Κακός και οδυρμός στην αντιπολίτευση και κυρίως στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ – για τον πλουραλισμό στα κανάλια, με το σαθρό επιχείρημα ότι αυτός εξασφαλίζει και τη … δημοκρατία στην ενημέρωση.
Κροκοδείλια δάκρυα για την παραβίαση τάχα του Συντάγματος, το οποίο οι κυβερνήσεις των σαράντα χρόνων δεν ήταν αυτές που το πηδούσαν και το διαγούμησαν ασυστόλως. Ωρύονται, χτυπώντας τα στήθια τους, για την απόπειρα της κυβερνήσεως «να βάλει τάξη στο τηλεοπτικό πεδίο» όπως διατείνεται η ίδια, αγνοώντας, ή μάλλον σκοπίμως ξεχνώντας, ότι και οι ίδιοι το επιχείρησαν μ’ εκείνη την απόπειρα «του βασικού μετόχου» και τη γνωστή δήλωση του αναχωρητού της Ραφήνας για «τον πόλεμο των νταβατζήδων».
ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. παριστάνουν τις μιξοπαρθένες ότι δεν γνωρίζουν τίποτα για τους ακατάλυτους δεσμούς τους με τους νταβατζήδες-εργολάβους των Μ.Μ.Ε. Παριστάνουν τις «δημοκρατικές»μιξοπαρθένες, αποσιωπόντας το πρόδηλο γεγονός ότι σαράντα χρόνια, «ψέκασαν» τον «κυρίαρχο» λαό με την προπαγάνδα τους δια μέσου των τηλεοπτικών νταβατζήδων, με τους οποίους είχαν πολιτικές αιμομικτικές σχέσεις.
Αυτές τις ανίερες σχέσεις ανέδειξε και καυτηρίασε ο γράφων ήδη από το 1992 εν μέσω της απολύτου σιωπής των παραγόντων που είχαν χρέος να μιλήσουν, με πρώτη τη γονατισμένη δημοσιογραφία.
Συγκεκριμένα, στο «κατηγορώ ενός πολίτη» (που δημοσιεύθηκε στα «Πολιτικά Θέματα» της 2 και 9 Οκτωβρίου 1992 και αναδημοσιεύθηκε στο έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002, σελ. 82-124), έγραφα και τα εξής σχετικά: «κατηγορώ τα ηλεκτρονικά και έντυπα Μ.Μ.Ε., γιατί παίρνουν μέρος σ’ αυτή την αποβλακωτική εθνική «επίδοση» διαθέτοντας πολύ χώρο και πολύ χρόνο για την «ενημέρωση» και την παροχή θεάματος και μάλιστα θεάματος, το οποίο, αρκετές φορές αγγίζει τη χυδαιότητα. Πρόκειται για μια «εθνική προσφορά», που ευνουχίζει την αληθινή εθνική και κοινωνική συνείδηση». Συνεχίζοντας έλεγα: «Κατηγορώ τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης (Τύπο και Μ.Μ.Ε.), γιατί ενώ έχουν τη δύναμη να ενημερώνουν σωστά τον ελληνικό λαό, αποφεύγουν να το κάνουν, κατά κανόνα, με αποτέλεσμα, χωρίς αντικειμενική πληροφόρηση, να διαιωνίζεται η σημερινή κατάσταση. Γι’ αυτό το φαινόμενο ισχύει τούτο το τετράστιχο του εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά:
«κ’ η αλήθεια είναι μικρή
Μισόσβηστη καντήλα
Που μας δείχνει πιο πηχτή
Τριγύρω τη μαυρίλα» (Δωδεκάλογος)»
Εξειδικεύοντας περισσότερο αυτό το τεραστίας σημασίας εθνικό θέμα για την αποχαυνοποίηση των ψηφοφόρων, έγραφα: «Κατηγορώ τα κρατικά Μ.Μ.Ε. και τα δύο μεγάλα ιδιωτικά κανάλια γιατί περιόρισαν το «διάλογο» και τον «πολιτικό» λόγο σε μια χούφτα εκπροσώπων των τεσσάρων μεγάλων κομμάτων, και κυρίως των δύο μεγάλων. Αποτέλεσμα αυτού του ολιγαρχικού φαινομένου είναι η αφυδάτωση του πολιτικού λόγου, του κοινωνικού προβληματισμού και η κολοβωμένη ενημέρωση της ελληνικής κοινωνίας, αφού κάθε εμφανιζόμενος παντογνώστης (μόνος ή κατά ζεύγος) προσπαθεί να υπερασπίσει το κόμμα του και να προβάλλει τον εαυτό του».
Καταλήγοντας σημείωνα συμπερασματικά: «Συνεπώς, ο πολιτικός τους λόγος είναι κατ’ ανάγκη συντηρητικός και υποκειμενικός αδυνατώντας έτσι να συντελέσει στην αλλαγή και τη μεταμόρφωση του κόσμου, αφού ένας σωστός λόγος ισοδυναμεί με την κοινωνική αλλαγή» (Για την καθοριστική σημασία του σωστού και αληθινού πολιτικού λόγου βλ. τον «ύμνο του πολίτη» της Ελ. Παπαγαρυφάλλου στην ποιητική της Συλλογή «Σκόρπιες εικόνες», 2004, σελ. 124).
Από τότε, από το 1992, τίποτα δεν άλλαξε στο πεδίο των διαπλεκομένων Μ.Μ.Ε. – εργολάβων (νταβατζήδων) και εξωνημένων δημοσιογράφων με τους φορείς του σάπιου πολιτικού συστήματος.
Ενός «συστήματος» το οποίο βασίζεται και στη διαπλοκή της οικογενειοκρατίας μ’ όλο αυτό τον… καλό κόσμο! Δεν αγνοώ ότι σοβαρή συζήτηση για τα οποιαδήποτε κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα δεν μπορεί – ιδιαίτερα τώρα – να διεξαχθεί μέσα σε μια χρεωκοπημένη Ελλάδα και πολιτικά ανώριμη ελληνική κοινωνία.
Τα γράφω αυτά έτσι, για την ιστορία, για να επισημάνω στις… πολιτικές αρσακειάδες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., ότι σαράντα χρόνια κυβέρνησαν με το δόγμα του Γκέμπελς: «Με την προπαγάνδα πήραμε την εξουσία μ’ αυτή θα την κρατήσουμε». Αυτό θα κάνει και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όσο μπορέσει!
Γνωρίζουν πολύ καλά οι… δημοκράτες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ – και των άλλων… δημοκρατικών συμμάχων – ότι πολιτική και προπαγάνδα είναι σιαμαία αδέλφια και αυτή η συγγένεια είναι χρονικά ακατάλυτη(βλ. π.χ. το κεφάλαιο: «Η προπαγάνδα στην αρχαιότητα και το σύγχρονο κόσμο», στον Λαϊκισμό, οπ. π. σελ. 48 επ.). Καταλήγω: Αφού δεν μπορώ να συντρίψω το σάπιο σύστημα που έγινε γάγγραινα, με τη στήριξη και ανοχή του λαού, θα περιμένω από την κυβέρνηση να καθαρίσει το Κυλώνειον άγος των Μ.Μ.Ε. έως ότου δημιουργηθεί νέο από την ίδια. Όλα τ’ άλλα συνιστούν ατόφιες μπαρουφολογίες «φιλελεύθερης» χροιάς. Όποιος έχει το μαχαίρι κόβει το πεπόνι. Τώρα, το μαχαίρι άλλαξε χέρια!
Θα έλεγα ακόμη, ότι η παντοδυναμία της προπαγάνδας χρησιμοποιείται απ’ όλες τις εξουσίες, γιατίαποσυνθέτει την κρίση και τη λογική των ψηφοφόρων, όπως έλεγε ο γνωστός Αμερικανός διανοητής Ν. Τσόμσκυ: «Στη δημοκρατία, η προπαγάνδα είναι ό,τι το ρόπαλο σ’ ένα ολοκληρωτικό κράτος.» και ότι «οι προπαγανδιστές θεωρούν τους λαούς συγχυσμένη αγέλη» (βλ. «Λαϊκισμό», οπ. π. σελ. 51).
Αυτή την πολιτική και κοινωνιολογική αλήθεια, την συνόψισε ο γνωστός προπαγανδίστας του Γ’ Ράϊχ, ο Γ. Γκέμπελς, με τούτα τα λόγια: «Οι άνθρωποι δεν είναι τίποτα περισσότερο απ’ ότι η πέτρα για τον γλύπτη και ότι ο ηγέτης και οι μάζες αποτελούν τόσο μικρό πρόβλημα όσο και ο ζωγράφος με το χρώμα» (Αναφέρεται από τον Έριχ Φρομ στο έργο του: «Ο φόβος μπροστά στην Ελευθερία», εκδ. «Μπουκουμάνη», Αθήνα, 1978 σελ. 248).
Εν όψει της καθοριστικής σημασίας της προπαγάνδας, οι διαχρονικοί εξουσιαστές δεν διστάζουν ναεπηρεάζουν τα ΜΜΕ και μ’ αυτή ακόμη την εικόνα της πλαστής τηλεθέασης για το μοίρασμα της διαφημιστικής πίτας (Για το φαινόμενο αυτό βλ. το άρθρο μου: «Το εθνικό έγκλημα της πλαστής τηλεθέασης», στο μηνιαίο περιοδικό «Ηλιαία», τευχ. Μαΐου 2006 και αναδημοσίευση στο συλλογικό μου έργο: «κριτικά κείμενα» εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2012, σελ. 67-70).
Εν κατακλείδι: Το σάπιο πολιτικό σύστημα που δεσπόζει στην Ελλάδα επί δεκαετίες, δεν επιτρέπει στοιχειωδώς αντικειμενική πληροφόρηση των αγελαίων μαζών των οποίων η πολιτική και κοινωνική συνείδηση διαμορφώνεται από τους εξωνημένους προπαγανδιστές.
Να προσθέσω και τούτο:
Μέσα σ’ αυτό την πανσπερμία των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, ο γράφων για σαράντα χρόνια δεν είχε λόγο και ούτε θα έχει. Αυτό φυσικά, υποθέτω ότι ισχύει για τα εκατομμύρια των Ελλήνων… «πολιτών», οι οποίοι παρακολουθούν βουβά το εθνικό δράμα και ένα «αφελές» ερώτημα: Που είναι η ισιγορία της Πνύκας, η οποία αποτελούσε ουσιώδες στοιχείο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας; (Για το ζήτημα αυτό βλ. το έργο μου: «Αρχαία και Σύγχρονη Δημοκρατία. Από την Αθηναϊκή Δημοκρατία στη Σύγχρονη Οικογενειοκρατία», εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2007. Πρβλ. και τις έξοχες πραγμάτειες του αείμνηστου ακαδημαϊκού Γ. Βλάχου: «Η ιδέα του ελεύθερου ανθρώπου στη δημοκρατία των Αθηναίων (η μαρτυρία του Δημοσθένους), Αθήνα 1992 και: «Η δημοκρατική κοινωνία και ο πολίτης», Αθήνα 1996. Επίσης: Α. Αντωνάκου και Κ. Σπίνου: «Ελευθερία λόγου και δημοκρατία. Το θαύμα της Αρχαίας Ελλάδος», Αθήνα 2004).
Που είναι εκείνο το ανθρώπινο και δημοκρατικό: «Τις αγορεύειν βούλεται»;
Μιλούν ολημερίς και ολονυκτίς τα ίδια και τα ίδια – με πολιτικές παραλλαγές – κομματικά στελέχη γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με τον ξύλινο και ανούσιο πολιτικό λόγο και οι κάθε λογής παπαρολογούντες δημοσιογράφοι.
Εν κατακλείδι τούτου του σχόλιου, αντιγράφω τούτες τις αράδες από την παράγραφο 9 του άρθρου 14 του Συντάγματος, που αρχίζει έτσι: «το ιδιοκτησιακό καθεστώς, η οικονομική κατάσταση και τα μέσα χρηματοδότησης των μέσων ενημέρωσης, πρέπει αν γίνονται γνωστά, όπως ο νόμος ορίζει. Νόμος προβλέπει τα μέτρα και τους περιορισμούς που είναι αναγκαίοι για την πλήρη διασφάλιση της διαφάνειας και της πολυφωνίας στην ενημέρωση…».
Πρόκειται για μια εντελώς διακοσμητική διάταξη, η οποία ουδέποτε εφαρμόστηκε στην πράξη και περί της οποίας, ως προς την εφαρμογή και την έκτασή της, ο γράφων έχει άγρια μεσάνυχτα και ασφαλώς και ο «κυρίαρχος» λαός!
Διαφάνεια – πολυφωνία – ενημέρωση και μάλιστα… αντικειμενική: Ο μεγάλος εμπαιγμός! Ένας εμπαιγμός, τον οποίο, ήδη από το 1992, συνόψιζα με τούτη τη φράση: «Η θρυλούμενη πολυφωνία και η «ποιοτική στάθμη των εκπομπών», όπως την επιτάσσει το Σύνταγμα, δεν είναι τίποτα άλλο από μια παρέα παρουσιαστών και μια παρέα πολιτικών, οι οποίοι μόνοι ή από κοινού πραγματοποιούν «επίκαιρες» πολιτικές συζητήσεις, από τις οποίες τελικά, κατά κανόνα, τίποτα δεν προκύπτει» (βλ. το άρθρο μου: «Τα ΜΜΕ αναιρούν τη δημοκρατία», στα «Πολιτικά Θέματα», 25-9-1992 και αναδημοσίευση στον Α’ τόμο του συλλογικού μου έργου: «Πολιτική και Κοινωνία στην Ελλάδα του λαϊκισμού», εκδ. «Πολιτικά Θέματα» 2013, σελ. 148-150).
Εν κατακλείδι – γνωρίζοντας το ατελέσφορό της – παραθέτω για τους… αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ τούτη τη φράση του Μαρξ: «Ένας άγιος σκοπός που χρησιμοποιεί άτιμα μέσα γίνεται άτιμος σκοπός».
Αθήνα 01/03/2016
Πολιτικές υποθήκες:
(Από το έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. β’ «Πελασγός» - Γιαννάκενας – 2015)
Α. Σοπενάουερ: «Αν τα άθη των βασιλιάδων είναι η καταστροφή των κρατών, τα λάθη των μεγάλων πνευμάτων απλώνουν την ολέθρια επίδρασή τους σε γενεές, σε αιώνες ολόκληρους».
Ο ίδιος: «Φαίνεται πως τα λάθη αυξανόμενα και πολλαπλασιαζόμενα γεννούν πραγματικά διανοητικά τέρατα».
Β. Λένιν: «Αν δεν διαβάσουμε τη «Λογική» του Χέγκελ, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον πρώτο τόμο του «Κεφαλαίου» του Μαρξ. Πενήντα χρόνια οι μαρξιστές δεν κατάλαβαν τον Μαρξ».
Ο ίδιος: «Μετά το θάνατο του Χέγκελ (1831) παρουσιάζεται μια παγκόσμια κρίση αξιών. Η σκέψη παραδέρνει στην αμφιβολία και αρνείται την καθολικότητα και την αλήθεια, καταφεύγει στην απομόνωση, στον υποκειμενισμό, στο συναίσθημα και στα σκιάχτρα, εξαφανίζεται η καθολική αντίληψη του ανθρώπου και του κόσμου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου