Η εκδοτική δραστηριότητα του «Πελασγού» και η μαύρη επέτειος του εμπρησμού του (Toυ πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Με την ευκαιρία 30 χρόνων εκδοτικής δραστηριότητας, ο ακάματος, μοναχικός και ιδεολογικά συγκρουσιακός Γιάννης Γιαννάκενας, κυκλοφόρησε ένα δεκασέλιδο εικονογραφημένο κατάλογο με τον τίτλο των πιο σπουδαίων εκδόσεών του.

Τον τιμοκατάλογο αυτό τον τιτλοφορεί: «Προσφορά στο Εθνοκεντρικό Βιβλίο 1985-2015».

Τι να κάνουμε; Αυτό είναι το πάθος του Γιαννάκενα, όπως άλλων είναι η «Παγκοσμιοποίηση» ή ο «Μαρξισμός» ή ο «Φιλελευθερισμός» ή ο «φασισμός» και πάει λέγοντας.

Ο «Πελασγός» εκδίδει τα πάντα και διακινεί τα πάντα στο χώρο του βιβλίου, γιατί εφαρμόζει στην πράξη τη γνωστή ρήση του Βολταίρου: «Διαφωνώ με τη γνώμη σου αλλά θα έδινα και τη ζωή μου να μπορείς να τη λες».

Πρόκειται για μια φράση κλειδί, που διέπει ή πρέπει να διέπει τ’ ανθρώπινα πεπρωμένα.

Η εν Ελλάδι εμπειρία της μεταπολίτευσης αποδεικνύει ότι πολλοί «προοδευτικοί» την πιπιλίζουν αλλά δεν την εφαρμόζουν. Πολλοί μάλιστα απ’ αυτούς πολεμούν κάτι που αγνοούν όπως π.χ. το έθνος, τον εθνικισμό και τα εννοιολογικά του στοιχεία (Στον «Πελασγό» υπάρχουν πολλά σχετικά βιβλία).

Συνεπώς καλά θα έκαναν αυτοί που τα βάζουν φωτιά να τα μελετήσουν και να τα πολεμήσουν με τη γνώση και τα επιχειρήματα και όχι με τον εμπρησμό.

Θυμίζω ότι στις 5 Ιουνίου του 2008, το… αντιδραστικό βιβλιοπωλείο έγινε παρανάλωμα του πυρός «από ομάδα περίπου 30 κουκουλοφόρων, οπλισμένων με λοστούς, φορώντας γάντια και κάποιοι απ’ αυτούς κρατώντας βόμβες μολότωφ και κουβαλώντας μπετόνια με κιροζίνη επιτέθηκαν στο βιβλιοπωλείο, στη Χαρ. Τρικούπη 14».

«Θύμα» του εμπρησμού και το βιβλίο μου: «Αρχαία και Σύγχρονη Δημοκρατία. Από την Αθηναϊκή Δημοκρατία στη Σύγχρονη Οικογενιοκρατία» (Έχω του τσουρουφλισμένο βιβλίο για… ανάμνηση).

Αν οι «προοδευτικοί» αυτοί έχουν την άποψη ότι οι αντίπαλες ιδέες καίγονται, πλανώνται πλάνην οικτράν.

Θα έλεγα μάλιστα ότι καίγοντας και την «Αθηναϊκή Δημοκρατία» προστάτεψαν την πολιτική οικογενειοκρατία.

Για το γεγονός αυτό στο χώρο των ιδεών, ο εκδότης εξέδωσε και κατέγραψε αυτή τη σκοταδιστική πράξη στο βιβλίο του: «Οι εμπρησμοί των πατριωτικών Βιβλιοπωλείων, το καλοκαίρι του 2008».

Ο «Πελασγός» έπαθε μεγάλη οικονομική ζημιά, εν μέσω της απολύτου σιωπής του… προοδευτικού τόξου!!

Που σημαίνει: «Κάψτε τον είναι αντίπαλός μας».

Αυτό έκαναν και οι… παρακρατικοί εθνικόφρονες το 1946 στη Λάρισα καίγοντας την ΕΑΜΙΚΗ εφημερίδα «Αλήθεια» με διευθυντή τον Γιάννη Παπαγαρυφάλλου (Ντοκουμέντα από τη διαπάλη αυτή των… ιδεών, δημοσιεύονται στο έργο μου: «Γιάννης Παπαγαρυφάλλου: Θύμα Διπλής Δολοφονίας», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2000). Είναι αυτονόητο ότι ο γράφων υπερασπίστηκε το 2008 τον «Πελασγό», προτείνοντας και σχετικό ψήφισμα, το οποίο όμως θάφτηκε στη συνωμοσία της σιωπής.

Να, και ένα περιστατικό της… μαρξιστικής ελευθερίας: Το Μάϊο του 2010, το επί της οδού Φειδίου «Μαρξιστικό βιβλιοπωλείο» οργάνωσε μια «εβδομάδα Μαρξιστικής Σκέψης».

Μόλις είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο μου: «Κομμουνιστική Ουτοπία» από τις εκδ. «Κάδμος» - ο «Πελασγός» το επανέκδωσε το 2013 – που βρισκόταν παρά δίπλα. Παίρνω ένα αντίτυπο και μπαίνω στο «Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο» - Είναι ακόμη εκεί – και το προσφέρει δωρεάν με την υπόδειξη: κάντε το κριτική και ξεσκίστε το με επιχειρήματα. Μόλις είδαν οι υπεύθυνοι τον τίτλο αρνήθηκαν να το παραλάβουν.

Τελικά, κάποιος τρίτος παρευρισκόμενος μου είπε: «Άφησέ το εκεί» το άφησα και έκτοτε αναμένω την… κριτική τους! Φυσικά καμμία εφημερίδα δεν έγραψε απλά και μόνο ότι…κυκλοφορεί αυτό το… αντιμαρξιστικό έργο. Όλα τα παπαγαλάκια, στην τυχοδιωκτική σιωπή!

Σκέφτομαι, κάπου κάπου αυτό το περιστατικό και γελώ μελαγχολικά. Πως κατάντησαν έτσι τον μαρξισμό.

 

Υ.Γ. Μετά τη χάραξη των γραμμών παρακολούθησα στην ΕΣΥΕΑ την παρουσίαση του συγγραφέα – δημοσιογράφου Κώστα Δούκα, που έχει ως τίτλο: «Κώδικας Παρμενίδης», το οποίο εκδόθηκε από τον «Πελασγό».

Πρόκειται για ένα επιστημονικό και φιλοσοφικό έργο το οποίο προσεγγίζει το αιώνιο πρόβλημα της δημιουργίας του Σύμπαντος και αποπειράται να διαγράψει τους κανόνες οι οποίοι το διέπουν.

Πρόκειται για ένα έργο πολλών αξιώσεων, τόσο στο επίπεδο των ειδικών γνώσεων όσο και των διανοητικών λειτουργιών του αναγνώστη.

Βαθύς γνώστης της αρχαιοελληνικής γραμματείας ο συγγραφές Δούκας, έχει εκδώσει μια σειρά έργων τα οποία αρχίζουν από τον Όμηρο, περνούν από την ανατομία της σημερινής παρακμής της Ελλάδος («Η Πύλη των Ελεφάντων», εκδ. «Πελασγός») και από τους Θαλή, Ζήνωνα και Πυθαγόρα καταλήγει στην κοσμοαντίληψη του Παρμενίδη, για τον οποίο γράφει: «Σήμερα δεν υπάρχει επιστημονικό σύγγραμα ασχολούμενο με την κοσμογονία, την φυσική, την αστροφυσική, την αστρονομία κ.λπ. που να μην κάνει επωνύμως μνεία στη φιλοσοφική σκέψη του Ελεάτη φιλοσόφου Παρμενίδη, επειδή ο μύστης αυτός κατόρθωσε να διεισδύσει στην ουσία του Ενός και του Όντος…».

Είναι χαρακτηριστική η αποδεδειγμένη διαπίστωση του συγγραφέα που λέει: «οι σύγχρονοι αστροφυσικοί, όχι απλώς έχουν επηρεασθεί από τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους αλλά κυριολεκτικά τους αντιγράφουν» (σελ. 50). Ενδεικτική επιβεβαίωση αυτού του επιστημονικού και ιστορικού γεγονότος στον Παρμενίδη και ο Γερμανός φιλόσοφος Χέγκελ στο έργο του: «Φιλοσοφία της Φύσης» (εκδ. «Αναγνωστίδη», Αθήνα χ.χ.).

Ξεφυλλίζοντας το έργο αυτό βρισκόμαστε αμέσως στους Παρμενίδη, Ηράκλειτο, Πλάτωνα (σελ. 14), στον Παρμενίδη (σελ. 15).

Ακόμη και ο Γερμανός φιλόσοφος της απαισιοδοξίας, ο Α. Σοπενάουερ (1788-1860), στο έργο του: «Ο κόσμος σαν βούληση και σαν παράσταση» (εκδ. «Αναγνωστίδη», Αθήνα χ.χ. σελ. 100) αναφέρεται στον «Παρμενίδη» του Πλάτωνος.

Δεν αγνοώ ότι γράφοντας αυτά, τόσο ο συγγραφέας Κ. Δαύκας, όσο και ο γράφων κινδυνεύουμε να κατηγορηθούμε για ρατσιστές από τους «προοδευτικούς» που ζουν σε πελάγη ιστορικής άγνοιας!

Ο ίδιος θα κάνει λόγο για «δυσκολοδιάβαστο βιβλίο», το οποίο έχει ως σκοπό να «παρακινήσει τον αναγνώστη… να κατανοήσει ιδέες που έθεσαν την Ελλάδα παγκοσμίως στην κορυφή του Πνεύματος και του Πολιτισμού» (σελ. 243).

Περιττό να σημειωθεί ότι στην παρουσίαση του βιβλίου παρέστη ένα ελάχιστο «ανώνυμο» ακροατήριο, το οποίο παρακολούθησε την όλη εκδήλωση σε κατάσταση μυσταγωγίας.

Αν μιλούσε κάποια τραγουδίστρια της Ευρωβίζιον ή κάποιος μπαλαδώρος θα είχε κλείσει η Ακαδημίας.

Γι’ αυτό η σημερινή Ελλάδα με το σάπιο «ζωντανό» περιεχόμενό της οδεύει για τα μπάζα της Ιστορίας.

Οι υπεύθυνοι είναι πολλοί αλλά δεν οδηγήθηκαν και δεν οδηγούνται στα ικριώματα. Ένας «λαός» τους ακολουθεί υπνωτισμένος και χεσμένος.

 

Αθήνα 05/06/2015

 

Πολιτικές υποθήκες:

Α. Λασκαράτος: “Οι παλιάνθρωποι ενώνονται μεταξύ τους, όπως οι σάπιες σταφίδες’’

Γ. Σουρής: ‘’Πουλούσατε την ψήφο σας αντί του αργυρίου, σαν πρόστυχοι ντελάληδες του Αναβρυτηρίου’’

Π. Παπαγαρυφαλλου: ‘’Κοπρίτες είναι τα παράσιτα του δημοσίου που ανταλλάσουν την ψήφο τους με το διορισμό’’

Δημοσθένης: ‘’Προδίδει την πόλη του αυτός που δεν λέει αυτά που πιστεύει;’’

Ευριπίδης: ‘’Άμοιρε κι’ εσύ. Σε περιμένουν δεινά, όμοια με τα δικά μου’’

Ο ίδιος: ‘’Κακιά η Πολιτεία – κακούργοι οι πολίτες’’

Ο ίδιος: ‘’Δεν ανέχομαι σωπαίνοντας να πεθάνω’’

Ο ίδιος: ‘’Άδικο τέλος, όταν πεθαίνεις άδοξα’’

Πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

 

ΣΗΜ. Ο γράφων με το ‘’λευκό’’ και την αποχή σαράντα χρόνων δεν πήρε μέρος στη δολοφονία της πατρίδος του.