Για άλλη μία φορά στη μεταπολεμική ιστορία της, η Ελλάδα βρίσκεται ενώπιον του ίδιου τραγικού διλήμματος.
Ή ένας καταστροφικός συμμοριτοπόλεμος ή η εξαφάνιση του Γένους μας, από το προσκήνιο της ιστορίας των εθνών.
Οι παππούδες μας πολέμησαν για να μην καταντήσει η πατρίδα, μια θλιβερή επαρχία του Σοβιετικού νότου.
Εμείς πρέπει να πολεμήσουμε για να μην καταντήσει η Ελλάδα, η Ινδογρεκία της Ευρώπης.
Κι αν το διακύβευμα στη δεκαετία του 40 ήταν η αλλαγή του τρόπου ζωής μας, η ισοπέδωση του πολιτισμού μας και ο εφιάλτης του "υπαρκτού σοσιαλισμού", το διακύβευμα στην παρούσα φάση, είναι η ίδια η ύπαρξη του Ελληνισμού, ακόμα και σε βιοφυλετικό επίπεδο.
Με μια διαφορά...
Σε τούτον εδώ τον αμείλικτο συμμοριτοπόλεμο εναντίον των καθεστωτικών συμμοριών, εμείς θα είμαστε οι ανταρτες, ενώ ο τακτικός στρατός, η αστυνομία και οι ρουφιάνοι, θα ανήκουν εξ' ολοκλήρου στους εχθρούς του Γένους των Ελλήνων.
Τότε πολεμήσαμε για να διατηρήσουμε την Ελευθερία μας.
Τώρα πρέπει να πολεμήσουμε, για να κερδίσουμε την Ύπαρξη μας
Οι καθεστωτικές συμμορίες, που έχουν συνυπογράψει την αντικατάσταση των Ελλήνων από αφροασιατικές μάζες, ελέγχουν απόλυτα την συντριπτική πλειοψηφία των ελληνόφωνων μαζών, σε σημείο ώστε κάθε σκέψη για αφύπνιση του λαού και συνειδητοποίηση της κατάστασης εθνικής αυτοχειρίας, να είναι περιττή.
Δημοκρατικές λύσεις δεν χωρούν.
Άλλωστε ουδέποτε οι επαναστασεις ή οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, δεν έγιναν με την έγκριση της "πλειοψηφίας".
Οι συμμορίτες του '45, είναι οι σημερνές ορδές των αλληλέγγυων, των άπλυτων, των χειραγωγούμενων μικροαστών και των βολεμένων του καθεστώτος, που παρακολουθούν την αντικατάσταση τους, σε απευθείας μετάδοση από την τηλεόραση.
Δεν ρωτάς λοιπόν τον προσκυνημένο, αν θα προτιμούσε να αλλάξει αφέντη.
Δούλος είναι και δούλος θα παραμείνει.
Απλώς σηκώνεις το λάβαρο της επ - αναστάσεως και ορκίζεσαι: "για Ελευθερία ή για Θάνατο"
Κάθε προσπάθεια συντηρητικής αντίστασης στους καθεστωτικούς συμμορίτες,, διαμέσου των κατεστημένων πολιτικο/κοινωνικων δομών [κοινοβουλευτισμός, δικαιοσύνη, ΜΜΕ κ.λπ] είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Ή ένας καταστροφικός συμμοριτοπόλεμος ή η εξαφάνιση του Γένους μας, από το προσκήνιο της ιστορίας των εθνών.
Οι παππούδες μας πολέμησαν για να μην καταντήσει η πατρίδα, μια θλιβερή επαρχία του Σοβιετικού νότου.
Εμείς πρέπει να πολεμήσουμε για να μην καταντήσει η Ελλάδα, η Ινδογρεκία της Ευρώπης.
Κι αν το διακύβευμα στη δεκαετία του 40 ήταν η αλλαγή του τρόπου ζωής μας, η ισοπέδωση του πολιτισμού μας και ο εφιάλτης του "υπαρκτού σοσιαλισμού", το διακύβευμα στην παρούσα φάση, είναι η ίδια η ύπαρξη του Ελληνισμού, ακόμα και σε βιοφυλετικό επίπεδο.
Με μια διαφορά...
Σε τούτον εδώ τον αμείλικτο συμμοριτοπόλεμο εναντίον των καθεστωτικών συμμοριών, εμείς θα είμαστε οι ανταρτες, ενώ ο τακτικός στρατός, η αστυνομία και οι ρουφιάνοι, θα ανήκουν εξ' ολοκλήρου στους εχθρούς του Γένους των Ελλήνων.
Τότε πολεμήσαμε για να διατηρήσουμε την Ελευθερία μας.
Τώρα πρέπει να πολεμήσουμε, για να κερδίσουμε την Ύπαρξη μας
Οι καθεστωτικές συμμορίες, που έχουν συνυπογράψει την αντικατάσταση των Ελλήνων από αφροασιατικές μάζες, ελέγχουν απόλυτα την συντριπτική πλειοψηφία των ελληνόφωνων μαζών, σε σημείο ώστε κάθε σκέψη για αφύπνιση του λαού και συνειδητοποίηση της κατάστασης εθνικής αυτοχειρίας, να είναι περιττή.
Δημοκρατικές λύσεις δεν χωρούν.
Άλλωστε ουδέποτε οι επαναστασεις ή οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, δεν έγιναν με την έγκριση της "πλειοψηφίας".
Οι συμμορίτες του '45, είναι οι σημερνές ορδές των αλληλέγγυων, των άπλυτων, των χειραγωγούμενων μικροαστών και των βολεμένων του καθεστώτος, που παρακολουθούν την αντικατάσταση τους, σε απευθείας μετάδοση από την τηλεόραση.
Δεν ρωτάς λοιπόν τον προσκυνημένο, αν θα προτιμούσε να αλλάξει αφέντη.
Δούλος είναι και δούλος θα παραμείνει.
Απλώς σηκώνεις το λάβαρο της επ - αναστάσεως και ορκίζεσαι: "για Ελευθερία ή για Θάνατο"
Κάθε προσπάθεια συντηρητικής αντίστασης στους καθεστωτικούς συμμορίτες,, διαμέσου των κατεστημένων πολιτικο/κοινωνικων δομών [κοινοβουλευτισμός, δικαιοσύνη, ΜΜΕ κ.λπ] είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Οι ελληνόφωνες μάζες κρατούνται σε ομηρία από το καθεστώς, είτε με την προσμονή του "εγώ ελπίζω να τη βολέψω" [διορισμοί, εξυπηρετήσεις, επιδόματα κ.ο.κ.] είτε από την πλύση εγκεφάλου που τους γίνεται καθημερινά, σχολαστικά μελετημένη και σχεδιασμένη, ώστε να μην αφήνει κανέναν περιθώριο κριτικής σκέψης ή αμφισβήτησης.
Δείτε μοναχά το διαρκές μελόδραμα που προβάλλουν νυχθημερόν οι τηλεοράσεις τους και στοχεύει στο να ενδοβάλλει στις μαζες τη φαντασίωση του "κακόμοιρου του μετανάστη" που ζητάει απλώς ένα κομμάτι ψωμί, ενώ όλο του το σόι [και προπαντός τα μικρά παιδιά του] πάσχουν από πάσες τις ασθένειες του Ιωβ.
Το κλάμα που έριχνε άλλοτε το ποπολο με τα κατα οθόνην πάθη του Ξανθόπουλου και της Βουρτση, δεν είναι τίποτα μπροστά στο κλάμα που πεφτει κάθε βράδυ στις οχτώ, με τα "παθη" των κακομοιρων των προσφυγων.
Μια ολόκληρη χώρα κυκλοφορεί με τα μαντηλάκια για τα δάκρυα, επειδή κακοπερνάνε οι λαθροκαταχτητες της.
Την ιδια ωρα, καθε σεντ που μπαινει σ' αυτη τη χωρα - από το ΕΣΠΑ μεχρι τις αγριες φορολογιες των μικροεπιχειρηματιών πηγαίνει για να καλοπερνανε οι λαθροεισβολείς.
Ο Ελληνας συνθλίβεται κι ο πασα ενας λαθρεποικος διαθετει δωρεαν στεγη, δωρεαν σιτιση, δωρεαν ιντερνετ, δωρεαν ρευμα και επιπλεον επιδομα 400 εβρώ!
Κι ομως δεν εξεγειρεται κανεις.
Τους εξοντώνουν σαδιστικά και μεθοδικά κι αυτοί σκυβουν να φιλησουν τα ποδια των εκτελεστων τους [να 'ταν τουλαχιστον και καθαρα...]
Σε τετοια κατασταση που εχουν φτασει τις ελληνοφωνες μαζες, δεν χωράει καμία "δημοκραιτκη ψευδαίσθηση.
Τα κοινοβουλια τους τα δικαστηρια τους, τα σχολεια τους, οι εφημεριδες τους - τα παντα ολα, αποτελουν γραναζια ενος γιγαντιαιου μηχανισμού, που εχει στοχο την οσο το δυνατον πιο γρηγορη εξοντωση του Ελληνισμού.
Οι μάζες πλέον δεν "ακούν"
Τα αυτιά τους, τους τα έχουν βουλώσει με συνθήματα.
Και δεν θα ακούσουν ούτε τον κρότο του όπλου, όταν θα έρθει η ώρα.
Ετσι όπως τους σέρνουν στον εθνικό τους χαμό, έτσι και θα τους σύρουν στην εθνική τους επ-ανάσταση.
Όπως τους έσυρε, δια της βίας, ο Κολοκοτρώνης στα βουνά, προκειμένου να μην προσκυνήσουν τον Ιμπραήμ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου