Ξέρεις τι σημαίνει να φιλοξενείς στρατιές (ξένων και δη ισλαμιστών) βετεράνων εθισμένων στο αίμα και στο φόνο;Δηλαδή, πόσο παράφρονας πρέπει να είσαι για να το επιτρέπεις;Πόσες μέρες μας χωρίζουν απ' τον πόλεμο λες λόγω της ανοησίας σου; ( γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος)

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2016/04/blog-post_19.html

Ο αρχέγονος άνθρωπος, ως απλά ένα ακόμη «κτήνος», είχε στη διάθεσή του ένα βασικό όπλο...

Τον εσωτερικό του Μηχανισμό βιοχημικής (ορμονικής) υποκίνησης/ανταμοιβής...

 Είτε στον τομέα της αναζήτησης και κατανάλωσης τροφής είτε στον τομέα της αναπαραγωγής του είτε στον τομέα της άμυνας ο μηχανισμός ήταν ίδιος.

Στρες (έλξη του ενδιαφέροντος μέσω του μηχανισμού του άγχους) – έκκριση κορτιζόλης – «αυτενεργοποίηση/αυτοϋποκίνηση» μέσω της έκκρισης αδρεναλίνης – υλοποίηση του στόχου (τροφή, σεξ, άμυνα) και τέλος η «επιβράβευση» (κατά την διάρκεια της επίτευξης του στόχου) μέσω της έκκρισης των «ορμονών της χαράς», της «ηδονής» (ντοπαμίνη, κλπ).

Ως προς την δυναμική του «εθισμού» δείτε περισσότερα στοhttp://aegeanhawk.blogspot.gr/2016/01/24-24.html

Στην περίπτωσή μας θα δούμε το τελευταίο....

Η χρήση αυτού του μηχανισμού στην άμυνα....

Χαρά κατά την διάρκεια του φαγητού, μπορεί να κατανοηθεί...

Όπως και χαρά κατά την διάρκεια του σεξ...

Αλλά, χαρά κατά την διάρκεια της «άμυνας»;

Χαρά κατά την διάρκεια της σφαγής;

Κατά τη διάρκεια του πόνου, της δυσωδίας της μάχης, των κραυγών μίσους και του αίματος;

Χαράς την ώρα του θανάτου;

Πως θα μπορούσε να αιτιολογηθεί λογικά κάτι τέτοιο;

 Και δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως μπορεί να πολεμήσει ο άνθρωπος χωρίς "πάθος και φλόγα", έτσι; 

Για να μπεις σ' αυτό εκεί το καμίνι, πρέπει εσύ ο ίδιος να είσαι ακόμη χειρότερη φωτιά, προκειμένου ν' αντέξεις...

Είναι μύθος και δη επικίνδυνος το "πολέμα ευγενικά, ήρεμα και πολιτισμένα..." 

Κοινώς, δεν υπάρχει κανένας πολιτισμένος τρόπος ν' αφαιρέσεις την ζωή του άλλου την ώρα που τα πάντα γύρω σου είναι τυλιγμένα στη φωτιά και στα ουρλιαχτά πόνου και φόβου...

Ο μόνος τρόπος ν' αντέξεις και να επιβιώσεις είναι οι τεράστιες ποσότητες αδρεναλίνης...που με την σειρά τους σημαίνουν "φωτιά"...πολλή φωτιά...που θα κάψει τον άλλον απέναντι, αλλά συνάμα θα κάψει κι εσένα...είναι όμως η μόνη ασπίδα σου από την πρώτη στιγμή πριν εκατομμύρια χρόνια που περπάτησες σ' αυτή τη γη...

Άραγε λοιπόν, μιλάμε για την χαρά της επιβίωσης;

Θα ήταν κατανοητό, ακόμη και δικαιολογημένο εάν συνέβαινε (να γεννηθεί η χαρά, η ηδονή) ΜΟΝΟ μετά την μάχη...

Αλλά κατά την διάρκεια;

Κι όμως...

Ο παραπάνω ορμονικός μηχανισμός έχει έναν και μοναδικό δρόμο που ξεδιπλώνεται....

Τον παραπάνω....

Δεν μπορεί να λειτουργεί αλλιώς στο ένα κι αλλιώς στο άλλο...

Αντιστοίχως και ο συνακόλουθος μηχανισμός εθισμού...

Καθώς, σε οτιδήποτε προσφέρει ηδονή/χαρά στον άνθρωπο υπάρχει η τάση να εθίζεται...

Να αναπτύσσει «φραγμούς» και να μην ανταποκρίνεται πια (ανταποδίδοντας «ευχαρίστηση»)...

Να θέλει όλο και περισσότερο από την συγκεκριμένη ουσία ή συμπεριφορά/πράξη προκειμένου να νοιώσει ξανά και ξανά την χαρά της «ορμονικής επιβράβευσης»...

Υπάρχει βλέπεις ο μηχανισμός «ανοχής» κατά τον οποίο ο άνθρωπος – ή καλύτερα ο εγκέφαλός του – συνηθίζει στην συγκεκριμένη δραστηριότητα και δεν απαντάει με επιβράβευση...

Άρα, θέλει κάτι άλλο, κάποια διαφοροποίηση ή απλά μεγαλύτερες ποσότητες....

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, θέλει ακόμη πιο σκληρές μάχες, ακόμη πιο επικίνδυνες συγκρούσεις, ακόμη πιο πολύ αίμα, πόνο και κίνδυνο, ακόμη μεγαλύτερη ένταση, ακόμη μεγαλύτερη βία για να εκκρίνει τις πολύτιμες επιβραβευτικές ουσίες...

Αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί «εθισμός στο θάνατο, στη βία, στο έγκλημα, στο φόνο»...

Η μάχη και η επιβίωση γεννάει άγρια χαρά την ίδια την ώρα της σφαγής (των άλλων)....είναι ή αυτοί ή εσύ....

Το γλεντάει λοιπόν ο πολεμιστής, χάρη στο πανηγύρι που στήνουν οι ορμόνες του και οι νευροδιαβιβαστές του, οι εσωτερικοί βιοχημικοί συμπολεμιστές του, επιβραβεύοντάς τον όσο νικάει γιατί απλά «επιβιώνει»...είναι ή οι αντίπαλοι ή αυτός....

Τόσο απλό...

Και μετά τον πόλεμο;

Μετά είναι τα «δύσκολα» για την κοινωνία που πρέπει να καταφέρει να θεραπεύσει και να αποκαταστήσει την βιοχημική ισορροπία των πρώην πολεμιστών της...

Τότε είναι η εποχή που θεριεύει το «Σύνδρομο των Βετεράνων»...

Ένα σύνδρομο θανατηφόρο...

Ουσιαστικά δεν είναι τίποτα λιγότερο από στρατιές πολεμιστών βουτηγμένων στο αίμα, στην απώλεια, στον πόνο και στον θάνατο...

Ανθρώπων που έμαθαν να ζούν και να επιβιώνουν μέσα στον πόλεμο και με τακτικές που ταιριάζουν στον πόλεμο...

Επιβίωσε πάση θυσία...αυτό είναι ο μέγιστος κανόνας....Σκότωσε για να μην σκοτωθείς...

Και ταυτόχρονα αναπτύσσεται ένας ύψιστος εθισμός στις ηδονές της επιβίωσης...

Η βία και ο θάνατος του άλλου φαντάζουν ως ο απλούστερος και ο μόνος τρόπος επίλυσης διαφορών...

Χώρια που η "πρακτική" αυτή (θα) συνοδεύεται από μια υπέρμετρη «δόση ντοπαμίνης»...

Άλλη μια «επιβίωση»...(κι άλλο ένα δέλεαρ για "δράση" προκειμένου να "πάρει τη δόση του")

Η κοινωνία που βγαίνει από τον πόλεμο ξέρει πως θα το αντιμετωπίσει αυτό...και να μην ξέρει, είναι οι άνθρωποί της και είναι υποχρεωμένη να τους αγκαλιάσει, να τους «αντέξει», να τους «διαχειριστεί με υπομονή και φροντίδα», να τους «απορροφήσει», να τους «επανεντάξει» στους κόλπους της...

(Όχι πως η Ελλάδα έχει καμία ιδιαίτερη έφεση σ' αυτό, αλλά λέμε τώρα...φροντίζουν πάντα οι πολιτικοί να έρχονται λίγο πριν το τέλος του πολέμου, την κατάλληλη ώρα για να μοιραστούν την εξουσία και την "πίτα", οπότε το πρώτο που φροντίζουν είναι να πετάξουν ΠΑΝΤΑ στα σκουπίδια τους βετεράνους που πολέμησαν γι' αυτό τον τόπο την ώρα που αυτοί ήταν στην ησυχία των σαλονιών του Βορρά)

Η Ελλάδα το αντιμετώπισε μετά την Μικρασιατική καταστροφή όπως και μετά τον 2^οπαγκ. Πόλεμο, την Αντίσταση και τον Εμφύλιο...

Κάθε μα κάθε κοινωνία στην ανθρώπινη ιστορία το αντιμετώπισε και συνεχίζει να το αντιμετωπίζει αυτό...

Και είναι δίκαιο να το αντιμετωπίσει έτσι...

Στην τελική, είναι οι άνθρωποί της, που πολέμησαν υπό τις διαταγές της στο μέτωπο, οπότε τους οφείλει αυτή την φροντίδα, ακόμη και την Πολιτειακή Υπομονή στις εκάστοτε συμπεριφορικές και ποινικές ατασθαλίες τους...

(...βλέπεις, ο πολεμικός λύκος δεν γίνεται ξανά αρνάκι από τη μια μέρα στην άλλη...και λύκος έγινε για να υπερασπιστεί στον πόλεμο αυτή τη χώρα...άρα, του οφείλει η κοινωνία υπομονή ακόμη και στις "υπό όρους παρεκτροπές του"...αναφέρονται μάλιστα τέτοια περιστατικά "υπομονής των Αρχών και της Πολιτείας" ως προς τους βετεράνους του Μικρασιατικού Μετώπου)

...Παρ' όλα αυτά, η Πολιτεία συστηματικά/ιστορικά συνηθίζει να εγκαταλείπει ουσιαστικά τους βετεράνους της...

...όπως έγινε πχ μετά το 1821, όπως και μετά την Κύπρο το ’74...

Το πρόβλημα αρχίζει να γίνεται πραγματικός εφιάλτης όμως όταν μια χώρα αρχίζει να γίνεται αποδέκτης, τόπος φιλοξενίας υπερποσοτήτων τέτοιων «ψυχικά/βιοχημικά μεταλλαγμένων από τον πόλεμο θηρίων» από κάθε γωνιά της γης...

Τότε, ναι, υπάρχει πρόβλημα....

Σοβαρό, σοβαρότατο πρόβλημα...

Και είναι παντελώς ανόητος αυτός που το αποδέχεται και ανοίγει τις πύλες της χώρας του σε τέτοιες και τόσο μεγάλες ορδές διψασμένων για αίμα ψυχωτικών του αίματος από κάθε πόλεμο της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής...

Ανθρώπων αντικειμενικά εθισμένων στο αίμα...στην λύση της θανάσιμης βίας με την παραμικρή αφορμή...

(Περί εθισμού στο φόνο δείτε κι εδώ  http://aegeanhawk.blogspot.gr/2016/04/blog-post_17.html )

Πόσω μάλλον όταν συνυπάρχει η υποκίνηση της πείνας και της φτώχειας...

Η απορρόφηση, η θεραπεία, η αποκατάσταση και η επανένταξη μιας τέτοιας τεράστιας και μάλιστα εχθρικής και "μη-προσαρμόσιμης" (λόγω Ισλάμ) ομάδας ανθρώπων εγκυμονεί πάντα μεγάλα, κολοσσιαία ρίσκα για την κοινωνική συνοχή, την εδαφική ακεραιότητα κι εν τέλει για την ίδια την Εθνική Ανεξαρτησία...

Ο κυριότερος κίνδυνος είναι να μετατραπεί η κοινωνία σε μια εκτεταμένη εμπόλεμη ζώνη...ενάντια σε κάθε δύναμη που επιχειρεί να εγκαταστήσει μια πλειοψηφική μη Ελληνική (ισλαμική) κοινωνία...με πολεμικές εμπλοκές τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό...

Και με τις ανοησίες των ηγετών και τμήματος βεβαίως της Πολιτείας και της Κοινωνίας μας, είμαστε ήδη στο Μάτι αυτού του Κυκλώνα...

Ενός πολεμικού κυκλώνα που θα ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή...

Όσο κι αν κάποιοι ανόητοι επιχειρούν να τον αποσοβήσουν δια της Κρατικής τρομοκρατίας και των ποινικών διώξεων όσων ανησυχούν με αυτό τον κίνδυνο και επιχειρούν με προσωπικές πρωτοβουλίες να ξυπνήσουν τα αμυντικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας...

Το μόνο δε που πετυχαίνουν οι κύριοι του άθεου και αντεθνικού καθεστώτος με τις ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ αυτές ποινικές διώξεις και προσαγωγές σε ξεκάθαρα ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ είναι να ρίξουν λάδι στη φωτιά...

Να φουντώσουν την οργή...

Και να συνδαυλίζουν αποφάσεις Πολέμου...

Αλλά θ' ακολουθήσουν κι άλλες "λεπτομερέστερες" δημόσιες αναφορές περί αυτού του Νέου κυνηγιού Μαγισσών που ξεκίνησε με ποινικές διώξεις η Ελληνική Πολιτεία και δη η Κυβέρνηση κατά Πατριωτών που τολμάνε ν' ανησυχούν με την παραπάνω κατάσταση...

...στο νέο αυτό κύμα διώξεων κατά Πατριωτών είμαι κι εγώ...

Αυτά τα λίγα όμως για την ώρα περί αυτού...

Περισσότερα εντός των ημερών...

Παράρτημα: Εάν σοκάρεται η κοινωνία μας από τις εικόνες αποκεφαλισμού των τζιχαντιστών, τότε ας διαβάσει την παρακάτω περιγραφή για το πως κόβει το λαιμό του αιχμαλώτου του κοιτώντας τον στα μάτια ένας 12άχρονος εκτελεστής!...ένας αφρικανός παιδί-στρατιώτης - και κατοπινός μετανάστης στο Βορρά...

(από το "Επιστροφή στη ζωή", του Ισμαήλ Μπεά, εκδ. Κέδρος, σ.180-182).http://aegeanhawk.blogspot.gr/2011/06/250210.html

«…Μερικές φορές μας ζητούσαν να φύγουμε για τη μάχη στη μέση μιας (πολεμικής πάντα) ταινίας. Επιστρέφαμε, ύστερα από ώρες, έχοντας σκοτώσει πολλούς ανθρώπους και συνεχίζαμε την ταινία , σαν να είχαμε μόλις γυρίσει από το διάλειμμα.

Άλλοτε βρισκόμασταν στην πρώτη γραμμή, άλλοτε βλέπαμε κάποια πολεμική ταινία ή παίρναμε ναρκωτικά. Δεν υπήρχε χρόνος για να μείνεις μόνος σου ή να σκεφτείς.

Όταν κουβεντιάζαμε μεταξύ μας, μιλούσαμε μόνο για τις πολεμικές ταινίες και το πόσο μας είχε εντυπωσιάσει ο τρόπος που είχε σκοτώσει κάποιον ο υπολοχαγός, ο δεκανέας ή ένας από μας.

Ήταν σαν να μην υπήρχε τίποτε άλλο πέρα από τη δική μας πραγματικότητα….

…Το πρωί, μετά την ομιλία του υπολοχαγού, αρχίσαμε να σκοτώνουμε τους αιχμαλώτους με τον τρόπο που το είχε κάνει ο υπολοχαγός.

Υπήρχαν πέντε αιχμάλωτοι και πολλοί πρόθυμοι υποψήφιοι εκτελεστές.

Έτσι, γι’ αυτή τη δολοφονική επίδειξη ο δεκανέας διάλεξε μερικούς από μας – μαζί κι εμένα. Οι πέντε άνδρες ήταν παραταγμένοι στο πεδίο εκπαίδευσης, σε μια σειρά μπροστά μας, με τα χέρια δεμένα.

Υποτίθεται ότι θα τους σκίζαμε το λαιμό με την ξιφολόγχη, όπως είχε κάνει νωρίτερα ο υπολοχαγός.

Εκείνος του οποίου ο αιχμάλωτος πέθαινε πιο γρήγορα, κέρδιζε τους άλλους.

Είχαμε βγάλει τις ξιφολόγχες μας και υποτίθεται ότι θα κοιτούσαμε τους αιχμαλώτους στο πρόσωπο, ενώ θα τους στέλναμε στον άλλο κόσμο.

Είχα ήδη καρφώσει τα μάτια μου στον δικό μου κρατούμενο. Η φάτσα του είχε πρηστεί από το ξύλο που είχε φάει…
 

Δεν είχα κανένα συναίσθημα απέναντί του, ούτε και πολυσκεφτόμουν τι έκανα. Περίμενα μόνο την εντολή του δεκανέα. 

Ο αιχμάλωτος δεν ήταν παρά άλλος ένας αντάρτης, που είχε ευθύνη για το θάνατο της οικογένειάς μου, όπως είχα καταλήξει να πιστεύω…

…Ο δεκανέας έδωσε το σύνθημα με έναν πυροβολισμό. 

Άρπαξα το κεφάλι του τύπου και του έκοψα το λαιμό με μια αβίαστη κίνηση. Το καρύδι του μπήκε εμπόδιο στην πορεία του κοφτερού μαχαιριού μου. Του το έβγαλα με την οδοντωτή πλευρά της ξιφολόγχης. 
 
Τα μάτια του γύρισαν ανάποδα και με κοίταξαν κατάματα, πριν παγώσουν σε μια φοβισμένη έκφραση, σαν από έκπληξη. 

Ο κρατούμενος έριξε το βάρος του πάνω μου, ενώ άφηνε την τελευταία του πνοή. 

Τον έριξα στο χώμα και σκούπισα την ξιφολόγχη μου πάνω του….

Αναφέρθηκα στο δεκανέα που κρατούσε χρονόμετρο. Τα κορμιά των υπόλοιπων αιχμαλώτων πάλευαν στα χέρια των άλλων αγοριών και μερικοί έτρεμαν για λίγο ακόμη στο έδαφος…

Με ανακήρυξαν νικητή και μου έδωσαν το βαθμό του μικρού υπολοχαγού. Γιορτάσαμε τις επιτυχίες εκείνης της μέρας με περισσότερα ναρκωτικά και περισσότερες πολεμικές ταινίες….»

Γιώργος Ανεστόπουλος