[Προηγούμενη δημοσίευση: http://bitly.com/23ABTWI]
Τώρα ας δούμε: μετάνοια τι είναι; Μετάνοια σημαίνει ότι κατάλαβα ότι έφυγα από την ζωή και τώρα είμαι στον θάνατο. Και τι πρέπει να κάνω; Να επιστρέψω «όθεν εξήλθον» που λέει, να ξαναγυρίσω εκεί από όπου έφυγα. Τι είναι αυτό; Να γυρίσω ξανά στο σπίτι του πατέρα μου. Ποιος είναι ο πατέρας μου; Ο Χριστός. Θυμηθείτε την παραβολή του ασώτου. Είναι το 15 κεφάλαιο του Κατά Λουκάν Ευαγγελίου. Διαβάστε το πολλές φορές. Έχει κι άλλα δύο παραδείγματα εκεί. Την παραβολή με το πρόβατο που χάθηκε στα βουνά και την παραβολή με τη δραχμή που είχε μια κυρία και την έχασε κλπ, και το τρίτο κομμάτι είναι η παραβολή του ασώτου. Η παραβολή περιγράφει ακριβώς αυτό το σωστό τρόπο μετανοίας. Δηλαδή επιστροφής στο σπίτι του πατέρα μου. Άμα κανείς δεν το κατανοήσει αυτό από κει και μετά θα μείνει η μετάνοια ακριβώς ένα νοσηρό μετάνοιωμα και δεν θ ἀλλάξει τίποτα. Θα συχτιρίσουμε τον εαυτό μας πολλές φορές και θα μείνουμε εκεί που είμαστε. Ενώ η μετάνοια σημαίνει επιστρέφω εκεί απ ὅπου έφυγα. Επιστρέφω ξανά στο σπίτι του πατέρα μου, αναγνωρίζω τον πατέρα μου ως ζωή και επιστρέφω σ Αὐτόν, γιατί μένοντας μακρυά του πεθαίνω. Και είπα πιο πριν υπάρχουν δύο πρόσωπα στην ιστορία του Χριστού που προσδιορίζουν την κατάσταση.
Τον ένα πρόσωπο είναι ο Ιούδας και το άλλο πρόσωπο είναι ο Πέτρος. Φαντάζεστε ότι ο Ιούδας ήταν ένας αναίσθητος και ασυνείδητος ο οποίος εν ψυχρώ πήγε και Τον πρόδωσε. Γιατί αυτοκτόνησε; Αναίσθητοι άνθρωποι δεν αυτοκτονούν. Αν θέλετε ευαίσθητοι αυτοκτονούν. Αλλά η ευαισθησία δεν σημαίνει απαραιτήτως προσόν. Ούτε είναι ποιότητα. Μπορεί να είναι ένας εγωισμός εκλεπτυσμένος. Αυτός, λοιπόν, ο άνθρωπος μπαίνοντας σ αὐτήν την λογική του μετανοιώματος συχτήρισε τον εαυτό του και είπε: «Έλεος, ρε, συ. Τι έκανα; Για 30 δεκάρες πούλησα Αυτόν με τον οποίο έφαγα ψωμί κι αλάτι για τρία χρόνια. Γιατί; Με ξεχώρισε από τους άλλους; Μου συμπεριφέρθηκε σκάρτα; Και γω πήγα και τον πούλησα για 30 δεκάρες;» Και πνιγμένος μέσα στις εγωιστικές του τύψεις, στις ενοχές που γέννησε στην ψυχή του αυτή η πράξη, οδηγήθηκε σε ένα αδιέξοδο και το αδιέξοδο τον έφερε στην τραγωδία της αυτοκτονίας.
Ο Πέτρος είχε κάνει ίσως χειρότερα πράγματα από τον Ιούδα. Ο Ιούδας είχε κι ένα πάθος ο έρημος και προσπαθώντας να το ικανοποιήση βρέθηκε σ αὐτή τη τραγωδία. Ο Πέτρος ορκιζόταν μπροστά στα κοριτσόπουλα, γέρος άνθρωπος, 50 χρόνων, ότι, μα τον Θεό, δεν τον ξέρω. Ήταν αδιανόητο πράγμα για Εβραίο να ορκιστεί. Θυμηθείτε την εντολή που έλεγε «ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω». Και τώρα μπροστά σε ένα κοριτσόπουλο, μια δούλη μικρή, που του λέει «Α! και συ απ αὐτούς παρέα τους είσαι. Σε καταλαβαίνω και από την ομιλία σου Γαλιλαίος είσαι», αυτός να ορκίζεται, να καταναθεματίζει και να ομνύει, ότι δεν Τον ξέρω. Μετά από το γεγονός κι εκείνος βρέθηκε στην ίδια κατάσταση ενοχών. Όμως οι ενοχές του δεν μπήκαν στο αδιέξοδο των τύψεων των προσωπικών. Κατάλαβε ότι έκανα το λάθος της ζωής μου. Όμως αν μείνω εδώ τα πράγματα θα πάνε πολύ στραβά και πρέπει να επιστρέψω στο σπίτι του πατέρα μου. Ο ένας είχε τύψεις και μετανοιώματα, ο άλλος είχε μετάνοια σωστή και επιστροφή. Γιατί μετάνοια ακριβώς αυτό σημαίνει: την επιστροφή στο σπίτι του πατέρα μου, εκεί απ ὅπου έφυγα.
Αν αυτό δεν το καταλάβουμε, δεν θα μπορέσουμε να περπατήσουμε μέσα μας την μετάνοια. Είναι μοιραίο ότι στην αρχή, όταν κανείς κάνει ένα λάθος, θα γεννηθεί μέσα στην ψυχή του ενοχικό βίωμα, ενοχικό αίσθημα. Θα καταλάβει ότι είναι ένοχος. Όταν αυτό όμως δεν καλλιεργηθεί ούτως ώστε από ενοχή, εγωιστική αν θέλετε μερικές φορές, από ένα στείρο μετάνοιωμα που δεν γεννάει τίποτα δεν μεταφερθεί στο να γίνει μια μετάνοια, που σημαίνει να καταλάβω ότι αυτό που έκανα ήταν θάνατος και λάθος και κάτι που εμένα, όχι τον Θεό, ζημιώνει. Από την αμαρτία μου δεν ζημιώνεται κανείς άλλος παρά μόνον εγώ, τότε κινδυνεύει γι ὅλα τα ενδεχόμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου