Αυτός είναι ο τίτλος της μηνιαίας τετρασέλιδης «εφημεριδούλας», την οποία συντάσσει, εκδίδει και κυκλοφορεί ο πολιτικός μηχανικός Κώστας Παντελόγλου από το 1984.
Τον είχα γνωρίσει ως δημοτικό σύμβουλο, στο πρώτο μεταπολιτευτικό δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων, επί δημαρχίας Γιάννη Παπαθεοδώρου και τους μακαρίτες αγωνιστές συμβούλους Θ. Κατριβάνο, Π. Γκάζγκα, Οδ. Τσουκόπουλο και άλλους αξιόλογους.
Ήταν τότε (1975-1978) που οι θιασώτες του θεσμού (ανάμεσά τους και ο γράφων ως ερευνητής του) ξεκινούσαμε με πολλά όνειρα αλλά και εθελοντική εργασία να σηκώσουμε το θεσμό, να του δώσουμε αρμοδιότητες και οικονομικά μέσα και να τον εδραιώσουμε δημιουργικά στη συνείδηση των δημοτών με τη συμμετοχή τους.
Ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα, το οποίο σταμάτησε γρήγορα με την έλευση του λαϊκοκτόνου και δημοκτόνου πασοκικού λαϊκισμού, ο οποίος, ως γνωστόν, διακρίθηκε για την πλημμυρίδα λόγων και απουσία χρήσιμων έργων, υποτάσσοντας τα πάντα στο «κίνημα».
Ήταν τότε, που με δημοτικούς παράγοντες και πλήθος επιστημόνων συγκρότησα με την ΚΙΝΟΥΣΑ (κίνηση για ουσιαστική αυτοδιοίκηση).
Σ’ εκείνη την κυψέλη γνώρισα και τον νεαρό κομμουνιστή δημοτικό σύμβουλο Κώστα Παντελόγλου, που είχε όμως ένα μεγάλο… κουσούρι: Έψαχνε, αναζητούσε, διάβαζε, μάθαινε, πρότεινε, αμφισβητούσε και οικοδομούσε.
Με την εμπειρία της γόνιμης θητείας του στους Λαμπράκηδες αποτελούσε την αλογόμυγα του Σωκράτηστα δημοτικά πεπραγμένα.
Από τότε χαθήκαμε, ο Κώστας διαφώνησε με το Κ.Κ., αποσύρθηκε από τη θεσμική του παρουσία στο Δ.Σ. και επιδόθηκε μετά πάθους στην έρευνα και συγγραφή ζητημάτων που αφορούσαν το θεσμό.
Καρπός αυτών των νέων αναζητήσεων και οραματισμών, υπήρξε η πολυγραφημένη έκδοση των «Δημοτικών Ζητημάτων», που υπήρξαν ένας πραγματικός θησαυρός γνώσεως για ό,τι αφορούσε το θεσμό από συστάσεως νεοελληνικού κράτους.
Δια μέσου αυτού του πολύτιμου έργου, ξανασυνδέθηκα επιστημονικά με τον χαλκέντερο ερευνητή, που μαζί με τη σύντροφό του Αθανασία, κυκλοφορούσαν το έργο σε «Ντοσιέ» και τα διέθεταν στους ενδιαφερόμενους. Ένας απ’ αυτούς που αγόραζε αυτά τα πολύτιμα «Ντοσιέ» υπήρξε και ο γράφων που εξακολουθεί έκτοτε να τα συμβουλεύεται ως πρωτογενή πηγή ενημέρωσης.
Τα «Ντοσιέ»σταμάτησαν και για χρόνια πολλά χαθήκαμε με τον εραστή του θεσμού και τον ξαναανακάλυψα εντελώς πρόσφατα επ’ ευκαιρία ενός κειμένου που έγραψα -με πηγή το «Ντοσιέ»- για τις δημοτικές εκλογές του 1964, κατά τις οποίες ο αείμνηστος πρύτανης του Ε.Μ.Π. Νίκος Κιτσίκης ήταν υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων εκ μέρους της ΕΔΑ.
Το κείμενο αυτό υπήρξε το νήμα το οποίο μας ξανασυνέδεσε επιστημονικά και ατομικά, με αποτέλεσμα να μου στείλει –και αυτό αποτελεί την πηγή αυτού του κειμένου- μια σειρά της μηνιαίας έκδοσής του: «Ο κόσμος της Νέας Φιλαδέλφειας». Γράφεται από τον ίδιο, πληρώνεται από τον ίδιο και αποστέλλεται από τον ίδιο μάλλον δωρεάν, γιατί πουθενά δεν είδα γραμμένη την τιμή του.
Μια ζωή ο Κώστας –όπως και ο γράφων- προσφέρουμε, προσφέρουμε χρόνο, χρήμα, γνώση και ψυχή χωρίς να πάρουμε απολύτως τίποτα. Τη μόνη ανταμοιβή που έχει ο γράφων από την πολύχρονη επιστημονική προσφορά στο θεσμό είναι ένα επιστημονικό Βραβείο του Δήμου Αθηναίων (1978) και τηςΑκαδημίας Αθηνών (1991), με εισηγητή τον αείμνηστο Πρόεδρό της Γεώργιο Βλάχο αλλά και καταδίωξη από τα κάθε λογής ανθρωπάκια που ενώ κυκλοφορούσαν με ξένο μυαλό έκαναν τους… ειδικούς.
Απ’ ό,τι γνωρίζω ο Κώστας δεν πήρε ούτε μια μεμβράνη, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να εξακολουθεί μεπάθος και ανιδιοτέλεια να δίνει και από την έπαλξη της μικρής του εφημερίδας. Μιας «εφημεριδούλας», η οποία, κυρίως, ασχολείται με τοπικά ζητήματα, τα οποία αναδεικνύει με αλήθεια, γνώση. Μεγάλο κουσούρι αυτό για την κοινωνία της αρπαχτής και της καριέρας και μ’ αυτό το δεδομένο έχω την αίσθηση ότι ο Κώστας θ’ αποτελεί μαύρο πρόβατο για πολλούς επιχειρηματικούς κύκλους, που λόγω χρήματος και επιρροών έχουν τη δυνατότητα να γίνονται δημοφιλείς. Έτσι, συνήθως λειτουργούν οι κοινωνίες των ανθρώπων και ιδιαίτερα η Ελληνική που λατρεύει τους δημαγωγούς και τη δύναμη.
Από το συμπυκνωμένο αυτό «μικρό», έντυπο έμαθα πολλά και μου θύμισε πολλά για τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες της δεκαετίας του 1960, γιατί –πέραν των άλλων- το έντυπο μας γυρίζει συχνά πίσω σε μνήμες και θύμισες ιστορικές και επιστημονικές.
Έτσι με έκπληξη διάβασα στο φ. του μηνός Ιουλίου 2015 για το «Α’ Οικονομικό Συνέδριο», το οποίο έγινε στα τέλη Δεκεμβρίου 1966 και του οποίου υπήρξα συνδιοργανωτής, ως αντιπρόεδρος του Συλλόγου Πτυχιούχων της Παντείου Ανώτατης Σχολής, με τα άλλα συνεργαζόμενα επιστημονικά Σωματεία. Θυμάμαι ότι την ΑΣΟΕ εκπροσωπούσαν ο Π. Ανδριτσάκης, η Φανή Βέτα, ο Σταύρος Καλφιώτης και από τους ομιλητές τον καθηγητή Άγγελο Αγγελόπουλο, ενώ έκανα κι’ εγώ τη δική μου εισήγηση με θέμα: «Αμοιβή της εργασίας και οικονομική ανάπτυξη».
Ήταν τότε που επιχειρούσαμε να βγάλουμε την ΕΔΑ από την απομόνωση –που επιδίωκε το αντιδημοκρατικό σύστημα- και να την ανεβάσουμε από τα υπόγεια στο Χίλτον (Εκεί έγινε το Συνέδριο).
Ωραία χρόνια που ο αγώνας είχε ομορφιά και νόημα, γιατί ήταν δύσκολος και γιατί οι συναγωνιστές ήταν άλλης ποιότητας από τη σημερινή. Είμασταν λίγοι και κάναμε πολλά.
Σ’ αυτά τα φ. ξαναθυμήθηκα τα «Αρχιτεκτονικά Συνέδρια», της δεκαετίας του ’60 –που ξαναφέρνει στην μνήμη μας η εφημερίδα, μαζί με τον σπουδαίο αρχιτέκτονα Κώστα Μπίρη «τη δόξα και το καμάρι του Δήμου Αθηναίων» (φ. Μαΐου 2015).
Δυστυχώς ο Μπίρης –και οι τόσοι και τόσοι Μπίρηδες της Ελλάδας- δεν σήκωνε σίδερα για να τον κάνουμε βουλευτή και λοχαγό και περιφερειάρχη - νομάρχη!!!
Ελλάς της… γελοιότητος.
Τέλος από το ίδιο τεύχος έμαθε μερικές επισημάνσεις, του θεωρητικού του αναρχισμού Π. Κροπότκιν, τις οποίες έκανε προς τον Λένιν, με επιστολή του της 4 Μαρτίου 1920, λέγοντας στο οικοδομούμενο, κομματοκρατούμενο και γραφειοκρατικό σύστημα: «… Η αθρόα εισροή νεοφερμένων κυρίως μελών του κόμματος… και η αντικατάσταση του λαού από το «κόμμα» έχει ήδη καταστρέψει την επιρροή και εποικοδομητική ενέργεια αυτών των πολλά υποσχόμενων θεσμών – των σοβιετ.. Η Ρωσία θα πρέπει να επιστρέψει στη δημιουργική ευφυΐα των τοπικών δυνάμεων, οι οποίες κατά τη γνώμη μου, μπορούν να συντελέσουν στη δημιουργία μιας καινούργιας ζωής. Αν η παρούσα κατάσταση συνεχιστεί η ίδια η λέξη «σοσιαλισμός» θα μετατραπεί σε κατάρα».
Ούτε ο μάντης Κάλχας να ήταν ο Κροπότκιν δεν θα έκανε τόση έγκυρη διάγνωση και μάλιστα τόσο έγκαιρα. Ο γράφων το κατάλαβε αυτό το 1970 –πολύ καθυστερημένα- στον τόπο της εξορίας και το κατέγραψε σε β’ έκδοση το 2013 στο έργο του: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία» (εκδ. «Πελασγός» -Γιαννάκενας- όπου και το κεφάλαιο: «Το σοβιετικό καθεστώς. Στρεβλώσεις και παραχαράξεις», σελ. 491-517). Αξίζει ακόμη να σημειωθεί ότι όταν μετά από εξορία 41 χρόνων ο θεωρητικός του αναρχισμού επέστρεψε στην πατρίδα του και συνάντησε τον Λένιν, τον Μάϊο του 1919 του είπε: «Οι φίλοι μου και εγώ δεν θα αρνηθούμε να σε βοηθήσουμε, αλλά η βοήθειά μας θα συνίσταται μόνο στο ότι θα σου αναφέρουμε όλες τις αδικίες που διαπράττονται οπουδήποτε και κάνουν το λαό να υποφέρει».
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Κροπότκιν «είχε αρνηθεί ν’ αναλάβει υπουργός εκπαίδευσης στην κυβέρνηση Κερένσκι».
Είναι προφανέστατο ότι ο Λένιν ακολούθησε εντελώς αντίθετη πολιτική. Τον συγκεντρωτισμό, που ονόμασε δημοκρατικό, και την κομματική γραφειοκρατία και κατέληξε εκεί που κατέληξε, με την αυτοκατάρρευση του μη σοσιαλισμού.
Αυτά τα λόγια, για την ιστορία.
Κώστα, της προσφοράς και της μάχης Έρρωσο.
Αθήνα 30/09/2015
Πολιτικές Υποθήκες
Α. Άϊνστάϊν: «Δεν πρέπει η ατομικότητα να καταστραφεί και να γίνει το άτομο ένα απλό όργανο της κοινωνίας, κάτι σαν μέλισσα ή σαν μυρμήγκι»
Ο ίδιος: «Μια κοινωνία από τυποποιημένα άτομα χωρίς προσωπική πρωτοτυπία και προσωπικές επιδιώξεις θα ήταν μια φτωχή κοινωνία χωρίς δυνατότητες ανάπτυξης»
Σ. Μιλλ: «Όσο πιο ανεπτυγμένη είναι η ατομικότητα του ανθρώπου, τόσο πιο πολύτιμο γίνεται το άτομο για τον εαυτό του και συνεπώς και για τους άλλους»
Ο ίδιος: «Η γενική τάση των πραγμάτων σε όλο τον κόσμο είναι να καταστεί η μετριότητα κυρίαρχη δύναμη»
Γρ. Φαράκος: «Στη Σοβιετική Ένωση καλλιεργήθηκε η φαιά ομοιομορφία της αδράνειας»
Φ. Νίτσε: «Διαφθείρει κανείς έναν νέο κατά τον πιο ασφαλή τρόπο αν τον μαθαίνει να εκτιμά όσους σκέπτονται όμοια με αυτόν, περισσότερο από όσο εκείνους που σκέπτονται διαφορετικά»
(Αναφέρονται στο έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία» οπ.π.)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου