Ας αρχίσω από το ελληνικό λεξικό στο οποίο διαβάζουμε: «Χρησιμοποίηση της δυνάμεως για την επιβολή θελήσεως – καταναγκασμός – ασκήθηκε βία κατά των απεργών – τον βάλανε στο αυτοκίνητο με τη βία – ψυχολογική βία – καταναγκασμός με τη χρησιμοποίηση απειλών και εκφοβισμών».
Επειδή όμως η επικρατούσα δημοσιογραφική και πολιτική αγραμματοσύνη που καλλιεργείται στους κόλπους του σάπιου συστήματος εν μέσω απολύτου λαϊκισμού συγχέει τα πάντα και θολώνει τα πάντα, εντάσσει στη «βία» και τις πολιτικές δολοφονίες και τους άλλους φόνους, πρέπει να τα ξεχωρίσουμε πραγματικά και εννοιολογικά. Έτσι, πάμε στη δολοφονία – προμελετημένη ανθρωποκτονία – πάμε στον δολοφόνο – ο δράστης προμελετημένης ανθρωποκτονίας.
Ας δούμε τώρα τί σχέση έχουν οι εκδηλώσεις και οι πράξεις στα διάφορα κοινωνικά και πολιτικά επίπεδα και κατά πόσο αυτές συνιστούν βία. Π.χ. Όταν ο νηστικός και απολυμένος υπάλληλος πετά ένα γιαούρτι στον βουλευτή ή τον υπουργό, μπορεί αυτό να θεωρηθεί ως βία; Όχι, γιατί τη στιγμή που το πετά ή τον αποδοκιμάζει σε μια συγκέντρωση δεν θέλει να τον εξαναγκάσει να κάνει κάτι. Ούτε του ασκεί καταναγκασμό να προβεί, τη στιγμή εκείνη, σε θετική απωθητική πράξη που συνδέεται με το ατομικό και γενικό συμφέρον. Αυτή την παλιανθρωπιά την έκανε στο παρελθόν, φρουρούμενος και πληρωνόμενος από τους φόρους των αγανακτισμένων που πετούν το γιαούρτι. Το δυστύχημα είναι ότι σπανίως ρίχνονται κι αυτά, γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για την αγορά τους.
Παράδειγμα δεύτερο: Όταν κάποιος βουλευτής ή υπουργός περνά από μια συγκέντρωση ή κυκλοφορεί στον δρόμο και τρώει μερικά σκαμπίλια από τους αγανακτισμένους, αυτό δεν συνιστά άσκηση βίας για να προβεί σε κάποια ενέργεια τη στιγμή εκείνη. Συνεπώς και το φαινόμενο αυτό – που δυστυχέστατα σπανίως συμβαίνει – δεν εντάσσεται στη βία, σύμφωνα με την πιο πάνω έννοιά της. Αποτελεί εκδήλωση στιγμιαίας οργής.
Αντίθετα, κύριος φορέας και εκφραστής της χειροπιαστής βίας είναι το Κράτος, το οποίο με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του πραγματώνει και ενσαρκώνει τη βία εναντίον του «Κυρίαρχου» λαού, που ψήφισε τους εκπροσώπους του. Το φαινόμενο το ζούμε καθημερινά στο πετσί μας, ώστε δεν χρειάζονται γι’ αυτό πολλά επιχειρήματα. Η βασιλεία των ΜΑΤ αποδεικνύει τη βασιλεία της κρατικής βίας, η οποία σου απαγορεύει να πεινάς και να διαμαρτύρεσαι. Το λέει και το λεξικό: «Βία κατά των απεργών». Ποιος ασκεί αυτή τη βία;
Προχωρώντας εννοιολογικά, διαπιστώνουμε ότι η κρατική βία δεν είναι μόνο υλική αλλά και ψυχολογική. Όταν η κυβέρνηση, βουλευτές και υπουργοί σε απειλούν να τους ψηφίσεις για να μη χάσεις τη σύνταξη, το ψωμί και το φάρμακο, αυτό συνιστά την πιο χυδαία μορφή της βίας. Έτσι κερδήθηκαν οι τελευταίες «δημοκρατικές» εκλογές!
Όμως, αυτή η πρόστυχη βία που είναι απείρως χειρότερη μπροστά στα σκαμπίλια που ρίχνουν οι αγανακτισμένοι στον βουτυρομπεμπέ υπουργό, καθαγιάζεται και ονομάζεται «νόμος και τάξη». Έτσι, λειτουργεί η πρόστυχη δημοκρατία: Οι κυβερνώντες να μπορούν να δολοφονούν έναν ολόκληρο λαό και όταν δέχονταν ένα γιαούρτωμα ή μια βρισιά να ωρύονται: «Αποδοκιμάζουμε τη βία»! Αθλιότητες!
Ενώ, λοιπόν, βιώνουμε τον απόλυτο βιασμό της λαϊκής θέλησης από τους κυβερνώντες – χθες και σήμερα – αυτοί έχουν το θράσος χιλίων χιμπατζήδων να κινητοποιούν το κράτος «να πατάξει τη βία» των νοσοκόμων και των συνταξιούχων! Και ενώ είναι ηθικοί αυτουργοί και άμεσοι συνεργοί εφτά χιλιάδων αυτοκτονιών και απείρων οικογενειακών οδυρμών, σκούζουν και πλαντάζουν, όταν γίνεται κάποιος φόνος ανάμεσα σε συγκρουόμενες πολιτικές παρατάξεις.
Πρέπει να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στο «φόνο» και στη δολοφονία», σύμφωνα με τα πιο πάνω. Τέλος, η πιο κοινωνιοκτόνος και πατριδοκτόνος βία της εξουσίας είναι αυτή που καταλύει το Σύνταγμα και το νομικό πολιτισμό της Ελλάδος από τους κυβερνώντες τούτων των χρόνων της πολιτικής χολέρας.
Καθημερινά ακούγεται και γράφεται απ’ όλες τις πλευρές ότι το Σύνταγμα παραβιάζεται. Ότι ο ίδιος ο υπουργός των οικονομικών, με e-mail προς τους υφισταμένους του από τις Βρυξέλες έδωσε εντολή λήψης δημοσιονομικών μέτρων και εκτός Συντάγματος. Συνταγματική βία και εκτροπή συνιστά, εκ μέρους του κράτους, και η παράκαμψη της βουλής με τη θέσπιση νόμων με τις διαβόητες πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (βλ. το σχετικό μου άρθρο στην εφ. «Al» της 27/4/2013 και περισσότερα για τον βιασμό του Συντάγματος από τις κυβερνήσεις στο έργο μου: «Αρχαία και Σύγχρονη Δημοκρατία», εκδ. «Πελασγός» - Ι. Γιαννάκενας, Αθήνα 2007, σελ. 132 επ., όπου το κεφάλαιο: «Λαός και Σύνταγμα». Εκεί έθετα το ερώτημα: «Γιατί ο «κυρίαρχος» λαός δεν αντιστέκεται στους αληθινούς βιαστές του Συντάγματος» και πρότεινα την ενεργό αντίσταση και με τη βία, όπως επιτάσσει το άρθρο 120, παράγρ. 4 του Συντάγματος.
Καταλήγοντας θα έλεγα ότι η βία αποτελεί ουσιώδες στοιχείο των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων και άλλοτε (και κατά κανόνα) ασκείται από το κράτος ποικιλοτρόπως και άλλοτε από τις καταπιεσμένες μάζες συλλογικά ή ατομικά. Συνεπώς: Το «καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται» είναι μια υποκριτική κενολογία – για να μην πω μπουρδολογία. Κανένας από όσους τη λένε δεν την πιστεύει, αφού εξουσία και βία είναι οι δίδυμες αδελφές και αφού κατά τον Μάρξ: «Η βία είναι η μαμμή κάθε παλιάς κοινωνίας η οποία εγκυμονεί μια καινούργια. Η βία αποτελεί η ίδια οικονομική δύναμη». (Για τη φύση του Κράτους και την ασκούμενη απ’ αυτό βία βλ. στο έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. β΄ «Πελασγός», Ι. Γιαννάκενας, Αθήνα 2013, σελ. 239 επ., όπου η περί Κράτους μαρξική θεωρία. Πρβλ και Π. Κονδύλη: «Θεωρία του Πολέμου», εκδ. γ΄ «Θεμέλιο», Αθήνα, 1999, σελ. 193). Λιγότερη υποκρισία, περισσότερη αλήθεια και λιγότερα κροκοδείλια δάκρυα.
Ο γράφων ως θιασώτης της πολιτικής βίας και στο όνομα της υπεράσπισης του Συντάγματος, εδώ και χρόνια περιμένει ένα Γουδί, γράφοντας: «Ανασκολοπίστε τους ανασκολοπίζοντες» (βλ. «Κριτικά Κενρενα», εκδ. «Πελασγός», Ι. Γιαννάκενας, Αθήνα 2013, σελ. 137 επ. Το κείμενο εκείνο (στην «Ηλιαία», του Μαΐου 2007) κατέληγε: «Καιρός ν’ ανασκαλοπιστούν οι ανασκολοπίζοντες εξουσιαστές» (βλ. σελ. 151).
Πέρασαν χρόνια, οι κυβερνώντες ανασκολοπίζουν τον «κυρίαρχο» λαό και ταυτόχρονα ωρύονται: «Καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται». Όμως τα μεν παπαγαλάκια σιωπούν για την κρατική βία, ενώ οι κυβερνώντες τη θεωρούν αναγκαία! Όσο για τους διαδηλωτές, αυτοί πιπιλίζοντας το «αποδοκιμάζουμε τη βία» κάνουν περιπάτους πεινασμένοι; Αντί να πάνε εκεί που πρέπει, στην πηγή της βίας, πάνε στις φτωχοσυνοικίες να διαδηλώσουν κατά του ρατσισμού.Καλά κρασιά!
Συνελόντι ειπείν: Ούτε με τη βία της «Χρυσής Αυγής» γίνεται πολιτική, ούτε με τη «βελούδινη» τρομοκρατία των κυβερνώντων λειτουργεί η ερζάτς δημοκρατία.
Όπως οι ληστές με το λευκό κολάρο κάνουν μεγαλύτερο κακό στην κοινωνία από ένα κλέφτη, έτσι και η βελούδινη βία της εξουσίας έχει πιο ολέθριες συνέπειες από ένα απλό δολοφόνο. Πρόκειται γι’ αυτό που ο Γεώργιος Παπανδρέου, έλεγε το 1961, «τρομοκρατείστε τους τρομοκράτες». Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο ο μεν «κυρίαρχος» λαός βιώνει το απόλυτο οικονομικό και ηθικό κραχ, το δε πολιτικό σύστημα βρίσκεται στο απόλυτο κώμμα.
Καταλήγοντας, καταφεύγω στην περί βίας θεωρία του Αριστοτέλους, ο οποίος διαπραγματευόμενος το ζήτημα της δουλείας, τη διακρίνει σε φυσική και νομική γράφοντας ότι υπάρχουν και δούλοι ως λάφυρα του πολέμου, δηλαδή ως αποτέλεσμα της βίας με τη μορφή της αιχμαλωσίας εκ μέρους των νικητών. Ωστόσο, σημειώνει, ότι πολλοί νομικοί καταδικάζουν αυτόν τον νόμο «όπως θα καταδίκαζαν τον ρήτορα που προτείνει παράνομα μέτρα, επειδή κατά τη γνώμη τους είναι φοβερό κάποιος να υποκύπτει στη βία και να εξουσιάζεται από κάποιον που επιβάλλεται με τη βία» (ὥσπερ ῥήτορα γράφονται παρανόμων, ὡς δεινὸν εἰ τοῦ βιάσασθαι δυναμένου καὶ κατὰ δύναμιν κρείττονος ἔσται δοῦλον καὶ ἀρχόμενον τὸ βιασθέν). Συνεχίζοντας ο Σταγειρίτης φιλόσοφος και επιχειρηματολογώντας στο φαινόμενο της δουλείας εκθέτει τις διαφωνίες των σοφών «που δεν έχουν όλοι την ίδια γνώμη πάνω στο ζήτημα».
Ως απότοκο αυτής της διαφωνίας σημειώνει την άποψη σύμφωνα με την οποία «η αρετή έχει το δικαίωμα να μεταχειριστεί βία, αν βρει τα μέσα… και έτσι δίνεται η εντύπωση ότι η βία εμπεριέχει ένα είδος αρετής», πλην όμως «αμφισβητείται αν η βία είναι δίκαιο πράγμα, και γι’ αυτό ακριβώς άλλοι πιστεύουν ότι δίκαιο είναι η ευγένεια προς τον ασθενέστερο, ενώ άλλοι (πιστεύουν) ότι δίκαιο είναι το να εξουσιάζει ο ισχυρότερος». Τούτη, η τελευταία άποψη, κατά τον Αριστοτέλη, δικαιολογεί την δουλεία, ως πηγάζουσα από το δίκαιο του πολέμου, την οποία όμως αποκρούει ως «αντιφάσκουσα καθ’ εαυτήν, διότι η αιτία του μπορεί να είναι άδικος».
Από τις πιο πάνω αριστοτελικές θέσεις για τη βία συνοψίζω ότι:
α) και η πρόταση του ρήτορος που πρότεινε στην Εκκλησία παράνομα μέτρα εθεωρείτο ως περιέχουσα μια μορφή βίας ως αντικείμενη στις θεμελιώδεις αρχές του πολιτεύματος. Κατά της πράξεως αυτής του ρήτορος οι πολίτες μπορούσαν να καταθέσουν εναντίον του τη «γραφή παρανόμων», ενώ ο Δημοσθένης στην δημηγορία του Κατά Τιμοκράτους υπερασπίστηκε τον μηνυτή αυτής της παρανομίας (βλ. Γ. Βλάχου: Η ιδέα του ελευθέρου ανθρώπου στη δημοκρατία των Αθηναίων – Η μαρτυρία του Δημοσθένους, Αθήνα 1992 και Π. Παπαγαρυφάλλου: Ο Δημοσθένης και η διαχρονικότητα των λόγων του, εκδ. «Κάδμος», 2007).
β) Η βία που ασκούν οι νικητές σε βάρος των αιχμαλώτων πολέμου, τους οποίους μετατρέπουν σε δούλους – κατά τη γνώμη «σοφών» – είναι επιτρεπτή γιατί εμπεριέχει αρετή ή υποτίθεται ότι την εμπεριέχει (Για το ζήτημα αυτό βλ. Αριστοτέλης, Άπαντα, τόμ. I, Πολιτικά, εκδ. «Κάλβος», Αθήνα 1993, σελ. 66-68 και σημ. 55, σελ. 211).
Συμπέρασμα: Η βία είναι πάντα παρούσα στην Ιστορία, ερμηνευόμενη διαφοροτρόπως.
Ο γράφων, τελειώνοντας, επαναλαμβάνει τούτο το μόττο που είχε στο έργο του Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα που κυκλοφόρησε το 2002: «Η ουτοπία και η εξέγερση είναι οι δίδυμες αδελφές που αποτελούν τον εμβρυουλκό του μέλλοντος». Χωρίς την εξέγερση, χωρίς την ιστορική βία οι λαοί ψοφούν. Γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο οφείλουμε να εφαρμόσουμε ως Έλληνες πατριώτες και ως Έλληνες αληθινοί πολίτες το άρθρο 120 του συνεχώς παραβιαζόμενου Συντάγματος. Αυτή η εξέγερση που συνιστά βία επιβάλλεται πολύ περισσότερο από τους απογόνους των αρχαίων Ελλήνων, αφού δεν έχουμε καμμία νομική δυνατότητα να υπερασπίσουμε τα θεμελιώδη δικαιώματά μας, όταν παραβιάζονται από νόμους τους οποίους ψηφίζει η κατ’ ουσίαν Βουλή της πρόδηλης μειοψηφίας. Δεν έχουμε δηλαδή την «γραφή παρανόμου», όπως είχαν οι πολίτες της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Συνεπώς, επειδή οφείλουμε να υπερασπίσουμε τη ζωή μας, τη ζωή των παιδιών μας και το Πολίτευμα, έχουμε όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση της Αντίστασης στην οποία ενυπάρχει και η βία με όλες τις εκδοχές και μορφές.
Αθήνα 2/3/2016
Πολιτικές υποθήκες:
(Από το έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. β’ «Πελασγός» - Γιαννάκενας – 2015)
Α. Σοπενάουερ: «Αν τα άθη των βασιλιάδων είναι η καταστροφή των κρατών, τα λάθη των μεγάλων πνευμάτων απλώνουν την ολέθρια επίδρασή τους σε γενεές, σε αιώνες ολόκληρους».
Ο ίδιος: «Φαίνεται πως τα λάθη αυξανόμενα και πολλαπλασιαζόμενα γεννούν πραγματικά διανοητικά τέρατα».
Β. Λένιν: «Αν δεν διαβάσουμε τη «Λογική» του Χέγκελ, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον πρώτο τόμο του «Κεφαλαίου» του Μαρξ. Πενήντα χρόνια οι μαρξιστές δεν κατάλαβαν τον Μαρξ».
Ο ίδιος: «Μετά το θάνατο του Χέγκελ (1831) παρουσιάζεται μια παγκόσμια κρίση αξιών. Η σκέψη παραδέρνει στην αμφιβολία και αρνείται την καθολικότητα και την αλήθεια, καταφεύγει στην απομόνωση, στον υποκειμενισμό, στο συναίσθημα και στα σκιάχτρα, εξαφανίζεται η καθολική αντίληψη του ανθρώπου και του κόσμου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου