Από τους Σουμπερίτες στους Ριχτερίτες (Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη)

http://www.antinews.gr/action.read/antitheseis/apo-tous-soumperites-stous-rixterites/10.104236

Ο Επιλοχίας Φριτς Σούμπερτ ή Πέτρος Κωνσταντινίδης ή Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης, που μιλούσε άπταιστα ελληνικά και τουρκικά, πλην των γερμανικών, ήταν μια σπάνια περίπτωση ψυχοπαθούς εγκληματία πολέμου. Το Jagdkommando Schubert (Καταδιωκτική Ομάδα Σούμπερτ) με έδρα το χωριό Αυγενική του Ηρακλείου αιματοκύλησε την Κρήτη στην διάρκεια της Κατοχής.

Μετά από την για δεύτερη (!) φορά σύλληψη του, λόγω της εγκληματικής δράσης του, με διαταγή του Στρατηγού Μπρόγιερ, και το πέρασμα του από ψυχιατρείο στην Αθήνα, αφού αφέθηκε πάλι ελεύθερος, ως έμπειρος και πολύτιμος στον αντιανταρτικό αγώνα, ξανασυγκρότησε το μικτό, από Έλληνες δοσίλογους και Γερμανούς, απόσπασμα του κι έδωσε νέο ρεσιτάλ σφαγών, πλέον στην Βόρεια Ελλάδα, από τα Γιαννιτσά, όπου συνεργάστηκε με τον διαβόητο Πούλο και δολοφόνησαν 100 αθώους κατοίκους, το Ελευθεροχώρι και το Ασβεστοχώρι, ως το αποκορύφωμα της δράσης του, την σφαγή 146 αμάχων στο Χορτιάτη.

Ο Σούμπερτ διέφυγε με την οπισθοχώρηση κι επέστρεψε στις 5/9/1945 ως επαναπατριζόμενος Έλληνας κρατούμενος των Γερμανών, με το όνομα «Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης», προφανώς για να μαζέψει τίποτε κρυμμένα πλιάτσικα. Συνελήφθη στο Στρατιωτικό ΑΣεροδρόμιο Ελευσίνας και μετά το Ειδικό Δικαστήριο Εγκληματιών Πολέμου και την καταδίκη του 27 φορές σε θάνατο, βρήκε την μοίρα του στα 6 μέτρα στις 22/10/1947 στο Επταπύργιο. Οι Χωροφύλακες του άνοιξαν μερικές έξτρα κουμπότρυπες.

Ο Σούμπερτ στρατολογούσε καθάρματα κάθε είδους, ποινικούς, τυχοδιώκτες, Έλληνες μόνο στην φωνή, τους οποίους οι Κρητικοί αποκαλούσαν Σουμπερίτες. Πάνω από 200 ανθρώπους σκότωσε μέχρι τις αρχές του 1944 το απόσπασμα του ημίτρελου σαδιστή και πλιατσικολόγου. Στο Μουρί, στον Καλλικράτη, στην Καλή Συκιά κι αλλού, αυτός κι οι περί τους 100 ένοπλοι προδότες, βασάνισαν, λεηλάτησαν, σκότωσαν Κρητικούς, νέους, γέρους, γυναικόπαιδα.

Η γερμανική εισβολή και κατοχή στην Κρήτη, από την αρχή της γερμανικής αεροαποβατικής επιχείρησης «ΕΡΜΗΣ» είχε μια ιδιομορφία.

Οι Αλεξιπτωτιστές του Γκαίρινγκ, στις Γερμανικές Ένοπλες Δυνάμεις οι Αλεξιπτωτιστές ανήκαν στην Luftwaffe, στην Αεροπορία, είχαν κάνει λαμπρούς περιπάτους, όπως την κατάληψη του Βελγικού Οχυρού Εμπέν Εμαέλ, από μόλις 78 άνδρες που προσγειώθηκαν με ανεμόπτερα κυριολεκτικά πάνω στο τελικά όχι και τόσο απόρθητο οχυρό.

Οι πληθυσμοί στις χώρες που ως τον Απρίλιο του 1941 είχαν δεχθεί την επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας διέφεραν όμως τα μάλα με τους αγέρωχους Κρήτες. Στην Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, όπου ο δοσιλογισμός είχε μαζική έκταση, η γερμανική στρατιωτική μηχανή, να το πω ευγενικά, δεν συνάντησε και πολύ μεγάλη εχθρότητα από τους κατοίκους.

Η Κρήτη όμως ήταν άλλος τόπος. Γη πολεμιστών, όπου η οπλοκατοχή ήταν και είναι άγραφος νόμος. Εκεί, τους επίλεκτους της γερμανικής πολεμικής μηχανής δεν τους περίμεναν χαζοχαρούμενες τροφαντές χωριατοπούλες με ανοιχτά πόδια, τραπέζια στρωμένα με κρασί, τυριά και λουκάνικα, ούτε στεφάνια από λουλούδια και συμπαθούντες φιλειρηνικοί χωρικοί. Τους περίμεναν γκράδες, περίστροφα, πιστόλια και μαυρομάνικα μαχαίρια. Τους ντουφεκούσαν σαν μπεκάτσες στον αέρα και τους αποτέλειωναν καρφώνοντας τους με τα δικράνια στη γη. Μαζί με τις μονάδες του Ελληνικού Στρατού, τους Άγγλους, Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς Συμμάχους, σηκώθηκε σύσσωμη μια Στρατιά, που δεν υπήρχε στο οργανόγραμμα του συμμαχικού επιτελείου: η Κρήτη και τα παιδιά της.

Η ξανθιά ελίτ των Αλεξιπτωτιστών, ανάμεσα τους κι ο πρωτοπυγμάχος Μαξ Σμέλιγκ, γεύτηκε για πρώτη φορά τι πάει να πει παλλαϊκός πόλεμος. Η αγέρωχη κι υπερφίαλη ναζιστική προπαγάνδα δεν είχε προβλέψει τον Σήφη και το αρματωμένο σόϊ του.

Σε λιοστάσια, περιβόλια και χαράδρες, σε σταυροδρόμια, λόχμες και ξερότοπους, σε αρδευτικά αυλάκια, ανάμεσα σε σπίτια και στα σταυροδρόμια οι Κρήτες πήραν τα όπλα τους κι εξόντωναν τον εισβολέα, όπου τον έβρισκαν. Ανελέητα. Ήταν τέτοια η ζημιά, τόσες οι απώλειες τους, που ποτέ πια οι Γερμανοί Αλεξιπτωτιστές δεν ξαναέκαναν επιχείρηση με μαζικά άλματα κι ανεμόπτερα σε τέτοια κλίμακα. Μόνο μικρές καταδρομικές επιχειρήσεις ή πολεμούσαν σαν ειδικό πεζικό ως το τέλος του πολέμου. Δεν ξαναγέμισαν ποτέ τον ουρανό, γιατί γέμισαν τα νεκροταφεία στην Κρήτη.

Η Κρήτη τους μακέλεψε αριθμητικά, διέλυσε το στρατηγικό πλεονέκτημα τους και το ηθικό τους. Γι’ αυτό μετά εισέπραξε το μένος και την βαρβαρότητα των Αλεξιπτωτιστών και των λοιπών δυνάμεων κατοχής. Μνημεία των μαζικών εγκλημάτων πολέμου η Κάνδανος κι άλλοι τόποι μαρτυρίου για τους Έλληνες πατριώτες. Η Κρήτη για πολλοστή φορά έκανε το χρέος της απέναντι στην Μάνα αλλά και στον εαυτό της.

Ο Γερμανός καθηγητής Χάϊνς Ρίχτερ έγραψε ένα βιβλίο, «Επιχείρηση Ερμής: η κατάκτηση της νήσου Κρήτης τον Μάϊο του 1941». Στα ελληνικά ο τίτλος εξωραΐστηκε ως «Η μάχη της Κρήτης». Σε αυτό εξάρει τον ηρωϊσμό των αλεξιπτωτιστών και προσπαθεί να αναθεωρήσει την Ιστορία της κρητικής αντίστασης, με θέσεις για «μύθο», δικαιολογώντας μάλιστα τα εγκλήματα πολέμου, που προκλήθηκαν από την «κτηνώδη κρητική αντίσταση». Ήρθαν οι Φρίτσηδες με τα λέλουδα κι οι «κτηνώδεις» Κρητικοί δεν τους κέρασαν δίπλες αλλά φωτιά και λεπίδι. Κανένα τακτ. Φαίνεται δεν διάβαζαν τότε Ζαμπούνη στα Σφακιά, στ’ Ανώγεια και στ’ άλλα χωριά.

Μάλιστα σε συνέντευξη του στην «Καθημερινή» της 5/12/2015 ο προφέσορας, τον οποίον το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης αναγόρευσε επίτιμο διδάκτορα, ισχυρίστηκε πως ως το αντάρτικο των Κρητών και τα γερμανικά αντίποινα, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένας σχετικά «καθαρός» πόλεμος, με σεβασμό στο δίκαιο του πολέμου.

Ο Ρίχτερ ήδη δικάζεται στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ρεθύμνου για παράβαση του λεγόμενου αντιρατσιστικού νόμου, ειδικότερα για «άρνηση εγκλημάτων πολέμου του Ναζισμού, τα οποία στρέφονταν κατά του Κρητικού λαού».

Εκτός από σωματεία, τον πρώην Αρχηγό ΓΕΕΘΑ Μανούσο Παραγιουδάκη, πολιτική αγωγή δήλωσε και ο βουλευτής Ηρακλείου της ΝΔ και αναπληρωτής Γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής, Λευτέρης Αυγενάκης, ο οποίος και ήδη κατέθεσε στην ακροαματική διαδικασία.

Μάλιστα δέχθηκε και επίθεση από τα παραποτάμια μπακακάκια του Σταύρου, που …εγκάλεσαν τον Κυρ. Μητσοτάκη για την επιλογή - αναβάθμιση Αυγενάκη, ενός διώκτη του …Ρίχτερ. Είχαν προηγηθεί λάβρες ανακοινώσεις για ιεροεξεταστές, εθνικιστές κλπ, από διάφορους συνήθεις υπόπτους, γνωστούς για τις εθνοαποδομητικές θέσεις τους.

Το μπράβο είναι λίγο για τον Αυγενάκη, που εκτός από δεινός στον κοινοβουλευτικό έλεγχο και στην αποκάλυψη σκανδάλων της μιξοπαρθένας αριστεράς, απέδειξε, μαζί με άλλους συμπατριώτες του, πως έχει εθνικά ανακλαστικά, τιμή και σεβασμό στην ιστορική αλήθεια.

Θα σταθώ όμως σε δυο θέματα. Στον ισχυρισμό του Ρίχτερ, πως ως τον Μάϊο του 1941 ο Β’ ΠΠ ήταν τάχα καθαρός και στην υστερική υποστήριξη του από λιακοσυριζαίους, ποταμίσιους και λοιπά φρούτα του τροπικού μας δάσους.

Φαίνεται πως στην μελέτη της Ιστορίας ο κύριος καθηγητής παρέλειψε μερικά κεφάλαια, διότι χάζευε την καλλίπυγο Μπρουνχίλντε στο διπλανό θρανίο. Αλλιώς θα είχε διαβάσει για τα Einsatzgruppen, τις Ειδικές Ομάδες των SS, που ακολουθούσαν τα στρατεύματα εισβολής και αναλάμβαναν την σύλληψη κι εξόντωση των Εβραίων, των τοπικών ελίτ, των πολιτικά αντιφρονούντων κλπ.

Αυτές οι Ειδικές Ομάδες εκτελεστών ήταν η ουρά του γερμανικού στρατού, όταν την 1η Σεπτεμβρίου 1939 εισέβαλε στην Πολωνία. Αμέσως έπιασαν δουλειά ξεκινώντας την εξόντωση της διανόησης και της πολιτισμικής ελίτ του μαρτυρικού πολωνικού Έθνους. Ύστερα έπιασαν δουλειά σκοτώνοντας Εβραίους. Τα θύματα τους αναρίθμητα.

Αυτή η δράση των SS στην Πολωνία ξεκίνησε ενάμιση χρόνο πριν την Μάχη της Κρήτης. Τόσο «καθαρός» ήταν από την αρχή ο πόλεμος, κυρ προφέσορα.

Μπορεί ο κ. Ρίχτερ να είχε πάει προς νερού του και δεν διάβασε αυτό το κεφάλαιο.

Προς τι όμως η οργίλη υποστήριξη από όλη αυτή την ομοχειρία των γνωστών αποδομητών;

Αδέρφια, αυτοί μισούν πολύ συγκεκριμένα πράγματα.

Πρωτίστως το Έθνος ως ιδέα, ως το υπαρκτό και διαχρονικό συλλογικό μας πρόσωπο.

Μισούν το ηρωϊκό πρότυπο, διότι μαζί με την ιστορική γνώση α λα Παπαρρηγόπουλος, πλάθει εθνική συνείδηση και αποπνέει ρωμαλεότητα, που φέρνει λιγοθυμιά σε αυτές τις ευαίσθητες διεθνιστικές ψυχές.

Σοβαρό κομμάτι αυτού του ηρωϊκού προτύπου κατέχει η αδούλωτη Κρήτη, η σφοδρή κι ανελέητη αντίσταση της, που κατέκοψε τους εισβολείς κι η Κύπρος της ΕΟΚΑ. Δεν είναι λοιπόν τυχαίοι στόχοι των διαφόρων «αντιεθνικιστών» ιντελιγκέντσηδων. Βάλλουν εναντίον τους ομαδόν, μαζί με διάφορες κυριούλες, «βοηθούς πιστολάκι» των λιάκων.

Τάχα υπερασπίζονται την επιστημονική έρευνα και διατείνονται πως δεν υπάρχει ιστορική αλήθεια αλλά μόνο «γνώμες».

Τέλος, η στάση τους, λόγω καταβολών τους από τις ποικίλες εκφάνσεις του μαρξισμού/κομμουνισμού, ανακυκλωμένες στο Φίλιον με τρυφερά κρουασάν και φρεντοτσίνο, εξηγείται και από την αταβιστική έλξη των ολοκληρωτισμών. Ό,τι άλλωστε υπηρετεί την αποδόμηση του εθνικού αφηγήματος τους προκαλεί σπασμούς ηδονής.

Αλλά θα μου πείτε, εδώ βρήκε Έλληνες πολίτες ακόλουθους, τους Σουμπερίτες του, ο Σούμπερτ, που ήταν ψυχοπαθής serial killer, εγκληματίας πολέμου με βούλα. Δεν θα έβρισκε τους Ριχτερίτες του ένας φιλειρηνικός καλός επιστήμων, όπως ο Ρίχτερ;