H κυβέρνηση της καρδιάς μας και ο ... Μπετόβεν (του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου)

http://agriazwa.blogspot.gr/2015/06/blog-post.html

Θα μπορούσε να πει κάποιος πως μια κυβέρνηση Μπετό-βεν θα ήταν ανυποχώρητη στο να υποστηρίζει τους μπετα-τζήδες και τους μικρομεσαίους.

Πράγματι, αυτή η κυβέρνηση έχει πολλά κοινά με τον Μπετόβεν: Έχει γράψει πολλές συμφωνίες και στις τελευταίες είναι τόσο κουφή όσο ο Μπετόβεν. Και τυφλή όσο ο Στίβι Γουόντερ.

Το παιδί θαύμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής που μας έσωσε από τα μνημόνια, πιστεύει στον εαυτό του, με άλλα λόγια πιστεύει στα θαύματα.

Υπάρχει αυτή η εσωτερική αφήγηση που θέλει το έργο της κυβέρνησης να γίνεται σταδιακά και τους δανειστές σταδιακά να υποχωρούν. 

Αυτή η αφήγηση διαψεύδεται από το διαρκές γεφύρι της Άρτας των διαπραγματεύσεων.

Ας δούμε όμως ποια είναι η πραγματικότητα όπως περιγράφεται απ ‘όλα τα μέσα του εξωτερικού, συστημικά και ανεξάρτητα, νεοφιλελεύθερα και αριστερά:

Μοναχά μια νίκη πέτυχε η κυβέρνηση και αυτή από νωρίς: να μειωθούν οι απαιτήσεις στο πρωτογενές πλεόνασμα, ένα σημαντικό κατόρθωμα που δεν μπορεί όμως από μόνο του να ανακουφίσει τον πληθυσμό πόσο μάλλον να αναστηλώσει μια οικονομία που βρίσκεται στο μεγαλύτερο σημείο καμπής της για την περίοδο του τελευταίου μισού αιώνα και βάλε.

Πέρα από την απαίτηση για υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα, σε όλα τα άλλα οι δανειστές δεν το χουν κουνήσει ρούπι: Όταν περιγράφεται πως έχει γίνει πρόοδος αλλά θέλει κι άλλο, οι δανειστές περιγράφουν απλά την υποχώρηση της συγκυβέρνησης στα περισσότερα των μετώπων και όχι τη σύγκλιση όπως αρέσκεται να περιγράφει η κυβέρνηση.

Πράγματι, από την φιλολαϊκή πανοπλία φτιαγμένη από κόκκινες γραμμές έχει μείνει μονάχα μια κόκκιινη κλωστή έτσι που το θέαμα μοιάζει με κόκκινο στρινγκάκι:

Οι μισθοί και οι συντάξεις.

Και εκεί θα πέσουν κορμιά για να μην πέσουν κεφάλια.

Για αυτή την κόκκινη γραμμή φαίνεται πως η κυβέρνηση δηλώνει έτοιμη να εκβιάσει. Όχι τόσο τους δανειστές. Σε αυτούς οι εκβιασμοί γίνονται με το σταγονόμετρο σε ποσολογία ομοιοπαθητικού φαρμάκου: Ο κυβερνητικός εκβιασμός θα στραφεί για μια ακόμη φορά στο λαό. Πως αλλιώς θα μπορούσε να εκληφθεί η πρόθεση εκλογών μετά από τέσσερις μόλις μήνες διακυβέρνησης; Πόσο πιο νωπή μπορεί να είναι μια λαϊκή εντολή;

Κι αν στο εξωτερικό τα πράγματα είναι δραματικά παρότι η κυβέρνηση αρέσκεται στην άνευ αιδούς ωραιοποίηση τους, στο εσωτερικό είναι χειρότερα καθώς οι επιλογές της κυβέρνησης δεν μπορούν να ερμηνευθούν από την θεωρία των έξωθεν συνθλιπτικών πιέσεων αλλά είναι δικές της εμπνεύσεως πρωτοβουλίες.

Ας εξαιρέσουμε από την εξίσωση τους μετάλλαξης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τους πρώην πολιτικούς και νυν αρχιτραπεζίτες Στουρνάρα και Χριστοδουλάκη τους οποίους η κυβέρνηση δεν μπορεί να αγγίζει ούτε με αποστειρωμένα γάντια ελέω ΕΕ. Άλλωστε είναι τόσο πλούσιος ο νέος μπαχτσές με ώριμα παλιά φρούτα που βρωμάει από τις πρώτες μέρες.

Ο διορισμός ενός Σαγιά με βαρύ ιστορικό όχι μόνο στον ιδιωτικό τομέα αλλά και στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων, ενός ανθρώπου που φαντάζει να ανήκει στο μηχανισμό της περιστρεφόμενης πόρτας, η νέα ΕΡΤ των Ταγματαρχών, η παρολίγον Παναρίτη στο ΔΝΤ, οι τοποθετήσεις σημιτικών, Παπανδρεακών και δημαριτών σε νευραλγικά πόστα της δημόσιας διοίκησης δείχνουν ξεκάθαρα πως είναι πρόθεση της κυβέρνησης να κάνει αυτό που ευχόντουσαν οι πολιτικοί της αντίπαλοι: Να συμβιβαστεί με τις δομές εξουσίας όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό ώστε να αφομοιωθεί τελικά από αυτές.

Ο εκβιασμός λοιπόν συριζοφρουρών προς την εσωτερική αντιπολίτευση πως αν πέσουμε εμείς θα γυρίσουν οι άλλοι είναι στην πραγματικότητα μπούμερανγκ: όχι μόνο δεν έχουν φύγει ποτέ τα σκουλήκια του συστήματος εξουσίας της χώρας αλλά αυτούς που σας ψηφίσαμε να πετάξετε από το παράθυρο τους ξαναβάζετε στο σπίτι μας μπροστά στα μάτια μας από την κεντρική είσοδο.

Ο γύψος της μεταπολίτευσης είναι εδώ. Το ξέρει μέχρι και η κουτσή Μαρία. Η νέα μεταπολίτευση είναι εδώ.

Η φενάκη του περιμένουμε να ολοκληρωθεί η ανέντιμη υποχώρηση στο εξωτερικό για να ξεκινήσει η πολυπόθητη ρήξη στο εσωτερικό μετά από τα πρώτα δείγματα γραφής της συγκυβέρνησης μπορεί να γίνει εύκολα πιστευτή μόνο από ανθρώπους νοητικά δυσλειτουργικούς που ζουν προσμένοντας τη Δευτέρα παρουσία ή τα ομόλογα του Σώρρα.

Φυσικά υπάρχει και το σενάριο της οργανωμένης συνομωσίας από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ που θέλει έναν οργανωμένο και έτοιμο από παλιά ΣΥΡΙΖΑ να επιτρέπει να διαμορφώσουν οι αντίπαλοι του συνθήκες τέτοιες που θα κάνει τη ρήξη να μοιάζει αναπόφευκτη για όλους και να προχωρήσει αναπόφευκτα έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια ριζοσπαστική διακυβέρνηση.

Κανένα από τα μέχρι σήμερα δεδομένα δεν κουμπώνει σε αυτή τη θεωρία πολιτικής φαντασίας.

Φυσικά, μια συνομωσία για να είναι επιτυχημένη πρέπει να μην είναι αντιληπτή. Αλλά εξ ορισμού, μια συνομωσία για να είναι επιτυχημένη πρέπει να πετύχει. Και η μόνη συνομωσία που πετυχαίνει σήμερα δεν είναι κάποια κρυφοκομμουνιστική συμπαιγνία με πατριώτες αλλά η συνομωσία των αγορών και η συμπαιγνία τους με τα εγχώρια συστήματα εξουσίας που τείνει να αφομοιώσει και την ύστατη πολιτική ελπίδα του τόπου, με τα μέχρι σήμερα τουλάχιστον δεδομένα.

Η συγκυβέρνηση αντί να πετάξει τους ενόχους στον κάλαθο των αχρήστων σουτάρει το ηθικό της πλεονέκτημα από τα 6 και 25 στο καλάθι αυτό.

Ας μην σχολιάσουμε αρνητικά ότι χρησιμοποιεί την πρόσκληση για συμμετοχή στην αναπτυξιακή τράπεζα των BRICs όχι ως μια άλλη προοπτική αλλά ως διαπραγματευτικό όπλο απέναντι στο δυνάστη και καταπιεστή της ΔΝΤ. Ας δεχτούμε μια τέτοια ηθικά αμφιλεγόμενη λογική.

Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να δεχτούμε τη διγλωσσία Σταθάκη που από τη μια δε δέχεται το αποκορύφωμα του νεοφιλελευθερισμού, τις διατλαντικές εμπορικές συμφωνίες TTIP που καθιστούν τα κράτη υπόλογα απέναντι των πολυεθνικών και από την άλλη δέχεται την αντίστοιχης αντίληψης CETA καθώς όπως ο ίδιος ισχυρίζεται δεσμεύεται από τις αποφάσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων…

Και το ηθικό πλεονέκτημα πάει περίπατο στην Ανδρομέδα όταν η κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική πλήρους συμμαχίας με τους Ναζίδες του Ισραήλ που εγκαινίασε ο ΓΑΠ και συνέχισαν ενθέρμως οι Σαμαροβενιζέλοι στο όνομα γεωπολιτικών περιπλοκών. Συμμαχούμε δηλαδή με μια από τις πηγές των προβλημάτων για να μην χωθούμε περισσότερο στα προβλήματα που η ίδια συνεχίζει να επιτείνει.

Εκεί μας καταντήσανε. Αφού πρώτα πουλήσαμε την Κύπρο και την υποχρεώσαμε σε συμμαχία με το Ισραήλ παρότι κάτι τέτοιο ήταν για δεκαετίες αδιανόητο λόγω των κατεχομένων σε Ισραήλ και Κύπρου, εμείς συνεχίζουμε το δρόμο που έμμεσα χαράξαμε για την Κύπρο.

Με τέτοιες μεθοδεύσεις η παγκόσμια οικονομική αλητεία έχει ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και στα γεωπολιτικά.

Σα να μη μας έφτανε ο Ουκρανικός εμφύλιος και οι τζιχαντιστές της Μ. Ανατολής, παιδιά και αποπαίδια του διατλαντικού στρατηγικού σχεδιασμού, τώρα οι ΗΠΑ απειλούν το ίδιο τους το δημιούργημα, τα γειτονικά μας Σκόπια για το ενεργειακό μέσω των κολλητών των τζιχαντιστών των Ουτσεκάδων και με την υποστήριξη του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού.

Και σαν να μην έφτανε ο ψυχρός πόλεμος με τη Ρωσία, οι Κινέζοι, κρίνοντας πως οι Αμερικανοί δεν είναι στο απόγειο της δύναμης τους, αμφισβητούν την αμερικανική επικυριαρχία, χτίζοντας τεχνητά νησιά στη Νότια Σινική Θάλασσα.

Ένας ακόμη ψυχρός πόλεμος έχει ανοίξει.

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς το πώς οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να ανταπεξέλθει σε τόσο δύσκολες ιστορικές συγκυρίες.

Παρότι ο κος Κοτζιάς ενός σκιώδους πολιτικού παρελθόντος έχει γεωπολιτική αντίληψη, αυτή δεν μπορεί να υπερκεράσει τη στρουμφίτιδα και το εμπόριο ελπίδας και αισιοδοξίας που θολώνει συνολικά την κρίση της συγκυβέρνησης.

Δεν μπορείς να πηγαίνεις στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα όταν βλέπεις μπροστά σου τις Συμπληγάδες. Όταν βλέπεις ότι ακόμη και ο Κάμερον τρώει πόρτα από Μέρκελ Και Ολάντ που δηλώνουν πίστη σε όλες τις προβληματικές συνθήκες τις ΕΕ (άλλωστε η Μερκελολάντ είναι το μόνο το μπορεί να σώσει τον κατά τ άλλα τελειωμένο Ολάντ), όταν βλέπεις ότι κι η Μέρκελ φαίνεται να έχει ενστερνιστεί το σχέδιο της Ευρώπης των δύο και τριών ταχυτήτων εσύ να νομίζεις ότι θα τύχεις εξαιρετικής μεταχείρισης και να πλέεις σε πελάγη ευρωκεντρικής αισιοδοξίας. Το μόνο που θα καταφέρεις στο τέλος να δικαιώσεις το σαρκασμό του Σόιμπλε «να δούμε πως θα δικαιολογηθούν στους ψηφοφόρους τους» και να νεκραναστήσεις το σάπιο ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες όπου τα πλεονεκτήματά της μετατρέπονται ανάλογα την ιστορική περίοδο σε μειονεκτήματα.

Δυστυχώς οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης φρόντισαν να κάνουν τα πολλά ελαττώματα του πληθυσμού να μοιάζουν με ασύγκριτα πλεονεκτήματα στο εσωτερικό.

Ζητείται μια κυβέρνηση που να εκμεταλλεύεται στο έπακρο τα ελληνικά πλεονεκτήματα στις ευνοϊκές περιόδους.

Κι επειδή σήμερα βρισκόμαστε σε περιόδους δυσμενείς, ζητείται μια κυβέρνηση που θα μετατρέψει τα μειονεκτήματα σε σχέση με το εξωτερικό σε πλεονεκτήματα.

Αλλά μάλλον αυτό αποτελεί σενάριο πολιτικής φαντασίας και αυτά τα αφήνουμε στη κυβέρνηση της καρδιάς μας να τα φανταστεί.

Πέτρος Αργυρίου, ανταπόκριση από το Ellada state των υπό διάλυση Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης για το agriazwa.blogspot.com, 2/6/2015