Μοσχάρια και παιδεία. (Toυ πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Τα όσα συνέβησαν ετούτο τον καιρό γύρω από το Φ.Π.Α. στον τομέα της παιδείας, αποδεικνύουν περίτρανα ότι τούτη η κυβέρνηση της «για πρώτη φορά αριστεράς» και τα γκεσέμια της δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση ούτε με την Αριστερά ούτε με την πολλαπλώς πάσχουσα ελληνική παιδεία.

Όταν ως κυβέρνηση, αποφασίζεις να ανυψώσεις την αξία και τη σημασία των μοσχαριών και να πετσοκόψεις την παιδεία, αυτό σημαίνει ότι ξεπερνάς τα όρια του χυδαίου υλισμού, τον οποίο ανάγεις σε ιδανικό της ελληνικής κοινωνίας. Μια παμπάλαια αξία της Αριστεράς, η κουλτούρα, υποβιβάζεται για να εξυπηρετηθούν οι… λεπτεπίλεπτες ανάγκες του πεπτικού συστήματος με εισαγόμενο κόκκινο κρέας.

Πρόκειται για μια εκπαιδευτική πολιτική η οποία, σε τελική ανάλυση, αποβαίνει σε βάρος της παιδείας και των μικρομεσαίων λαϊκών στρωμάτων του πληθυσμού, αφού ούτως ή αλλιώς τα πλουσιόπαιδα διδάσκονται και στο σπίτι τους και στα κολλέγια και σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία.

Πρόκειται για μια κυβερνητική απόφαση, η οποία με τον ισοπεδωτικό της χαρακτήρα δημιουργεί κοινωνικές ανισότητες και θέτει φραγμούς στις οικογένειες εκείνες όπου εργάζονται και οι δύο γονείς. Προχωρώντας θα έλεγα ότι αυτή η εκπαιδευτική πολιτική του μοσχαριού βρίσκεται σε ριζική αντίθεση με την πολιτική της παλιάς Αριστεράς της εποχής του Δημήτρη Γληνού και της κυβέρνησης του βουνού (της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης). Ένας κόσμος της αληθινής Αριστεράς που πολεμώντας στην κατοχή έχτιζε και την παιδεία με πολλές θυσίες ακόμη και με αίμα (βλ. το έργο του αντιστασιακού δασκάλου Γιάννη Κατσαντώνη: «Εκπαιδευτικοί και Εθνική Αντίσταση», εκδ. «Καρανάση», Αθήνα 1984). Αυτός ο κόσμος της Αριστεράς πάνω στα βουνά, πρότασσε την παιδεία από το βοδινό κρέας, όπως αυτό αποδεικνύεται από την Απόφαση του Γραμματέα της παιδείας Πέτρου Κόκκαλη, της 8 Ιουνίου 1944, που πάρθηκε στα πλαίσια της Π.Ε.Ε.Α. (κυβέρνηση του Βουνού). Με την Απόφαση αυτήιδρύθηκαν τα «παιδαγωγικά φροντιστήρια» με σκοπό «τον καταρτισμό προσωρινών δασκάλων για τα σχολεία, Α’ βαθμού στην Ελεύθερη Ελλάδα» (βλ. «Δελτίο Πράξεων και Αποφάσεων της Π.Ε.Ε.Α., εκδ. «Ολκός», Αθήνα 1976, σελ. 54).

Ακολουθεί η Πράξη 44 της Π.Ε.Ε.Α. της 29 Ιουλίου 1944 για τον «Οργανισμό Γραμματείας Παιδείας και Θρησκευμάτων», στην «Αιτιολογική Έκθεση»της οποίας διαβάζουμε και τα εξής: «Το Υπουργείο Παιδείας (σ.σ. εννοεί της αστικής Ελλάδας) έρμαιο της αχαλίνωτης κομματικής συναλλαγής δεν είχε τον καιρό να μελετάει και να λύνει επιστημονικά και οργανωτικά προβλήματα… Ο Υπουργός Παιδείας ικανοποιούσε όλες τις φαυλοκρατικές απαιτήσεις…» (βλ. οπ.π. σελ. 55-56).

Καλό θα ήταν οι παριστάνοντες την κυβέρνηση της «για πρώτη φορά Αριστεράς» να μελετήσουν τα κείμενα αυτά της Εθνικής Αντίστασης γιατί δίνουν την εύλογη εντύπωση ότι δεν είδαν ούτε τα εξώφυλλα.

Καταλήγω με τούτη τη διαπίστωση που έκανε ο στοχαστής Δ. Γληνός στα 1941 και ειδικότερα στο κεφάλαιο: «Το ιδανικό της ανθρώπινης προσπάθειας για γνώση» (βλ. το συλλογικό του έργο: «Ορίζοντες Νέας Ζωής. Α’ Θεωρία της Γνώσης», εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα 1971, τομ. Β’, σελ. 138-141).

Όμως, είναι αυτονόητο, γνώση χωρίς παιδεία δεν υπάρχει και τα μοσχάρια δεν παρέχουν γνώση.

Για τους «αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ, καταλήγω με τον Γληνό: «Μόνο η συμφωνία με την πράξη δίνει απόλυτο καταναγκαστικό χαρακτήρα στην «αλήθεια»…», για να προσθέσω και τον διανοητή Γκαίτε που έλεγε στον περίφημο «Φάουστ» «Ξερή, αδελφέ, είναι η θεωρία και χλωρό το χρυσό δέντρο της ζωής» (βλ. την ομότιτλη έκδοση από τα «γράμματα», Αθήνα 1991, σελ. 70).

Συνεπώς, δεν είσαι αυτό που δηλώνεις αλλά το τι κάνεις, το πώς ζεις και το πόσα εκατομμύρια έχεις σε μια Ελλάδα πεινασμένων, τους οποίους οι κυβερνώντες δεν μπορούν να νιώσουν επειδή πολλοί και πολλές του ΣΥΡΙΖΑ κολυμπούν μέσα στα εκατομμύρια και τα ακίνητα αγνώστου προελεύσεως.

Αυτό τον προκλητικό πλούτο δημοσιεύει σε ονομαστικό πίνακα από το «Πόθεν Έσχες», η εφημερίδα «Μακελιό» της 9 Οκτωβρίου 2015.

Τέσσερις δεκάδες πάμπλουτοι «σοσιαλιστές» του ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβαν να «σώσουν» το πεινασμένο πόπολο, το οποίο παίρνει τη μορφή του κουρελοπρολεταριάτου!

Στα 1949, όταν ήμουν μαθητής Γυμνασίου στη Λάρισα, είχα κρατήσει τούτη τη σημείωση από την «Instruction» του περιβόητου υπουργού αστυνομίας της Γαλλικής Επανάστασης, Ζοζέφ Φουσέ (1759-1820): «Ο πλούσιος ποτέ δεν μπορεί να είναι πραγματικός επαναστάτης, ποτέ πραγματικός και σωστός δημοκρατικός και επομένως κάθε αστική μόνο επανάσταση, που τυχόν άφηνε να διατηρηθούν όλες οι περιουσιακές διαφορές, αναπόφευκτα θα εκφυλιζότανε σε μια νέα τυραννία, γιατί οι πλούσιοι θα έπρεπε πάντα να θεωρούνται σαν ένα άλλο είδος ανθρώπων».

Αυτό ακριβώς το «άλλο είδος ανθρώπων» στην Ελλάδα αποτελούν οι πλούσιοι του ΣΥΡΙΖΑ, στους οποίους θέτω το ερώτημα: πως μπόρεσαν να έχουν τόσα πλούτη αφού όλα τα χρόνια αγωνιζόταν για την… επανάσταση;

Πολλά, πάρα πολλά, νοσηρά κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα βιώνουμε τούτα τα χρόνια στην εκφυλισμένη δημοκρατία.

Μ’ αυτούς τους… επαναστάτες με χωρίζει οικονομική και κοινωνική άβυσσος και από τη μαρξική άποψη τους θεωρώ ταξικούς μου εχθρούς και μάλιστα πιο επικίνδυνους γιατί εμφανίζονται με τη μάσκα του… σοσιαλιστή!

Αθήνα 30/10/2015

Πολιτικές υποθήκες

Δ. Βερναδάκης: «Ο ελληνικός λαός, ενόσω μένει αδιάφθορος και πιστός εις τα πάτρια, είναι πάντοτε, με όλας τας αδυναμίας και τα ελαττώματά του, λαός εκλεκτός και θαυμάσιος».

Ο ίδιος: «Ουδέποτε ίσως άλλοτε Έλλην ηγεμών εφάνη τόσον άξιος της εμπιστοσύνης του έθνους, όσον ο Καποδίστριας».

Ο ίδιος: «Εξ εναντιας δε εις ουδένα ίδως άλλον λαόν αποβαινούσι τόσον ολέθρια τα διδάγματα και παραδείγματα αχρείων αρχόντων, όσον εις τον ελληνικόν».

Ο ίδιος: «Τι μας ωφελούσι σήμερον (….. το 1875).. τα τόσα και τόσα φορτία των νόμων, όσοι κανονίζουσι την διοίκησιν… αφού η διοίκησις, αφού η κυβέρνησις κατέστη αδύνατος, αφού ναυαγούμεν καθ’ έκαστην εντός του λιμένος και αφού… η κατά το δυνατόν ευημερία και δόξα και δύναμις της Ελλάδος, είναι προ πολλού δι ημάς της χαλιμάς παραμυθίον;».

Ο ίδιος: «Ολόκληρος η ανατροφή και η παιδευσις του έθνους, τα ήθη, η συμεπριφορά, οι ιδέαι, τα φρονήματα, ολόκληρος εν γένει ο πνευματικός βίος του έθνους διεστράφη και διαστρέφεται αδιακόπως επί ήμισυν ήδη αιώνα».

ΣΗΜ: Αυτά γράφονται το 1875 στο έργο του: «Καποδίστριας και Όθων», α’ εκδ. Τεργέστη και επανέκδοση 1962 από τις εκδ. «Γαλαζίας»