην γενεά ενός αθλίου, ο Κύριος, και θα χω παιδί ιερέα Του;
Και πάλι σκεφτόμουνα, με τι αγάπη, κάθε φορά που θεωρούσα τον εαυτό μου ανάξιο να κοινωνήσω, μου πρότεινε ως Φάρμακο την Κοινωνία, ενώ εγώ νόμιζα, χρόνια τώρα, ότι ήταν Έπαθλο, ο εγωιστής…
Ποτέ, δεν μου είχε πει, μην κοινωνήσεις.
Ο Χριστός έλεγε είναι Φιλεύσπλαχνος και Ελεήμονας και πάντα ελεεί, όσες φορές χρειαστεί… και αυτή η Αγάπη Του, με ταπείνωνε και με έκανε την επόμενη φορά, να μην έχω να πω, τουλάχιστον τις ίδιες αμαρτίες…
Και ενώ περίμενα να με καταδικάσει ή να με συμβουλεύσει, έλεγε:
«Αντί να φλυαρήσω πάλι, θα αφήσω το Άγιο Πνεύμα Του, να σου μιλήσει…»
Και έκλεινε τα μάτια του, όσο εγώ ξεμπρόστιαζα τον αμαρτωλό εαυτό μου και δάκρυα ποτάμια…
Εύχομαι σε όλους μας και στα παιδιά μας, που θα διαβάζετε τούτες τις σημειώσεις και αυτή την εποχή, να μην εκλείψουν τέτοιοι Φάροι και Τέτοιους να αναζητάτε από τον Κύριο… και να τρέχετε στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας και ας μην αρχικά κατανοεί ο νους σας, την Αξία Τους…. Ο Θεός βιώνετε δεν κατανοείται!
Λέω μάλιστα πολλές φορές στα παιδιά που θα σπουδάσουν, ότι οι γνώσεις τους, θα τους βοηθήσουν να φάνε και η καρδιά τους, να βιώσουν τον Κύριο των Μελλόντων αγαθών.
Μην μπλέξουν και φάνε τον κόσμο με την καρδιά τους και προσπαθήσουν, να κατανοήσουν τον Κύριο.
Με αγάπη, ένα παλιοχώραφο.
πηγή: http://logia-tou-aera.blogspot.gr/
Ο Χριστός είναι ανάμεσά μας και μας διδάσκει, αν έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά ή μισάνοιχτα…
Καμιά φορά, τα λόγια τα πολλά, είναι φτώχια εμπειριών και οι πράξεις μας, τα έργα μας, έχουν μεγαλύτερη απήχηση, στις καρδιές των ανθρώπων, των παιδιών ή φίλων μας, αν όντως ζει ο Κύριος εντός μας…
Θα σας αφηγηθώ, με συντομία, μία προσωπική μου εμπειρία, ωφέλιμη, τόσο για μας τους λαϊκούς, όσο και για τους σεβαστούς Ιερείς μας.
Κάποια μέρα καλοκαιριού, πριν χρόνια, είχαμε επισκεφθεί έναν Ιερέα, που ήθελε να φάμε μαζί, στο φτωχικό του, σε ένα μικρό ελαιώνα.
Έτσι, με γεμάτα τα χέρια μας, φαγητά, τον επισκεφθήκαμε και αφού φάγαμε, θελήσαμε να επιστρέψουμε στο σπίτι μας.
Εκείνος όμως, υποστηρίζοντας ότι τίποτε δεν πρόσφερε, με την γυναίκα του, για τούτη την οικογενειακή συνάντησή μας, θέλησε να μείνουμε, το μεσημέρι και να ξεκουραστούμε.
Στην άρνησή μου, να μην ξοδέψουμε και άλλο από την φιλοξενία του, μου είπε να κάνω υπακοή, όπως και έκανα, αφού ήταν Πνευματικός της οικογένειάς μου.
Έτσι βρέθηκα να είμαι σε ένα πτυσσόμενο κρεβάτι, στην σκιά μίας ελιάς και οι υπόλοιποι της παρέας μας, στο κρεβάτι τους, μέσα στο μοναδικό δωμάτιο, του φτωχικού τους.
Είχαμε βρει όλοι μας, ένα κρεβάτι, καρέκλες, μέσα ή έξω στις ελιές, να ξεκουραστούμε.
Πέρασε μισή ώρα ξεκούρασης και σηκώνομαι να δω που πήγε, να ξεκουραστεί ο παππούλης μου, αφού από τον θόρυβο των τζιτζικιών, δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Με μεγάλη έκπληξη, είδα έναν γέροντα να κοιμάται, σε ένα χαλάκι, έξω και δεξιά από την πόρτα του σπιτιού του, στην σκιά μίας άλλης ελιάς, κάτω, στο τσιμεντένιο σκαλοπάτι του…
Μάλιστα ο γέροντας, από την ζέστη του τσιμέντου, είχε ιδρώσει, αλλά κοιμότανε, με ένα χαμόγελο ευτυχίας, στα χείλη του…
Θυμήθηκα τον φτωχό Λάζαρο, έξω από το σπίτι του πλουσίου!
Αυτή την φορά έβλεπα, σαν έναν σκύλο, κουλουριασμένο, έναν Λάζαρο, έξω από το ίδιο του το σπίτι!
Έναν Ιερέα, με την πλούσια γενειάδα του και τα πρόχειρα ρούχα του, τον είχαμε βγάλει από το σπίτι του! Θεέ μου!
Δεν θέλω να σας κουράσω, με την φλυαρία και τις φιλοσοφίες μου, αλλά εκείνη την ημέρα, πήρα πάρα πολλά μαθήματα, αγάπης, φιλοξενίας και ενοχών… οι φιλοσοφίες μου φάνηκαν πολύ φτωχές και οι γνώσεις μου, άχρηστες, για αυτό που με περιμένει…
Λες και εξομολογούμουν ξανά, στο Άγιο Πετραχήλι του. Φόβος, δάκρυα, ταπείνωση… ο εγωισμός μου, αυτός ο εγωισμός που δεν έβλεπα, παρακαλούσε να γίνει το χαλάκι του…
Μερικές φορές λέω στον εαυτό μου, πως μερικοί άνθρωποι, είναι όντως Απόγονοι των Αποστόλων και Άξιοι Ιερείς της Αγίας και Αποστολικής και Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού μας. Σαν εκείνους τους Ιερείς που κάποιοι ζήσαμε, με τα φτωχικά και τρύπια τους ράσα, να περιφέρονται με γαϊδουράκια, στα χωριά μας…
Όταν φύγω, από την τούτη την ζωή, έχω αφήσει τούτες τις σκέψεις στα παιδιά μου, να αναζητήσουν μέσα από αυτή την σύντομη περιγραφή, την Εικόνα, τόσο του Πνευματικού, δικού τους Πατέρα, όσο και την δική τους Εικόνα, κατά την Χάρη του Γλυκύτατου Θεού μας.
Από τότε, κάθε φορά που εξομολογούμουν, σε Εκείνον τον Ιερέα και σε κάθε εξομολόγηση, ήθελα να του φέρνω καρπούς και λιγότερα λάθη…
Του έγραφα όμορφα ή σχεδόν όμορφα πράγματα και του έλεγα:
Ο Σπορέας σπέρνει…
συ πάτερ σκαλίζεις…
και εγώ
ένα παλιοχώραφο δίχως αξία,
τους ελάχιστους καρπούς, όποτε έχω,
θα σου τους φέρνω,
για να ξαναζυγίζεις το λίπασμα
και τη δόση φαρμάκου…
Με αγάπη,
ένα παλιοχώραφο.
Ήταν μία από τις πιο όμορφες στιγμές, των καλοκαιρινών διακοπών μας. Διακοπές από την αμαρτία μου…
Ήμουνα ο πλούσιος άσωτος και απερίσκεπτος νέος, γιος και εγώ Κάποιου…, που ευτυχώς, εν ζωή, είδα τον Πλούτο του Λαζάρου και έχω λίγο χρόνο ακόμη ζωής, να επανορθώσω, την ζημιά της αμαρτίας μου…
Να είσαι καλά πατέρα μου. Κύριε Γλυκύτατε Ιησού Χριστέ μου…
Ένα από αυτά που «έμαθα» τότε, ήταν, πως αν υποβαθμίζουμε τον εαυτό μας, έστω και φανερά, δεν σημαίνει ότι κατορθώσαμε να είμαστε ταπεινοί, απαραίτητη προϋπόθεση να μας αποκαλύπτεται ο Κύριος… Πρέπει να κάνουμε μεγάλη επιχειρηματολογία, με αληθινά περιστατικά και να ξεμπροστιάσουμε τον αμαρτωλό εαυτό μας, στον εγωιστικό νου μας, για να τον πείσουμε και αυτός στην ουσία του, να θρηνήσει, μαζί μας…
Όποιος σκέφτεται δε, δεν μπορεί να νοήσει Αλήθειες…
Και όποιος ζήσει τον Κύριο, όσο Τον ζει, αγαπά τρελά, θέλει να δώσει ακόμη και αυτά που θεωρούσε ανεκτίμητα κειμήλια…
Δεν θέλει να πάρει, μόνο να δώσει… και αν εξ ανάγκης πάρει, το έχει βαρύ στην συνείδησή του, λες και φτώχυνε…
Δεν είναι ο Θεός κτήμα, της σάρκας του νου μας… είναι Άγιο Πνεύμα που ερωτεύεται ψυχές που προσπαθούν, καθαρές συνειδήσεις, πνοές Του… και κάμει μετά ο Έρωτας αυτός, να σκιρτούν οι μυς της καρδιάς…
Υπάρχουν πολλοί Άγιοι ανάμεσά μας, αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά.
Κάποτε είχε πει στο παιδί μου, εκείνος ο παππούλης…: «…ο παπάς είναι διαχειριστής του Αγίου Πνεύματος, θα σου άρεσε να γίνεις και εσύ; Θα σου άρεσε να είσαι μέσα στο Ιερό;» και ο γιος μου είπε ναι και ο μικρότερος χαμογέλασε…
Άραγε σκεφτόμουνα, θα κάνει τέτοιο Δώρο, τέτοιο Μπόλιασμα, στην γενεά ενός αθλίου, ο Κύριος, και θα χω παιδί ιερέα Του;
Και πάλι σκεφτόμουνα, με τι αγάπη, κάθε φορά που θεωρούσα τον εαυτό μου ανάξιο να κοινωνήσω, μου πρότεινε ως Φάρμακο την Κοινωνία, ενώ εγώ νόμιζα, χρόνια τώρα, ότι ήταν Έπαθλο, ο εγωιστής…
Ποτέ, δεν μου είχε πει, μην κοινωνήσεις.
Ο Χριστός έλεγε είναι Φιλεύσπλαχνος και Ελεήμονας και πάντα ελεεί, όσες φορές χρειαστεί… και αυτή η Αγάπη Του, με ταπείνωνε και με έκανε την επόμενη φορά, να μην έχω να πω, τουλάχιστον τις ίδιες αμαρτίες…
Και ενώ περίμενα να με καταδικάσει ή να με συμβουλεύσει, έλεγε:
«Αντί να φλυαρήσω πάλι, θα αφήσω το Άγιο Πνεύμα Του, να σου μιλήσει…»
Και έκλεινε τα μάτια του, όσο εγώ ξεμπρόστιαζα τον αμαρτωλό εαυτό μου και δάκρυα ποτάμια…
Εύχομαι σε όλους μας και στα παιδιά μας, που θα διαβάζετε τούτες τις σημειώσεις και αυτή την εποχή, να μην εκλείψουν τέτοιοι Φάροι και Τέτοιους να αναζητάτε από τον Κύριο… και να τρέχετε στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας και ας μην αρχικά κατανοεί ο νους σας, την Αξία Τους…. Ο Θεός βιώνετε δεν κατανοείται!
Λέω μάλιστα πολλές φορές στα παιδιά που θα σπουδάσουν, ότι οι γνώσεις τους, θα τους βοηθήσουν να φάνε και η καρδιά τους, να βιώσουν τον Κύριο των Μελλόντων αγαθών.
Μην μπλέξουν και φάνε τον κόσμο με την καρδιά τους και προσπαθήσουν, να κατανοήσουν τον Κύριο.
Με αγάπη, ένα παλιοχώραφο.
πηγή: http://logia-tou-aera.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου