http://www.antinews.gr/action.read/antitheseis/o-kuriakos-oi-sunistoses-kai-o-megas-grifos-tis-deksias/10.104199
Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Μετά από τόσους μήνες περιπλάνησης, η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας εξέλεξε επιτέλους ηγεσία. «Μητσοτακικοί», «Σαμαρικοί», «Καραμανλικοί» και επιτήδεια ουδέτεροι έπαιξαν το παιχνίδι τους. Άλλοι κέρδισαν και άλλοι έχασαν. Η βάση συμμετείχε μαζικά, αλλά όχι και τόσο μαζικά όπως το 2009. Τα δε επίσημα ηλικιακά στατιστικά καταδεικνύουν ότι ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα περίπου 60 έτη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο νέος Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, επέλεξε μία εκστρατεία συνετή, αφού ήταν συνεπής στο μετριοπαθές προφίλ που παρουσιάζει στο κοινό τόσα χρόνια ενώ τόνισε τα αρχηγικά του χαρακτηριστικά στην κατάλληλη καμπή της καμπάνιας. Ήταν δε και λίγο τυχερός αφού τον ευνόησε το φιάσκο της πρώτης αποτυχημένης διεξαγωγής αλλά και η φανερή απροθυμία ή υφέρπουσα αλαζονεία που επέδειξε ο Β. Μεϊμαράκης να δώσει των υπέρ πάντων αγώνα για να εκλεγεί όπως και η λανθασμένη στρατηγική που επέλεξε να ακολουθήσει, θέτοντας ως πρωτεύοντα αντίπαλό του τον Α. Τζιτζικώστα.
Τούδε και στο εξής θα κριθούν πολλά για το τί μέλλει γενέσθαι στον ευρύτερο χώρο της κεντροδεξιάς. Τα φλερτ με κάποια από τα στελέχη των κομμάτων ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΞΑΝ και ΔΡΑΣΗ ήδη ξεκίνησαν. Εάν καρποφορήσει αυτή η προσέγγιση, η Νέα Δημοκρατία θα επεκταθεί από τον χώρο της Κεντροαριστεράς μέχρι τις παρυφές της Δεξιάς. Κοινό σημείο που τέμνει όλες αυτές τις τάσεις είναι η επιθυμία τους να διώξουν μία από τις χειρότερες κυβερνήσεις που ηγεμόνευσαν ποτέ στον τόπο αυτό. Η ύπαρξη κοινού εχθρού είναι πάντοτε ευκολότερο να ενώσει, ειδικά ανθρώπους που ιδεολογικά δεν απέχουν τα μέγιστα.
Η ΔΗΞΑΝ και η ΔΡΑΣΗ δεν διαφέρουν σε κανένα σημείο από τις θέσεις του Κ. Μητσοτάκη, ούτε στην οικονομία ούτε στα ηθικοπολιτικά ζητήματα. Το ίδιο συμβαίνει με το ΠΑΣΟΚ και με το ΠΟΤΑΜΙ. Το ΠΑΣΟΚ ειδικά δεν έχει επιδείξει κατά την διάρκεια της Προεδρίας Φ. Γεννηματά ένα νέο διακριτό στίγμα που να το τοποθετεί στον πολιτικό χάρτη ως ένα κόμμα με διακριτή ταυτότητα. Βρίσκεται ανάμεσα στο λαϊκιστικό προφίλ του ιδρυτή του και του εθνομηδενιστικού εκσυγχρονισμού Κ. Σημίτη. Τί ακριβώς είναι όμως αυτό το ενδιάμεσο ερευνάται ακόμα και κεφαλαιοποιείται στο συμπαθέστατο χαμόγελο της Προέδρου του. Αυτή η αδυναμία αυτοπροσδιορισμού δίνει το δικαίωμα σε διάφορα στελέχη να γλυκοκοιτάζουν την προπτική εισόδου στον χώρο της ΝΔ. Οι περισσότεροι από την «εκσυγχρονιστική» ομάδα Σημίτη βέβαια κατοικοεδρεύουν αυτήν την στιγμή στο ΠΟΤΑΜΙ.
Αθροίζοντας τις δύο αυτές «εκσυγχρονιστικές» ομάδες αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι διαφορές τους με τον Κ. Μητσοτάκη δύνανται να ανιχνευθούν στο εάν το κράτος ή ο ιδιώτης θα διατηρήσει το 51% ή το 49% του ιδιοκτησιακού ελέγχου ενός κρατικού οργανισμού προς ιδιωτικοποίηση.Τους ενώνουν όμως άλλα ζητήματα βαρύτερης σημασίας: η παραμονή στην Ευρωζώνη, η άποψή τους ότι πρέπει να δημιουργηθεί μία Ομοσπονδιακή Ευρώπη στην οποία το Έθνος Κράτος παίζεί τον ρόλο της Πολιτείας, το γεγονός ότι το Έθνος είναι μία «φαντασιακή κοινότητα» που κατασκευάστηκε από τα κράτη μετά την Γαλλική Επανάσταση, η μετριοπάθεια στις διεθνείς σχέσεις, η αποφυγή «εθνικιστικών» εξάρσεων όπως το «Μακεδονικό», το «ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάαν», τα «Ίμια» κλπ, η συγγραφή νέων βιβλίων που δεν είναι «εθνικιστικά», η απόλυτη ελευθερία στην επιλογή όπως η υιοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών και ο διαχωρισμός της εκκλησίας από το κράτος.
Εδώ η εξίσωση για τον νέο Πρόεδρο της ΝΔ αρχίζει να γίνεται δύσκολη. Από ό,τι όλα δείχνουν θα δώσει χώρο, επέκεινα του συνεδρίου, στην δεξιά τάση του κόμματος. Κύριοι εκπρόσωποί της ο πρώην Πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, ο Άδωνις Γεωργιάδης η στάση του οποίου έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην εκλογή Μητσοτάκη, ο Μάκης Βορίδης οι σχέσεις του οποίου με τον κ. Γεωργιάδη είναι άγνωστες προς το παρόν και ο Φαήλος Κρανιδιώτης ο οποίος δεν εξελέγη Βουλευτής αφού είναι γνωστό τοις πάσι ότι οι κκ. Τραγάκης και Νεράντζης στην Β΄ Πειραιώς διαθέτουν τέτοιο πολιτικό εκτόπισμα όπου το αυθάδες 49χρονο λυκόπουλο επ’ ονόματι Κρανιδιώτης πρέπει να περιμένει. Τα χαρακτηριστικά αυτής της τάσης, ναι μεν συγκλίνουν στην οικονομία με τους Φιλελευθέρους του κ. Μητσοτάκη αλλά οι διαφορές τους στα ηθικοπολιτικά ζητήματα, που περιεγράφησαν ως άνω, είναι μεγάλη. Αντίθετα, υπάρχει μεγαλύτερη σύγκλιση στα ηθικοπολιτικά ζητήματα – πλην της συναίνεσης – με τους Καραμανλικούς. Αλλά βέβαια, από την άλλη, ο ήπιος κρατισμός της Καραμανλικής πτέρυγας δεν δύναται να βρίσκει σύμφωνη την δεξιά τάση του κόμματος. Η αντίδραση και τα βέτο που θα επιβάλλει η δεξιά τάση του κόμματος για τα ηθικοπολιτικά ζητήματα στους Φιλελευθέρους και η συνεργασία της με την Καραμανλική πτέρυγα επάνω σε αυτά θα διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στο κατά πόσον θα συνεχίσει να υφίσταται, τουλάχιστον εντός του κόμματος.
Οι επιλογές του νέου Προέδρου και ο χώρος έκφρασης που θα δοθεί στην δεξιά τάση θα διελευκάνουν το κατά πόσον ο χώρος μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και Χρυσής Αυγής θα συρρικνωθεί ή θα μεγαλώσει. Ταυτόχρονα όμως, θα πρέπει να επιλέξει ποιο από τα δύο ρεύματα, το κεντρώο/κεντροαριστερό ή δεξιο θα δυσαρεστήσει περισσότερο. Η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να δυσαρεστηθεί περισσότερο το πρώτο παρά το δεύτερο και αυτό διότι το άθροισμα από τα δεξιά είναι μεγαλύτερο, η δεξιά είναι η ψυχή της παράταξης και δεν θα ανεχθεί πάλι να υποστεί τον εξευτελισμό του αισθήματος ντροπής για την ταυτότητά της.
Αλλά και για άλλον έναν κρίσιμο λόγο που υποτιμάται τις περισσότερες φορές: ο Συντηρητικός χώρος ήταν πάντοτε εκείνος που «προσέφερε» το Αφήγημα στην Κεντροδεξιά σε όλες τις χώρες. Αυτό είχε γίνει αντιληπτό και από την Μάργκαρετ Θάτσερ και από τον Ρόναλντ Ρέϊγκαν. Στις επόμενες γενιές πολιτικών που δεν κατέστη κάτι τέτοιο αντιληπτό ξεπήδησαν το Tea Party, ο Φάρατζ και η Λεπέν. Στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα στην Αμερική αυτό αποκωδικοποιήθηκε άμεσα και τόσο τα αιτήματα όσο και το ίδιο το Tea Party ενετάχθησαν στους κόλπους του κάνοντας τον πιο έγκριτο Συντηρητικό αναλυτή Ferguson να αντιληφθεί το «πόσο μπροστά είναι οι Ρεπουμπλικάνοι». Στο Συντηρητικό κόμμα στην Μ. Βρετανία ο David Cameron ενσωμάτωσε πολλά από τα αιτήματα του Ευρωσκεπτικιστή Nigel Farage και ξανακέρδισε τις εκλογές. Στην Γαλλία αντιθέτως, η Κεντροδεξιά δεν άκουσε τις καμπάνες που ηχούσαν από τα Δεξιά της και η Μαρίν Λεπέν θριαμβεύει. Το άρθρο αυτό γράφτηκε 14.01.2016. Αχρείαστο ας είναι.
*Ο Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης είναι Πολιτικός Επιστήμων και Συντονιστής του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου