«Οι Άθλιοι» κτυπάνε την πόρτα της Ελλάδος (γράφει ο κ. Γεώργιος Εμ. Δημητράκης)

Μία ιστορία του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα Βίκτωρ Ουγκώ που γράφτηκε το 1862 η οποία έχει ως επίκεντρο την αποτυχία συμφιλίωσης μεταξύ κοινωνικού και ηθικού καθήκοντος και η οποία γράφτηκε για όλα τα έθνη. Όπου ο άνθρωπος ζει αμόρφωτος και απελπισμένος, όπου η γυναίκα πουλάει το κορμί της για μια μπουκιά ψωμί, όπου το παιδί υποφέρει από έλλειψη πραγματικής παιδείας. Το βιβλίο των «Άθλιων» κτυπά τώρα την πόρτα όλων μας, τώρα και την πόρτα της Ελλάδος, φωνάζοντας δυνατά: «Ανοίξτε με. Έρχομαι για εσάς!»

Στο σκοτεινό σημείο που βρίσκεται ο σημερινός πολιτισμός που στενάζει σε όλες τις γλώσσες ο «άθλιος» ονομάζεται Έλληνας, που αγωνιά κάτω από το καθεστώς  του ψεύδους, της απελπισίας, της αβεβαιότητος και της εξόντωσης του. Ίσως κάποιος από εμάς να προβάλει τις πρώτες ενστάσεις του για το νόημα μερικών εννοιών της πρώτης παραγράφου. Διότι εις την σημερινή εποχή της σύγχρονης τεχνολογίας και του διαδικτύου, και κυρίως εις τις χώρες της «αναπτυγμένης Δύσης» δεν υπάρχει αμόρφωτος άνθρωπος που να πουλάει το κορμί του. Έτσι είναι! Όμως ουδείς πλέον μπορεί να αμφισβητήσει την πραγματικότητα, ότι εις την σημερινή εποχή καθεστώτα και η πλειονότητα των ανθρώπων πουλάνε τις ηθικές αρχές και αξίες, την συνείδηση και την ψυχή τους για το χρήμα!

Παρακολουθούμε καθημερινώς τα τεκταινόμενα αλλά και το αδιέξοδο εις το οποίο έχει περιέλθει ο Λαός μας. Οι καθημερινές και έντονες συγκρούσεις πάσης φύσης εντός της Βουλής, αυτό το θέατρο του παραλόγου για να εξασφαλίσουμε την εξευτελιστική και τόσο ταπεινωτική για εμάς και ως Έθνος χορήγηση της «δόσης». Η οποία βάσει της προπαγάνδας, την οποία αποδεχόμαστε  αδιαμαρτύρητα, θα μας κρατήσει ζωντανούς για μερικές εβδομάδες!  Αλλά και οι συγκρούσεις έξω από αυτήν μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, που καθημερινώς λαμβάνουν επικίνδυνες διαστάσεις, και οι οποίες όχι μόνον επιδεινώνουν την καταστροφική πορεία της χώρας μας, αλλά αποδεικνύουν ότι όλοι μας δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμη και σήμερα, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Ποιος και τι ευθύνεται που φθάσαμε σε αυτό το σημείο ώστε τώρα να αγωνιούμε για το εάν θα υπάρχει ένα αύριο για εμάς όλους.

Η χώρα μας μετά το 1828 πέρασε πολλές κρίσεις, μέσα από κακουχίες, εθνικούς αγώνες και πολέμους για την ύπαρξή της. Όμως πάντα τίμια και συνεπής εις την αποπληρωμή των δανείων προς τους δανειστές της, και πάντα προερχόμενα από την τιμιότητα, τον μόχθο και τις στερήσεις του κάθε Έλληνα πολίτη, που όμως πάντα ως  χώρα και Λαός αισθανόμασταν υπερήφανοι για την ιστορία  και την Πατρίδα μας.

Η σημερινή κατάσταση που βιώνει ο κάθε Έλληνας και ο ευτελισμός της Πατρίδας μας οφείλεται σε μία λάθος πορεία που χάραξε όλη η πολιτική ηγεσία. Αυτοί που κυβέρνησαν, αλλά και αυτοί που δεν κυβέρνησαν, μετά την μεταπολίτευση, και κυρίως το 1981 μετά την πλήρη ένταξη της χώρας μας εις την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΟΚ) και εις την Ζώνη του Ευρώ το έτος 2001. Αυτοί οι οποίοι ευθύνονται για την τραγική κατάσταση του Λαού μας και την εθνική ταπείνωση, αλλά και όλοι οι άλλοι οι οποίοι αν και γνωρίζουν, συνεχίζουν να σιωπούν. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια Ευρώ εισέρευσαν ως πακέτα στήριξης και επιδοτήσεις από τις Βρυξέλλες και μέσω δανείων από ευρωπαϊκές και διεθνείς Τράπεζες για μεταρρυθμίσεις και ανάπτυξη της Χώρας μας σε σύγχρονο Κοινωνικό Κράτος Δικαίου.

Δυστυχώς δεν συνέβη τίποτε από όλα αυτά. Αλλά τουναντίον από πλευράς όλων των Ιθυνόντων της Ελληνικής Πολιτείας και των Θεσμικών Οργάνων της η ενορχήστρωση ενός σχεδίου αποδόμησης της συνείδησης, της τιμιότητας, της εργατικότητας, της οικογένειας, της κοινωνικής συνοχής, της φιλοπατρίας, και του εθνικού καθήκοντος κάθε πολίτη. Ένα όντως σατανικό σχέδιο, που κατέλυσε το σύστημα Ιδεών, Αρχών και Αξιών, επάνω εις το οποίο στηρίζονταν επί χιλιετίες το Γένος μας,  το οποίο διευκόλυνε την διασπάθιση όλων των τεράστιων πόρων εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. 

Με ανεξέλεγκτες υπεξαιρέσεις από «πιράνχας» του εξασφαλισμένου με «ατιμωρησία» διεφθαρμένου κλειστού συστήματος εξουσίας και των υποστηρικτών του, αλλά και με την σύσταση βιομηχανίας προσλήψεων εκατομμυρίων έντιμων μέχρις τότε Ελλήνων πολιτών, τους οποίους απέσπασε από την παραγωγικότητα του ιδιωτικού τομέα Στην τεράστια διόγκωση μίας υδροκέφαλου και κυριολεκτικώς αντιπαραγωγικής και διεφθαρμένης πλέον Δημόσιας Διοίκησης, του στενού και ευρύτερου τομέα,  το οποίο καταβρόχθιζε τους πόρους και τον ιδρώτα των Ελλήνων, και που παρέλυε την λειτουργία του Κράτους και τις υποχρεώσεις του απέναντι της κοινωνίας. Παράλληλα και η δημιουργία χιλιάδων Οργανισμών, που φαινομενικά υπήρχαν, αλλά δεν λειτουργούσαν και δεν προσέφεραν υπηρεσίες, με προσλήψεις σε αυτούς εκατοντάδων χιλιάδων αθώων συμβασιούχων, οι οποίοι και αυτοί προερχόταν από τον ιδιωτικό τομέα, μέσω του φερόμενου δήθεν νόμιμου ΑΣΕΠ. Το οποίο εις την πραγματικότητα δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί  τις προσλήψεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, προσλήψεις που γίνονταν βάσει προσυμφωνημένων ποσοστώσεων μεταξύ των  κομμάτων αλλά και βουλευτών. Και τέλος η ενδυνάμωση και γιγάντωση  ενός αδίστακτου Συνδικαλισμού εις τον Δημόσιο τομέα, ο οποίος άπλωσε τάχιστα τα θανατηφόρα πλοκάμια του και εις τον αιμοραγούντα  και ετοιμοθάνατο ιδιωτικό τομέα, οι ηγέτες των οποίων  σε καμία περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν την εργατιά και την παραγωγικότητα, όπως τουναντίον συμβαίνει σε άλλες αναπτυγμένες χώρες.

Όλη αυτή η  ασυδοσία, αλόγιστη πορεία και εκφυλισμός, αυτή η πρωτοφανής για μία «σύγχρονη Πολιτεία» ατιμωρησία των ηγεσιών του πολιτικού συστήματος εξουσίας, αυτής της Αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών, αυτών των Οργάνων και Θεσμών της Πολιτείαςευθύνεται και για τα Μνημόνια,  για την εκρηκτική και άκρως επικίνδυνη κατάσταση που ευρίσκεται τώρα η Πατρίδα μας. Η φαινομενική σύγκρουση και το απίστευτο προκλητικό  θέατρο που βιώνουμε καθημερινά  μεταξύ εκείνων που ευθύνονται για την δημιουργία ενός αδίστακτου Κράτους, που κατέλυσε κάθε έννοια ηθικής, συνείδησης και ευθύνης κάθε πολίτη απέναντι της κοινωνίας, και εκείνων των Συνδικαλιστών που δυστυχώς εις την πραγματικότητα είναι δικά του δημιουργήματα. Οι οποίοι εκ συστήματος, αδίστακτοι ως είναι, «μάχονται» τώρα δήθεν για την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας και την καταβολή μισθών και ασφαλιστικών εισφορών μίας μακροχρόνιας άφρονας πολιτικής της απραξίας και αντιπαραγωγικότητας. Με χρήματα όμως τα οποία εισέρρεαν από πακέτα στήριξης και επιδοτήσεις δισεκατομμυρίων ευρώ και τραπεζικά δάνεια, τα οποία δυστυχώς κατασπαταλήθηκαν και τα οποία λόγω του τεράστιου τώρα χρέους έπαυσαν πλέον να χορηγούνται εις την χώρα μας.

Και καθώς το κακό σπυρί έσπασε, είναι καιρός να μη λέμε μόνο τα πράγματα με το όνομά τους, αλλά και τους πράξαντες. Τα πολλά λεπτά δεν ήταν στην απευθείας κλοπή. Ήταν στην έμμεση, την νομότυπη, σε αυτή που τη βάφτιζαν κοινωνική πολιτική, η οποία όμως ως ήταν αναμενόμενο, διέλυσε κυριολεκτικώς και την κοινωνία και την παραγωγή και την ηθική και το μέλλον μας.

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης             

   

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος διαμένει στην Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.