ΑθαναCIA Αναγνωστοπούλου

http://olympia.gr/2015/07/19/%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1cia-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85/

ΑθαναCIA Αναγνωστοπούλου

Τι γίνεται αν ο διάλογος δεν αποδίδει, αν οι στρατιωτικές προκλήσεις κλιμακώνονται και, κυρίως, αν οι παγκόσμιοι διαιτητές αδικούν τη χώρα και την κυβέρνησή της;

Γράφει ο Δημήτρης Χρήστου

Αφορμή για το σημερινό θέμα του άρθρου η δισέλιδη συνέντευξη της Σίας Αναγνωστοπούλου που φιλοξενήθηκε στην «Αυγή της Κυριακής» με τίτλο «Η ΑΟΖ, το Κυπριακό, η Τουρκία. Το σημαίνει αριστερή πολιτική στα ‘εθνικά θέματα’».
Διάβασα τη συνέντευξη δύο και τρεις φορές. Το θέμα ήταν, είναι και θα είναι αρκετά σοβαρό, καθώς οι κανόνες και οι θεσμοί του διεθνούς δικαίου παραβιάζονται συστηματικά, με το νόμο του ισχυρότερου να επικρατεί με βίαια μέσα. Αυτή η κατάσταση βρίσκει την Ελλάδα αμυντικά, οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά στο πιο αδύναμο σημείο της μεταπολιτευτικής περιόδου. Παντού (με εξαίρεση την αδύναμη Βουλγαρία που έχει στρέψει το ενδιαφέρον της στη διαχείριση της δικής της μουσουλμανικής μειονότητας) όπου έχουμε σύνορα, Αλβανία, ΠΓΔΜ, Τουρκία, αντιμετωπίζουμε παρατεταμένα άλυτα προβλήματα.

Η πρώτη παρατήρηση, μετά από 35 χρόνια δημοσιογραφικής εμπειρία. Όταν ζητάς συνέντευξη από ένα πολιτικό πρόσωπο με τόσο ιδιαίτερες απόψεις, η συνέντευξη πρέπει να είναι «ζωντανή». Δηλαδή, να ρωτάς και, αναλόγως των απαντήσεων, παρεμβαίνεις για διευκρινήσεις προβλέποντας τις απορίες που θα έχει ο αναγνώστης. Αλλιώς, η συνέντευξη μετατρέπεται σε μονόλογο και ουσιαστικά πρόκειται για άρθρο.
Ας πάμε όμως παρακάτω.
Τα σημαίνει αριστερή πολιτική στα εθνικά θέματα;
Κατά τη Σ. Αναγνωστοπούλου «…για την Αριστερά το μείζον ζήτημα είναι να πολιτικοποιήσει τα «εθνικά δίκαια», να τα ξανασυζητήσει διαλεκτικά και όχι ως αμετακίνητα, υπεράνω ιδεολογίας και πολιτικής, αξιώματα. Ας μην ξεχνάμε ότι τα «εθνικά δίκαια» δεν τα όρισε η Αριστερά, τα όρισαν κατεξοχήν οι πολιτικές δυνάμεις που είχαν την ηγεμονία και ήθελαν να διαιωνίζουν την ηγεμονία τους, περιθωριοποιώντας τους εχθρούς τους ως ‘προδότες’».

Λίγο παρακάτω σημειώνει:
«Αν ο ιμπεριαλισμός οξύνει και υποκινεί τους ανταγωνισμούς, η απάντηση είναι μία: κάνω πολιτική με τρόπο που να μειώνονται οι εθνικοί ανταγωνισμοί, όχι να ενισχύονται…»
Και στο τέλος αναφέρει:
«Δεν μπορούμε να μιλάμε για «αριστερό πατριωτισμό» βάζοντας απλώς αριστερό πρόσημο στα «εθνικά δίκαια», τα οποία οι αντίπαλες δυνάμεις της Αριστεράς όρισαν ως αμετακίνητα. Δεν μπορούμε να μιλάμε για αντι-ιμπεριαλισμό, πατώντας πάνω στα «δίκαια» αυτά, έτσι όπως τα όρισαν οι ηγεμονικές τάξεις και μάλιστα σε συγκεκριμένες περιόδους.

Αν η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βρισκόταν μπροστά στην ανάληψη ευθύνης διακυβέρνησης και σωτηρίας της χώρας, οι απόψεις της Σ. Αναγνωστοπούλου θα είχαν ενδιαφέρον, αρκεί να συζητηθούν και να δοκιμαστούν στα σοβαρά ερωτήματα που η ίδια η πραγματικότητα θέτει. Και αυτό, σε πρώτο στάδιο, πριν δηλαδή η Σ. Αναγνωστοπούλου βγει στην Αγορά, το κάνει κάθε σοβαρός μελετητής μόνος του. Είναι αυτό που λέμε άσκηση προσομοίωσης σε πραγματικές συνθήκες, δηλαδή, η Σία Αναγνωστοπούλου θα έπρεπε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να σκεφτεί πως θα ενεργήσει ένας μελλοντικός υπουργός Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ. Και, από τη σκοπιά αυτή, να επιχειρήσει να δώσει τις απαντήσεις στα πιθανά σενάρια επιθετικών βλέψεων, κυρίως της τουρκικής πλευράς που έχει κατακτήσει λόγω ισχύος μεγάλο βαθμό αυτονομίας στην εξωτερική της πολιτική.

Τι γίνεται όταν ο διάλογος δεν αποδίδει, αν οι στρατιωτικές προκλήσεις κλιμακώνονται και, κυρίως, αν οι παγκόσμιοι διαιτητές αδικούν τη χώρα και την αριστερή κυβέρνησή της συστηματικά;
Τι γίνεται αν ο ελληνισμός της Κύπρου εκτιμήσει πως οι προτάσεις για την επίλυση του πολιτικού προβλήματος είναι ετεροβαρείς;
Μπορεί η τουρκοκυπριακή κοινότητα να συμφωνήσει χωρίς την άδεια της Τουρκίας, που στα 40 χρόνια της κατοχής δεν έχει κάνει την παραμικρή κίνηση καλής θέλησης;
Τι συμπεράσματα βγαίνουν από την αμερικανική πολιτική κατά της Ρωσίας;

Τέτοιου είδους θέματα απαιτούν σοβαρό διάλογο και τεκμηριωμένα επιχειρήματα στο πεδίο του πραγματικού κόσμου και, θα πρόσθετα, και από θέση ισχύος.
Βρίσκεται η Αριστερά στην Ευρώπη, μηδέ του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρουμένου, σε θέση ισχύος;
Όταν αναγνωρίζεις πως η χώρα σου γίνεται αποικία, δεν είναι δυνατόν ο αγώνας σου για να αποφευχθεί να μην έχει και εθνικά χαρακτηριστικά.
Το ΕΑΜ, για όσους το έχουν ξεχάσει, σήμαινε Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο».

Πηγή εφημ. «Αυγή»

http://kostasxan.blogspot.gr/2014/11/blog-post_924.html