Οι «απόστολοι του μαρασμού» (​Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη​​)

Η κυβέρνηση του Τσίπρα, η Άγκυρα και η πρόκληση από τον Φαμπρ

«Πρόκειται για μια κυβέρνηση που στρέφεται κατά του ίδιου του λαού της». Σε μια φράση, ένας από τους ανθρώπους που σέβομαι τα μάλα στον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, συνόψισε τον χαρακτήρα της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση του Τσίπρα και του ψευτοδεξιού βαστάζου του, του μοναδικού ανθρώπου που ροχαλίζει ξύπνιος και στο τσακίρ κέφι, έχει πέσει σαν τις πληγές του Φαραώ πάνω στους Ελληνες. Είναι εχθροί του λαού, της ταυτότητάς του, της δημιουργικότητάς του, της εθνικής του ασφάλειας. Είναι εχθροί της ελευθερίας των Ελλήνων.

Με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων διακινδυνεύουν την εθνική συνοχή, δημιουργώντας de facto μια μεγάλη ισλαμική μειονότητα, χάριν της πολυπολιτισμικής κουρελούς που ονειρεύονται, υπηρετώντας τους στόχους της αγκυρας και των υποστηρικτών της, της μήτρας του κακού, της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ. Οταν αποκτήσει ηγεσία η Δύση, αυτούς πρέπει να βομβαρδίσει, μέχρι να γίνουν ματωμένα μπάζα. Η φυλακή είναι λίγη, θα είναι επιεικές μητρικό χάδι γι' αυτό που συμβαίνει. Και αν τους σώσει κάτι, είναι η συντεχνιακή αλληλεγγύη της πιο ξέμπαρκης πολιτικής τάξης που είχε ποτέ η χώρα.

Επιτίθενται στη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας. Επιδιώκουν την προλεταριοποίηση των πάντων, ώστε να μείνει η νομενκλατούρα των γιαλαντζί μπολσεβίκων και μια μάζα προλεταρίων γαλουχημένη από το κοινωνικό μίσος, εξαρτημένη από τα ψίχουλα του κράτους, μπατιρημένη και ανυπόμονη να ψοφήσουν οι κατσίκες όλων όσων εξέχει έστω η μύτη τους από το τέλμα.

Επιτίθενται στην ιστορική μας μνήμη, στη διαχρονική ταυτότητά μας, αμφισβητώντας τη Γενοκτονία που υπέστη το έθνος μας, δικαιώνοντας τους εχθρούς μας, υπηρετώντας τις επιδιώξεις κάθε σοβινισμού εναντίον μας. Μισούν την Ελλάδα. Μισούν τα σύμβολα και τη διαχρονία της. Μισούν του ήρωές της.

Είναι «απόστολοι του μαρασμού». Ας με συγχωρέσει ο κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων. Δεν θυμάμαι ποιος το έγραψε, χαράχτηκε ανεξίτηλα στο μυαλό μου. Αυτό είναι. Απόστολοι του μαρασμού, φορείς μιας βαριάς νόσου, με συμπτώματα την ευτέλεια, τον μηδενισμό. Δείτε αυτό το κουμάσι που κουβάλησαν στο Φεστιβάλ Αθηνών. Ο Γιαν Φαμπρ, που πετάει γάτες από ψηλά για να ουρλιάζουν έντρομες, που «δημιουργεί» με σάπια κρέατα, ούρα, σκατά και ανέβασε ένα «Mount Olympos» χαρά του σαλεμένου κίναιδου. Αυτός ο τύπος, που απέκλεισε ΟΛΟΥΣ τους Ελληνες καλλιτέχνες, για να φάμε στη μάπα Βέλγους πουθενάδες, από τη χώρα της τηγανητής πατάτας, το κράτος-εταιρία που έκοβε χέρια στο Κονγκό, προσελήφθη, υποθέτω, με την υπογραφή του ταβάριτς Μπαλτά. Αλλο πράγμα να μισείς την αριστεία και άλλο να τρίβεις στα μούτρα του λαού σου τέτοιο σκουπιδαριό και να επιτρέπεις με φυλετικά κριτήρια (!) να αποκλείονται μόνο οι Ελληνες καλλιτέχνες από το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό φεστιβάλ της ίδιας τους της χώρας.

Ηταν όμως και μια γερή κλοτσιά στα οπίσθια της καλλιτεχνικής τάξης της χώρας. Με νύχια και με δόντια στήριξαν την άνοδο αυτής της μωρής και καταστροφικής παρέας. Απόστολοι του μαρασμού κι αυτοί, την παρακμή τώρα την τρώνε στη μάπα με τόκο και μάλιστα αποκλεισμένοι. Αυτοί που σιχαίνονταν την ελληνική θεματολογία και έβρισκαν πολύ της μοδός κάθε παρακμιακή γελοιότητα τώρα βλέπουν ως θεατές τις μαλαπέρδες, τις ιπτάμενες γάτες και τη λούμπεν διαταραγμένη ιλαροτραγωδία της κάθε Βαλόνας τρελοκαμπέρως. Κερασμένο, ε, με κρατικό χρήμα. Και, φυσικά, θα υπάρξουν κι αυτοί που οι κοπριές του Φαμπρ θα τους μυρίζουν λεβάντα και θα βρουν έναν καλό λόγο για την υπερπροβολή του πιο χυδαίου κιναιδισμού και τον αφελληνισμό του παντός. Θα είχε πλάκα αλλά συμβαίνει στην πατρίδα ως κρατική πολιτική...

(Δημοσιεύεται στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία»)